Το Austin Film Society ιδρύθηκε πριν από ακριβώς 30 χρόνια, μέρος της επιθυμίας του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ να βλέπει όταν και όποτε θέλει τις αγαπημένες του ταινίες. Ιερός χώρος για το Τέξας και για την κοινότητα των σινεφίλ που έθρεψαν οι επιλογές του Λινκλέιτερ, το Austin Film Society γιορτάζει αυτές τις τρεις δεκαετίες με ένα πρόγραμμα με επιλογές από τις ταινίες που σημάδεψαν την ιστορία του. Και μιλώντας στο IndieWire, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξεχώρισε έξι από αυτές - θεωρώντας πως ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία ταινιών που θα έπρεπε να έχει δει κάθε πραγματικός σινεφίλ.
Διαβάστε ακόμη: Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
Masculin-Féminin του Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Στην δεκαετία του '80, όταν ξεκινούσαμε το Film Society, κάθε χρόνο είχαμε και μια καινούρια ταινία του Γκοντάρ. Το «Hail Mary» ήταν μεγάλη επιτυχία όταν ξεκινούσαμε. Το «Masculin-Féminin» ήταν δυσεύρετο. Εκείνη την εποχή, αν μια ταινία δεν υπήρχε σε βίντεο, δεν μπορούσες να τη δεις. Ολοι όμως μιλούσαν γι' αυτήν. Την είδα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, όπου είχαν μια κόπια. Μερικά χρόνια μετά, το Film Society οργάνωσε ένα αφιέρωμα στον Γκοντάρ. Για μένα, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του. Είναι το δικό του πορτρέτο για τη νιότη. Μια ταινία της εποχής της. Σε μια καριέρα από απίστευτες ερμηνείες, αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος του Ζαν-Πιερ Λεό. Ο Γκοντάρ είναι μια τεράστια επιρροή για όλους μας. Υπάρχει πολύ χιούμορ ανάμεσα στην οργή και τη διαμαρτυρία της ταινίας. Αυτό όμως άρχισε με τα χρόνια να σβήνει. Η πολιτική του έγινε πιο απόλυτη και οι ταινίες σιγά σιγά λιγότερο διασκεδαστικές. Είναι ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες - μου αρέσουν όλες. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του ήταν το «Le Gai Savoir», που έχω δει σπάνια. Είχα βρει μια 16άρα κόπια. Είναι απλά ο Ζαν-Πιερ Λεό μόνος του σε ένα δωμάτιο. Υπάρχουν πολλά γραφικά - ενα κορίτσι με μαγιό και από πάνω της μια ταμπέλα που λέει «Μαρξ» και μια άλλη που λέει «Φρόιντ». Οι ταινίες του έχουν ακόμη χιούμορ, αλλά μπορείς να δεις πως η πολιτική κυριεύει τα πάντα. Μου άρεσε το «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα».
Los Olvidados του Λουίς Μπουνιουέλ
Ολες οι ευρωπαϊκές μετέπειτα ταινίες του Μπουνιουέλ είναι υπέροχες. Προβλήθηκαν πολύ, κέρδισαν Οσκαρ και όλα αυτά. Είναι όμως οι ταινίες στο Μεξικό που για μένα είναι οι καλύτερες. Οταν επέστρεψε στο σινεμά μετά από μια μεγάλη απουσία. Η δεκαετία του '50 στο Μεξικό ήταν η μεγάλη του δεκαετία. Υπάρχουν πολλές και ξεκίνησαν από το «Los Olvidados». Αυτή ήταν η πρώτη και είναι μια από τις καλύτερες εφηβικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, αν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει έτσι. Είναι μια όμορφη, θλιμμένη ιστορία. Ούτε «Pixote», ούτε «Πόλη του Θεού», ούτε «Over the Edge». Εχει μια νεορεαλιστική αύρα, και όμως παραμένει σουρεαλιστική. Ολες αυτές οι υπέροχες σκηνές ονείρων σε αργή κίνηση μοιάζουν σαν να έρχονται από το πουθενά. Είναι απλά απίστευτες.
Pickpocket του Ρομπέρ Μπρεσόν
Με κάποιο τρόπο αυτή είναι η πιο εύληπτη ταινία του Ρομπέρ Μπρεσόν. Μια τέλεια ταινία. Δεν κάθεσαι ποτέ ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω σε μια ταινία του Μπρεσόν. Είναι ο πιο ελλειπτικός, ο πιο όμορφος, ο πιο καθαρός αφηγητής όλων των εποχών. Και είναι μια καλή ιστορία, βασισμένη στο «Εγκλημα και Τιμωρία». Στα 80s είχε κάνει το «Χρήμα». Αυτή ήταν η πρώτη του ταινία που είδα και με έκανε να αναζητήσω και τις υπόλοιπες. Μετά οργάνωσα ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες του γιατί ήθελα να τις δω ξανά. Πήγε πολύ καλά. Του έστειλα έναγ ράμμα δείχνοντάς του τι είχαν γράψει για το αφιέρωμα. Μου έστειλε ένα μακροσκελές γράμμα. Είναι ένα από τα αποκτήματα που έχω πάντα στην καρδιά μου.
Διαβάστε ακόμη: O Σπάικ Λι προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δει κάθε σκηνοθέτης (που σέβεται τον εαυτό του)
Ticket of No Return της Ουλρικε Οτινγκερ (1979)
Η Ούλρικε Οτινγκερ ήταν η πιο αυθεντική και πειραματική από τους σκηνοθέτες του Νέου Γερμανικού Ρεύματος. Ηταν ίσως και η πιο εξωστρεφής. Μια συναρπαστική καλλιτέχνης. Πιο ανατρεπτική από τον Φασμπίντερ, τον Χέρτζογκ, όλους αυτούς τους τύπους. Ο υπότιτλος της ταινίας ταινίας είναι «Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Πίνει» και είναι δύσκολο να το περιγράψεις. Δεν έχει καθόλου διάλογο. Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από τις εκφράσεις αυτής της γυναίκας. Ηταν σαν τις «Ομπρέλες του Χερβούργου», όπου τραγουδούν την κάθε λέξη. Μου αρέσουν οι ριζοσπάστες Γερμανοί, ο Βέρνερ Σρέτες και η Ούλρικε Οτινγκερ. Οι ταινίες τους δεν προβάλλονται πολύ. Αυτή είναι σχεδόν άγνωστη, αλλά τη θυμάμαι σαν κάτι απαστράπτον και όμορφο.
New York, New York του Μάρτιν Σκορσέζε (1977)
Να μια ταινία που ο κόσμος κράζει. Που υποστηρίζουν ότι δεν λειτουργεί. Το είχα προγραμματίσει παλιότερα σαν μέρος μια σειράς από μιούζικαλ και άρεσε πολύ. Νομίζω πως είναι ένα από τα σύνθετα μοντέρνα μιούζικαλ. Και όμως αρκετά σκληρό. Ο Τζίμι Ντόιλ δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον Τζέικ ΛαΜότα - ο ένας είναι μποξέρ, ο άλλος σαξοφωνίστας. Είναι παθιασμένος, ανυπόμονος. Οταν κυκλοφόρησε έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου, πράγμα που είναι κάπως ωραίο. Κανείς μια ταινία από την καρδιά σου. Στην επιφάνεια μπορεί να μοιάζει σαν τρέλα. Οι τύποι που έκαναν τον «Ταξιτζή» επιστρέφουν στην εποχή με τις μεγάλες μπάντες. Δεν θα μπορούσες να είσαι περισσότερο χιπ το 1977, την εποχή που άνοιγε ο «Πόλεμος των Αστρων»; Ηταν η ίδια χρονιά με το «Saturday Night Fever». Δεν μπορείς να είσαι πιο σύγχρονος από αυτό. Είναι μια θαρραλέα ταινία - και πολύ προσωπική. Ηταν κάτι που σήμαινει πολλά στους ανθρώπους που εργάστηκαν γι' αυτήν. Ηταν μια προσωπική έκφραση. Ολη η ομάδα των Κόπολα, Λούκας, Ντε Πάλμα, Σρέιντερ, Σκορσέζε - όλοι δούλευαν στις ταινίες τους εκείνη την εποχή. Η σύζυγος του Λούκας μόνταρε το «New York, New York», ο Λούκας δούλευε σε αυτό το πράγμα από άλλο πλανήτη που έμοιαζε πραγματικά περίεργο. Το έδειξε σε όλους και ο Ντε Πάλμα το κορόιδευε. Μετά, μπουμ, ήρθε το box office για να απομακρύνει για πάντα τις καριέρες όλων. Αυτή η ταινία μοιάζει εκτός της εποχής της. Και όμως είναι πολύ έντονο. Είναι κυριολεκτικά σινεμά. Δεν άρεσε στον κόσμο. Ο κόσμος ήθελε ρεαλισμό. Το να βλέπεις αυτά τα τεχνητά σκηνικά, με τον Σκορσέζε να κάνει το δικό του μιούζικαλ αλά Μινέλι - ο κόσμος αναρωτιόταν: «What the fuck?».
The Ceremony του Ναγκίσα Οσιμα (1971)
Είμαι μεγάλος φαν του Ναγκίσα Οσιμα. Ηταν ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς Ιάπωνες σκηνοθέτες που εμφανίστηκαν στα 60s. Είναι ένας master. Οι σινεμασκόπ ταινίες του ειδικά ήταν μεγαλειώδεις. Το «Ceremony» είναι έντονο - ένα ακόμη οικογενειακό δράμα που απλώνεται σε διαφορετικές γενιές με φόντο την ιστορία της Ιαπωνίας. Είναι πολύ φιλόδοξο τόσο στο επίπεδο της οικογένειας όσο και της πολιτικής. Δεν το έχω δει εδώ και καιρό, αλλά θυμάμαι να σκέφτομαι πως ήταν ένα αριστούργημα, όπως οι περισσότερες ταινίες του. Δεν φοβόταν να τραβήξει στα άκρα μια ιδέα. Κοιτάξτε την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» ή οποιαδήποτε από τις ταινίες του. Ηταν πολύ harcore. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον περιγράψεις. Ο Οσιμα ήταν ένας απόλυτος hardcore τύπος. Εκανε τους λογοκριτές να δυστυχούν με τα πολιτικά του μηνύματα για τη μεταπολεμική Ιαπωνία, αλλά συνέχιζε να κάνει αυτές τις ταινίες.
Περισσότερες αγαπημένες λίστες από μεγάλους δημιουργούς:
- Οι αγαπημένες ταινίες του Τζον Κάρπεντερ
- Οι αγαπημένες ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς
- Οι αγαπημένες ταινίες του Βιμ Βέντερς
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
- Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Οι καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Ορσον Γουελς
- Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
- Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
- Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Γούντι Αλεν
- Οι αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
- Οι αγαπημένες ταινίες του Τιμ Μπάρτον
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Μίκαελ Χάνεκε!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα
Tags: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
