Από το «Velvet Goldmine» του 1998 (πώς περνούν τα χρόνια!), στο πρώτο ντοκιμαντέρ της καριέρας του, το «The Velvet Underground», για το γκρουπ που πραγματικά άλλαξε όχι μόνο την πορεία της μουσικής, αλλά και την κοσμοθεωρία του τι σημαίνει να είσαι σταρ, μέσω του «I'm Not There», τον φόρο τιμής στον πολυπρισματικό Μπομπ Ντίλαν: η σχέση του Τοντ Χέινς με τη μουσική είναι βαθειά ριζωμένη κι εμείς απλώς απολαμβάνουμε τ' αποτελέσματα.
Το «The Velvet Goldmine» θα κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Φεστιβάλ Καννών, εκτός συναγωνισμού - εκεί όπου λανσαρίστηκαν, άλλωστε, τόσο το «Velvet Goldmine» όσο και, το 2015, το «Carol» και δυο χρόνια αργότερα το «Wonderstruck». Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη της ταινίας, Οι Velvet Underground δημιούργησαν ένα νέο ήχο που άλλαξε τον κόσμο της μουσικής, θεμελιώνοντας τη θέση τους ως μια από τις πιο σεβαστές μπάντες του ροκ εν ρολ. Το «The Velvet Underground», σε σκηνοθεσία του Τοντ Χέινς, δείχνει ακριβώς πώς το συγκρότημα έγινε πολιτισμικό έμβλημα, εκπροσωπώντας μια γκάμα αντιθέσεων: η μπάντα ανήκει στην εποχή της, αλλά είναι και διαχρονική, λόγια αλλά και ρεαλιστική, με ρίζες στην υψηλή τέχνη και την κουλτούρα του δρόμου.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2021 | Οι δέκα ταινίες για τις οποίες μιλάνε ήδη όλοι
Η ταινία περιλαμβάνει αναλυτικές συνεντεύξεις με τις καθοριστικές προσωπικότητες εκείνης της εποχής, σε συνδυασμό μ' ένα θησαυρό από ανέκδοτες ως τώρα performances και μια πλούσια συλλογή ηχογραφήσεων, ταινιών του Γουόρχολ κι άλλα δείγματα πειραματικής τέχνης που δημιουργούν μια εμβυθιστική εμπειρία σ' αυτό που ο Τζον Κέιλ, ιδρυτικό μέλος, περιγράφει ως νοοτροπία της μπάντας: «πώς να είσαι ευγενής και πώς να είσαι κτηνώδης».
Το πρώτο κλιπ του ντοκιμαντέρ μόλις κυκλοφόρησε και δεν απογοητεύει: αίσθηση εποχής, επεξεργασμένες μνημειώδεις εικόνες και στίχοι του Αλεν Γκίνσμπεργκ. Δείτε το παρακάτω.
