Το 1962, και συγκεκριμένα την 12η τού Οκτώβρη, ο, και πρώτος κουτσαβάκης από το Τσίκαγκο, McKinley Morganfield, ο κύριος ... Λασπωμένα Νερά δηλαδή, χώθηκε στο ... δοξασμένο και απο τους Rolling Stones νούμερο 2120 της South Michigan Avenue για να τα πεί, για μία ακόμα φορά, έτσι ωραία όπως πάντα τα έλεγε. Φαίνεται όμως πως εκείνη τη μέρα είχε φάει μερικά βατραχοπόδαρα παραπάνω, γιατί ακούγεται σαν να μην σηκώνει κουβέντα όταν ξερνάει τις πρώτες στροφές
You’ve got yeeeearnin’ and I got burnin’
Baby you look sooooo sweet and cunning
Baby waaaay down insiiiiide, woman you need love
Woman you need love, you’ve got to have some love
I’m gonna give you some love, I know you need love
αφήνοντας να τον προσπεράσουν το παιχνιδιάρικο μπάσο του Willie Dixon, το βροντερό ταμπούρο του Casey Jones, το φιδίσιο όργανο του John “Big Moose” Walker και η γαλιάντρα κιθάρα του Earl Hooker ενώ μόνον τα μπρούτζινα μπουριά των A.C. Reed και Ernest Cotton μένουν έντρομα πίσω για να τον σιγοντάρουν στο απειλητικό φινάλε
I ain’t foooolin’ you need schoolin’
Baby you knoooow you need coolin’
woooman, way down inside, woman you need love
Τα 2 πρώτα και 41 δεύτερα λεπτά του εν λόγω άσματος λοιπόν, που με τίτλο «You Need Love» τυπώθηκαν τάχιστα σε μικρό δίσκο με την γαλανόλευκη ετικέττα της Chess και το «Little Brown Bird» στην πίσω πλευρά, επρόκειτο, τριάμισι χρόνια αργότερα, να αποτελέσουν όχι μόνο μία ακόμα απο τις αναρίθμητες αφορμές που έφεραν τόσο κοντά τους Hawks με τον κύριο Zimmerman (βλέπε π.χ. περίπτωση «Tell Me Momma») αλλά και η βασική αιτία ώστε να ανοίξουν πολύ γρήγορα οι Small Faces ένα από τα πιο γερά χαρτιά τους!
Τον Μάιο του ’66 λοιπόν ο Ronnie Lane και ο Kenny Jones κρατούσαν επί 3 πρώτα και 52 δεύτερα λεπτά τον ρυθμό ενώ ταυτόχρονα χειροκροτούσαν οι αθεόφοβοι τον Steve Marriott που, κυριευμένος από διονυσιακή επιληψία, έδενε κόμπο το λαρύγγι και το τάστο του με το όργανο του Jimmy Winston κάνοντας μπάχαλο τα στιχάκια της αρχής και του τέλους από το παραπάνω τραγουδάκι, που παρεμπιπτόντως είχε σκαρφιστεί ο από κάθε άποψη πληθωρικός Dixon, με το να απαριθμεί διάφορους χορούς, ιδιαίτερα αγαπητούς τότε στην mod κοκεταρία! Το περί ου ο λόγος κομμάτι λοιπόν καταχωρήθηκε τρίτο στην δεύτερη πλευρά του επώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ τους για την Decca ως ... «You need loving» και τα ονόματα των Lane και Marriott φαρδιά-πλατιά από κάτω ως ... αποκλειστικούς δικαιούχους της σύνθεσης!
Τριάμισι και πάλι χρόνια αργότερα, λες και ήταν υπολογισμένο, οι Led Zeppelin εφάρμοσαν εκ νέου τις μεθόδους αναδόμησης που είχαν προβάρει … νομότυπα κάμποσους μήνες πρίν σε μίαν άλλη σύνθεση του Dixon, το «You Shook Me», κατορθώνοντας έτσι να στριμώξουν στο σημαιάκι τού κόρνερ, και μάλιστα μέσα στην ίδια της την έδρα, την ομάδα του Jeff Beck! Μόνον πού αυτή τη φορά το ζητούμενο δεν ήταν απλά μία στυλιστική πρόταση μομφής αλλά η κατάθεση του διδακτορικού πάνω σε αυτό πού ο William Burroughs τρύπωσε στα ακρωτηριασμένα κείμενα του και μελοποίησε ο Mars Bonfire προς όφελος των Steppenwolf. Με απλά λόγια, να επινοήσουν στην ουσία το heavy metal ακολουθώντας την όχι και τόσο διαδεδομένη τότε πρακτική τού … δύο - «You Need Love» και «You Need Loving» - σε ένα, το… «Whole Lotta Love» δηλαδή!
Αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην έμπνευση και στίς τύψεις ο Jimmy Page έστησε ένα ψυχεδελικό ρωμαικό όργιο αφού πρώτα ηχοβόλησε με χιλιάδες ντεσιμπέλ και ηλεκτρόλυσε σε υψηλό βολτάζ τις αλήτικες φιγούρες των Small Faces μην παραλείποντας μάλιστα να τις κοντράρει με ένα πυρακτωμένο ακόρντο που του έκαιγε για καιρό το μυαλό και τις παλάμες! Στην συνέχεια ανέθεσε στο μπουμπουνητό μπάσο του John Paul Jones και στα βαρέων βαρών τύμπανα του John Bonham να τις ισοπεδώσουν περνώντας αμέτρητες φορές από πάνω τους. Και μετά επέτρεψε στον Robert Plant να (τις απο) τελειώσει …
Με ουρλιαχτά αβάσταχτης κάψας να δραπετεύουν από το ήδη κατεβασμένο φερμουάρ ανακάτευε παραλλαγές του «You Need Love» σαν αυτήν;
You neeed cooliin’, baby, I’m not fooliiin’,
I’m gonna send youououou back to schooooliin’,
Waaaaayyyy down insiiiide honey, you neeed iiiit
η αυτήν
You’ve been leeeearnin’, baby, I beeen leearnin’,
All them good tiiiimes, baby, baby, I’ve been yearniiin’,
Way, way down iinsiide honey, you need it, I’m gonna give you my loooove… IIII’m gonna giiive you my looove_
με τους τίτλους δύο άλλων τραγουδιών του Dixon για τον Howlin’ Wolf από το ’61
Shake for me, girl
I waanna be your backdoor man
αλλά και, σχεδόν αυτούσια, την χαλικόστρωτη κορώνα του Steve Marriott
Way down inside, wooomaaaan, youououou neeeeeed looooooooooooove
Και φυσικά ο κορυφαίος στουντιακός οργασμός τους, που άνοιγε το άλμπουμ «II», δεν ανέφερε στους συνθέτες ούτε τον Dixon, πόσο μάλλον τους Lane και Marriott, παρά μόνον τα τέσσερα μέλη της μπάντας!
Οι Small Faces, που αποτελούσαν παρελθόν από τις αρχές του ’69, δεν αντέδρασαν προτιμώντας να μείνουν με την γεύση που όσο περνούσε ο καιρός γινόταν όλο και πιο πικρή. Τί μπορούσαν να κάνουν όμως και με την δική τους φωλιά ήδη λερωμένη; Οχι όμως και ο Dixon, του οποίου το επιχειρηματικό ένστικτο ενεργοποιήθηκε, με μεγάλη μάλιστα καθυστέρηση, το... 1985! Το όλο θέμα διευθετήθηκε κατ’ ευχήν Dixon δύο χρόνια αργότερα εκτός δικαστηρίου και έκτοτε όχι μόνον εισπράττει αυτά πού δικαιούται αλλά και στριμώχνεται, ανάμεσα στους υπόλοιπους τέσσερις, στην παρένθεση κάτω από τον τίτλο του «Whole Lotta Love».
Τοιουτοτρόπως λοιπόν αποκαταστάθηκε κάτι που ήταν «σκέτη κλεψιά», όπως είχε πει κάποτε ο ίδιος ο Plant για να συμπληρώσει με νόημα «αλλά σε τσακώνουν μόνον αν γίνεις διάσημος - έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι!».
ΥΓ 1. Για όποιον έμεινε με την απορία, ο Dixon, αλλά και οι κληρονόμοι του, δεν απαίτησαν ποτέ και τίποτα απο τους Small Faces…
ΥΓ 2. Και για να μη ξεχνιόμαστε πού … ακριβώς βρισκόμαστε, να προσθέσω ότι ανάμεσα στους άσσους που είχε κρυμμένους στα μανίκια του ο δικηγόρος του ενάγοντα για τις ομοιότητες ανάμεσα στο «Taurus» των Spirit και το «Stairway to Heaven» ήταν και το … «Chim Chim Cher - ee» από την κινηματογραφική εκδοχή της Disney το ’64 στο μιούζικαλ «Mary Poppins» πού, σύμφωνα με παλιότερη δήλωση του Πέιτζ, μοιράζεται με το «Stairway To Heaven» ανάλογες μουσικές τεχνικές στην όλη ανάπτυξη του βασικού θέματος που όμως είναι τόσο μεταχειρισμένες και παλιές όσο και οι εκδιδόμενες επί χρήμασι γυναίκες…
Κάτι πού η υπεράσπιση της μπάντας προσπάθησε να αναδείξει στο έπακρο προσκομίζοντας στην αίθουσα του δικαστηρίου τον Δόκτορα Λόρενς Φεράρα, έναν καθηγητή μουσικολογίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης που υποστήριξε ότι τραγούδια όπως το «My Funny Valentine» των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Λόρενζ Χαρτ από το μιούζικαλ «Babes In Arms» του 1937, το «Insensatez» του Αντόνιο Κάρλος Γιομπίμ από το 1961, η - όντως εντυπωσιακή - ενορχήστρωση των Modern Folk Quartet το 1963 στο παραδοσιακό «To Catch a Shad» και το «Michelle» των Beatles από το 1965 έχουν κάποιο συγγενικό DNA με το «Stairway To Heaven» και όχι το «Taurus»…
Περισσότερο Flixibility από τον Νίκο Πετρουλάκη
- Flixibility: Ο Νίκος Πετρουλάκης μας βάζει στο παρασκήνιο του «Vinyl» και των ηλεκτρισμένων 70ς
- Flixibility: Ο Νίκος Πετρουλάκης αποχαιρετά τον Αλέν Τουσέν
- Flixibility: 1438 Δευτερόλεπτα για τον Αρη
- Flixibility: Ezy Rider
- Flixibility: Είναι ο Τομ Κρουζ ο πρώτος τη τάξει jazz hipster του Χόλιγουντ;
- Flixibilty: Ο Μπράιαν Γουίλσον δεν ήξερε να κάνει σερφ!
- Flixibility: Αλάνα, Αφάνα και Καμπάνα
- Flixibility: Happiness Is A Warm Gun
- Flixibility: Ντέιβιντ Μπόουι - The Cracked Actor
- Flixibility: The Boys With The Thorne In Their Side
- Flixibility: «A Hard Day's Night» - It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- Flixibility: I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
Tags: Flixibility, Led Zeppelin
