Μ' ένα πρόγραμμα 38 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2014, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Τελετή Εναρξης με την πολιτεία παρούσα. Ολόκληρη!
- Φεστιβάλ Δράμας 2014: Ξεκινάμε;
Τι είδαμε την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου
Ακουσέ Με του Ανρόνικου-Κωνσταντίνου Δημόπουλου / Ο ήρωας του «Ακουσέ Με» θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδηποτε από εμάς: ενας άντρας/σύζυγος/πατέρας που δεν έχει επιλέξει να επιβιώνει με τη σύγκρουση, τα ανεβασμένα ντεσιμπέλ της φωνής του, την επανάσταση και που τη στιγμή που όλοι και όλα τον στήνουν στο απόσπασμα μιας αμείλικτης καθημερινότητας θα δοκιμάσει τις αντοχές του. Ο Ανδρόνικος-Κωνσταντίνος Δημόπουλος θα προσπαθήσει να κάνει βίωμα στο θεατή την ασφυξία του πρωταγωνιστή του σκηνοθετώντας κλειστοφοβικά και με εξάρσεις οργής και ρομαντισμού κάτι που θα μπορούσε να μοιάζει με ένα αστικό θρίλερ για τα χρόνια της οικονομικής - και όχι μόνο - κρίσης. Μόνο που ταυτόχρονα θα θελήσει να το «φωνάξει» μέσα από ένα απλοϊκό σενάριο, κραυγαλέες κινήσεις της κάμερας και ένα άτεχνο μοντάζ, εκεί που θα αρκούσε απλώς να αφήσει το μελαγχολικό βλέμμα του εξαιρετικού Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου να διηγηθεί από μόνο του πιο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερο αντίκτυπο την ίδια ακριβώς ιστορία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ακουσέ Με» εδώ
Εβίβα των Δημήτρη Νάκου και Αμέρισσας Μπάστα / Δύο εξηντάρηδες φίλοι ταξιδεύουν προς την κηδειά του κολλητού τους, όταν θα χάσουν το δρόμο και θα βρεθούν περιπλανώμενοι στην άγνωστη αλλά φιλόξενη - με τον δικό της ιδιόρρυθμο τρόπο - ελληνική επαρχία. Οταν μια ταινία ξεκινάει με τον Γιώργο Κοτανίδη να ακούει λαϊκά σε ένα αυτοκίνητο και σε παράλληλο μοντάζ ο Αλκης Παναγιωτίδης ντύνεται υπό τους ήχους κλασικής μουσικής, μπορείς να είσαι σίγουρος πως ό,τι κι αν ακολουθήσει θα είναι τουλάχιστον απολαυστικό. Οταν λίγο αργότερα στην παρέα τους θα προστεθεί και ο Δημήτρης Πιατάς, ένα buddy road movie για το πόσο μακριά βρίσκεται τελικά η ζωη από το θάνατο και πόσο κοντά η φιλία με τη μοναξιά μετατρέπεται σε μια αλά Τατί ανάλαφρη κωμωδία καταστάσεων, όχι πάντα εύστοχη αλλά σκηνοθετημένη με χάρη, ρυθμό και σεβασμό στο θρυλικό πρωταγωνιστικό τρίο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Εβίβα» εδώ
Λαβύρινθος του Δημήτρη Παπαθανάση / Η σχέση των κωφών με τη μουσική βρίσκεται στο επίκεντρο ενός «αποκαλυπτικού» ντοκιμαντέρ που μέσα σε 12 λεπτά προσωπικών μαρτυριών προσπαθεί να κάνει τους ακούοντες να «ακούσουν» έναν ολόκληρο κόσμο φτιαγμένο από δονήσεις, εσωτερικές μελωδίες και νοηματική συγκίνηση. Και το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, όχι τόσο με την ουδέτερη κινηματογράφηση και την προφανή έλλειψη μιας πιο τεκμηριωμένης θέσης πάνω στον τρόπο που αντιλαμβάνονται οι κωφοί τους ήχους, αλλά με τον ενθουσιασμό όσων από αυτούς μοιράζονται στην κάμερα το πάθος τους για τη μουσική και με ένα ηχητικό σχεδιασμό που στην τελική - σχεδόν συγκλονιστική - σκηνή εξηγεί χωρίς λόγια πόσα πολλά περισσότερα δεν ακούμε όταν νομίζουμε ότι ακούμε μουσική. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Λαβύρινθο» εδώ
Un Seul Corps του Σωτήρη Δουνούκου / Ενα από τα βαριά πυροβολικά του διαγωνιστικού τμήματος της φετινής Δράμας, βραβευμένο ήδη πριν από λίγες ημέρες ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους στο 39ο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο, το «Un Seul Corps» του ελληνικής καταγωγής Αυστραλού Σωτήρη Δουνούκου ήρθε να επιβεβαιώσει το ταλέντο ενός δημιουργού που χρειάζεται μόνο ένα σκηνικό (ένα σφαγείο κάπου στο Παρίσι), μια απλή ιστορία (δύο μετανάστες που ονειρεύονται κάποια μέρα να ανοίξουν το δικό τους σφαγείο) και μια υπέροχη, αφοπλιστική, σκληρή αλλά ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινη και μελαγχολική ματιά πάνω στη σημασία του να επιβιώνεις μόνος σε έναν κόσμο που τεμαχίζει με φονικές λάμες τα ονειρά σου. 19 από τα πιο άρτια και αξέχαστα λεπτά της φετινής Δράμας και (εκτός μεγάλου απροόπτου) μια σίγουρη πρόβλεψη για το μεγάλο βραβείο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Un Seul Corps» εδώ
Στην Ελβύν του Ορφέα Περετζή / Πνιγμένο μέσα σε μια ατμόσφαιρα μελαγχολικής επαρχιακής μοναξιάς και παραίτησης, φωτισμένο με τα νυχτερινά φώτα της εθνικής οδού, γοητευμένο από την παρακμή μιας ζωής στο δρόμο και υπό τους ήχους μιας 80s synth νοσταλγίας, το «Στην Ελβύν» του Ορφέα Περετζή αφηγείται τη συνάντηση ενός άντρα και μιας νεαρής κοπέλας καθώς ταξιδεύουν στην Αθήνα ή στο άγνωστο... Οταν η ιστορία επικεντρώνεται στους δυό τους - με έμφαση στην πραγματικά εξαιρετική Αρτεμις Γρύμπλα και την υπέροχη σκηνή με το σαξόφωνο - το «Στην Ελβύν» σε βυθίζει μονομιάς στον κόσμο του μεταφέροντας αυτούσια την άνευ εποχής κοσμοθεωρία του πάνω στο τυχαίο των ανθρώπινων διαδρομών. Πράγμα που επιτείνει την διαρκή αίσθηση ότι με ένα καλύτερο μοντάζ και λιγότερες φλύαρες λεπτομέρειες από την εικονογραφία της επαρχίας θα μπορούσε να είναι πραγματικά «αλλοτινή» απεικόνιση ενός εξίσου παρηκμασμένου σήμερα. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Στην Ελβύν» εδώ
The Noir Project του Γρηγόρη Βαρδαρινού / Από τις πιο φιλόδοξες ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, το «The Noir Project» συνδυάζει μια ιστορία ενδοιοικογενειακής βίας, ένα φιλμ ενηλικίωσης και animation μαζί σε ένα σύνολο που, αν και με αρετές στην παραγωγή, προδίδεται συνεχώς από τις άτεχνες και υπερβολικές ερμηνείες του και από μια αίσθηση σινεμά καταγγελίας που δυστυχώς δεν βγαίνει ποτέ σε καλό. Περισσότερο αποτελεσματικό στις μοναχικές στιγμές του νεαρού ηρωά του, όταν αυτός προσπαθεί να αποδράσει μέσα από τα κόμικς από μια εφηβεία που φέρει έντονα τα σημάδια της βάναυσης συμπεριφοράς του πατέρα του απέναντι στη μητέρα του, το «The Noir Project» έχει και ατμόσφαιρα (αν και προσπαθεί εξώφθαλμα να πείσει γι' αυτό) και ρυθμό (η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από δύο χρόνους), αλλά και μια επαγγελματική δουλειά στη μείξη του live action με το animation που θυμίζει την τεχνοτροπία του «Sin City». Στοιχεία που αναιρούνται ωστόσο από την όχι πάντοτε εύστοχη σκηνοθεσιά των δύσκολων σκηνών σύγκρουσης, από την ασθενική ερμηνεία του νεαρού πρωταγωνιστή του, την κραυγαλέα ερμηνεία του πατέρα, την υπερβολικά «βαριά» ερμηνεία της μητέρας και μια αδικαιολόγητη εμμονή στο «μεγάλο μήνυμα» που έτσι κι αλλιώς αναδεικνύεται πολλές φορές μέσα από τα διαφορετικά στοιχεία που αποτελούν το φιλμ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «The Noir Project» εδώ
Ιλένα του Σπύρου Σκανδάλου / Από τις πιο τρυφερές και ατμοσφαιρικές ταινίες που είδαμε μέχρι σήμερα, το «Ιλένα» είναι μια ταινία για δύο ανθρώπους που ζει ο καθένας στη δική του φυλακή. Αυτός, ένας ηλικιωμένος ακινητοποιημένος σε μια καρέκλα με μηχανική υποστήριξη για να μπορεί να ανασαίνει. Αυτή, μια Αλβανίδα μετανάστρια που τον φροντίζει, ακινητοποιημένη σε ένα σπίτι με μηχανική υποστήριξη τα λίγα λεπτά που ξεκλέβει για να ανάψει ένα τσιγάρο. Σε απόλυτη εξάρτηση ο ένας από τον άλλον, το φιλμ του Σπύρου Σκανδάλου τους συναντά στο μέσο της επαναληπτικής τους καθημερινότητας στην Ελλάδα των 90s, να μοιράζονται πολύ περισσότερα από την κλειστοφοβική ρουτίνα τους, να επικοινωνούν απόλυτα αν και μιλούν διαφορετικές γλώσσες, να δίνουν ο ένας στον άλλον μαθήματα αξιοπρέπειας και επιβίωσης σε ένα κόσμο που τους έχει ξεχάσει - σπαρακτικά και καθόλου «διδακτικά» ερμηνευμένοι από τους Γιώργο Μπινιάρη και Αλεξάνδρα Χασάνι. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ιλένα» εδώ
Drag Me: An Urban Music Tale του Νίκου Κέλλη / Σαν βιντεοκλιπ για ένα πρωτότυπο τραγούδι (εν προκειμένω το «Drag What’s left of my Body through the Mud» των The You and What Army Faction), το «Drag Me» του Νίκου Κέλλη αποτελεί μια αξιοσημείωτη προσπάθεια για ολοκληρωμένο, λειτουργικό, γεμάτο αναφορές αλλά ταυτόχρονα και αυθεντικό ολιγόλεπτο animation - ειδικά όταν μιλάμε για μια ανεξάρτητη παραγωγή και ένα είδος που παραμένει στα πρώτα του βήματα ακόμη εντός συνόρων. Και σαν βιντεοκλιπ υπολείπεται των απαιτήσεων μιας δραματουργίας που ακολουθεί σχηματικά για το μυαλό αλλά ερεθιστικά για το βλέμμα τις περιπέτειες μιας Lady Vengeance μέσα σε μια βρώμικη πόλη (Αθήνα ή και αλλού) όπου τα στοιχεία της νύχτας και ένα ολόκληρο καταραμένο σύμπαν μπλέκεται αφηγηματικά με τους στίχους ενός (εντάξει όχι και σπουδαίου) τραγουδιού. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Drag Me: An Urban Music Tale» εδώ
Home της Μάντυς Σωτηρίου / Χαρακτηριστική περίπτωση ταινίας μικρού μήκους της μίας ιδέας, το «Home» εμπνέεται από τη σύγχρονη οικονομική κρίση για να αφηγηθεί μια ολιγόλεπτη στιγμή ανάμεσα σε έναν άστεγο και μια νεαρή κοπέλα που - ναι - θα μπορούσε να συμβεί και θα ήταν το ίδιο τρυφερή και σοκαριστικά αποκαλυπτική, χωρίς ωστόσο να εμβαθύνει ή να λέει κάτι περισσότερο από το προφανές, με αποτέλεσμα να ξεχνιέται σε λίγότερα λεπτά από αυτά που διαρκεί. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Home» εδώ
The Guilable Kiss of Mr. Patokos του Ευάγγελου Αλέξανδρου Αποστολάκη / Ευρηματικό animation με κινούμενο μολύβι, μια ιστορία που θα ζήλευε ακόμη και ο πιο ερωτευμένος σουρεαλιστής, ένα απλό μα διόλου απλοϊκό εγχείρημα για να κινηματογραφηθεί η ερωτική επιθυμία και το «ο ένας μέσα στον άλλον», σε ένα σπουδαστικό φιλμ που ξέρει να ελέγχει με ακρίβεια τις φιλοδοξίες σε σχέση με τα μέσα που έχει στη διάθεσή του αλλά κυρίως έναν δημιουργό που γνωρίζει την τέχνη του animation και τη δύναμή του ως ένα τριπάκι που οφείλει να σε κάνει να νιώσεις περισσότερο από το να σε εντυπωσιάσει. Το ότι το «The Guilable Kiss of Mr. Patokos» πετυχαίνει και τα δύο χωρίς να χάνει ίχνος από την πρωτοτυπία και την εικαστική του αρτιότητα, είναι όσο να πεις κάτι που αξίζει να χειροκροτήσεις.
Πέρα και Πάνω της Αννίτας Χαμηλού / Ενας ηλικιωμένος άντρας ζει μόνος του σε ένα ερημωμένο χωριό. Μοναδική του συντροφιά η γή του, τα ζώα του και ένα ραδιοφωνάκι που παίζει τον αγαπημένο του σταθμό. Με υπέροχες εικόνες από την ελληνική επαρχία, αλλά κυρίως με βλέμμα που σκάβει κάτω από το φωτογενές πρόσωπο του πρωταγωνιστή της, η Αννίτα Χαμηλού δεν προφασίζεται ότι εξαντλεί με την ταινία της το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης μοναξιάς, αλλά με απλότητα και απλές σκηνοθετικές κινήσεις μιλάει με αυστηρή ανθρωπιά για την «ερημία» της εποχής μας, αφήνοντας ταυτόχρονα και ένα από τα πιο εύστοχα σχόλιο που έγιναν από την εποχή του βίαιου κλεισίματος της ΕΡΤ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Πέρα και Πάνω» εδώ
ΙΙ του Ευθύμη Kosemund Σανίδη / Το άλλο βαρύ πυροβολικό του διαγωνιστικού τμήματος έρχεται στη Δράμα μετά από την επίσημη συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο για να συστήσει έναν δημιουργό με πραγματικό όραμα. Εικαστικά άρτιο (μεγάλη η ευθύνη του Χρήστου Βουδούρη στη φωτογραφία) και αφηγηματικά αινιγματικό, το «ΙΙ» είναι ένας γρίφος που καθώς ξετυλίγεται σε έχει ήδη παγιδέψει μέσα στις εικόνες του, την απόκοσμη (λες βγαλμένη από γουέστερν) ατμόσφαιρά του, την σταδιακή ένωση όλων των κομματιών που θα αποκαλύψουν την αλήθεια που βρίσκεται στο κέντρο του. Εμπνευσμένο από τον «Καθρέφτη Μέσα στον Καθρέφτη» του Μίκαελ Εντε και με τις υποσχέσεις ενός δημιουργού που με την πρώτη του ταινία έρχεται για να μείνει, το «ΙΙ» υποβάλλει με καθοριστικό τρόπο τον θεατή μέσα από τα πολλαπλά του ερεθίσματα και καταχωρείται αυτόματα στις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους της χρονιάς. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «ΙΙ» εδώ
Sunday του Βαγγέλη Σέρφα / Ηδη από την πρώτη του σκηνή, το «Sunday» του Βαγγέλη Σέρφα σε βάζει βαθιά μέσα στην ψυχολογία ενός εφήβου (συγκλονιστικός ακόμη μια φορά ο Παύλος Ιορδανόπουλος που θυμόμαστε απο το «Παγόβουνο» του Κώστα Γεραμπίνη) για τον οποίο δεν γνωρίζεις τίποτα. Η προσπάθεια του κολλητού του να τον πείσει να πάνε κάπου που δεν γνωρίζουμε, μας φέρνει αντιμέτωπους με την αναποφασιστικότητά του, τη συστολή του, έναν ελλοχεύοντα φόβο που δεν ξέρουμε από που προέρχεται. Με φόντο το απόκοσμο τοπίο της Σαλαμίνας και ένα ερημωμένο τοπίο μιας πόλης - φάντασμα και με μια εξέλιξη που θα οδηγήσει τον ήρωα στην καθοριστική στιγμή της ενηλικίωσής του, το «Sunday» είναι μια ταινία που παίζει με το άγνωστο, τον τρόμο και την ανθρώπινη κατάσταση με δικούς της όρους. Και όταν τελειώνει, μένει σαν μια από τις πιο δυνατές, τρυφερές και ταυτόχρονα «αποκαλυπτικές» ταινίες για τη σημασία του να μεγαλώνεις σε έναν κόσμο που δεν θα έτρωγε ποτέ ψαρόσουπα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Sunday» εδώ
Ομικρον Θετικό του Μιχάλη Γεωργιάδη / Δεν θα αμφισβητούσε ποτέ κανείς τις προθέσεις ενός Κυπρίου σκηνοθέτη που κάνει μια ταινία για τη διχοτόμηση, αφηγούμενος μια τραγική ιστορία όπως αυτή που τοποθετείται το 1974, λίγες ημέρες μετά την τουρκική εισβολή σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, όπου ένα ετοιμοθάνατο κορίτσι περιμένει μια μετάγγιση αίματος για να ζήσει και το μόνο που ζητάει από τη μητέρα της είναι να της φέρει το παρανυμφικό της φόρεμα που άφησε όταν έπρεπε να εκκενώσουν το σπίτι τους. Πως, όμως, στέκεσαι απέναντι σε ένα τελικό αποτέλεσμα που στηρίζεται πάνω σε συναισθηματικές ευκολίες, μελοδραματικά κρεσέντα, αδούλευτες ερμηνείες (η υπέροχη Κίκα Γεωργίου της «Πόλης των Θαυμάτων» εδώ σε μια κακή ερμηνεία) και άτεχνα παλιομοδίτικα slow motion flash-backs που μπουκώνουν μια ήδη «φορτωμένη» συναισθηματικά ιστορία; Η αμηχανία ίσως είναι μια καλή λέξη τόσο για τον θεατή που νιώθει μια επίθεση «καταγγελίας» (επιπρόσθετα και από τις κάρτες στην αρχή και στο τέλος της ταινίας), όσο και για το ίδιο το «Ομικρον Θετικό» που υποβαθμίζει το ίδιο του το πάθος για να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ομικρον Θετικό» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
Tags: Δράμα 2014
