Τις τελευταίες μέρες του 2020, το Flix παρουσίασε σε αντίστροφη μέτρηση τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, όπως τις ψήφισαν οι συντάκτες του Flix. ΜΙα δεκάδα που θα μας θυμίζει πάντα την περίεργη χρονιά που μόλις τέλειωσε.
Δείτε ακόμη: Top Flix 2020: Οι 10 ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
Πατώντας πάνω στον τίτλο της κάθε ταινίας, διαβάζετε τη γνώμη του Flix, την αγαπημένη μας σκηνή, το λόγο για τον οποίο η κάθε ταινία θα μείνει κλασική.
10. «Μία Κρυφή Ζωή» («A Hidden Life») του Τέρενς Μάλικ
Μια δεκαετία σχεδόν μετά το «Δέντρο της Ζωής», έχοντας εν τω μεταξύ ανέβει κοπιωδώς ως τ’ αστέρια και ταξιδέψει στον πυρήνα του σύμπαντος, ο Τέρενς Μάλικ προσγειώνεται, για την ακρίβεια βαθειά στη γη, στο χώμα που οργώνουν οι αγρότες, εκεί όπου το καλό και το κακό δεν έχουν πού να κρύψουν το πρόσωπό τους, κάνοντας και πάλι ευαίσθητο, πανέμορφο και, αυτή τη φορά, πολιτικό, σινεμά. Βασισμένος στην πραγματική ιστορία του Αυστριακού Φραντς Γιέγκερστέτερ, αντιρρησία συνείδησης το 1939, πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο Μάλικ ξετυλίγει την ιστορία του, όπως πάντα, αργά, με μια ποιητική παρατήρηση της υφής της ζωής και της φύσης, βάζοντας τους ήρωές του να μιλούν με χριστιανικό λόγο, επειδή, απλώς, αυτός είναι ένα σύμβολο πρωτογενούς πίστης στο Καλό. Ο πολιτικός λόγος του θα μπορούσε να μοιάσει απλοϊκός, αλλά διατυπωμένος με την αισθητική του Μάλικ, την πηγαία και αγνά ρομαντική, πείθει ότι είναι μόνο απλός, τόσο ώστε να μην μπορείς να αρνηθείς την αλήθεια και τη δύναμή του.
9. Στη Γη του Αγριου Μελιού (Honeyland) των Ταμάρα Κοτέβσκα, Λούμπομιρ Στεφάνοφ
Μια μικρή ταινία που μπόρεσε να ταξιδέψει μακριά και κατόρθωσε να φτάσει ως τα Οσκαρ σε δύο μάλιστα κατηγορίες, τόσο αυτή της διεθνούς ταινίας, όσο και του καλύτερου ντοκιμαντέρ, το «Στη Γη του Αγριου Μελιού», μοιάζει να γοήτευσε οποιονδήποτε θεατή, γεύτηκε λίγη από την ομορφιά της. Γυρισμένη στην διάρκεια τριών ετών, σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας, και σκηνοθετημένη μέσα από 400 ώρες υλικού σε ένα γοητευτικό παραμύθι που κατορθώνει να κρατά στην καρδιά του την αλήθεια ενός τόπου και των ανθρώπων που ακολουθεί, η ταινία σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς ένα ντοκιμαντέρ. Σχεδόν να ξεχνάς ότι αυτό που βλέπεις είναι σινεμά, αφού ζεις μαζί με τους ήρωες του, την αλλαγή των εποχών, το πέρασμα του χρόνου, την λαμπρότητα της φύσης, το βουητό των μελισσιών, την σιωπή του θανάτου.
8. Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο (A Vida Invisível) του Καρίμ Αϊνούζ
Δυο κορίτσια, δυο αδελφές, η 18χρονη Ερίντιτσε κι η 20χρονη Γκίντα, κουβεντιάζουν στην ακρογιαλιά: πρέπει να βιαστούν να γυρίσουν σπίτι, πλησιάζει καταιγίδα και οι γονείς, ο αυστηρός φούρναρης μπαμπάς και η υποτακτική μαμά, τις περιμένουν. Διασχίζοντας το κοντινό δασάκι, η καθεμιά παίρνει άλλη κατεύθυνση και χάνονται: για να βρεθούν, πρέπει η μια ν' ακολουθεί τη φωνή της άλλης, καθώς την καλεί με τ' όνομά της. Αυτή η πανέμορφη, ποιητική εναρκτήρια σκηνή της ταινίας, προοικονομεί την ιστορία δυο αδελφών, δυο γυναικών, που απαιτούν η μία την ύπαρξη της άλλης, γιατί μόνο σε συσχετισμό μαζί της είναι υπαρκτή κι η ίδια. Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο του 1950, εκεί όπου η παρουσία των γυναικών είναι μόνο διακοσμητική, ή κόμοδη. Ο Καρίμ Αϊνούζ, ένας άνισος δημιουργός, κάνει (και βραβεύεται στο Ενα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ Καννών), μια από τις καλύτερες ταινίες του, αφιερωμένη, με μελοδραματικό πάθος και πυκνή ομορφιά, στις γυναίκες που δεν ήταν, στ' αλήθεια, αόρατες, παρότι ο κόσμος επέμεινε να τις πείσει για το αντίθετο.
7. Lovers Rock (Small Axe) του Στιβ ΜακΚουίν
Μπορεί οι γονείς τους να μετανάστευσαν από την Τζαμάικα στο αφιλόξενο Λονδίνο και να παλεύουν φοβισμένοι να ενσωματωθούν στην αφιλόξενη πόλη. Εκείνοι όμως κουράστηκαν. Τα Σαββατόβραδα, βγάζουν έξω στον κήπο τα έπιπλα, στήνουν επαγγελματικά ηχοσυστήματα, φέρνουν τα βινύλιά τους με την «Lovers Rock» reggae, φορούν τα καλύτερα ρούχα τους και ενώνουν τα κορμιά τους στην πίστα. Τα Lovers Rock house-parties της δεκαετίας του 80 στο Λονδίνο έμειναν ιστορικά. Σ' ένα ιστορικό πλαίσιο ανισότητας, ρατσισμού και βίας, για λίγες ώρες, η μουσική, ο χορός κι ο έρωτας είχαν τον πρώτο λόγο.
6. Μικρές Κυρίες (Little Women) της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζ Μέι Αλκοτ (που κυκλοφορησε αρχικά σε δύο τόμους, το «Little Women» το 1868 και το «Good Wives» το 1869 και σε ένα τόμο ως «Little Women» το 1880) ήταν ήδη από την πρώτη του έκδοση ένα βιβλίο της εποχής του και την ίδια στιγμή ένα βιβλίο που κοιτούσε μπροστά από την εποχή του. Η εν μέρει αυτοβιογραφική ματιά της Αλκοτ πάνω στη ζωή και τις ερωτικές περιπέτειες των τεσσάρων κοριτσιών της οικογένειας Μαρτς δεν απείχε ιδιαίτερα από τα νεανικά και τα ρομαντικά αναγνώσματα της εποχής, αλλά ήταν μια άλλοτε αδιόρατη και άλλοτε υπογραμμισμένη διάθεση ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης που θα χάριζε για πάντα στη Μεγκ, τη Τζο, την Μπεθ και την Εϊμι μια όχι προκλητική ώς προς τα ήθη της εποχής αλλά ωστόσο σαφή επίστρωση χειραφέτησης: όλα να γίνουν όπως πρέπει και όπως αναλογούν στις επιταγές της κοινωνίας, με μοναδική προϋπόθεση να είναι όλα θέμα προσωπικής επιλογής. Επιλογή... ζωής και για την Γκρέτα Γκέργουιγκ που δύο χρόνια μετά το «Lady Bird» επιμένει σε ένα σινεμά που, παρά τις επιταγές της εποχής και το δυναμισμό της φεμινιστικής ματιάς του, δεν παρασύρεται από το hype, δεν φωνάζει τα μηνύματά του, αντίθετα, το βλέπεις, ότι μένει προσκολλημένο στις βασικές αρχές της μυθοπλασίας προσπαθώντας με κώδικες γνώριμους και τεχνική κλασική να μιλήσει για το σήμερα. Χωρίς να προφασίζεται ότι εφευρίσκει από την αρχή το σινεμά, αλλά αποθεώνοντας την πρωταρχική δύναμή του, κάθε ταινία της Γκέργουιγκ είναι σαν να «διορθώνει» λίγο ό,τι προηγήθηκε: στην περίπτωση του «Lady Bird» κάθε ταινία με μια έφηβη που κάνει το μεγάλο βήμα προς την ενηλικίωση και στην περίπτωση των «Μικρών Κυριών» όλη την προϊστορία ενός βιβλίου που μίλησε πρώτη φορά για κορίτσια με απτές επιθυμίες (ή για να είμαστε πιο δίκαιοι για κορίτσια που μίλησαν πρώτη φορά για τις επιθυμίες τους).
5. «Κατηγορώ...!» (J' Accuse) του Ρόμαν Πολάνσκι
Η Υπόθεση Ντρέιφους, η καταδίκη του λοχαγού Αλφρέντ Ντρειφούς σε ισόβια κι εξορία με την κατηγορία της κατασκοπείας, υπήρξε ένα σκάνδαλο που συγκλόνισε την Γαλλία στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου και μαζί, μια από τις πιο διάσημες περιπτώσεις κακοδικίας στην ιστορία. Μια υπόθεση που ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα σύνορα της στρατιωτικής δικαιοσύνης, δίχασε βαθιά την γαλλική κοινωνία και τους διανοούμενους της χώρας, ανάγκασε τον Εμιλ Ζολά να δημοσιεύσει μια ανοιχτή επιστολή στον πρόεδρο της Γαλλίας με τον τίτλο «Κατηγορώ» (μια πράξη που του απέφερε ένα χρόνο φυλακής και χρηματικό πρόστιμο) κι έκανε τον όχι και τόσο κρυφό αντισημιτισμό της εποχής να δείξει το πολύ άσχημο πρόσωπό του. Αυτή την ιστορία επιλέγει - όχι τυχαία - ο 80χρονος Ρόμαν Πολάνσκι, αφηγούμενος την ιστορία ενός άδικα καταδικασμένου από την πλευρά του Ζορζ Πικάρ, του άνδρα που πιστός στο καθήκον βοήθησε στην συλληψη του Ντρέιφους, μα αργότερα όταν ανέλαβε την διεύθυνση των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας, ανακαλύπτοντας την αλήθεια, έκανε τα πάντα για να τον αθωώσει.
4. Ο Προδότης (Ιl Τraditore) του Μάρκο Μπελόκιο
Μία μεγαλειώδης, επική, σκληρή αλλά και σε στγμές ποιητική, μεταφορά της αληθινής ιστορίας του Τομάζο Μπουσέτα - ενός ισχυρού αρχηγού της σισιλιάνικη μαφίας με το παρατσούκλι «Το Αφεντικό των Δύο Κόσμων», ο οποίος το 1986 συνεργάστηκε με τις αστυνομικές αρχές και οδήγησε την πανίσχυρη Κόζα Νόστρα στο εδώλιο (η διαβόητη «Δίκη Μάξι» κράτησε 6 χρόνια και η τελική ετυμηγορία καταδίκασε 475 μαφιόζους για μια πληθώρα εγκλημάτων).
3. Ο Φάρος (The Lighthouse) του Ρόμπερτ Εγκερς
Ο Τόμας Γουέικ κι ο Εφρέμ Γουίνσλοου, δυο φαροφύλακες, φτάνουν σε ένα ξερονήσι, κάπου έξω από το Μέιν, γύρω στα μέσα του 1890. Θα αναλάβουν για έναν μήνα την ευθύνη του φάρου που στέκεται εκεί και μιας σειρήνας, της οποίας ο επαναλαμβανόμενος ήχος προειδοποιεί τα πλοία που περνούν για τον κίνδυνο που παραμονεύει. Μέσα σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο και για τα περίπου εφτά με δέκα πρώτα λεπτά, ο Ρόμπερτ Εγκερς αρχίζει να χτίζει, σιγά αλλά σταθερά, μια υποβλητική ατμόσφαιρα, καθώς ακολουθεί τους δυο ήρωές του στις καθημερινές τους ασχολίες στον φάρο, κι όλα αυτά χωρίς να ειπωθεί το παραμικρό. Κάτι που μπορεί να μοιάζει ως ασήμαντο και ως μια απλή ρουτίνα, εδώ ο Εγκερς το χρησιμοποιεί για να θεμελιώσει την δυναμική της σχέσης των ηρώων του με μια ανείπωτη ένταση να ελλοχεύει από το πρώτο κιόλας λεπτό ως κάτι το μοχθηρό. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή σε ένα εφιαλτικό ταξίδι στα αχαρτογράφητα, κρύα και σκοτεινά νερά του ανδρικού ψυχισμού, σε ένα φιλμ το οποίο κερδίζει αμέσως τον τίτλο του κλασικού.
2. Ενα Ψηλό Κορίτσι (Beanpole) του Κάντεμιρ Μπαλάγκοφ
Η δεύτερη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη του «Οι Δικοί μου Ανθρωποι», είναι μια συγκλονιστικη καταγραφή μιας ιστορίας στον απόηχο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, τοποθετημένη στο Λένινγκραντ που ακολουθεί την ιστορία δυο γυναικών (αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας) που προσπαθούν να βρουν μια κάποια ισορροπία και να ξεπεράσουν ένα ανοιχτό συλλογικό και προσωπικό τραύμα. «Ο τίτλος της ταινίας (που η ακριβής του μετάφραση θα μπορούσε να είναι «καλαμιά») μπορεί με μια πρώτη ματιά να δηλώνει κάποια από τα φυσικά χαρακτηριστικά της ηρωίδας μου Ιγια, που είναι όντως πολύ ψηλή» λέει ο Κάντεμιρ Μπαλάκοφ. «Για μένα όμως έχει να κάνει με την αδεξιότητα και την αμηχανία, το πως οι ηρωίδες μου νιώθουν και πως εκφράζουν αυτά τα συναισθήματα στο φιλμ. Είναι αδέξιες, μαθαίνουν πως να ζουν ξανά μετά από τον πόλεμο, κάτι που είναι πολύ δύσκολο γι αυτές».
Κάτι πολύ περισσότερο από το παρασκήνιο του making of του «Πολίτη Κέιν». Kάτι εξαιρετικά πιο σημαντικό από ένα κρυφοκοίταγμα από την κλειδαρότρυπα στην στουντιακή βιομηχανία του Old Hollywood. Κάτι πολύ πιο ευρύ, εύστοχο και ουσιώδες από μία απλή βιογραφία του σεναριογράφου Χέρμαν Τζ. Μάνκιεβιτς, ή «Mανκ» - του ταλαντούχου, πνευματώδη, αλκοολικού, τζογαδόρου, αυτοκαταστροφικού σεναριογράφου που συνεργάστηκε με τον Ορσον Γουέλς στην εμβληματικό του ντεμπούτο. Με την πρόφαση να μάς αφηγηθεί την ιστορία της κατασκευής μιας ταινίας, ο Ντέιβιντ Φίντσερ λέει κάτι πολύ πιο μεγάλο από τη μεγάλη οθόνη, κάτι πολύ πιο σπουδαίο για τον άνθρωπο, τις αξίες του, τους δαίμονές του και την κοινωνική υποκρισία. Οταν ανάβει ο κινηματογραφικός προβολέας κι όλα λάμπουν και μάς θαμπώνουν, κάποιοι χάνονται στις σκιές.
Διαβάστε ακόμη: Flix Top-10 TV 2020: Αυτές ήταν οι 10 αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές του Flix για το 2020
