Ενας άνδρας ερευνά τη μυστηριώδη υπόθεση ενός αεροπορικού δυστυχήματος προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει όλα όσα έχει καταγράψει το «μαύρο κουτί» του αεροσκάφους, σε ένα θρίλερ που είναι ταυτόχρονα ψυχολογικό και υπαρξιακό, ένα παρανοϊκό ταξίδι ενός ανθρώπου προς την αναζήτηση της αλήθειας και μια αλληγορία για τα fake news στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.
Αυτό είναι το εκρηκτικό μείγμα της νέας ταινίας του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Γιάν Γκοζλάν, ο οποιός στη δεύτερη συνεργασία του με τον Πιερ Νινέ μετά τον «Συγγραφέα», αφήνει πίσω του την Κυανή Ακτή και βυθίζεται στον ανεξερεύνητο κόσμο της αεροναυπηγικής. Στο Flix, ο Γάλλος σκηνοθέτης μιλάει για την αλήθεια των μαύρων κουτιών, τη γοητεία που του ασκεί ο κόσμος της αεροναυπηγικής, τον Πιερ Νινέ και τα fake news που πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να τα ξεσκεπάσεις.
Η ταινία ξεκίνησε από την γοητεία που μου ασκούσε πάντα ο κόσμος της αεροναυπηγικής. Επίσης από το πόσο με συνάρπαζε πάντοτε ο κόσμος των αεροπλάνων, των πτήσεων, των αεροδρομίων, των αεροδιαδρόμων. Είναι ένας κόσμος πολύ κινηματογραφικός. Επίσης μέσα σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν πολλοί «πρωταγωνιστές»: οι αεροπορικές εταιρίες, οι κατασκευαστές των αεροπλάνων, οι πιλότοι... Χρειάστηκε να κάνω μεγάλη έρευνα και κατάλαβα νωρίς πως η τεχνολογία θα ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της ταινίας.
Η ταινία δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι περισσότερο μια σύνθεση από υπαρκτές υποθέσεις. Η αρχική ιδέα ήταν να χρησιμοποιήσω το σύστημα ηχογράφησης που υπάρχει μέσα στο πιλοτήριο και να το βάλω στο κέντρο μιας ολόκληρης υπόθεσης με πάρα πολλές απολήξεις. Ηθελα να χρησιμοποιήσω το «μαύρο κουτί» που όλοι ακούμε κάθε φορά που γίνεται κάποιο αεροπορικό ατύχημα ή δυστύχημα αλλά κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι είναι. Στην πραγματικότητα δεν είναι μαύρο, είναι πορτοκαλί.
Το σημαντικό για μένα ήταν να μιλήσω για το μέλλον. Για τα ζητήματα που προκύπτουν ήδη από την αυτοματοποίηση στη χρήση του πιλοτηρίου των αεροπλάνων. Εξελίσσονται τεχνικές που θεωρητικά εξασφαλίζουν ακόμη περισσότερη ασφάλεια και βοηθούν στην αποφυγή ατυχημάτων στον αέρα. Αλλά τελικά αποδεικνύονται πως γίνεται το αντίθετο. Τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι περισσότερα από τις λύσεις.
Δεν ήταν καθόλου προφανές πως θα είχαμε πρόσβαση σε πραγματικούς χώρους. Μετά το 2001, η ασφάλεια στα αεροδρόμια είναι πολύ αυστηρή. Επρεπε να αγνωριστούμε για να έχουμε πρόσβαση σε αεροπλάνα, σε πιλοτήρια, σε αίθουσες ερευνών μέσα στα αεροδρόμια, αλλά ήταν σημαντικό για την ταινία. Ηθελα πολύ να μεταφέρω τον θεατή στα παρασκήνια μιας πτήσης.
Το «Μαύρο Κουτί» είναι ένα θρίλερ που εξελίσσεται στον κόσμο της αεροναυπηγικής. Επίσης είναι μια ακτινογραφία μιας σχέσης. Αλλά και ένα υπαρξιακό ταξίδι γύρω από την αναζήτηση της αλήθειας. Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί, πόσο δύσκολο είναι επίσης να μπορέσεις να την αντιληφθείς και να την κάνεις κτήμα σου.
Οταν είσαι σκηνοθέτης και κάνεις ένα θρίλερ, σκέφτεσαι αυτόματα τον Χίτσκοκ. Οταν έφτιαχνα το «Μαύρο Κουτί» είχα στο μυαλό μου το έργο του Χίτσκοκ, ταινίες σαν τη «Συνομιλία» του Φράνσις Φορντ Κόπολα ή το «Blow Out» του Μπράιαν Ντε Πάλμα. Αλλά η ταινία αποτίνει φόρο τιμής σε όλες τις ταινίες που έχουν στο κέντρο τους έναν ήρωα που παθαίνει εμμονή με μια έρευνα και είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τα πάντα για να φτάσει στο κέντρο της αναζήτησής του.
Ηθελα να δείξω πως στο δρόμο προς την αλήθεια τίποτα δεν είναι απόλυτα λευκό ή απόλυτα μαύρο. Και ήθελα να μην κρύψω καθόλου το πόσο πολύπλοκο είναι να συνεχίζεις να ερευνάς κάτι ενώ έχεις μπει βαθιά σε μηχανισμούς που κανονικά δεν θα σου επέτρεπαν την είσοδο. Στην εποχή μας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν μια εικόνα που βλέπουμε είναι αληθινή η όχι, αν ένας ήχος που ακούμε είναι αληθινός ή όχι. Πρέπει να συνεχίσουμε την αναζήτηση...
Είναι η δεύτερη ταινία που κάνω με τον Πιερ Νινέ. Η πρώτη ήταν ο «Συγγραφέας». Γνώριζα λοιπόν το ταλέντο και τις ικανότητές του. Εγραψα το σενάριο έχοντας στο μυαλό μου τον Πιερ. Ηταν η πρώτη φορά που το κάνω αυτό και ήμουν κάτι παραπάνω από χαρούμενος όταν δέχθηκε το ρόλο. Ο Πιερ έχει αυτήν την τρομερή ικανότητα να προκαλεί στο θεατή αμφιβολία και ερωτήσεις. Να μην είναι ποτέ σίγουρος για τις προθέσεις του χαρακτήρας ή για το πώς ακριβώς νιώθει. Παρασύρει το θεατή σε μια διαδρομή χωρίς ζώνη ασφαλείας.
