Μ' ένα πρόγραμμα 30 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε την Τετάρτη, 7 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Αναμνήσεις μιας Εφηβικής Καταιγίδας» της Σοφίας Γεωργοβασίλη
Η (νευρική, αγχωμένη) μαμά αφήνει το κορίτσι στο σχολείο - την προειδοποιεί να προσέχει την καταιγίδα που έρχεται. Εκείνη, τόσο μικρή, με τόσο έντονη την αίσθηση του κατεπείγοντος τής εφηβείας, μαζί με την κολλητή της και τον φίλο της, θα κάνει κοπάνα. Θα πάει στη γυναικολογική κλινική για να βάλει τέλος στη δική της καταιγίδα. Με πρεμιέρα στο νεανικό τμήμα Generation του Φεστιβάλ Βερολίνου, η ταινία της Σοφίας Γεωργοβασίλη επικυρώνει τη σκηνοθετική της ευαισθησία και δύναμη. Με την εικόνα του (αληθινού) φιλμ, με τις σκονίτσες και τις γρατζουνιές, μια ανάμνηση τόσο κοινή και τόσο οικεία, περιγράφει, αφαιρετικά αλλά εύστοχα, όχι μόνο την εμπειρία της έκτρωσης, αλλά τη σημασία του δικαιώματος στη γυναίκα όποιας ηλικίας ν' αποφασίζει για το κορμί της, για το μέλλον της, για την επόμενη μέρα, για τις καταιγίδες της. Μπορεί η διαδικασία να μοιάζει «απλουστευμένη» (όχι, δεν είναι τόσο εύκολο ένα ανήλικο κορίτσι να κάνει έκτρωση στην Ελλάδα ή και αλλού), μπορεί οι ερμηνείες των παιδιών να είχαν περιθώριο για ακόμα περισσότερη φυσικότητα και δύναμη, αλλά από τη μια η συμμετοχή στη στεντόρεια παγκόσμια συζήτηση για τις αμβλώσεις κι από την άλλη το ένα, σταθερό, χωρίς φόβο, χωρίς πάθος, χωρίς μελαγχολία, χωρίς πανηγυρισμό, με σοβαρότητα και ψυχραιμία, πλάνο παρατήρησης της ιατρικής διαδικασίας, κάνουν την ταινία μια καθοριστική ανάμνηση.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αναμνήσεις μιας Εφηβικής Καταιγίδας» της Σοφίας Γεωργοβασίλη
«Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή
Η Δάφνη έχει ένα γιο, ένα όμορφο σπίτι, ένα ποδήλατο με το οποίο τρέχει κάθε μέρα πεισματικά και οργισμένα για να καταπολεμήσει την ανία, την ακινησία του lockdown. Αλλά είναι μόνη. Εξασφαλίζει από ένα dating app άφθονους ερωτικούς συντρόφους, αλλά κανείς δεν την κάνει να νιώσει λιγότερο μόνη. Μέχρι τη μέρα που θ' αναγκαστεί, εκείνη, μόνη, να πάρει ένα πλάσμα αγκαλιά. Μετά την επιτυχημένη μεγάλου μήκους ταινία της, «Παύση», η Τώνια Μισιαλή επιστρέφει στη φόρμα της μικρού μήκους, για ν' αποδείξει, ξανά και σταθερά, ότι από τη μια γνωρίζει καλά τη γυναικεία φόρμα, ψυχολογία, ιδιοσυγκρασία κι από την άλλη ξέρει να καθοδηγεί θαυμάσιες γυναικείες ερμηνείες (στη Νιόβη Χαραλάμπους με τα πυρόξανθα μαλλιά, το αναγεννησιακό σώμα και το σιχτιρισμένο βλέμμα ταιριάζει τόσο η οθόνη). Ωστόσο, μια αβέβαιη ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό κι ένα ελλειπτικό φινάλε, αφήνουν το θεατή με μια αίσθηση ανικανοποίητου, σαν μια αγκαλιά που πλησίασε αλλά χάθηκε.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή
«Τελευταία Πνοή» του Χάρη Ραφτογιάννη
Μια γυναίκα, ένας άντρας, ένα πιστόλι; Μια ληστεία; Σίγουρα δυο μάσκες, πολλές μάσκες που κρύβουν τα πρόσωπα όλων για να μην μεταφερθεί ο ιός. Εκείνη είναι μολυσμένη, εκείνος όχι ακόμα, αλλά θα συμβεί κι αυτό: προλαβαίνουν ένα τελευταίο heist, για να νιώσουν ζωντανοί. Μπορεί ο Χάρης Ραφτογιάννης να έχει μια ελαφρώς επικριτική αντίληψη για τα μέτρα κατά του κορονοϊού, αλλά αυτό, πραγματικά, είναι το μόνο πράγμα που μας βρήκε αντίθετους στην ταινία του. Ασπρόμαυρη φωτογραφία με έντονα κοντράστ, μια προσομοίωση της νουβέλ βαγκ (είναι και το νεο-νουάρ, είναι και η αφήγηση και το υπέροχα κατακερματισμένο μοντάζ) παρέα μ' ένα μπιτ που θ' αγαπούσε ο Ντάνι Μπόιλ, η διαπίστωση ότι μάλλον μόνο ο Ραφτογιάννης εκμαιεύει (βλ. και το «Πρώτος Ερωτας») αιχμηρές, δυνατές, σέξι ερμηνείες από τη συνήθως μελιστάλαχτη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, μια αίσθηση μελαγχολίας για τους ανθρώπους των -ήντα που έζησαν έντονα, που επαναστάτησαν, που γεύτηκαν τη ζωή για να βρεθούν, αυτά τα χρόνια, κλεισμένοι στο σπίτι, με ή χωρίς φόβο. Μια φωτογραφία της ηρωίδας (της ηθοποιού, επίσης), από παλιά, φωτεινή, ήρεμη, με όλη τη ζωή μπροστά, μια ζωή που κατέληξε, σήμερα, διαφορετικά απ' ό,τι προβλεπόταν. Μια ταινία αφιερωμένη στη φόρμα που, όμως, κρύβει μέσα της ένα ακαταμάχητο, παθιασμένο «όχι».
Λήδα Γαλανού
Η Κούρσα του Γιώργου Λεοντακιανάκου
Ο Φρίξος θέλει να τελειώσει τη βάρδια στο ταξί πιο γρήγορα σήμερα για να δει μαζί με τον κολλητό τον αγώνα της ΑΕΚ στην τηλεόραση. Η τελευταία διαδρομή της ημέρας όμως θα τον βρει αντιμέτωπο με την Ελλη, μια ηλικιωμένη κυρία που «δεν βιάζεται», που θέλει να διασχίσει το κέντρο της πόλης για να θυμηθεί τα μέρη στα οποία έζησε τις ωραιότερες στιγμές της και να δει τη θάλασσα. Δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται σε μια διαρκώς μυθολογικά αναπάντεχη σύγχρονη Αθήνα, καθώς ο Φρίξος θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές του και αυτή η κούρσα θα του αλλάξει τη ζωή. Δεν συμβαίνει το ίδιο με το θεατή που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα μεν ειλικρινές και καλοπαιγμένο (από τον Μάκη Παπαδημητρίου και την Εφη Παπαθεοδώρου) φιλμ που εξαντλείται στις (υπερβολικά) καλές του προθέσεις, προκρίνοντας την εύκολη συγκίνηση και ένα εύκολο μήνυμα χωρίς διάθεση για κάτι περισσότερο.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για την «Κούρσα» του Γιώργου Λεοντακιανάκου
Χυμός Πορτοκάλι του Δημήτρη Ζάχου
Ο Ηλίας, ένας νεαρός φοιτητής μοιράζει φυλλάδια για να βγάλει το χαρτζιλίκι του. Σε μια από τις διαδρομές του στην Αθήνα θα προσκληθεί στην μονοκατοικία μιας ξεπεσμένης ντίβας του θεάτρου. Η επαφή τους θα είναι αποκαλυπτική και θα επηρεάσει τον Ηλία με περισσότερους τρόπους από τους προφανείς. Σε σενάριο του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, γραμμένο σαν μια ρεαλιστική ιστορία φαντασίας, με έμφαση στη σύγχρονη μοναξιά, το πέρασμα του χρόνου και στο ζητούμενο της επαφής, το «Χυμός Πορτοκάλι» μοιάζει να διαθέτει τα υλικά για μια σύγχρονη ιστορία «ενηλικίωσης» με κλείσιματα του ματιού στον Τένεσι Γουίλιαμς και το «Sunset Boulevard», αλλά δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει η ταινία που υποψιάζεσαι ότι κρύβεται μέσα στο μάλλον υποτονικό, χωρίς ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, λιγότερο ποιητικό από όσο πιστεύει ότι είναι σύμπαν της. Παράξενο, καθώς, ο Δημήτρης Ζάχος φτάνει εδώ με τη φόρα του καταπληκτικού και εντελώς φορτισμένου σε ρεαλισμό, ένταση, ρυθμό και ποίηση «Βούτα» που είχε εντυπωσιάσει και βραβευθει το 2020, ως μια από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους των τελευταίων χρόνων.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Χυμός Πορτοκάλι» του Δημήτρη Ζάχου
Κάκτος του Δημήτρη Ζούρα
Ο Σταύρος ψάχνεται. Στο Grindr σε αναζήτηση μιας σεξουαλικής επαφής, στο σπίτι της κολλητής του που φεύγει για πάντα από την Ελλάδα, στο σταθμό των τρένων όπου παρατηρεί τους άλλους. Η πραγματικότητα που βιώνει είναι ρεαλιστική, αλλά ταυτόχρονα και λίγο «πειραγμένη», φτιαγμένη από απωθημένα, φοβίες, παράδοξο χιούμορ και μελαγχολία. Ετσι τον σκηνοθετεί και ο Δημήτρης Ζούρας ακολουθώντας τον σε μια διαδρομή που δεν έχει ακριβώς αρχή μέση και τέλος, αποτυπώνει περισσότερο στιγμές και επενδύει δίκαια τα μέγιστα στη φυσική αφοπλιστική παρουσία του Σταύρου Τσουμάνη. Ο νεαρός ηθοποιός αποδεικνύεται τελικά και το μόνο κέντρο βάρους σε μια ταινία που κινδυνεύει να περιοριστεί σε μια επαναλαμβανόμενη, χωρίς «θέση» και με έντονη επιτήδευση που απομακρύνει τον θεατή αλληλουχία παραδοξοτήτων, χάνοντας μια ευκαιρία για ένα πραγματικά αποκαλυπτικό, τολμηρό, αστείο και προσωπικό ημερολόγιο «ενηλικίωσης» με τελικό προορισμό την αγάπη.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Κάκτο» του Δημήτρη Ζούρα
Διαβάστε ακόμη:
Δράμα 2022: Τελετή έναρξης ενός (επιτέλους) «κανονικού», διεθνούς ΦεστιβάλΦεστιβάλ Δράμας 2022 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 5 μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 45ο DSFF: To 45 Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμα ξεκινάει. Το Flix είναι εκεί!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ελληνικές ταινίες των διαγωνιστικών προγραμμάτων και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Οσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν το 45ο DISFF οnline, θα πρέπει να μπουν στην πλατφόρμα του φεστιβάλ (θα οδηγούνται εκεί και μέσω της ιστοσελίδας https://www.dramafilmfestival.gr από τον σύνδεσμο online festival) και να ακολουθήσουν τις οδηγίες. Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες από τις 5 Σεπτεμβρίου. Το βασικό πακέτο θα κοστίζει 5 ευρώ και με αυτό οι χρήστες θα έχουν πρόσβαση σε όλο το περιεχόμενο του Φεστιβάλ. Oι βραβευμένες ταινίες θα παραμείνουν διαθέσιμες στην πλατφόρμα μέχρι τις 15/9 το μεσημέρι.Στην πλατφόρμα θα προβληθούν τα 6 διαγωνιστικά προγράμματα και το πρόγραμμα Pitching. Η πλατφόρμα έχει ήδη ανοίξει για προαγορά του πακέτου.
