Δεν είχαμε αμφιβολία πως μέσα στις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη του «Cronos», του «Hellboy» και του «Λαβύρινθου του Πάνα» θα βρίσκονταν μερικά από τα θεμελιώδη φιλμικά αριστουργήματα του σινεμά του τρόμου και του φανταστικού. Οπως δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία πως η λίστα με τις πιο αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκρυβε μέσα της σχεδόν όλες τις επιρροές του υπέροχου σύμπαντος της φιλμογραφίας του - τη φαντασία όταν αυτή συναντά την παιδική ηλικία, τον τρόμο όταν αυτός συναντά τις ανθρώπινες φοβίες, τα τέρατα που όλοι κρύβουμε μέσα μας και περιμένουμε μάταια να δικαιωθούμε από μια κοσμική δικαιοσύνη.
Σε ευθεία γραμμή με τη λίστα με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όπως τις ψήφισε ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, αυτή που ακολουθεί με τις 10 αγαπημένες του ταινίες είναι ένας ιδανικός οδηγός στο σινεμά που ίπταται της πραγματικότητας, θέλοντας αποκλειστικά και μόνο να μιλήσει γι' αυτή.
Περισσότερες αγαπημένες λίστες από μεγάλους δημιουργούς:
- Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
- Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
- Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Γούντι Αλεν
- Οι αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Μίκαελ Χάνεκε!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα
8 1/2 του Φεντερίκο Φελίνι (1963) / «Μια πραγματικά κλασική ταινία πρέπει να είναι ταυτόχρονα προσωπική και οικουμενική. Το να μιλάς για το σινεμά μέσα από το σινεμά απαιτεί μια φωνή που να μην ταλαντεύεται ανάμεσα στο πάθος και την αγνότητά της. Το "8 1/2" μιλάει για τη ζωή όπως μιλάει και για την τέχνη και διασφαλίζει το γεγονός πως ενώνει αυτά τα δύο στοιχεία. Ενα πορτρέτο του αφηγητή και του έργου του - ένα λάγνο, ιδρωμένο, λαίμαργο ποίημα για το σινεμά.»
Frankenstein του Τζέιμς Γουέιλ (1931) / «To "Frankenstein" είναι μια ταινία - και ένα παραμύθι - που αγγίζει την πιο βαθιά ουσία αυτού που είμαι και αυτού που πιστεύω. Το συναρπαστικό βλέμμα του Γουέιλ και η τονική πειθαρχεία του ενώνονται με την ερμηνεία του Μπόρις Κάρλοφ η οποία καταφέρνει να μεταφέρει ταυτόχρονα κάτι το εύθραυστο και το δυναμικό.»
Freaks του Τοντ Μπράουνινγκ (1931) / «Γεμάτο από θρυλικές στιγμές αγνού σινεμά, pulp τρόμου, σαρκικού νουάρ και διεστραμμένου μελοδράματος, το "Freaks" παραμένει αταξινόμητο ακόμη και μετά από πολλές δεκαετίες. Αρρωστο, πειραγμένο, ανώμαλο και αφοπλιστικά ανθρώπινο. Στριμωγμένο μέσα σε ένα βάζο από χολή, περιέχει την ιδέα του Μπραόυνινγκ για τον κόσμο στην πιο αγνή του μορφή.»
Shadow of a Doubt του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1943) / «Το "Shadow of a Doubt είναι μια από τις τελειότερες ταινίες του Χίτσκοκ - η πρώτη αληθινά αμερικάνικη gothic ταινία και ένα αλλόκοτο πορτρέτο ενός κόσμου του παρελθόντος που μεταμορφώνεται στο άγγιγμα του κακού. Τόσο αρχετυπικά αμερικάνικο όσο οι Εντουαρντ Χόπερ και Χάρπερ Λι.»
Greed του Εριχ φον Στροχάιμ (1924) / Μια ακριβής ανασκαφή της ανθρώπινης διαστροφής, το "Greed" είναι ένα μνημειώδες παραμύθι που θα συνεχίσει να επηρεάζει το σινεμά για τις δεκαετίες που έρχονται. Οσο μοντέρνο και άγριο σήμερα όπως και την ημέρα που κυκλοφόρησε στις αίθουσες. Μια τέλεια αντανάκλαση της αγωνίας που διαπότιζε το πέρασμα στον 20ό αιώνα και της απόλυτης απανθρωποποίησης που έμμελε να έρθει.»
Modern Times του Τσαρλς Τσάπλιν (1936) / «Μπαλέτο, παντομίμα και απόλυτος έλεγχος του κινηματογραφικού μέσου. Ο Τσάπλιν καταφέρνει να διασκεδάζει και να συγκινεί το κοινό. Με κάποιον τρόπο είναι η άλλη πλευρά της "Αυγής" του Μουρνάου.»
La Belle et la Bête του Ζαν Κοκτό (1946) / «Το πιο αψεγάδιαστο κινηματογραφικό παραμύθι που ειπώθηκε ποτέ. Μετά τον Μελιέ, μόνο ο Κοκτό κατάλαβε την τέλεια απλότητα που απαιτείται για να αφηγηθείς ένα παραμύθι και ότι δεν χρειάζεται παρά μόνο η δύναμη του αγνού σινεμά για να δημιουργήσεις δέος και θαύματα.»
Τα Καλά Παιδιά του Μάρτιν Σκορσέζε (1990) / «Με τα "Καλά Παιδιά" ο Σκορσέζε γεννάει τον 21ό αιώνα ένα από τα πιο επιδραστικά φιλμ των τελευταίων δύο δεκαετιών. Μια ταινία που μπορεί να βλέπεται αιωνίως και να παραμένει φρέσκια και γεμάτη εκπλήξεις. Τέλεια από κάθε άποψη, πίσω και μπροστά από την κάμερα.
Los Olvidados του Λουίς Μπουνιουέλ (1950) / Είμαι σίγουρος πως ο αγαπημένος μου Μπουνιουέλ είναι ο Μπουνιουέλ της μεξικανικής περιόδου και όλες οι ταινίες του, με το «Los Olvidados» και το «Εl» να στέκουν σαν τα πιο λαμπρά παραδείγματα. Το σουρεαλιστικό, αναρχικό του πνεύμα κόβει σαν νυστέρι όταν χρησιμοποιείται κόντρα σε ένα συμβατικό είδος ή σε μια εμπορική κατσκευή. Αυτό το παράδειγμα της χρυσής εποχής του μεξικανικού σινεμά ρίχνει γροθιές, χωρίς να κωλώνει στο να καταγράφει την αθωότητα που ασφυκτιά κάτω από κανόνες και τσιμεντένια κτίρια. Ενας αδίστακτος Ντίκενς όπως τον ξερνάει ένας άθεος.
Nosferatu, A Symphony of Horror του Φ.Β.Μουρνάου (1922) / «Μια συμφωνία τρόμου ακριβώς όπως το λέει ο τίτλος του και μια συμφωνία τέλειας εικαστικής αφήγησης. Η υπνωτική φύση του φιλμ προκαλεί στο κοινό μια κατάσταση έκστασης. Μαζί με το "Vampyr" του Ντράγιερ (1932) είναι οι δύο ογκόλιθοι για όλα τα φιλμ με βαμπίρ που έγιναν ποτέ. Εκεί όμως που ο Ντράγιερ ασχολείται με την πνευματικότητα, το φιλμ του Μουρνάου διαθέτει ένα χειροπιααστό, φυσικό στοιχείο διαφθοράς που κάνει το κακό άμεσα και ρεαλιστικό.»
Περισσότερος Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο:
Tags: Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
