Ακολουθώντας κατά γράμμα τις θεμελιώδεις θεωρίες που είχε διατυπώσει από τα τελειώματα των ‘50s ο, εκ των βρετανών πρωτεργατών της ποπ αρτ και υπεύθυνος μεταξύ πολλών άλλων για τη συσκευασία του Λευκού Αλμπουμ των Beatles, Richard Hamilton, ότι δηλαδή η τέχνη πρέπει να είναι λαϊκή, πρόσκαιρη, αναλώσιμη, χαμηλού κόστους, μαζικής παραγωγής, νεανική, έξυπνη, σέξι, πονηρή, γοητευτική και μεγαλοεπιχειρηματικής κλίμακας, ο Andy Warhol, ένας σλοβακικής καταγωγής νεοϋορκέζος γραφίστας με πολυετή θητεία στην διαφήμιση και τα περιοδικά μόδας, βάλθηκε, από τις αρχές των 60’s, να αποτυπώνει σε φανταχτερές μεταξοτυπίες παραποιημένες φωτογραφίες όχι μόνον μιας σειράς συμβόλων του αμερικανικού καταναλωτισμού όπως τα χαρτοδολάρια, το μπουκάλι του αναψυκτικού Coca Cola και την κονσέρβα της τοματόσουπας Campbell’s αλλά και πολλών διασημοτήτων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα σαν τον Elvis Presley, την Marilyn Monroe και το πρόεδρο Mao Tse-tung καθώς και λοιπών… χρηστικών αντικειμένων όπως φερ’ ειπείν… ηλεκτρικές καρέκλες ή λουλούδια και να ανακηρυχθεί τελικά στον πλέον προβεβλημένο εκπρόσωπο του συγκεκριμένου αβάν - γκαρντ καλλιτεχνικού ρεύματος που μεταξύ άλλων υπηρέτησαν επάξια οι συντοπίτες του Roy Lichtenstein και James Rosenquist αλλά και οι, από την αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, David Hockney και Peter Blake - ναι, αυτός που έστησε τα επιφανή ομοιώματα γύρω από τους Υπέροχους Τέσσερις στο εξώφυλλο του ενός και μοναδικού άλμπουμ της μπάντας που έκανε μεροκάματα στη Λέσχη των Μοναχικών Καρδιών του Λοχία Πιπέρη…. Έναν τίτλο που ο εκκεντρικός διοπτροφόρος με την πλατινέ ερεθισμένη κόμμωση διατήρησε επάξια μέχρι τον θάνατό του από καρδιακή προσβολή μετά από εγχείρηση στην χοληδόχο κύστη πριν τριάντα χρόνια ακριβώς, τον Φεβρουάριο του ’87, σε ηλικία μόλις πενήντα οκτώ ετών και κάτι!
Με τον Μικ Τζάγκερ
Με τους Beatles
Με την Λάιζα Μινέλι
Με τον Λου Ριντ
Από τις πλέον προσφιλείς του δε παράλληλες δραστηριότητες υπήρξε, πέρα από κάμερες και ποικίλα άλλα γκατζετάκια, και η συστηματική ενασχόλησή του με το μουσικό κύκλωμα και δη τα εξώφυλλα δίσκων…
Αν και τα πρώτα καλύμματα δίσκων που φιλοξένησαν σκίτσα του ήταν κονσέρτων μουσικής των Αζτέκων [A Program Of Mexican Music, ‘49], ραδιοφωνικών εκπομπών μυστηρίου [Night Beat,‘52] και διάπλασης των παίδων ενάντια… στα ναρκωτικά [The Nation’s Nightmare,’52], εκμάθησης… Ισπανικών [Madrigal’s Magic Key To Spanish,’53] και κάμποσων ακόμα κλασικής μουσικής, χρειάστηκε να περάσουν πέντε ολόκληρα χρόνια έως ότου ο εικοσιεξάχρονος ζωγράφος μπει και στο μαγικό κόσμο της τζαζ αναλαμβάνοντας να σχεδιάσει μετά της… μαμάς Τζούλια τη γραμματοσειρά μιας επανέκδοσης κάποιων ηχογραφήσεων που είχε κάνει ο πιανίστας Θελόνιους Μονκ με δύο ζόρικα κουιντέτα για λογαριασμό της Prestige [Monk,’54]!
Ενθουσιασμένη η RCA Victor του εμπιστεύτηκε τα εξώφυλλο μίας συλλογής με πιανίστες ολκής όπως οι Lennie Tristano, Erroll Garner, Art Tatum,κ.α. [Progressive Piano,‘54], μίας συλλογής με ηχογραφήσεις του πιανίστα Count Basie [Count Basie,’55] στην τετραετία ’47 - ’50, μίας άλλης θεματικής συλλογής με ονόματα όπως αυτά των Conte Candoli, Nick Travis, Bernie Glow, κ.α. [Cool Gabriels, ‘56]σε μια περίοδο μάλιστα που ο ρόλος της τρομπέτας ήταν υποβαθμισμένος στην τζαζ ιεραρχία, μιας ζωντανής ηχογράφησης του τρομπετίστα Joey Newman [I’m Still Swinging,’56] μετά του οκτέτου του και μίας ακόμα συλλογής με ηχογραφήσεις του κλαρινετίστα Artie Shaw [Both Feet In The Ground, ’56] στις δεκαετές του ’30 και του ’40 ενώ από κοντά και η Prestige μίσθωσε ξανά τόσο αυτόν για ένα άλμπουμ που συγκέντρωνε δείγματα δουλειάς από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους τρομπονίστες Bennie Green, Jay Jay Johnson και Kai Winding [Trombone By Three,’56] όσο και τη μαμά για μία από τις ιεροτελεστίες του θρυλικού Βίκινγκ της 6ης Λεωφόρου [The Story of Moondog,‘57]΄ήταν όμως στα επόμενα δύο χρόνια και μετά από παραγγελία μιας άλλης ιστορικής ετικέτας του χώρου, της Blue Note, που τα λιτά καμπυλόγραμμα σκίτσα του κατάφεραν και διαφοροποιήσουν αισθητά πλην εντυπωσιακά την πρόσοψη των δίσκων Kenny Burrell Volume 2 [’56], Blue Lights, Volume 1 [’58] και Blue Lights, Volume 2 [’58] του κιθαρίστα Kenny Burrell και The Congregation [’57] του σαξοφωνίστα Johnny Griffin από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της εταιρείας!
Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν προαναγγέλλει το ιδιαίτερο ριζοσπαστικό ύφος που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το ’63 σε ένα άλμπουμ - συλλογή από συνεντεύξεις διαφόρων εκπροσώπων της ποπ αρτ - συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του εαυτού του - με τίτλο Giant Size $1,57 Each - ένα δάνειο από τις ταμπέλες με τις οποίες διαφήμιζαν οι μανάβηδες τις τιμές των εμπορευμάτων τους - που είχε τυπωθεί για μία έκθεση στην γκαλερί μοντέρνας τέχνης της Ουάσινγκτον! Ή εκείνες τις διαδοχικές ακέφαλες φωτογραφίες του αμερικανού αρτίστα του καμπαρέ John Wallowitch στα άλμπουμ του This Is John Wallowitch και This Is The Other Side Of John Wallowitch, τα επόμενα δύο χρόνια…
Διαβάστε αναλυτικά: Flix it στη Στέγη #3: Τα 12 πράγματα που δεν πρέπει να χάσετε, στις «12+ Ωρες με τον Αντι Γουόρχολ»
Η πρώτη όμως προμελετημένη πρόκληση θα εμφανιστεί το ‘67΄ο νεωτεριστής που γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και στην τέχνη όχι μόνο με τα έργα του αλλά και με το Factory, ένα τεράστιο στούντιο στο Μανχάταν που χρησιμεύει ως γραφείο, ατελιέ και χώρος συγκέντρωσης του καλλιτεχνικού ανφάν γκατέ της Νέας Υόρκης για δημιουργία, κατανάλωση ναρκωτικών και διασκέδαση, εμπλέκεται, μετά από προτροπή του κολλητού του ποιητή Gerard Malanga, στην υπόθεση The Velvet Underground. Όχι μόνον λοιπόν αναλαμβάνει, από κοινού με τον έτερον κολλητό του σκηνοθέτη Paul Morrissey, το μανατζάρισμα αυτής της μπάντας που αποτελεί το αντίπαλον δέος στην καλιφορνέζικη ευδαιμονία αλλά τους φορτώνει με το έτσι θέλω τη Nico, μία Θεά των Γότθων πιο κρύα κι από τον θάνατο, τους εντάσσει στο δικής του έμπνευσης και εκμετάλλευσης πολυθέαμα Exploding Plastic Inevitable και, αρπάζοντας την ιδέα από μία διαφήμιση σε ιατρικό περιοδικό, φιλοτεχνεί το εξώφυλλο του επώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ τους - το επονομαζόμενο και ως… “μπανάνα”, εξαιτίας φυσικά του φρούτου που κρέμεται ξεδιάντροπα ως υπερμεγέθης αλλά απογοητευμένος φαλλός ενώ πάνω δεξιά υπάρχει τυπωμένη μία προτροπή για… αργό ξεφλούδισμα! [σημ. Δυστυχώς οι περισσότεροι, από τους ελάχιστους τότε, κάτοχους του δίσκου την ακολούθησαν δίχως αντίσταση, με αποτέλεσμα να αποτελεί τρελή ονείρωξη σήμερα η απόκτηση μιας ανέπαφης αυθεντικής κόπιας] Και λίγο πριν ο Πυγμαλίων τα τσουγκρίσει τελικά με μία ακόμα από τις αρσενικές Γαλάτειές του, εν προκειμένω τον Lou Reed, να τοποθετήσει στο επόμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, που κυκλοφόρησε με τίτλο White Light/White Heat [’68], μία φωτοτυπία ενός τατουάζ του φωτογράφου Billy Name, ενός άλλου θαμώνα δηλαδή του θρυλικού εργαστηρίου του!
Η επόμενη και πλέον σκανδαλιστική όμως θα γίνει το ’71, άμα τη εμφανίσει του άλμπουμ Sticky Fingers των Rolling Stones. H λεκάνη του Jed Johnson, και όχι του Mick Jagger όπως νόμισαν πολλοί τότε, να ασφυκτιά στριμωγμένη σε ένα εφαρμοστό μπλου τζιν Levi’s και ένα πραγματικό φερμουάρ… που ανοιγοκλείνει - από το εξόγκωμα στο κάτω μέρος του μάλιστα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι, πέρα από αγαπητικός του Warhol εκείνη την εποχή, ήταν και… δεξιών πεποιθήσεων. Στο εξώφυλλο δε καμάρωνε η… πίσω πλευρά όλων αυτών ενώ το βινύλιο αναπαυόταν σε ένα, πολύ της μοδός τότε, ανδρικό σλιπ Jockey! [σημ. Αρκετοί πλανήθηκαν πλάνην οικτράν τότε θεωρώντας και τον λογότυπο της νεοσύστατης τότε εταιρείας του συγκροτήματος - τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλια με την αγενή γλώσσα - ως έργο αυτής της πολυμορφικής περσόνας΄ υπεύθυνος όμως ήταν ο βρετανός John Pasche!]
Εχοντας κατά τα φαινόμενα αγγίξει το δημιουργικό του ζενίθ, το οποίο έκαναν «δύο - σε - ένα» οι Dandy Warhols στο εξώφυλλο του δικού τους Welcome To The Monkey House [’03] άλμπουμ, ο Warhol έκτοτε ενδιαφέρθηκε περισσότερο να διεκπεραιώσει παραγγελίες με την τόσο αναγνωρίσιμη τεχνική του - αναπαραγωγή μιας ανφάς φωτογραφίας του κεφαλιού, αφαίρεση του φόντου και των ανάγλυφων με ενδιάμεσους χρωματικούς τόνους και την χρήση επίπεδης απόχρωσης έντονων χρωμάτων που απλώνονται με ομοιόμορφο τρόπο - παρά να παρουσιάσει κάτι έξω από την πεπατημένη.
Από εκείνο το σημείο λοιπόν και μέχρι το τέλος, αλλά και λίγο μετά από αυτό, μία σειρά από μεταξοτυπίες πορτραίτων του κόσμησαν, αμφιβόλου περιεχομένου επί το πλείστον, εξώφυλλα δίσκων του Paul Anka [The Painter,’76], των Rolling Stones και πάλι [Love You Live,‘77], της Lisa Minnelli [Live At Carnegie Hall,’81), της Diana Ross [Silk Electric,’82], του Billy Squier [Emotions In Motion,’82], του σάουντρακ από τον Καυγατζή του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ [Querelle,‘82], του Miguel Bose [Made In Spain και Milano - Madrid , ’83 - ίσως επειδή είναι βαφτιστήρι του… Λουκίνο Βισκόντι], των γιαπωνέζων Rats & Star [Soul Vacation,’83], της Aretha Franklin [Aretha,’86], της, γνώριμης του από τον καιρό που δούλευε γκαρσόνα στο Max’s Kansas City, Debbie Harry [Rock Bird,’86], του John Lennon [Menlove Ave.,’86, του οποίου η ελληνική έκδοση έχει να επιδείξει και μία… πρωτότυπη εικαστική παρέμβαση από το ατελιέ του πάλαι ποτέ θρυλικού εργοστασίου της Columbia] και του, αναγνωρίσιμου ως αρχηγό στον Τελευταίο των Μοικανών, ινδιάνου ακτιβιστή Russel Means [Electric Warrior,’93]. Εξαίρεση αποτέλεσαν τα δύο άλμπουμς του John Cale, του παλιού του φίλου δηλαδή από του Velvet Underground - στο μεν The Academy In Peril [‘72] παρουσίασε μία συμπληρωματική στυλιστική επαναπροσέγγιση της δουλειάς που είχε κάνει για τον Wallowitch, στο δε Honi Soit [‘81] χρησιμοποίησε ως πρώτη ύλη το διαβατήριό του - και τα διάφορα χατίρια που έκανε σε κολλητούς και κολλιτσίδες όπως η γαλιάντρα Ultra Violet [Ultra Violet,’73 - με τιμή απόκτησης άνω των… δύο χιλιάδων ευρώ], ο πολυπράγμων βιολιστής Walter Steding μετά των Dragon People [The Joke,’80], η εξ Καλαβρίας ηδυπαθής Loredana Berte [Made In Italy, ‘81], καθώς το σαρανταπεντάρι “Det Brinner En Eld” / “Mörka Ögon” [‘84] των σουηδών RATFAB και η συλλογή High Priority [’87] του MTV για τον καρκίνο του μαστού που φιλοξενεί μάλιστα το ύστατο πλην ημιτελές ανάλογο έργο του!
Παράλληλα το ανήσυχο αυτό πνεύμα γύρισε και ατέλειωτα χιλιόμετρα πειραματικών ταινιών, σκόπιμα ερασιτεχνικές κατασκευαστικά και ανηλεώς εξοντωτικές χρονικά, όπως θα διαπιστώσουν όσοι πιστοί προσέλθουν αυτό το σαββατοκύριακο στη Στέγη… Φανατικός λάτρης τους μάλιστα και ο, κατά διαβολική σύμπτωση συνονόματος του Paul, Steven Patrick Morrissey, ο τραγουδιστής δηλαδή των Smiths. Eξ’ ου λοιπόν και ο Joe Dallessandro, η μεγάλη αδυναμία όχι μόνο του Warhol αλλά και πολλών άλλων της παρέας του Factory, σε όλο του σχεδόν το μεγαλείο από ένα πλάνο της ταινίας Flesh [’68] στο εξώφυλλο του επώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ που παρουσίασε το συγκρότημα το ’84 καθώς και η Candy Darling - “ηρωίδα” των τραγουδιών “Candy Says” και “Walk On The Wild Side” του Lou Reed και του εξωφύλλου του άλμπουμ I Am A Bird Now [’05] των Anthony & The Johnsons - σε ένα πλαϊνό από την ταινία Women In Revolt [‘71] στο κάλυμμα του μικρού τους δίσκου “Sheila Take A Bow” [’87]. Ουκ ολίγα λοιπόν από αυτόν που σύμφωνα με τον αμερικανό πολιτικό ταραξία Abbie Hoffman “κατέφθασε με το κονσερβοκούτι του προβλέποντας ότι ο καθένας έχει δικαίωμα για 15 λεπτά διασημότητας” για να περάσει τελικά στην αιωνιότητα…
Περισσότερο Flixibility από τον Νίκο Πετρουλάκη
- Flixibility: Jazz Jazz Land
- Flixibility: Μικρός οδηγός για αρχάριους στον rock 'n' (Ιggy) pop κόσμο των The Stooges
- Flixibility: Από τους Led Zeppelin στη Μέρι Πόπινς μια «σκέτη κλεψιά» δρόμος
- Flixibility: Ο Νίκος Πετρουλάκης μας βάζει στο παρασκήνιο του «Vinyl» και των ηλεκτρισμένων 70ς
- Flixibility: Ο Νίκος Πετρουλάκης αποχαιρετά τον Αλέν Τουσέν
- Flixibility: 1438 Δευτερόλεπτα για τον Αρη
- Flixibility: Ezy Rider
- Flixibility: Είναι ο Τομ Κρουζ ο πρώτος τη τάξει jazz hipster του Χόλιγουντ;
- Flixibilty: Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν ήξερε να κάνει σερφ!
- Flixibility: Αλάνα, Αφάνα και Καμπάνα
- Flixibility: Happiness Is A Warm Gun
- Flixibility: Ντέιβιντ Μπόουι - The Cracked Actor
- Flixibility: The Boys With The Thorne In Their Side
- Flixibility: «A Hard Day's Night» - It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- Flixibility: I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
Tags: Αντι Γουόρχολ, Andy Warhol
