(προσοχή: είναι πραγματικά καλύτερο να μην γνωρίζετε τίποτα πριν δείτε την ταινία)

Μια γυναίκα αποχαιρετά το σύζυγο και τη μικρή της κόρη. Ο αποχωρισμός είναι πάντα δύσκολος. Ομως η Ζουντίτ είναι διερμηνέας και ταξιδεύει συχνά από την Ελβετία στο Παρίσι και πάλι πίσω. Στη Γαλλία την περιμένει ο σύζυγός της και τα δυο της αγόρια. Πρέπει να ντυθεί γρήγορα για ένα κονσέρτο. Εκτός από τη σωματική της κούραση και τα ψέματα που προφασίζεται στην οικογένειά της στο Παρίσι, τίποτα δεν προδίδει ότι αυτή η όμορφη, γεμάτη ζωή και αγάπη γυναίκα ζει μια διπλή ζωή.

Σε μια μείξη κινηματογραφικών ειδών που ξεκινάει από το θρίλερ, διασχίζει το φιλμ νουάρ και το οικογενειακό μελόδραμα και δεν θα σταματήσει να «μεταμορφώνεται» μέχρι και το «αποκαλυπτικό» φινάλε, ο Αντουάν Μπαρό σκιαγραφεί με το «Μυστικό της Μαντλίν Κόλινς» το πορτρέτο μιας γυναίκας ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τη σημασία του να είσαι γυναίκα και να υποδύεσαι όλους τους ρόλους που έχει επιλέξει για σένα η ζωή.

Μητέρα, εραστής, σύζυγος, κόρη, αδερφή, φίλη, η Ζουντίτ, πριν από την αιτία για την οποία βρίσκεται παγιδευμένη ανάμεσα σε ψεύτικες (;) ταυτότητες, είναι η γυναίκα που πρέπει να υπηρετήσει τόσους κι άλλους τόσους ρόλους σε μια καθημερινότητα που μοιάζει με έναν εφιάλτη σε κίνηση. Αλληλοσυγκρουόμενες, οι διαφορετικές εκδοχές του εαυτού της δεν είναι παρά μόνο μια γλαφυρή ανάγνωση της ζωής μιας γυναίκας που πρέπει να αναμετρηθεί με την κοινωνία και τον εαυτό της, θύμα διαχρονικά μιας προκατάληψης που θέλει να τη θεωρεί αδύναμη.

Η Ζουντίτ, όμως, είναι το εντελώς αντίθετο. Δυναμική, αποφασιστική, σίγουρη ακόμη και για αυτό που υποδύεται, προσπαθεί να φτιάξει ένα σύμπαν που το «σχήμα» που έχει οραματιστεί θα μπορέσει να αποκτήσει υπόσταση και δεν θα απειλείται να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, επειδή κάποιος, κάπου, κάποτε θα μάθει την αλήθεια. Το ίδιο κάνει και ο Μπαρό που με χαρακτηριστική δημιουργική αποφασιστικότητα, τουλάχιστον στο πρώτο, σχεδόν τέλειο στις υφές και την ατμόσφαιρά του, μέρος ρίχνει το θεατή σε ένα συναρπαστικό λαβύρινθο από λεπτομέρειες ενός… εγκλήματος που αναζητά ένοχο.

Ταινία που βασίζεται εκ των πραγμάτων στις ανατροπές της και απαιτεί από το θεατή να μην γνωρίζει το ελάχιστο για την πλοκή, το «Μυστικό της Μαντλίν Κόλινς», ευτυχώς δεν αρχίζει και τελειώνει εκεί. Διαρκώς παρόν βρίσκεται - συνειδητά ή ασυνείδητα - ένα παιχνίδι αναφορών στον Αλφρεντ Χίτσκοκ.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Μπαρό σκηνοθετεί τη Ζουντίτ, άλλοτε ως μια femme fatale, άλλοτε ως γυναίκα της διπλανής πόρτας, σε κάθε περίπτωση σαν μακρινή απόγονο της Κιμ Νόβακ από τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου» (ή και της Τίπι Χέντρεν από το «Marnie»), αναφορές όπως το χτένισμα της Ζουντίτ, ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας ή η διαρκής εναλλαγή της θέση του θύτη με το θύμα, προσφέρουν σινεφίλ απόλαυση ακόμη κι όταν στο δεύτερο μέρος η τροπή των γεγονότων οδηγεί σε μονοπάτια που απομακρύνονται από το σασπένς και τη λογική του θρίλερ.

Στο κέντρο ενός φιλμ που παίζει διαρκώς με την πληθωρική του φύση, η Βιρζινί Εφιρά δίνει την πιο ριψοκίνδυνη ερμηνεία της καριέρας της - ναι, περισσότερο κι από αυτήν την ατρόμητη στη «Μπενεντέτα» του Πολ Βερχόφεν.

Χωρίς καμία υπερβολή, με πλήρη επίγνωση της γυναίκας που πρέπει να «προστατέψει», η Εφιρά μεταμορφώνεται διαρκώς παραμένοντας ακριβώς η ίδια: μια γυναίκα με αδυναμίες που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, μια γυναίκα που αγαπάει και θέλει να αγαπηθεί, μια γυναίκα μόνη, αντιμέτωπη με περισσότερες προκλήσεις ακόμη και από αυτές που της υπενθυμίζουν οι τραγωδίες του παρελθόντος. Με χαρακτηριστική εμπιστοσύνη στην ικανότητά της να μαγνητίζει το θεατή, η Βιρζινί Εφιρά καταφέρνει εδώ να κάνει το πολύπλοκο να μοιάζει απλό, προσδίδοντας μια νέα μοντέρνα εκδοχή στη διπλή έννοια της «πρωταγωνίστριας» - εντός κι εκτός «σκηνής» - με την οποία παίζει διαρκώς το φιλμ του Αντουάν Μπαρό. Από τις πιο ωραίες εκπλήξεις του κατά καιρούς κουρασμένου γαλλικού σινεμά.