H Λούσι (ή Λουίζα, ή Λουτσία, ή Εϊμι) δέχθηκε την πρόσκληση του Τζέικ, του αγοριού της εδώ και δύο μήνες, να γνωρίσει τους γονείς του. Θα οδηγήσουν για ώρες μέσα στην χιονοθύελλα για να φτάσουν στη φάρμα που μεγάλωσε, να φάνε όλοι μαζί και να επιστρέψουν. Η γνωριμία με τους γονείς είναι πάντα ένα μεγάλο βήμα. Στρεσογόνο κι αποκαλυπτικό. Ειδικά... όταν, εσύ μυστικά, μέσα σου, σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος στα πράγματα. Καλό παιδί ο Τζέικ. Αλλά αυτό ήταν όλο; Επίσης, όσο προχωρά ο αδυσώπητος χρόνος, οι λεπτομέρειες που σε ενοχλούν φουντώνουν. Κι ο χρόνος στο πατρικό σπίτι θα τρέξει αμείλικτα, μπρος-πίσω, σε αυτό τον σουρεαλιστικό, αλληγορικό εφιάλτη. Ζωντανεύοντας ντροπιαστικές ιστορίες της παιδικής ηλικίας, αποκαλύπτοντας τη ρίζα των ανασφαλειών σου στα πρόσωπα και τα λόγια των γονιών, αλλά και βλέποντας τους δυο σας στις καρέκλες τους, στις ηλικίες τους. Σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος. Το τόλμησες ποτέ, άραγε;
Διαβάστε την κριτική του Flix: για το «I'm Thinking of Ending Things» του Τσάρλι Κάουφμαν
Κάθε ταινία του Τσάρλι Κάουφμαν είναι εμπειρία. Οι εκτός-ορίων ιδέες του, η τόλμη του, ο πολυσύνθετος, μη-γραμμικός τρόπος που λειτουργεί το μυαλό του μπολιάζουν την κινηματογραφική φαντασία με φρέσκιες ανάσες σουρεαλισμού. Θέλει να πει κάτι πολύ ειλικρινές για τον κόσμο μας, κατασκευάζοντας έναν εντελώς δικό του.
Οταν πρωτοδιαβάζει κανείς το σενάριο νιώθει τρόμο. Τρέμεις και ταυτόχρονα νιώθεις ζωντανός...»
Κα το «I'm Thinking of Ending Things» είναι η ταινία που το κάνει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο χώρος, ο χρόνος, τα πρόσωπα, η λογική (;), η αλήθεια μετακινούνται από τον αρχικό ορισμό τους. Αλλάζουν συνεχώς μπροστά στα μάτια του θεατή, σαν να κρατάς στο χέρι σου ένα γλυπτό από άμμο.
Κι αν εμείς που παρακολουθούμε τελικά την ταινία νιώθουμε να παρασυρόμαστε στην χιονοθύελλα του μυαλού του Κάουφμαν, πώς αισθάνονται οι ηθοποιοί του; Ειδικά όταν πρωτοδιαβάζουν το σενάριο; Πώς προσεγγίζουν ένα τέτοιο σενάριο ή/και τον σκηνοθέτη τους; Ζητούν εξηγήσεις; Οδηγίες;
Σε συνέντευξη τους με το Collider οι πρωταγωνιστές απάντησαν αν τόλμησαν να ρωτήσουν τον Κάουφμαν «τι στο διάβολο συμβαίνει εδώ μέσα».
Τζέσι Πλέμονς: «Η αλήθεια είναι ότι αντιστάθηκα αρχικά. Καθυστέρησα να το κάνω γιατί σκεφτόμουν, δεν μπορεί με το που θα αρχίσει το γύρισμα, με το που θα προχωρήσουμε λίγο, θα καταλάβω. Οταν όμως άρχισα να μην πατάω γερά στα πόδια μου, πλησίασα τον Τσάρλι. Ηταν πολύ γλυκός και μου αφηγήθηκε την ιδέα του - πολύ γενικά, όμως. Ηταν πολύ προσεχτικός στο να αφήσει τα πάντα ανοιχτά ...»
Τζέσι Μπάκλεϊ: «Η πρώτη φορά που διαβάζεις το σενάριο πρέπει να μοιάζει με την πρώτη φορά που ένας θεατής βλέπει την ταινία. Ολες οι ιδέες σου επιτίθενται κατά μέτωπο. Συμβαίνουν τόσα πολλά ταυτόχρονα, πρέπει να καταλάβεις τα πολλά επίπεδα που συμβαίνουν ταυτόχρονα, αισθάνεσαι τόσα πολλά ταυτόχρονα. Οταν το πρωτοδιαβάζεις τρομάζεις. Τρέμεις και την ίδια στιγμή αισθάνεσαι ζωντανός. Ενθουσιασμό και τρόμο. Ομως ένας σκηνοθέτης με αυτοπεποίθηση δεν νιώθει ότι πρέπει να επιβάλει τις ιδέες του πάνω από την ιστορία που αφηγείται. Απλά κάνει ερωτήσεις. Ξεκινάει ένα διάλογο κι ο καθένας θα δώσει μόνος του τις απαντήσεις...»
Διαβάστε περισσότερα:
- O Τσάρλι Κάουφμαν μιλά για τα μελλοντικά του σχέδια ως σκηνοθέτης
- Ο Τσάρλι Κάουφμαν είναι σίγουρος πως τα στούντιο κατέστρεψαν τις ταινίες και όχι το Netflix
- «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού»: Θα ήταν η ίδια ταινία, αν διατηρούσε τις κομμένες σκηνές της; (δείτε το video)
