Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε συγχαρητήρια στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, κατά τη διάρκεια του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ως τον πρώτο δημιουργό ελληνικής σειράς μυθοπλασίας που αγοράστηκε από το Netflix.
Τι από όλα (σας) ενοχλεί περισσότερο στην παραπάνω πρόταση;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης; Η ελληνική τηλεοπτική σειρά μυθοπλασίας; Το Netflix; Ή το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;
Αν η παραπάνω πρόταση ήταν διατυπωμένη χωρίς ονόματα ως: «Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έδωσε συγχαρητήρια, κατά τη διάρκεια του 63ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στον πρώτο δημιουργό ελληνικής σειράς μυθοπλασίας που αγοράστηκε από το Netflix», πόσες αντιρρήσεις θα είχαν όσοι έσπευσαν να μιλήσουν για κατάντια του Φεστιβάλ και επιτέθηκαν σε Πρωθυπουργό, Υφυπουργό Πολιτισμού και Παπακαλιάτη με την ίδια ευκολία που υπό άλλη κυβέρνηση, άλλη ηγεσία του Υπουργείου και άλλον δημιουργό θα χειροκροτούσαν όρθιοι για καιρό;
Και τελικά, οι αντιρρήσεις τι ήταν; Κομματικές, ποιοτικές, αντισυστημικές;
Γιατί, το γεγονός είναι απλά ένα γεγονός.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας ήρθε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εγκαινίασε το τμήμα της τηλεόρασης Agora Series που εντάχθηκε από φέτος στο Φεστιβάλ όπως σε κάθε μεγάλο φεστιβάλ του πλανήτη (από τις Κάννες μέχρι το Βερολίνο και τη Βενετία) μιλώντας ταυτόχρονα για όλο το οπτικοακουστικό γίγνεσθαι που ισχυροποιείται με πολλούς τρόπους και σε άρρηκτη επικοινωνία ανάμεσα στα διαφορετικά μέσα (κινηματογράφος, τηλεόραση, ψηφιακή διασκέδαση, video games και άλλα) και έδωσε συγχαρητήρια στον άνθρωπο που πρώτος πούλησε τη σειρά του στο Netflix.
Αν αντιλαμβανόμαστε καλά τον όγκο των αντιδράσεων, καταλαβαίνουμε ότι ο Πρωθυπουργός δεν έπρεπε να έρθει στο κρατικό φεστιβάλ της χώρας (επειδή δεν τον συμπαθούμε;), δεν έπρεπε να ενισχύσει το νεοσύστατο τμήμα της τηλεόρασης (αλλά έπρεπε να το πάρει από το Φεστιβάλ και να το βάλει κάπου αλλού μόνο του, χάνοντας την ευκαιρία να είναι όλος ο οπτικοοακουστικός τομέας συγκεντρωμένος στο Φεστιβάλ προς όφελος όλης της οπτικοοακουστικής ελληνικής κοινότητας στη νέα εποχή που ανοίγεται μπροστά μας) και έπρεπε στο άκουσμα του ονόματος του Παπακαλιάτη να νιώσει ντροπή που αυτή είναι η πρώτη ελληνική σειρά που θα πάει στο Netflix και έτσι να τον αποφύγει αν τυχόν έπεφτε πάνω του κατά λάθος στους διαδρόμους του Παύλου Ζάννα.
Η παραπάνω (όχι και τόσο) αστεΐζουσα περιγραφή έρχεται να καταδείξει πόσο επιμένουμε να κοιτάζουμε το δέντρο κι όχι το δάσος. Πόσο επιμένουμε να αγνοούμε μια μεγάλη (βλ. τεράστια) εικόνα που κλείνει μέσα της τόσες πολλές αντιφάσεις που αντί να σκύψουμε πάνω σε κάθε μια από αυτές και να δουλέψουμε προς όφελος όλων, επιμένουμε να κοιτάζουμε τα πράγματα κομματικά, αντιδραστικά, τοξικά - για να μην αναφερθούμε καν στα κατά τόπους υποτιμητικά σχόλια κατά του νέου Προέδρου της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Λευτέρη Χαρίτου ως «τηλεοπτικού» ή στα ομοφοβικά σχόλια που σπέρνονται χωρίς την παραμικρή αιδώ (και με χειροκροτητές στην πλατεία) εναντίον του Υφυπουργού Πολιτισμού.
Για πόσο ακόμη θα πιστεύουμε ότι οι αίθουσες στην Ελλάδα δεν λειτουργούν ή κλείνουν επειδή ο κόσμος εθίστηκε στις πλατφόρμες; Για πόσο θα πιστεύουμε ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει να δει ελληνικό σινεμά επειδή βλέπει ελληνική μυθοπλασία στην τηλεόραση; Για πόσο ακόμη θα αγνοούμε ένα νέο τοπίο που γεννάει ταινίες και σειρές, συχνά από τους ίδιους δημιουργούς που όλοι αγαπούν, σε μια συνέχεια που ακόμη διαμορφώνεται και είναι λογικό να έχει κέρδη αλλά και απώλειες, όπως κάθε καμπή στην ιστορία της οπτικοακουστικής διασκέδασης;»
Κυριάκος Μητσοτάκης
Τι συμπέρασμα βγάζει κάποιος, εκτός από θετικό, για την δικτύωση των Ελλήνων με πλατφόρμες του εξωτερικού που φυσικά και δεν κάνουν μόνο σειρές αλλά και ταινίες - ειδικά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που στρέφει διαρκώς και με επιμονή το βλέμμα του στην ανάπτυξη της εγχώριας κοινότητας; Και πώς μπορεί κάποιος να παραβλέψει ότι τα με έμπνευση και άποψη συγκροτημένα πάνελ του Φεστιβάλ αποτελούνταν από ανθρώπους που κάνουν σινεμά (παραγωγούς και κινηματογραφικούς σκηνοθέτες, όπως φυσικά και ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης) και δραστηριοποιούνται και στην τηλεόραση;
Η λογική του «μου αρέσει» / «δεν μου αρέσει» υπήρξε (και συνεχίζει) για χρόνια λανθασμένη και αίτιο πολλών δεινών της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν έχει σημασία αν μας αρέσει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Η επιτυχία του είναι αναμφισβήτητη, η καλλιτεχνική του δουλειά και η αυθεντικότητά του κρίνεται όπως όλων. Το Netflix τον αγόρασε. Αυτό δεν κάνει το «Maestro» ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από ότι είναι. Ολοι όσοι κατηγορούν νυχθημερόν το Netflix για τα σκουπίδια που προσφέρει (τσουβαλιάζοντας μέσα βέβαια από Μάρτιν Σκορσέζε μέχρι Τζέιν Κάμπιον σε μια λίστα που δεν έχει τέλος...), γιατί ξαφνικά θεωρούν ότι η αγορά του «Maestro» έγινε επειδή είναι αριστούργημα; Και ο Πρωθυπουργός που όλοι χλευάζουν φωναχτά, γιατί ξαφνικά τα συγχαρητήριά του στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη αποκτούν ειδικό βάρος;
Πόσο μικρόνοοι είναι όσοι πιστεύουν ότι το να δεις την καλή πλευρά στη στήριξη του Πρωθυπουργού (ακόμη και ως προεκλογική κίνηση - ποιου πολιτικού, άραγε, η παρουσία διαχρονικά σε οποιοδήποτε χώρο δεν είναι προεκλογική;) στο Agora Series του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, σημαίνει απαραίτητα ότι παραβλέπεις τα λάθη, τις ελλείψεις, τις διαχρονικές παθογένειες και την αδιαφορία κυβερνήσεων και υπουργείων για το σινεμά της χώρας;
Στο σημείο που βρίσκεται η κοινότητα αυτή τη στιγμή χρειάζεται όλα τα όπλα που θα την κάνουν να ανταποκριθεί στις άγνωστες, παγκόσμιες προκλήσεις. Και ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις όπλα που δεν σου δίνονται, είναι να τα δημιουργήσεις. Οπως επίσης να προσπαθήσεις να τα διατηρήσεις ακόμη και την επομένη των (επόμενων και μεθεπόμενων) εκλογών, αν μπορέσει ποτέ να υπάρξει μια συνέχεια - και συνέπεια - σε αυτή τη χώρα που συνεχίζει να λειτουργεί - χρόνια τώρα επί όποιας κυβέρνησης - με γνώμονα κομματικό κι όχι κοινωνικό.»
Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Νικόλας Γιατρομανωλάκης
Χαμένοι μέσα σε μια βαθιά κομματική μηχανή, χωρίς καθαρό βλέμμα, με απόψεις που διατρέχουν τις δεκαετίες χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι όχι το μέλλον, αλλά ούτε καν το παρόν του οπτικοακουστικού σύμπαντος παγκοσμίως. Ανίκανοι να κατανοήσουν πως όσο οφείλεις να υποστηρίξεις τις αίθουσες, άλλο τόσο πρέπει να υποστηρίξεις και τις πλατφόρμες αφού πλέον τα δύο λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ανίκανοι επίσης να καταλάβουν πως οποιοδήποτε βλέμμα πολιτικού - πόσο μάλλον αν αυτό είναι του ίδιου του εκάστοτε Πρωθυπουργού της χώρας - τραβήξεις προς μέρη που δεν φωτίζονται, αυτό λειτουργεί ως έναυσμα για να ασχοληθούν με τη βιομηχανία και άνθρωποι που απλά θα προσπερνούσαν.
Ανθρωποι που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με το παλιό ένδοξο ελληνικό χούι που προτιμά να μην αλλάξει τίποτα ώστε να μπορούμε να γκρινάξουμε για να νιώθουμε ασφαλείς. Και που δεν ξέρουν τι τους φταίει τελικά σε όλο αυτό που αναθεματίζουν. Και που θα άξιζε να μάθει κανείς και τη γνώμη τους για το «The Office» που έδωσε τα δικαιώματα για την ελληνική του διασκευή στον Μάρκο Σεφερλή. Είμαστε σίγουροι πως και γι' αυτό φταίει η Νέα Δημοκρατία. Να μην σας πω και ο Παπακαλιάτης.
To 63o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης διήρκεσε φέτος από τις 3 μέχρι και τις 13 Νοεμβρίου. Το Flix βρέθηκε εκεί για να σας μεταφέρει όλα όσα συνέβησαν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες. Δείτε εδώ συγκεντρωμένα όλα τα άρθρα του Flix για το Φεστιβάλ.
