Το τοπ τεν των ταινιών που επιλέγει το Cahiers du Cinema ως τις καλύτερες του 2016, χτίζει μια λίστα που δεν είναι απαραίτητα τόσο απρόβλεπτη όσο θα περίμενε κανείς από ένα περιοδικό που αγαπά τις εκπλήξεις. Εκτός κι αν μετράμε σε αυτές το γεγονός πως η καινούρια ταινία του Αλμοδόβαρ πλάσαριστηκε τόσο ψηλά στην δεκάδα του, ή ότι το «Neon Demon» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν που χόρασε από αποδοκιμασίες στις Κάννες, μα δικαιώθηκε τώρα στο Παρίσι, ή την γαλλική κωμωδία «La Loi de la jungle» που δεν έκανε στ' αλήθεια τόσο μεγάλη αίσθηση οπουδήποτε αλλού, εκτός ίσως από τα γραφεία του περιοδικού.
Εν τούτοις ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη να μην είναι άλλη από το νούμερο ένα αυτής της λίστας, κυρίως γιατί μοιάζει απόλυτα λογική κι ελάχιστα «ανατρεπτική» επιλογή. Και η πιο ευχάριστη είναι αναμφίβολα το φιλμ της Κλερ Σιμόν που βρίσκεται στο νούμερο δέκα, το «Le Bois dont les Rêves sont Faits».
Ίσως κανείς ποτέ πριν να μην έκανε έναν ντοκιμαντέρ που να μιλά με τόση αγάπη για κάτι που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν απλό και δεδομένο: μια βόλτα στο πάρκο. Για την Κλερ Σιμόν, όμως, ακόμη και κάτι τόσο απλό όσο ένα κομμάτι φύσης περιτριγυρισμένο από την πόλη, αποτελεί ιδανική ευκαιρία για εξερεύνηση. Όχι του τόπου, της πανίδας και της χλωρίδας του, αλλά των ανθρώπων που το επισκέπτονται, που μαγνητίζονται, που ακόμη ζουν σε αυτό. Η κάμερά της βυθίζεται στις φυλλωσιές για να ανακαλύψει ιστορίες που ίσως κανείς δεν θα της έλεγε στους γεμάτους θορύβους δρόμους μιας πόλης. Η Σιμόν λέει πως κάθε μέρος όπου οι άνθρωποι κάνουν μόνο αυτό που θέλουν είναι για εκείνη μια σκηνή, μια ευκαιρία να ανακαλύψει κάτι από την αληθινή τους φύση και η φύση του πάρκου, ακόμη και «τεχνητή», μοιάζει με την πιο καλή ευκαιρία για να το κάνει. Οι εποχές αλλάζουν, οι επισκέπτες πληθαίνουν ή αραιώνουν, μα η κάμερα της είναι εκεί για να ανακαλύψει ιστορίες και στιγμές που δημιουργούν ένα ψηφιδωτό που θα μπορούσε να είναι μια μικρογραφία της ίδιας της ζωής. «Όλοι οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί προσπαθούσαν να καταλάβουν τι έψαχνα να βρω, τι ήθελα από αυτούς» λέει η Σιμόν. Βλέποντας το φιλμ της δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τι ήταν αυτό που ζητούσε. Πιθανότατα ό,τι και όλοι όσοι κάνουν μια στάση μπροστά στην κάμερα της μιλώντας για τον εαυτό τους, λέγοντας τις ιστορίες τους: την ευκαιρία να αφήσουν τον εαυτό τους της πόλης πίσω, μια στιγμή αλήθειας, με τον τρόπο, την ανάμνηση ενός ξεχασμένου ονείρου που μπορεί να ξυπνήσει η επαφή τους με την φύση. Έστω και τεχνητή...»
Διαβάστε ακόμη: Best of 2016: Το βρετανικό Empire ψηφίζει τις καλύτερες ταινίες του 2016
10 Le Bois dont les Rêves sont Faits της Κλερ Σιμόν
9. Carol του Τοντ Χέινς
8. La Loi de la jungle του Αντονέν Περετζατκό
7. Rester Vertical του Αλέν Γκιροντί
6. Julieta του Πέδρο Αλμοδόβαρ
5. Ma Loute του Μπρούνο Ντιμόν
4. Aquarius του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου
3. The Neon Demon του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν
2. Εκείνη του Πολ Βερχόφεν
1. Toni Erdmann της Μάρεν Αντε
Περισσότερα καλύτερα και χειρότερα του 2016:
