Στα 88 του χρόνια, ο ωραιότερος άνδρας που πέρασε ποτέ από το σινεμά, πέθανε ήσυχα στο σπίτι του στη Γαλλία. Τελευταία πράξη στον ήδη θρυλικό, κινηματογραφικό εντός και εκτός οθόνης, αμφιλεγόμενο και γεμάτο μικρούς και μεγαλύτερους θανάτους βίο και πολιτεία του.
H νέα αριστουργηματική ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν πέρασε κι έφυγε σαν να μην βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Είδος υπό εξαφάνιση κι αυτή, όπως και οι θεατές της;
Με αφορμή την προβολή των «Απέναντι» στην πρεμιέρα του Midnight Express το Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα στον κινηματογραφο Ριβιέρα, ξαναδιαβάζουμε το κείμενο του Χρήστου Βακαλόπουλου για την εμβληματική ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου.
Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης μίλησε με ειλικρίνεια για τη σχέση της Πολιτείας με το ελληνικό σινεμά, παρουσιάζοντας το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα φετινά βραβεία Ιρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η αλήθεια, τουλάχιστον, είναι πάντα μια καλή αρχή για να πάμε λίγο παραπέρα.
Εν μια νυκτί, η ελληνική κινηματογραφική κοινότητα έπαψε να είναι κοινότητα - αν ήταν ποτέ. Αφορμή στάθηκε μια καταγγελία προς το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αλλά η πραγματική αιτία οφείλει να αναζητηθεί στις παθογένειες που συνεχίζουν να τρέφουν με ασίγαστη όρεξη την ελληνική κοινωνία.
Ενα κείμενο του Σωτήρη Ζήκου από το 1985, την εποχή που οι θερινοί κινηματογράφοι εξαφανίζονταν για δώσουν τη θέση τους στην νέα εποχή των γυμναστηρίων. Ευτυχώς τα θερινά ζουν ακόμη και να που τα γυρίσματα του χρόνου τα φέρνει στην πρώτη γραμμή της διάσωσης της κινηματογραφικής αίθουσας και της εκγύμνασης των θεατών.
Ανθρωποι του σινεμά, σκηνοθέτες, ηθοποιοί και θεσμικοί, βλέπουν ταινίες πειρατικά, εκφράζουν άποψη γι' αυτές και προσκαλούν κι άλλους να τις δουν και να μιλήσουν γι' αυτές.
Οι κλειστές αίθουσες και οι ειδικές συνθήκες της πανδημίας είναι ικανός λόγος για να καταστρατηγηθεί η επαγγελματική ηθική της κριτικής κινηματογράφου; Ή μήπως μοιάζει με κλωτσιά σε κάποιον που έχει σκοντάψει;
Περνώντας από τη Γενική Γραμματεία σε ρόλο Υφυπουργού, ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης βρίσκεται ενώπιον μιας (ακόμη) κρίσιμης στιγμή για το ελληνικό σινεμά που για να λυθεί θα χρειαστεί ιδιαίτερη φροντίδα, ικανότητα, τόλμη και ρίσκο.
Η αντίστροφη μέτρηση ολοκληρώθηκε. Τις δέκα τελευταίες μέρες του χρόνου, το Flix ψήφιζε τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2020. Σήμερα, στην πρώτη θέση, συναντάμε μία ταινία που υμνεί τον καλλιτέχνη, την πρώτη ύλη από την οποία φτιάχνεται το όνειρο του σινεμά. Αλλά στέκεται καυστικά επικριτική απέναντι στο σύστημα που κατασκευάζει σινεμά.
Τις δέκα τελευταίες μέρες του χρόνου, το Flix ψηφίζει τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2020. Σήμερα ένα φιλμ σπάνιας δύναμης κι ομορφιάς, που λάμπει σαν αχτίδα σε ένα πηχτό σκοτάδι.
Τις δέκα τελευταίες μέρες του χρόνου, το Flix ψηφίζει τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2020. Στο νούμερο 3 ένα σκοτεινό παραμύθι κοσμικού τρόμου, με άφθονες πινελιές μαύρου χιούμορ, το οποίο ρίχνει το δικό του φως στις σκοτεινές πτυχές του ανδρικού ψυχισμού.
Τις δέκα τελευταίες μέρες του χρόνου, το Flix ψηφίζει τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2020. Σήμερα ένα στιβαρό, περίτεχνο, βίαιο οπερετικό μελόδραμα, που μάς επιστρέφει στα κλασικά αριστουργήματα αντιηρώων του σινεμά των 70ς.
Τις δέκα τελευταίες μέρες του χρόνου, το Flix ψηφίζει τη δεκάδα με τις καλύτερες ταινίες του 2020. Στο νούμερο 5 μια ταινία το ίδιο ανατριχιαστικά κλασική και σημερινή, επίκαιρη στη ματιά της πάνω στις έννοιες της απονομής δικαιοσύνης, των fake news, του καλού και του κακού, αυτοβιογραφική και οικουμενική μαζί.