Επιτρέψτε μας να ξεκινήσουμε από το τέλος. Οταν μετά από 1 1/2 ώρα κουβέντας με τους μαθητές, η Μέριλ Στριπ σηκώθηκε από την καρέκλα της, υποκλίθηκε, εισέπραξε τρανταχτό χειροκρότημα και standing ovation (φυσικά) και έφυγε από τη σκηνή του Hebbel-Theater, όπου έδωσε σήμερα το πρωί το Master Class της. Στις διπλανές μας θέσεις, πάνω στον εξώστη, εκεί όπου τρυπώσαμε κι εμείς με δυσκολία (το event δεν είναι κανονικά για τους δημοσιογράφους αλλά για τους μαθητευόμενους ηθοποιούς και κινηματογραφιστές) δύο φοιτήτριες δραματικής σχολής έβαλαν τα κλάμματα. Αυθόρμητα, ανεξάρτητα (δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους), ασταμάτητα. «Μπορείς να διανοηθείς τι ζήσαμε;» έλεγαν με σπαστά αγγλικά η μία στην άλλη. «Δεν με νοιάζει αν θα με απορρίψουν στην επόμενη ακρόαση. Αυτή η γυναίκα με έκανε να ελπίζω...»
Ηταν αλήθεια. Η ωστική δύναμη που έχει η ενέργεια της Μέριλ Στριπ, η μεγαλοπρέπεια και η απλότητά της, η εξυπνάδα και η ταπεινότητά της, η σοβαρότητα και το χιούμορ της, η non-bullshit αγάπη της για τη δουλειά της είναι κάτι που σε διαπερνά. Και το να παρακολουθείς επί 1 1/2 ώρα μία πρωταγωνίστρια αυτής της καλλιέργειας να μιλάει για σινεμά είναι σχεδόν overdose καλής τύχης κι ευλογίας. Αλλά είναι Κυριακή πρωί στο Βερολίνο, κατά τη διάρκεια του 66ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Οπότε, ναι, πήγαμε στη δική μας εκκλησία.
Θυμηθείτε κι αυτό: Το Flix συναντά την Μέριλ Στριπ
Οικοδεσπότης του event και συντονιστής της συζήτησης ήταν ο βρετανός κριτικός κινηματογράφου και συγγραφέας Πίτερ Κάουι. «Χαίρομαι πολύ που επιστρέφω σε αυτή την καρέκλα όπου παραδοσιακά πολλοί κινηματογραφιστές και ηθοποιοί έχουν δώσει Master Classes στους μαθητευόμενους της Berlinale Talents. Χαίρομαι όμως ακόμα περισσότερο γιατί φέτος δε θα χρειαστεί να πω τίποτα περισσότερο για να παρουσιάσω την καλεσμένη μας - από το ότι είναι η μεγαλύτερη εν ζωή ηθοποιός. Κυρίες και κύριοι η Μέριλ Στριπ...»
Διαβάστε κι αυτό: Berlinale 2016: Η Μέριλ Στριπ είναι το Αφεντικό!
Hταν 11.30 το πρωί όταν η μεγάλη κυρία του σινεμά ανέβηκε στη σκηνή (κι έπεσαν και οι εξώστες από τα χειροκροτήματα) και μία το μεσημέρι όταν σταμάτησε να μιλάει. Γενναιόδωρα, ειλικρινά και άμεσα μίλησε για ολόκληρη την καριέρα της, τις πρώτες αγωνίες, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στην κινηματογραφική βιομηχανία, πώς επιλέγει τους ρόλους της, πώς τους πλησιάζει, τι μέθοδο ακολουθεί, ποιοι ήταν οι δικοί της ήρωες μεγαλώνοντας.
Το Master Class της Μέριλ Στριπ
Πώς αποφάσισε να γίνει ηθοποιός:
Ως έφηβη ένιωθα διαφορετική από τις συμμαθήτριές μου. Μόνη. Δεν ήμουν μία από τις δημοφιλείς κοπέλες του σχολείου. Αργότερα στη ζωή μου βέβαια άλλοι συμμαθητές μου είπαν ότι εκείνοι έβλεπαν εμένα ως ενδιαφέρουσα, ξεχωριστή - όμως αυτό δεν σου κάνει η εφηβεία, να σε έχει σε μία διαρκή ανασφάλεια; Κολυμπάς σε ένα ωκεανό προσπαθώντας να βρεις τον εαυτό σου. Ομως να μου επιτρέψουν οι άντρες της παρέας μας να διευκρινήσω ότι στην εποχή μου τα κορίτσια κολυμπούσαμε μερικά χιλιόμετρα ακόμα. Τα κορίτσια που θέλαμε να κάνουμε κάτι με τον εαυτό μας. Γιατί τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Δεν υπήρχαν ευκαιρίες για τις γυναίκες. Ελάχιστες γυναίκες ήταν σε θέσεις management. Ακόμα πιο λίγες ήταν γιατροί. Αν τότε έλεγες «θα πάω στο γιατρό» ήταν σίγουρο ότι πίσω από την πόρτα σε περίμενε ένας άντρας. Επίσης για ένα κορίτσι υπάρχει ακόμα ένα εμπόδιο: είμαι αρκετά εμφανίσιμη; Πόσο αρέσω; Θα με αποδεχτούν έτσι που είμαι; Κι αυτό δεν έχει ποτέ να κάνει με σένα, όσο με το τι νιώθεις ότι περιμένουν οι άλλοι από σένα, με την κουλτούρα μίας ολόκληρης κοινωνίας. Οπότε, το πιστεύετε ή όχι, η ανάγκη μου να δημιουργήσω εγώ τον εαυτό μου και όχι να τον ανακαλύψω, με έκανε καλλιτέχνη. Αυτή ήταν η αρχή του νήματος.
Θυμηθείτε κι αυτό: Η Μέριλ Στριπ φτάνει μέχρι το Κονγκρέσο για τη συνταγματική κατοχύρωση της ισότητας των δύο φύλων
Πώς συνετέλεσε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο να πάρει το ρόλο στον «Ελαφοκυνηγό»;
Δείτε το βίντεο!
.
Γιατί όλες οι ηρωίδες που έχει ερμηνεύσει είναι στην ουσία κομμάτια της:
Μία πολύ διάσημη Βρετανίδα ηθοποιός, η Σίμπιλ Θόρνταϊκ, είπε κάποτε: «Πιστεύω ότι εμείς οι ηθοποιοί έχουμε μέσα μας το μικρόβιο όλων των ανθρώπων». Αυτό πιστεύω κι εγώ. Δε θα πηγαίναμε σινεμά και δε θα νιώθαμε ταύτιση με τις ζωές των ηρώων, ανθρώπων τόσο μακριά από το δικό μας τρόπο ζωής, τόσο διαφορετικών, αν όλοι δεν είχαμε κάτι που μας κάνει να καταλαβαίνουμε, να νιώθουμε τους συνανθρώπους μας σε ένα πρώτο, ζωώδες επίπεδο. Οπότε ναι, πάντα διαβάζω ένα σενάριο κι έχω μία συναισθηματική κατανόηση της ηρωίδας μου. Επικοινώνησα με την Μάργκαρετ Θάτσερ σ' ένα επίπεδο, για φαντάσου! Αλλά το ίδιο έπαθα και με την Ντόνα του "Mama, Mia!". Οπότε, καταλαβαίνετε... (σκάει στα γέλια)
Γιατί νιώθει την ανάγκη να παίζει κάτι διαφορετικό κάθε φορά:
Πατήστε το play κι ακούστε την ίδια!
.
Είναι η εκπαίδευση μίας ηθοποιού απαραίτητη: η ορθοφωνία, η μελέτη, η πειθαρχία;
Ω, τι ερώτηση! Με ρωτάτε μπροστά από 300 μαθητές αν οι σπουδές είναι απαραίτητες; Αν πω όχι θα ζητούν εξαγριωμένοι τα χρήματά τους πίσω (σκάει στα γέλια). Κοιτάχτε, για το είδος της ηθοποιού που ονειρεύτηκα να γίνω εγώ προσωπικά, ναι οι σπουδές, η παιδεία, η επιμέλεια είναι όλα απαραίτητα. Υπάρχουν υπέροχοι συνάδελφοι που δεν απαιτούν από τον εαυτό τους να δοκιμαστούν σε μία μεγάλη γκάμα ρόλων ή να παίζουν σε όλα τα μέσα, ηθοποιοί που δεν ήθελαν μία πολυσχιδή καριέρα, που όχι δε χρειάστηκαν σπουδές. Εγώ όμως τα ήθελα όλα και τα απαιτούσα όλα από τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να περιοριστώ σε ένα είδος κινηματογράφου ή θεάτρου. Ηθελα να ακούγομαι σωστά αν αποφάσιζα να παίξω Σαίξπηρ στο θέατρο, κι αυτό θέλει ορθοφωνία, για παράδειγμα.
Διαβάστε επίσης: Η Μέριλ Στριπ χρωστάει τα πάντα στη μαμά της (και την Τζέιν Φόντα)!
Πόσο έχει αλλάξει το κάνει σινεμά στα 40 χρόνια καριέρας της;
Πολύ. Ακόμα και πρακτιά. Πάρτε παράδειγμα το «Πέρα από την Αφρική». Μας πήρε 6 μήνες να το γυρίσουμε. Γυρίζαμε με φιλμ, έκοβαν φιλμ για να δούμε dailies κι αυτό ήθελε το χρόνο του. Ολη η διαδικασία σήμερα έχει τόσο πολύ απλοποιηθεί και συμπτιχθεί με τη ψηφιακή τεχνολογία που ο ίδιος ο χρόνος έχει εκλείψει. Tώρα ο χρόνος είναι χρήμα. Τα στούντιο ξέρουν ότι μπορείς να το πας γρήγορα, απαιτούν να το πας γρήγορα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν δέχονται τίποτα άλλο. Ομως στη δουλειά μας ορισμένα πράγματα έχουν άλλους χρόνους. Χρειάζεσαι ανάσες, χρειάζεσαι κενά, χρειάζεσαι χρόνο για να βρεις τα επίπεδα του ρόλου σου, για να βρεις την αλήθεια και το νόημα της ηρωίδας σου, για να ονειρευτείς την ταινία σου. Ομως τώρα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες...
Γιατί την εκνευρίζουν οι σκηνοθέτες "καμιά φορά":
Δεν με εκνευρίζουν. Τους αγαπώ, αλλά καμιά φορά, ναι, μπορούν να γίνουν εκνευριστικοί (γελάει). Στις «Αμφιβολίες» για παράδειγμα, η σκηνή που έχει η Βαϊόλα Ντέιβις μαζί μου, η οποία είναι μία εξαιρετική ηθοποιός και την αγαπώ πολύ. Είναι μία σκηνή που διαλύεται, που μία ηθοποιός πρέπει να τα δώσει όλα. Ξέρετε πόσες φορές την έβαλε ο Tζον Πάτρικ Στάνλεϊ να το ξανακάνει; Εντεκα. Γυρίσαμε 12 λήψεις. Ξέρετε γιατί; Γιατί κάποιος στο βάθος περπατούσε ανάμεσα στα δύο κτίρια. Τον θυμάστε; Οχι. Τον προσέξατε; Οχι. Σας ενδιαφέρει; Οχι. Ομως, ο Τζον επέμενε. Είχα γίνει έξαλλη - βοηθούσε και το γεγονός ότι ήμουν εντός ρόλου. «Πώς τολμάς να το κάνεις αυτό σε μία ηθοποιό; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;» και τέτοια του έλεγα. Η Βαϊόλα είχε έρθει από δίπλα και με συγκρατούσε. «Μέριλ, Μέριλ, Μέριλ! Είμαι εντάξει, είμαι εντάξει!» (προσποιείται την βαριά φωνή της Ντέιβις) Και τότε κατάλαβα. Με τον τρόπο της μου έλεγε ότι «το χρειάζεται». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι χρειαζόταν αυτό το μαρτύριο για να βγάλει τη σκηνή. Ω, αγαπώ το επάγγελμά μου τόσο πολύ. Γιατί κάθε φορά, κάτι μαθαίνεις...»
Θυμηθείτε επίσης: Ο Πρόεδρος Ομπάμα τιμά την Μέριλ Στριπ κι εξομολογείται δημόσια τον έρωτά του
Ποια ήταν η δική της πρώτη αγαπημένη ηθοποιός όταν ήταν μικρή;
Mας το αποκαλύπτει η ίδια!
.
Ποιος σκηνοθέτης την έχει επηρεάσει ή έχει διασκεδάσει περισσότερο σε ταινία του;
Σίγουρα ο Μάικ Νίκολς με τον οποίο συνεργαστήκαμε σε αρκετές ταινίες, στο θέατρο και ήταν και προσωπικός μου φίλος. Τον θεωρώ ως μία πολύ σημαντική φιγούρα στη ζωή μου. Δούλεψα με τόσους και τόσους σημαντικούς σκηνοθέτες στη ζωή μου, τον Σίντνεϊ Πόλακ, Αλαν Πακούλα - δημιουργούς που έχουν φύγει από τη ζωή και για αυτό νιώθω μία συγκίνηση. Το γεγονός ότι δε θα ξαναδουλέψω μαζί τους με πονάει. Αν όμως με ρωτάτε με ποιον καταδιασκέδασα, ξέρω να σας πω. Πέρασα τέλεια στο «Adoptation» του Σπάικ Τζόνζι!
Γιατί αποκαλεί τον Κλιντ Ιστγουντ "φασίστα":
Πρέπει να ακούσετε την ίδια!
.
Και η συνεργασία της με γυναίκες σκηνοθέτες;
Οπως ξέρετε δούλεψα δύο φορές με την Φιλίντα Λόιντ - στα «Mama Mia!» και «Σιδηρά Κυρία». Ηταν πολύ ενδιαφέρον αυτό που συνέβη μέσα σε λίγα χρόνια. Κατά τη διάρκεια του «Mama Mia!» όλο το συνεργείο ήταν άντρες. Και άντρες που δεν ήταν εξοικειωμένοι στο να παίρνουν εντολές από μία γυναίκα. Δεν ήξεραν καν πώς να της απευθύνουν το λόγο. Δεν το γνώριζα αλλά στην Αγγλία τα συνεργεία αποκαλούν τον σκηνοθέτη «Governor». Πήγαιναν να της απευθύνουν το λόγο και τους έβγαινε ένα «go...», και το γύρναγαν σε «good, good». Υπήρχε πρόβλημα, η γλώσσα υποδείκνυε ένα πρόβλημα. Γιατί με τη γλώσσα παραδέχεσαι την ιεραρχία. Κάθε φορά που έλεγαν «Governor» παραδεχόντουσαν πιο είναι το αφεντικό. Οταν δεν μπορούσαν να το πουν, η ιεραρχία κλονίζονταν. Στη δεύτερη ταινία το βρήκαν: την αποκαλούσαν «Mum», και σκεφτόμουν «γιατί την λένε μαμά τους». Αλλά στην Αγγλία τη Βασίλισσα την αποκαλούν «Ma'am», αυτό έκαναν την έλεγαν «Βασίλισσα». Τέλος πάντων, ακόμα κι αυτό το θέμα της γλώσσας μπορεί να σου δείξει κάποια θέματα.
Πώς προετοιμάζεται για κάθε ρόλο; Εχει κάποια ρουτίνα;
Κάθε ταινία απαιτεί διαφορετική προετοιμασία και ενέργεια. Κάποιες ηρωίδες είναι τόσο μακριά από τις εμπειρίες μου που μπορεί η προετοιμασία τους να είναι μία πιο μακρινή διαδρομή. Πάντως ηθοποιία σημαίνει απάτη. Ω Θεέ μου, μπορώ να φανταστώ τους τίτλους των εφημερίδων αύριο «Η Μέριλ Στριπ Αποκάλεσε την Ηθοποιία απάτη!» Τελεία. Και δε θα εξηγούν καθόλου τι εννοούσα. Λοιπόν, η ηθοποιία είναι μία απάτη. Ξεγελάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά όλους τους υπόλοιπους ότι είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Πρέπει να πιστέψεις κάτι που δεν είναι αλήθεια. Είναι η πίστη ενός ηθοποιού, η θρησκεία του. Πρέπει να βαπτιστεί σε αυτή για να μπορέσει να πείσει και τους υπόλοιπους να πιστέψουν. Για αυτό πρέπει να βουτήξεις βαθιά, δεν έχει ημίμετρα. Ναι έχω παίξει κάποιους ρόλους όπως το «Death Becomes Her» που δε χρειάστηκε παρά να βουτήξω ολόκληρη στην πίστη μου (γελάει). Για κάποιους άλλους όμως, όταν έπρεπε να πάω σε μέρη σκοτεινά μέσα μου, να εξερευνήσω τρομαχτικά κομμάτια μου, με βοηθούσε πάντα η μουσική. Σε όλη την καριέρα μου χρησιμοποιούσα την μουσική. Εβρισκα ένα κομμάτι που θα άκουγα ξανά και ξανά για να προετοιμάσω κάποιο ρόλο. Η μουσική που διάλεγα δεν είχε καμία σχέση με την ταινία, σε πρώτο επίπεδο. Εμένα όμως με βοηθούσε. Δημιουργούσε ένα περιβάλλον στο οποίο γινόμουν η ηρωίδα μου. Ισως γιατί η μουσική είναι μία ανεξήγητη μορφή τέχνης, επειδή δεν καταλαβαίνουμε γιατί και πώς μας επηρεάζει μου φτιάχνει ένα δωμάτιο στο οποίο αισθάνομαι προστατευμένη και ελεύθερη. Το ωραιότερο κομμάτι όμως δεν είναι η προετοιμασία. Το ωραιότερο κομμάτι είναι όταν φτάνεις στο σετ και ξεκινά το γύρισμα και μπαίνεις στη σκηνή. Κι εκεί, για πρώτη φορά, βλέπεις τι προετοιμασία έχει φέρει στο τραπέζι ο συνάδελφός σου. Και πρέπει να ακούσεις. Πρέπει να μάθεις να ακούς. Γιατί μπορεί να πίστευες, να νόμιζες, να θεωρούσες κάτι και εκείνος/εκείνη να έχουν κουβαλήσει κάτι εντελώς διαφορετικό. Και σε ξαφνιάζει, αλλά πρέπει να αντιδράσεις, κι έτσι δημιουργείται... η μαγεία! Αυτό το άγνωστο με εξιτάρει ακόμα. Ετσι παίρνουμε φωτιά κι όλο αυτό παίρνει ζωή...»
Πώς επιλέγει τους ρόλους της; Περιμένει το τέλειο πρότζεκτ πλέον, σε αυτό το σημείο της καριέρας της;
«Δεν υπάρχει το τέλειο» - ακούστε την να εξηγεί...
.
Eχει σκεφτεί ποτέ να σκηνοθετήσει;
Κάποιοι από τους σκηνοθέτες που συνεργάστηκα θα σας πουν ότι "έχω ήδη" (γελάει) ΟΚ κακό αστείο, κακό αστείο. Οχι δεν το ήθελα ποτέ. Θεωρώ ότι είναι δύο εντελώς διαφορετικά ταλέντα. Υποκλίνομαι στους συναδέλφους μου που το έχουν καταφέρει. Εγώ δεν μπορώ να μπαινοβγαίνω στους ρόλους με τέτοια ταχύτητα και ευκολία. Δεν μπορώ να αποφασίζω κάμερες και φακούς και πλάνα και μετά (παίρνει βαθιά εισπνοή) να βγαίνω μπροστά και να παίζω. Επίσης, εγώ με ένα χοντρό μπουφάν στις 4 το πρωί να πηγαίνω για ρεπεράζ; Καλύτερα να πεθάνω! Τη θεωρώ τόσο μα τόσο βαρετή δουλειά, για να είμαι ειλικρινής.
Γιατί έχει τόση δυνατή φωνή στα γυναικεία θέματα;
Πιστεύω ότι μόνο αν φωνάξεις, αν διεκδικήσεις τη θέση σου στο τραπέζι, μόνο τότε ακούγεσαι. Πολλές γυναίκες, και σίγουρα οι περισσότεροι άντρες, θεωρούν ότι τα γυναικεία θέματα είναι πλέον λυμένα. Δεν είναι καθόλου έτσι. Βέβαια, έχουν γίνει αρκετά θετικά βήματα στο Χόλιγουντ. Οι αλλαγές όμως παίρνουν χρόνο. Κι ας μη γελιόμαστε. Ακόμα και σε μία βιομηχανία τέχνης όπως είναι η δική μας, οι πραγματικές αλλαγές θα σημειωθούν όταν οι γυναίκες μπουν στις διευθυντικές θέσεις και στα τραπέζια των μετόχων. Εκεί που είναι το χρήμα. Οι αποφάσεις για το που θα επενδυθούν τα χρήματα στον κινηματογράφο παίρνονται από μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων (43-55 χρονών, λευκοί άντρες), που καθορίζουν τι ταινίες γίνονται, σε ποιους απευθύνονται και τι κέρδη περιμένουμε πίσω. Το Writers Lab στην Νέα Υόρκη το στήριξα γιατί γυναίκες σεναριογράφοι άνω των 40 δεν μπορούν να κάνουν αυτή την ομάδα ανθρώπων να ακούσει τις ιστορίες που θέλουν να αφηγηθούν. Γιατί δε θέλουν ταινίες για... την πρώτη γυναίκα τους ή την μητέρα τους. Κι επειδή εκείνοι δε θέλουν, επειδή δεν επενδύουν σε τέτοιες ιστορίες -και δεν εννοώ μόνο οικονομικά, εννοώ και ψυχικά- δεν βλέπουμε ταινίες που ενδιαφέρουν κι εμάς στο σινεμά, γραμμένες από γυναίκες, γυρισμένες από γυναίκες. Νεότεροι άντρες ενδιαφέρονται - το βρίσκω πολύ καλό αυτό. Ομως είναι ένας μεγάλος, πολύπλοκος διάλογος. Και τον κάνουμε κάθε μέρα, όπου μπορούμε, σε κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση στη δουλειά μου.
Διαβάστε αναλυτικά τη δράση της: Η Μέριλ Στριπ στηρίζει έμπρακτα τις γυναίκες σεναριογράφους στο Χόλιγουντ
Οταν εκείνη δίνει τόσα πολλά στους ρόλους, στη δουλειά της, σε εμάς, από που παίρνει την ενέργεια αυτή πίσω;
Με φροντίζουν πολύ καλά. Πάντα είχα και συνεχίζω να έχω. Πρώτα από όλα από τον σύζυγό μου - δεν είναι μαζί μου σε αυτό το ταξίδι, είναι πίσω στην Αμερική. Ολα ξεκίνησαν από την μητέρα μου. Ηταν πολύ σημαντική για μένα. Για αυτό κι εγώ, ως μητέρα, προσπαθώ να σταθώ έτσι στα δικά μου παιδιά. Η μητέρα μου ήταν αστεία, περίεργη για τα πάντα, επικοινωνιακή με τον κόσμο και το κυριότερο «εκεί» για εμένα και τους αδελφούς μου. Είναι πολύ δύσκολο για τη δική μας γενιά να έχεις μια καριέρα που απαιτεί τόσα πολλά από σένα και σε αναγκάζει να δουλεύεις τόσο σκληρά. Ομως ξέρω ότι η άλλη δουλειά μου είναι πολύ πιο σημαντική. Το να είμαι μητέρα για μένα είναι ο άξονάς μου. Και προσπαθώ να δίνω τα πάντα στα παιδιά μου, παρόλο που είναι μεγάλα πια και δεν με χρειάζονται, αντιθέτως με προσέχουν εκείνα. Να δίνω, γιατί παίρνω κι εγώ. Νομίζω ότι όλοι οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι καλλιτέχνες που θέλουμε να λέμε ιστορίες για τη ζωή, θα πρέπει να έχουμε ζωή. Δεν μπορούμε απλά να γυρίζουμε ταινίες για τον κόσμο. Πρέπει να ζούμε μέσα στον κόσμο. Αλλιώς όλα είναι κενά. Η σύνδεσή σας μπορεί να είναι οι φίλοι σας, η φιλανθρωπική σας δραστηριότητα - κάτι που να σας βγάζει από τη φούσκα και να σας ρίχνει στην αληθινή ζωή. Η ζωή δεν είναι οι ταινίες. Αυτό έχω να σας πω για το τέλος...
Περισσότερη Berlinale:
- Berlinale 2016: «Fuocoammare». Στη Λαμπεντούζα οι ψαράδες μαζεύουν μόνο κορμιά
- Berlinale 2016: 14.000 σωσίβια από τη Λέσβο στο κέντρο του Βερολίνου
- Berlinale 2016: Μέρα 1η / Χαίρε Τζορτζ!
- Berlinale 2016: Μέρα 2η / Η Μέρα που οι Εξωγήινοι κατέβηκαν στη Γη
- Berlinale 2016: Η Τίλντα Σουίντον τιμά τον Ντέιβιντ Μπόουι και συγκινεί
- Berlinale 2016: Ο Ντενίς Κοτέ χτυπάει (και καλά) τον καπιταλισμό στο αφελώς ανώφελο «Boris sans Beatrice»
- Berlinale 2016: Οσα κρύβονται στο υπόγειο στο «Lily Lane» του Μπενς Φλίγκαόυφ
- Berlinale 2016: Ο Τζεφ Νίκολς μιλά για τον Σπίλμπεργκ, το μυστήριο και το δέος, στη συνέντευξη τύπου του «Midnight Special»
- Berlinale 2016: Στο «Midnight Special», ο Τζεφ Νίκολς υπερφωτίζει ένα γοητευτικό sci-fi b-movie
- Berlinale 2016: Οταν θύμωσε ο Τζορτζ Κλούνεϊ + 10 πράγματα που μάθαμε στη συνέντευξη Τύπου του «Hail, Caesar!»
- Berlinale 2016: Η Μέριλ Στριπ είναι το Αφεντικό!
- Το «Χαίρε Καίσαρ!» των αδελφών Κοέν είναι μια σαχλαμάρα φτιαγμένη με πολλή αγάπη
- H 66η Berlinale στην αφετηρία
- Berlinale 2016: Γνωρίστε την κριτική επιτροπή της Μέριλ Στριπ
- Berlinale 2016: Αυτές είναι οι 18 ταινίες που θα πρέπει να κερδίσουν τη ψήφο της Μέριλ Στριπ!
- Η Δάφνη Πατακιά στο Shooting Stars του Διεθνούς Φεστιβάλ Βερολίνου
- Berlinale 2016: Οι αδελφοί Κοέν λένε «Hail Caesar!» στο επίσημο άνοιγμα του Φεστιβάλ Βερολίνου
- Berlinale 2016: (Επιτέλους) Μέριλ Στριπ για Πρόεδρος!
