Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του ταινία, ο Πάολο Σορεντίνο (ημι) αυτοβιογραφείται με το βραβευμένο στις Κάννες «The Hand of God» που προβάλλεται ήδη στο Netflix και μοιάζει με σίγουρο στοίχημα για το Οσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.
Στο Flix μιλάει για τη διαδρομή από την ενηλικίωση στη συνειδητοποίηση, στους λόγους που τον έκαναν να ασχοληθεί με το σινεμά, στη σχέση του με τον Τόνι Σερβίλο, στα παιδικά χρόνια που σε σημαδεύουν ακόμη κι όταν είσαι σίγουρος ότι έχεις καταφέρει να τα ξεπεράσεις.
Το «The Hand of God» προβάλλεται από τις 15 Δεκεμβρίου στο Netflix. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί χρειάστηκαν είκοσι χρόνια για να τολμήσω αυτή την ταινία. Ίσως έχετε δίκιο κι έπρεπε όντως να αποστασιοποιηθώ. Ίσως τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες. Ίσως τώρα έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Πολλές φορές τα έργα μας έχουν το δικό τους ξεχωριστό χρόνο που δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι τώρα αισθάνθηκα έτοιμος να την κάνω.
Όταν αυτοβιογραφείσαι, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στον συναισθηματισμό. Ή σε κάτι τόσο προσωπικό που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Εγώ ήθελα να κάνω κινηματογράφο που να αφορά τον θεατή. Την πραγματική εικόνα που έχω για τη ζωή μου την κρατάω για μένα. Όπως και οι θεατές έχουν τη δική τους ζωή. Δεν ήθελα ούτε να ομφαλοσκοπήσω, ούτε να προκαλέσω πόνο, αλλά να βγάλω κάτι όμορφο από όλο αυτό.
Άρχισα να γυρίζω ταινίες γιατί δεν μπορούσα να αλλάξω την πραγματικότητα. Ήταν ο μοναδικός τρόπος που είχα να αποδράσω, να αποφύγω τα προβλήματά μου. Η φιλοσοφία μου είναι «αν έχεις πρόβλημα, άλλαξε πρόβλημα». Τότε το πρόβλημα μου ήταν ότι ήμουν μόνος μου, δεν είχα παρέα, δεν είχα σκοπό στη ζωή. Με τις ταινίες λύθηκαν όλα αυτά.
Δεν είναι αρκετός ο πόνος για να σε οδηγήσει στη δημιουργία. Πρέπει να αναπτύξεις την ικανότητα να αναπτύξεις τη δική σου ικανότητα να δημιουργήσεις ένα δικό σου ποιητικό σύμπαν, να μπορείς να καταθέσεις τη δική σου αισθητική πρόταση, τόσο από άποψη φόρμας, όσο και από άποψη περιεχομένου. Να μπορείς να πεις μια ιστορία ικανή να στηρίξει μια ταινία ή ένα βιβλίο που έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό διδάσκει ο Καπουάνο στον Φαμπιέτο στην ταινία και αυτό δίδαξαν εμένα όλοι οι έξυπνοι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μου.
Η πρώτη ερωτική επαφή του Φαμπιέτο δεν βασίζεται στην δική μου εμπειρία. (γελάει) Πολύ θα το ήθελα. Γι’ αυτό και έβαλα τη συγκεκριμένη σκηνή στην ταινία.
Όταν αυτοβιογραφείσαι, είναι πολύ εύκολο να πέσεις στον συναισθηματισμό. Ή σε κάτι τόσο προσωπικό που δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Εγώ ήθελα να κάνω κινηματογράφο που να αφορά τον θεατή. Την πραγματική εικόνα που έχω για τη ζωή μου την κρατάω για μένα. Όπως και οι θεατές έχουν τη δική τους ζωή. Δεν ήθελα ούτε να ομφαλοσκοπήσω, ούτε να προκαλέσω πόνο, αλλά να βγάλω κάτι όμορφο από όλο αυτό.»
Ο Τόνι (Σερβίλο) ήταν φυσική επιλογή για το ρόλο του πατέρα μου. Με στήριξε πριν ακόμα αρχίσω να γυρίζω τις μικρού μήκους ταινίες μου, ήταν πάντα κάτι σαν μεγάλος αδερφός για μένα, μία πατρική φιγούρα. Αυτό που έφερε ο Τόνι Σερβίλο στο ρόλο του πατέρα είναι κάτι το μοναδικό και βασίζεται στο δικό του μοναδικό ταλέντο. Εγώ το μόνο που είχα να του προσφέρω ήταν αντιφατικές πληροφορίες και διάσπαρτες αναμνήσεις. Με αυτό το υλικό που του έδωσα μπόρεσε κι έκανε μια εξαιρετική δουλειά.
Δεν πιστεύω ότι η ταινία χωρίζεται σε δύο τόσο διακριτά μεταξύ τους μέρη. Αυτό που διαφέρει είναι το κυρίαρχο συναίσθημα σε αυτά μετά τα τραγικά γεγονότα στα μισά της ταινίας. Αλλά αυτό ακριβώς έζησα κι αυτός ήταν ο συναισθηματικός απόηχος των γεγονότων τόσα χρόνια μετά. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό, ούτε να το υποβάλλω σε φορμαλιστικές ή στιλιστικές επιλογές.
Η απώλεια των γονέων σε τόσο νεαρή ηλικία σε ωριμάζει απότομα. Όχι απλά σε ωριμάζει, σε γερνάει. Κι αυτό δεν αλλάζει ποτέ. Σας το λέω αυτό ως γέρος ήδη 55 χρόνια μεγαλύτερος (γελάει)Ξέρω τη Νάπολι σαν την παλάμη του χεριού μου. Μπορώ να πάω ακόμα και τώρα και να μη χαθώ ποτέ. Στη Ρώμη είμαι σαν τουρίστας. Και πάντα θα είμαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Η μεταφυσική, η θρησκεία και οι προλήψεις παίζουν μεγάλο ρόλο στην ιταλική οικογένεια. Η δική μου δεν ήταν η εξαίρεση. Όλες οι κατώτερες τάξεις μπλέκουν τις δεισιδαιμονίες με την επίσημη θρησκεία για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και να μεταθέσουν την ενοχή τους. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ο Μαραντόνα θεοποιήθηκε. Όλα τα μεταφυσικά στοιχεία που βλέπετε στην ταινία είτε τα έμαθα, είτε μου τα είπαν όταν ήμουν μικρός. Δεν έβγαλα τίποτα από το μυαλό μου.
Η εμπειρία μου στην τηλεόραση ήταν ευχάριστη, αλλά δε νομίζω πως θα επιστρέψω σύντομα. Η συνεργασία με το HBO ήταν εξαιρετική, φοβεροί παραγωγοί, άψογο κλίμα, αλλά όλα ήταν τόσο κουραστικά. Θέλω να κάθομαι πού και πού. (γελάει) Οπότε μην περιμένετε νέα σεζόν «Young Pope» σύντομα.
Το «The Hand of God» προβάλλεται από τις 15 Δεκεμβρίου στο Netflix. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix.
