«Δεν βγαίνουν καλές ταινίες πια».
Πόσες φορές το έχετε ακούσει αυτό, σε συζητήσεις ανάμεσα σε παρέες που δεν γνωρίζουν ενδελεχώς (κι ούτε οφείλουν) τις κυκλοφορίες κάθε εβδομάδας. Για να μην συζητήσουμε πόσες ταινίες κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα - αριθμός απαγορευτικός, όχι μόνο για να προλάβεις τις δεις, αλλά και για να τις αναζητήσεις, να τις μελετήσεις, να τις ψάξεις.
Για αυτό και το Flix αποφάσισε να σας βγάλει μία άλλη δεκάδα, πριν την επίσημη της ανασκόπησης του 2022. Με ταινίες που θεωρούμε ότι μπορεί να μην τις μάθατε, ή να μην προλάβατε να τις δείτε - έτσι όπως τρέχει το σύστημα διανομής/αιθουσών. «Μικρές» ταινίες που δεν χωρούν σε δεκάδες πρωτιάς, περιορισμένες λίστες αγαπημένων, box office νούμερα μαζικής επιτυχίας. Αλλά αυτό, δεν τις κάνει λιγότερο τεράστιες.
Ακολουθούν, αλφαβητικά, χωρίς κάποια αριθμητική κατάταξη.
Η ψηφοφορία των αναγνωστών: Εσύ ψήφισες για την καλύτερη ταινία του 2022;
«Αγελάδα» (Cow) της Αντρεα Αρνολντ
Η Λούμα είναι μία από τις πολλές γαλακτοπαραγωγικές αγελάδες μίας βρετανικής φάρμας και ακολουθεί την ρουτίνα της ύπαρξής της με πειθαρχία: τρώει το σανό της, μεταφέρεται στο κάλεσμα του επιστάτη στη θέση της ανάμεσα στις στενές μεταλλικές μπάρες για το καθημερινό άρμεγμά της, ζευγαρώνει με επιβήτορες και φέρνει στον κόσμο κι άλλες θηλυκές αγελάδες που θα ακολουθήσουν την μοίρα της. Η Αντρεα Αρνολντ («American Honey», «Fish Tank», «Red Road») παρακολουθεί τη ζωή της Λούμα για 4 χρόνια και στο τέλος καταθέτει ένα ντοκιμαντέρ που αποφεύγει να την «εξανθρωπίσει» για να μάς συγκινήσει, ενώ ταυτόχρονα μάς υποχρεώνει να δούμε τον κόσμο που φτιάξαμε μέσα από τα υγρά, κατάμαυρα, αμυγδαλωτά της μάτια.
Η Αντρεα Αρνολντ («American Honey», «Fish Tank») επιχειρεί το πρώτο της ντοκιμαντέρ ακολουθώντας για 4 χρόνια τη ζωή μιας αγελάδας. Ρεαλισμός, ειλικρίνεια, καμία διάθεση διδακτισμού, αλλά ταυτόχρονα διορατικό, συγκινητικό και βαθιά επιδραστικό αποτέλεσμα. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη» (Azor) του Αντρέας Φοντάνα
Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Ιβάν, ένας κομψός, διακριτικός Ελβετός τραπεζίτης που επισκέπτεται με τη γυναίκα του, την Ινές, την Αργεντινή. Ο σκοπός του είναι να καθησυχάσει τους ανήσυχους πάμπλουτους πελάτες της τράπεζας εκεί. Η χρονιά είναι το 1980, η Αργεντινή βρίσκεται κάτω από το ζυγό της χούντας, οι «desaparecidos», οι αγνοούμενοι, ολοένα και πληθαίνουν. Ο προκάτοχος του Ιβάν, ο Κις, τον οποίο οι προύχοντες αγαπούσαν... υπερβολικά, έχει, επίσης, εξαφανιστεί μυστηριωδώς, αφήνοντας πίσω εκκρεμείς υποθέσεις, ένα άδειο διαμέρισμα και μια λέξη, «Λάζαρο».
Ενα αριστοτεχνικά γραμμένο σενάριο, βασισμένο σε μια πρωτότυπη ιδέα και σε μια γεμάτη αυτοέλεγχο φόρμα είναι η πρώτη ταινία του Ελβετού Αντρέας Φοντάνα, με επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Πώς μπορεί ένας Ελβετός δημιουργός να έχει τόσο διαπεραστικό βλέμμα στην αργεντίνικη χούντα του '80; Το πολιτικό έγκλημα είναι διεθνές, είναι οικονομικό κι είναι ελεγχόμενο από τις τράπεζες, όπως τον έμαθε ο τραπεζίτης παππούς του. Διαβάστε την αναλυτική κριτική του Flix εδώ
«Βαγόνι Αριθμός 6» (Compartment No. 6) του Γιούχο Κουοσμάνεν
Η Λάουρα είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια αρχαιολογίας στη Μόσχα. Εχει έρθει από τη Φινλανδία, συνεσταλμένη, ντροπαλή, ήσυχη. Χωρίς μεγάλη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό της. Για αυτό κι έχει ερωτευθεί κεραυνοβόλα την μεγαλύτερη της Ιρένε - μία βροντόφωνη κοσμοπολίτισσα που της κάνει δώρο ένα ταξίδι με τρένο και προορισμό τον αρκτικό κύκλο. Να πάνε μαζί να δουν τα προϊστορικά Πετρόγλυφα στο λιμάνι του Μουρμάνσκ. Η Ιρένε όμως είναι απρόβλεπτη, με ναρκισσιστική συμπεριφορά που αφήνει την Λάουρα στο κρύο. Τελευταία στιγμή ακυρώνει και τη βάζει μόνη της στο τρένο, βγάζοντάς την ουσιαστικά από τη ζωή της. Στο Βαγόνι με τον αριθμό 6 περιμένει την αποκαρδιωμένη κοπέλα άλλη μία αρνητική έκπληξη. Συνοδοιπόρος της στο μικρό της κουπέ θα είναι ένας άξεστος, ενοχλητικός, μονίμως μεθυσμένος ανθρακωρύχος. Εγκλωβισμένοι στο μακρύ τους ταξίδι, δύο άνθρωποι θα αναγκαστούν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον. Και τον πραγματικό εαυτό τους.
Ο Γιούχο Κουοσμάνεν («Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Ολλι Μάκι»)πατάει στην ιδέα του ομότιτλου βιβλίου της Ρόζα Λίκσομ, αλλά στην ουσία ξαναγράφει αυτό το ταξίδι, τοποθετώντας το στα 90ς, δίνοντάς του άλλο προορισμό και σκιαγραφώντας διαφορετικά τους δυο χαρακτήρες. Δεν τον ενδιαφέρει η υποβόσκουσα βία, η απειλή που ελλοχεύει στο μυθιστόρημα της Λίκσομ και στον χαρακτήρα του συνεπιβάτη, Λιόχα (ο οποίος στο βιβλίο ήταν πολύ πιο ηλικιωμένος). Με ρομαντική εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ο Κουοσμάνεν ξεκινά κι ο ίδιος το ταξίδι της ταινίας του για να βρει όσα μάς ενώνουν, όχι όσα μας χωρίζουν.
Τρέχουν και τα μάτια. Γιατί την αναγνωρίζεις αυτή την παλλόμενη μοναξιά στο στριμωγμένο βαγόνι. Την μοναξιά μέσα σου που πρέπει να βρεις του κουράγιο να την αερίσεις - ναι, την πιο ακατάλληλη στιγμή, με τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο. Στις ανεμοθύελλες του αρκτικού κύκλου, αν κι αυτός δεν είναι ο πραγματικός προορισμός. Οπως σε όλα τα road trips, έτσι κι εδώ τον προορισμό τον κουβαλούσες στις αποσκευές σου.Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Ερημη Χώρα» (The Wasteland) του Αχμάντ Μπαχραμί
Ο Λατφολά φέτος κλείνει τα 40 του χρόνια. Γεννήθηκε στη μέση του πουθενά, σε μία από τις οικογένειες που μετοίκησαν από τις πόλεις στην έρημο του Ιράν, για να δουλέψουν στα εργοστάσια τούβλων. Στα προαύλια των εργοστασίων, οι χωμάτινες παράγκες των εργατών, μικροί φτωχικοί καταυλισμοί - κοινότητες ανθρώπων που ζουν κι εργάζονται μαζί. Αυτή τη ζωή ξέρει μόνο ο Λατφολά και την υπηρετεί υπάκουα ως επιστάτης - δεξί χέρι και αυτί του αφεντικού μέσα κι έξω από τα καμίνια. Το αφεντικό τον κρατά στο πλευρό του γιατί του τάζει ότι θα τον βοηθήσει να παντρευτεί τη Σαρβάρ, την εργάτρια που είναι κρυφά ερωτευμένος. Αρκεί να παραμείνει πιστός, να κάνει λίγη υπομονή, να συνεχίσει να τον στηρίζει, να μεσολαβεί και να καθησυχάζει τους εργάτες για τα χρωστούμενα. Μόνο που σήμερα το αφεντικό τους φωνάζει όλους στο προαύλιο του εργοστασίου και τους ανακοινώνει ότι το εργοστάσιο κλείνει. Πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν. Και που θα πάνε; Που θα πάει ο Λατφολά που αυτή τη δουλειά, αυτή τη ζωή μόνο ξέρει. Αυτή τη γυναίκα μόνο αγαπά.
To ντεμπούτο του Ιρανού Αχμάντ Μπαχραμί που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα Orizzonti καθώς και το Βραβείο Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο Φεστιβάλ Βενετίας. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Το Θαύμα» (Miracle)του Μπόγκνταν Τζόρτζε Απέτρι
Η Κριστίνα έχει ένα πανέμορφο πρόσωπο, πλαισιωμένο από μια μαύρη μαντίλα που ενώνεται με τα μαύρα της ρούχα: τη συναντάμε στο μοναστήρι, άρα προφανώς είναι καλόγρια. Η Κριστίνα θα φύγει από το μοναστήρι, με το ταξί, για να πάει στο νοσοκομείο. Πάσχει, λέει, από πονοκεφάλους, αλλά τότε γιατί πηγαίνει στη γυναικολογική κλινική; Η επιστροφή της Κριστίνα δεν θα καταλήξει αναμενόμενα. Την πορεία της κι αυτό που της συνέβει (κανέα spoiler γιατί η ταινία έχει αληθινά συναρπαστικές ανατροπές), θ' αρχίσει να ερευνά ο αστυνομικός Μάριους, διερευνώντας, ταυτόχρονα, την κοινωνία που την περιτριγύρισε.
Μια αστυνομική έρευνα γίνεται διερεύνηση της ρουμανικής κοινωνίας κι ακόμα μεγαλύτερα: της ανθρώπινης ψυχής, της σχέσης της με τον Θεό, με τον συνάνθρωπο, με το παρελθόν και το μέλλον, στη νέα ταινία του Απέτρι, δεύτερο μέρος μιας άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε με το «Unidentified» και συνεχίζει κερδίζοντας βάθος και ενδιαφέρον. Το νέο ρουμάνικο σινεμά ξανασυστήνεται μέσα από μια ταινία μυστηρίου. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Ο Kύριος Μπάχμαν και η Τάξη του» (Herr Bachmann und seine Klasse) της Μαρία Σπετ
O «Herr Bachmann» είναι ένας 64χρονος καθηγητής μουσικής, γλώσσας και μαθηματικών σ' ένα γυμνάσιο μεταναστών στο Σταντάλεντορφ, μία γερμανική εργατική κωμόπολη. Κι ο ίδιος απόγονος Πολωνών μεταναστών (το επίθετο το άλλαξε ο παππούς του όταν τη δεκαετία του 30 η κυβέρνηση ζήτησε από τους μετανάστες να «προσαρμοστούν» στον κοινωνικό ιστό, επιλέγοντας ένα κλασικό γερμανικό όνομα) καταλαβαίνει πολύ καλά τα παιδιά απέναντί του. Προέρχονται από κάθε γωνιά της γης: Ρουμανία, Βουλγαρία, Τουρκία, Ρωσία, Αφρική. Κάποια γεννήθηκαν εδώ, άλλα ήρθαν μεγάλα και δυσκολεύονται ιδιαίτερα με τη γλώσσα. Κάποια εξωστρεφή, κι άλλα κλειδωμένα κάτω από τη μπούρκα τους. Τους κάνει ερωτήσεις για τις πατρίδες, τις κουλτούρες, τις θρησκείες, τις οικογένειές τους. Φέρνει μπροστά τη διαφορετικότητά τους και την επαινεί. Τα βάζει να βοηθούν το ένα το άλλο, να λύνουν τις εθνικιστικές ή απλώς εφηβικές διαφορές τους, να κοιτάζουν κατάματα τις δυσκολίες τους, να κάνουν όνειρα. Αυτό το τελευταίο έρχεται πολλές φορές σε σύγκρουση με τους μεροκαματιάρηδες γονείς που έχουν άλλα σχέδια για τα παιδιά: χρειάζονται εργατικά χέρια. Μέσα από τη μουσική, τις κουβέντες, τους καυγάδες, τις περιπλανήσεις στη φύση, τα μουσεία, τις εκπαιδευτικές εκδρομές, ένας άνθρωπος (ντυμένος με ACDC Tshirts και πλεκτά τζαμαϊκανά σκουφάκια – σα roadie μπάντας) δίνει αγώνα για να εμπνεύσει ένα τσούρμο έφηβους να πατήσουν στα πόδια τους. Εκείνος δεν τα θέλει «να προσαρμοστούν» και να αλλάξουν. Αλλά να βρούν το δρόμο τους σε μια χώρα, σε μια Ευρώπη που κι ο ίδιος ονειρεύεται πολυπολιτισμική.
Ντοκιμαντέρ που παρατηρεί σε βάθος, και σε βάθος ενός χρόνου, τη σχέση ενός δασκάλου με τους μετανάστες μαθητές του. Αργυρή Αρκτος και το Βραβείο Κοινού στη Berlinale 2021. Ειδικά αυτό το τελευταίο, είναι η απάντηση στις 4 ώρες της διάρκειάς του. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Το Μυστικό της Μαντλίν Κόλινς» (Madeleine Collins) του Αντουάν Μπαρό
Μια γυναίκα αποχαιρετά το σύζυγο και τη μικρή της κόρη. Ο αποχωρισμός είναι πάντα δύσκολος. Ομως η Ζουντίτ είναι διερμηνέας και ταξιδεύει συχνά από την Ελβετία στο Παρίσι και πάλι πίσω. Στη Γαλλία την περιμένει ο σύζυγός της και τα δυο της αγόρια. Πρέπει να ντυθεί γρήγορα για ένα κονσέρτο. Εκτός από τη σωματική της κούραση και τα ψέματα που προφασίζεται στην οικογένειά της στο Παρίσι, τίποτα δεν προδίδει ότι αυτή η όμορφη, γεμάτη ζωή και αγάπη γυναίκα ζει μια διπλή ζωή.
Μια γοητευτική μείξη κινηματογραφικών ειδών για ένα μελόδραμα γεμάτο σασπένς που με χιτσκοκικό απόηχο αποθεώνει την Βιρζινί Εφιρά, εδώ σε έναν από τους πιο ριψοκίνδυνους ρόλους της ιλιγγιώδους καριέρας της. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Νίτραμ» (Nitram) του Τζάστιν Κερζέλ
Ηταν Κυριακή 28 Απριλίου του 1996, όταν στο Broad Arrow Cafe στο Πορτ Αρθουρ, μια από τις πιο ιστορικές και τουριστικές τοποθεσίες της Τασμανίας, ένας 28χρονος νεαρός με ξανθά μαλλιά μπήκε στο εσωτερικό του εστιατορίου και άρχισε να πυροβολεί. Θα αφαιρούσε τη ζωή από 35 άτομα και θα τραυμάτιζε ακόμη 23, σε μια σφαγή που όμοια της δεν θα γνώριζε ποτέ η σύγχρονη ιστορία της Αυστραλίας, αφορμή και αιτία για μια ριζική αναθεώρηση της οπλοχρησίας στην ήπειρο - που, έχει κι αυτό τη σημασία του, δεν συνέβη ποτέ.
Ο Τζάστιν Κερζέλ ακτινογραφεί με συγκρατημένη ακρίβεια έναν από τους πιο διαβόητους μακελάρηδες στη σύγχρονη ιστορία της Αυστραλίας, με τον Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς να κερδίζει δίκαια το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 74ο Φεστιβάλ Καννών.
Συνεχίζοντας την πινακοθήκη των αιματοβαμμένων ηρώων του (από τον Μάκβεθ στο «Macbeth» μέχρι τον Καλ Λιντς του «Assassin’s Creed» και τη συμμορία Κέλι στο «The History of the Kelly Gang»), ο Κερζέλ επιστρέφει στην πραγματικότητα πιο κοντά σε ύφος και διάθεση στο ντεμπούτο του, το «Snowtown», με κέντρο εκεί τους διαβόητους φόνους στο Σνόουταουν της Αυστραλίας. Αντιστρέφοντας το όνομα του Μάρτιν - το «Νιτραμ» του τίτλου και η μόνη πειραγμένη αναφορά στα πραγματικά ονόματα των ηρώων του - ο Κερζέλ γυρίζει και το χρόνο για να ακτινογραφήσει έναν ήρωα που μοιάζει ταυτόχρονα γνώριμος και ξένος, τόσο στο σινεμά όσο και στην πραγματική ζωή. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Η Νύχτα της 12ης» (La Nuit du 12) του Ντομινίκ Μολ
Ενα όμορφο, νεαρό, χαρούμενο, λαμπερό κορίτσι, δολοφονείται άγρια, μυστηριωδώς και μ' έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι συμβολικός. Ο νεαρός και φιλόδοξος αστυνομικός επιθεωρητής Βιβέ, που μόλις έχει αναλάβει το τοπικό τμήμα της Γκρενόμπλ, αναλαμβάνει να διαλευκάνει την υπόθεση: αλλά αυτή η υπόθεση δεν διαλευκάνεται. Οσο ο Βιβέ κι η ομάδα του ψάχνουν στοιχεία, όσο μιλούν με τους οικείους του θύματος, με τις φιλενάδες της, με τους άντρες με τους οποίους είχε σχέση, τόσο περισσότερα μαθαίνουν για τη ζωή της και τόσο λιγότερα για τον πιθανό δολοφόνο. Ο Βιβέ δεν σταματά, αυτή η υπόθεση χωρίς απάντηση γίνεται η εμμονή του.
Ο Ντομινίκ Μολ, της φήμης του «Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου» και του «Lemming», αλλά και του τηλεοπτικού «Eden» που γυρίστηκε και στην Ελλάδα με παραγωγό την Blonde, παίρνει το βιβλίο της Πολίν Γκενά, ένα χρονικό τεκμηρίωσης του ενός χρόνου που εκείνη έζησε στα άδυτα της αστυνομίας, από αυτό ξεχωρίζει την άλυτη υπόθεση της δολοφονίας ενός κοριτσιού και φτιάχνει ένα από τα ωραιότερα αστυνομικά θρίλερ που έχουμε δει εδώ και χρόνια, με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
«Νύχτα της Φωτιάς» (Prayers for the Stolen) της Τατιάνα Χουέζο
Στο χωριό Γκερέρο, κρυμμένο στα απομονωμένα οροπέδια του Μεξικού, η ζωή είναι αδιέξοδη. Ολοι δουλεύουν, άμεσα ή έμμεσα, για τα καρτέλ - κι αν είναι τυχεροί, μόνο στα χωράφια με τις παπαρούνες μαζεύοντας υγρή κοκαΐνη. Οι πιο άτυχοι βλέπουν τα μαύρα τζιπ των Αφεντικών να κάνουν επέλαση στα σπίτια τους και να αρπάζουν τις κόρες τους όταν φτάσουν στην εφηβεία. Ιδανική ηλικία για trafficking. Για αυτό οι μάνες (πολλές από αυτές και οι ίδιες θύματα στο παρελθόν) κουρεύουν τα κορίτσια τους αγορίστικα, τους απαγορεύουν να βάφονται, τους σκάβουν κρυψώνες στο χώμα και τους μαθαίνουν τι πρέπει να κάνουν όταν χτυπήσει η πόρτα τους.
Κάπως έτσι μεγαλώνει και η μικρή Ανα: κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μαμάς Ρίτα, μιας γυναίκας βαθιά κουρασμένης και πικρά απογοητευμένης από τον αγώνα μίας αμφίβολης καθημερινής επιβίωσης. Η Ανα και οι φίλες της έχουν μάθει να δραπετεύουν από τα σκοτάδια της ζωής τους παίζοντας παιχνίδια φαντασίας, θεωρώντας τη φιλία τους ασπίδα απέναντι στο κακό και κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Μόνο που όταν έρθει η νύχτα της φωτιάς, θα χρειαστεί να μεγαλώσουν πολύ γρήγορα.
Σκληρό και τρυφερό, ειλικρινές και λυρικό, συγκινητικό αλλά καθόλου μελό. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Τατιάνα Χουέζο για την πραγματικότητα των καρτέλ στο Μεξικό, απέσπασε επάξια πέρσι την Ειδική Μνεία στο «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών και τη Χρυσή Αθηνά στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας. Διάβασε την κριτική του Flix εδώ
«Φύγαμε» (Hit the Road) του Πανάχ Παναχί
Οι οδηγίες είναι σαφείς. Δεν θα πάνε με δικό τους αυτοκίνητο, θα νοικιάσουν. Δεν θα έχουν μαζί τους κινητά, θα τα αφήσουν πίσω. Δε θα κάνουν ύποπτες στάσεις, μπορεί να τους παρακολουθούν. Ο μεγάλος γιος πρέπει να έχει μαζί του μόνο έναν μικρό σάκο και μία προβιά. Οτιδήποτε άλλο θα πεταχτεί.
Κάπως έτσι επιβιβάζεται μία τετραμελής οικογένεια σε ένα SUV. Ο πατέρας, γκρινιάρης και μονόχνωτος, λόγω του σπασμένου ποδιού του που δεν του επιτρέπει να κινείται ελεύθερα. Η μητέρα, στωική και οργανωτική, κρύβει την ανησυχία και τη θλίψη της κάτω από την μαντίλα. Ο μεγάλος γιος άλλωστε έχει απαγορεύσει - και τα αντίο και τα δάκρυα. Θέλει να τους αφήσει πίσω του με την εικόνα της χαράς. Σε αυτό βοηθάει ο πιτσιρικάς αδελφός του. Ενα αεικίνητο 7χρονο πιτσιρικάκι που βλέπει το ταξίδι ως ευκαιρία σκανταλιάς, πειραγμάτων και τραγουδιών. Ο μικρός δεν ξέρει που πάνε και γιατί. Για το μόνο που ανησυχεί είναι ο σκύλος του στο πορτ μπαγκάζ που δεν μοιάζει να τα πηγαίνει πολύ καλά.
Ο γιος του Τζαφάρ Παναχί καταθέτει ένα δυνατό σκηνοθετικό ντεμπούτο - ένα στιβαρό δράμα με κωμικές πινελιές, μία νεορεαλιστική ταινία δρόμου με ποίηση για καύσιμο, μία υπόκωφη τραγωδία που ξεσπάει τους λυγμούς της με λαϊκά τραγούδια. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
