Από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας των ‘60ς η καριέρα του, γεννημένου προ 67ετίας ως Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς ήταν μια πραγματική οδύσσεια ανάμεσα από βραχύβια σύνολα - King Bees, Manish Boys, Davy Jones & The Lower Third - δισκογραφικές μεταγραφές - Vocalion, Parlophone, Pye, Deram, Philips, Mercury - γερά δείγματα γραφής - «Love You Till Tuesday», «Space Oddity», «The Man Who Sold The World» - και αδιάκοπες συγκρούσεις με τον επιπόλαιο και άστατο χαρακτήρα του.
Τον Ιούνιο του ’71 όμως καταλήγει στην RCA , τσεπώνοντας μα αρκετά μεγάλη για την εποχή εκείνη προκαταβολή και έξι μήνες αργότερα παρουσιάζει το άλμπουμ Hunky Dory, το στυλιστικό μάλιστα ωρίμασμα - «The Bewlay Brothers», «Queen Bitch», «Oh! You Pretty Things» - και η ανανεωτική διάθεση του - «Changes» - προμήνυαν την μορφή των πραγμάτων που έρχονταν αλλά ελάχιστοι πήραν τότε χαμπάρι …
O Μπόουι όμως είχε την πλέον μελετημένη εικόνα για τον εαυτό του ήδη στημένη … Heddon και Regent γωνία! Μερικές είχαν βέβαια προηγηθεί και ακόμα περισσότερες - αντιφατικές μάλιστα μεταξύ τους - θα ακολουθούσαν σε αυτόν τον κυκεώνα από βινύλιο και σελιλόιντ - παρακμιακός, Πόντιος Πιλάτος, ταξιδευτής, φιγουρίνι, Λεπτός Λευκός Δούκας, μπράβος, Άντι Γουόρχολ, ζιγκολό, εξωγήινος, βαμπίρ, αιχμάλωτος πολέμου, αστροναύτης, Νικόλα Τέσλα, ξωτικό, βερολινέζος μέτοικος, χρηματιστής, οικογενειάρχης - προβιβάζοντας αυτή τη χαμαιλεοντική ικανότητα σε σήμα κατατεθέν της μέχρι σήμερα πορείας του ΄ καμία μα καμία όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν του Ziggy Stardust!
Το άλμπουμ The Rise And Fall of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του ‘72 και τον παρουσίαζε σαν έναν καθιερωμένο αστέρα του ροκ μέσα από το είδωλο αυτής της προκατασκευασμένης προσωπικότητας! Τι κόλπο είχε σκαρφιστεί ο μπαγάσας : για να γίνει αστέρας έπρεπε πρώτα να συμπεριφέρεται σαν αστέρας ... Από τις αρχές μάλιστα της χρονιάς προετοίμαζε το έδαφος με τέτοιο τρόπο ώστε μόλις εμφανιστεί στο προσκήνιο η persona να γίνει αυτόματα grata! Έκοψε τα μακριά, α λα Γκρέτα Γκάρμπο μαλλιά και τα έβαψε καροτί, πέταξε τα φουστάνια και ντύθηκε με φουτουριστικά κοστούμια ιαπωνικής έμπνευσης - τι Lady Gaga και … - μη, μη το πεις! - μάντολες ! Ταυτόχρονα δημοσιεύτηκε στην τοπική μουσική φυλλάδα Melody Maker η, σύμφωνα με τον ίδιο, καλύτερη δήλωση που έκανε ποτέ : “Είμαι γκέι, άλλωστε πάντα ήμουν!»
Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πλέον πού σταματούσε το τέχνασμα και από πού ξεκινούσε η αλήθεια…
Πίσω όμως από κάθε μγάλο ψέμα βρίσκονται πολλές μικρές αλήθειες. Η μυθιστορηματική πλοκή της ιστορίας της ανόδου και της πτώσης αυτού του ασώτου, ανδρόγυνου, ξεδιάντροπου, κακομαθημένου και πλαστικού τσαρλατάνου μουσικού, που συμπίπτει μάλιστα με το τέλος του κόσμου, έχει βασιστεί στον Βίνς Τέιλορ, έναν από τους πρώτους και αυθεντικούς βρετανούς ροκενρολάδες που, απογοητευμένος από την αδιαφορία των συμπατριωτών του, πέρασε από την άλλη όχθη του καναλιού το ’61 για να συναντήσει τον γάλλο ομόλογό του Τζόνι Χαλιντέι. [σημ. Το πιο δυνατό σημείο στο βιογραφικό του είναι το “Brand New Cadillac” από το ’59 που, μια 20ετία αργότερα, έκαναν γνωστό στην γενιά τους οι Clash!]
Το επώνυμο του Ziggy ήταν δανεισμένο από τον τεξανό ψυχάκια Legendary Stardust Cowboy με τον οποίον συγκατοικούσαν κάποτε στα αριστερά έδρανα του αμφιθεάτρου της Mercury! [σημ. Η δική του καρτ - βιζίτ έχει στην μπροστινή πλευρά το πραγματικό του όνομα Νόρμαν Καρλ Όνταμ και στην πίσω το σεληνιασμένο καβαλίκεμα “Paralyzed” από το ’68] Όσο για το Ziggy, ήταν απλά ένα από τα ελάχιστα χριστιανικά ονόματα από τα οποία μπορούσε να επιλέξει ένα που να αρχίζει από Ζ…
Ο Μπόουι δεν σταμάτησε όμως στην επινόηση ενός χαρακτήρα που έδινε στο άλμπουμ ένα ισχυρό κεντρικό θέμα αλλά συνέχισε και με την δημιουργία όλων των τραγουδιών που το αποτελούν πλην του, ήδη δύο χρόνια παλιού και πολλάκις διασκευασμένου «It Ain’t Easy» του άκλαυτου τέκνου της Λουιζιάνα Ρον Ντέιβις. Ο ίδιος βρίσκεται σε τρομερά κέφια, τόσο όταν παίζει σαξόφωνο ή κιθάρα, οι Spiders From Mars - οι μακαρίτες Μικ Ρόνσον (κιθάρα) και Τρέβορ Μπόλντερ (μπάσο) και ο Μικ Γουντμάνσι (τύμπανα) - είναι απλά η καλύτερη μπάντα που τον συνόδεψε ποτέ, ενώ ο Μπέν Σκότ κάνει παπάδες πάνω από την κονσόλα.
O Ντέιβιντ Μπόουι μαζί με τον κιθαρίστα των Spiders from Mars, Μικ Ρόνσον
Οπότε πώς να μην ισορροπούν με θαυμαστή άνεση ανάμεσα στο ανηλέητο μπαράζ από μεταλλικούς ήχους στα «Moonage Daydream», «Hang On To Yourself» - τα οποία είχαν τυπωθεί έναν χρόνο πριν σε διαφορετικές εκτελέσεις από τους Arnold Corns που δεν ήταν άλλοι απο τους παραπάνω τέσσερις συν τον … σχεδιαστή της γκαρνταρόμπας τους Φρέντι Μπουρέτι! - «Starman», «Star», «Ziggy Stardust» και «Suffragette City» και στον εύθραυστο λυρισμό των «Five Years», «Soul Love», «Lady Stardust» και «Rock ‘n’ Roll Suicide»; Άσε δε τις υποκριτικές ικανότητες του Μπόουι που προσθέτουν χιούμορ και νόημα στις λεπτομερείς, ευφυείς και, πάνω από όλα, αυτοσαρκαστικές καταγραφές του κόσμου του ροκ σταρ.
Και όταν τέντωσε το σχοινί όσο εκείνος επιθυμούσε έδωσε, τον Ιούνιο της επόμενης κιόλας χρονιάς, ένα τέλος οριστικό και αμετάκλητο : αποχαιρετώντας το κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά το θρυλικό Hammersmith Odeon του Λονδίνου είπε: «Αυτή ήταν και η τελευταία μας εμφάνιση!»
Τόσο ο Τύπος όσο και το κοινό, που είχαν ταυτίσει απόλυτα τον δημιουργό με το δημιούργημα του, δεν συνειδητοποίησαν ότι η δήλωση αναφερόταν στον Ziggy και όχι στον Μπόουι που είχε πλέον πλανέψει τους πάντες ΄ για πάντα !!!
ΥΓ 1 Όταν λέμε τους πάντες εννοείται ότι παραλείπουμε τους ημεδαπούς ροκάδες της Μεταπολίτευσης που δεν μπορούσαν να χωνέψουν με τίποτα αυτόν τον … κουνιστό ΄ ήταν οι ίδιοι όμως που μερικά χρόνια αργότερα ξελαρυγγιάζονταν βγάζοντας την ιαχή Γκαζοοολίίίίν από το «Cat People (Putting Out Fire)» της ομώνυμης ταινίας! Και χρειάστηκε να καταπιαστούν οι Nirvana με το «The Man Who Sold The World» για να κατανοήσουν οι επόμενες γενιές τι αμαρτίες και ποιών πλήρωναν! Όσον αφορά βέβαια τον Κώστα Τουρνά και τα εξίσου εντυπωσιακά Αστρόνειρα [Οκτώβριος ‘73] του ή την προτίμηση στο «Lady Grinning Soul» όταν έφτανε η ώρα για μπαλαμούτι στα πάρτι του δεύτερου μισού των ‘70ς αποτελούν πολύ απλά τις λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα …
ΥΓ 2 Ο Μπόουι διασκεύασε το «I Took A Trip On A Gemini Spaceship» του Legendary Stardust Cowboy στο άλμπουμ Heathen [‘02] και οι Bauhaus - που ανοίγουν το Hunger παίζοντας στο λονδρέζικο κλάμπ Heaven - το «Ziggy Stardust» το ’82 !
ΥΓ 3 Θα σκάσω αν δεν το πω : o αγαπημένος μου κινηματογραφικός Μπόουι είναι ο Κόλιν Μόρις - ναι, εκείνος ο μουστακαλής εκτελεστής που έχει πάρει στο κατόπι την κλέφτρα Νταιάνα (Μισέλ Φάιφερ) και τον άμοιρο Εντ ( Τζεφ Γκόλντμπλαμ) στο «Into The Night» [‘85] του Τζον Λάντις. Τόσο που θυμάμαι ακόμα και σε ποιο σινεμά το είχα δει : στο εξαφανισμένο πλέον Ζαν Μαρί του Παλαιού Φαλήρου, απέναντι από το Τροκαντερό …
Διαβάστε περισσότερο «Flexibility» του Νίκου Πετρουλάκη:
- Flixibility: The Boys With The Thorne In Their Side
- «A Hard Day's Night»: It was fifty years ago today!
- Flixibility: Blaxwomagic
- Flixibility: Στον Τροπικό της Επάρατου
- Flixibility: Το καλοκαίρι θα 'ρθει και θα πει κι ένα τραγούδι (ή έξι)
- Flixibility: Ladies Sing the... Blues
- Flixibility: Το Rock and Roll Hall of Fame, οι Kiss και «Το Φάντασμα του Παραδείσου» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- I Scream For Jim!
- O Νίκος Πετρουλάκης δημοσιοποιεί την ανάμειξή του στην υπόθεση «Ασπίδα»
Tags: flixibility
