«Η Αφιξη» του Ντενί Βιλνέβ
Εσύ πώς ζεις τη ζωή σου; Ή, μάλλον, εσύ πώς επιλέγεις να ζεις τη ζωή σου; Θα επέλεγες με τόλμη και διαύγεια και πίστη να τη ζήσεις ολόκληρη; Την ευτυχία και τη δυστυχία της; Τις μεγάλες αγάπες και τους χωρισμούς; Τις αναπνοές και το θάνατο; Αν ήξερες ότι η χαρά κρύβει οδύνη και πόνο στην απώλειά της, θα ζούσες κάθε στιγμή από την αρχή; Με το πρόσχημα της επιστημονικής φαντασίας, «Η Αφιξη» μάς εμπνέει να μην κοιτάξουμε μόνο ψηλά, με απορία, περιέργεια και δέος, αλλά πρωτίστως μέσα μας - εκεί όπου κρύβονται τα πραγματικά μυστήρια και τα θαύματα. Η εξωγήινη επίσκεψη αναγκάζει την ανθρωπότητα να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Το απόκοσμο εξανθρωπίζει το εγκόσμιο. Ο θάνατος δίνει νόημα στη ζωή. Και κάπως έτσι, μία ταινία γίνεται βιωματική εμπειρία για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Εσύ, πώς επιλέγεις να ζεις τη ζωή σου;
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
- Το νούμερο 10
- To νούμερο 9
- Το νούμερο 8
- To νούμερο 7
- Το νούμερο 6
- Το νούμερο 5
- Το νούμερο 4
- Το νούμερο 3
- Το νούμερο 2
Power Points
Πατώντας στην πρωτότυπη ιστορία του Τεντ Τσιάνγκ (που καθόλου τυχαία τιτλοφορείται «Η Iστορία της Zωής σου»), ο Βιλνέβ σκηνοθετεί με αυστηρή και στοχευμένη απλότητα, χωρίς περιττά κόλπα, χωρίς καλλιγραφίες, χωρίς μπαράζ οπτικών εφέ. Κι αυτό, για τον πολύ απλό λόγο ότι δε θέλει να μας δείξει επικές εικόνες, αλλά την Μεγάλη Εικόνα. Με σημαντικό όπλο του τον Μπράντφορντ Γιανγκ, τον διευθυντή φωτογραφίας, ο Βιλνέβ καταφέρνει έναν άθλο: να κρατά την ατμόσφαιρα ήσυχη και χαμηλότονη ενώ αφηγείται κάτι τόσο μεγαλόστομο κι βαρυσήμαντο. Μυστήρια και ψυχρή, ενώ χαρτογραφεί τη διαδρομή - όχι προς το σύμπαν, αλλά προς την καρδιά και το συναίσθημά μας. Οσο εξωγήινα σύμβολα προσδοκούν επαφή με το ξένο και το διαφορετικό, ο Βιλνέβ τα έχει πει όλα χρησιμοποιώντας μόνο μία παλάμη που ακουμπά το γυαλί, το παράθυρο της μεγάλης οθόνης προς τη ζωή: τι θα ήμασταν χωρίς επαφή; Καθόλου τυχαίο ότι αυτή η παλάμη ανήκει στην Εϊμι Ανταμς. Οπως και οι παύσεις, οι σιωπές κι αυτά τα τεράστια, υγρά, χιλιάδων κιλοβάτ ενέργειας μάτια. Μία ηθοποιός που μπορεί να σε πάρει μαζί της μόνο με τον τρόπο που κοιτάει, με βλέμματα που αλλάζουν ύφος, βάθος, δυναμική μέσα στο ίδιο κάδρο - γελούν και κλαίνε μέσα σε μια στιγμή.
Θα μείνει κλασικό:
Στο χρόνο αντέχουν οι ταινίες που δεν εξαντλούνται στην πρώτη ανάγνωση. Οσες μάς εμπνέουν και δεν μας επιβάλλουν το (όποιο) μήνυμά τους. Οσες πραγματικά επικοινωνούν με όλες τις αισθήσεις μας. Την «Αφιξη» θα τη θυμόμαστε και θα την αναφέρουμε ανάμεσα σε όλα τα σπουδαία παραδείγματα επιδραστικών sci-fi αριστουργημάτων. Θα την αναλύουμε για πολλά χρόνια, ή απλά θα την αισθανόμαστε και θα την κουβαλάμε στην καρδιά μας. Γιατί έκανε αυτό που το μεγάλο σινεμά υπόσχεται: μας παρέσυρε σ' ένα ταξίδι, αιφνιδιάζοντάς μας με τον τελικό μας προορισμό. Φτάσαμε κάπου αλλού, αναγκαστήκαμε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις απροετοίμαστοι κι αγνοί και συγκινημένοι, κι αυτό, κύριε Βιλνέβ, θα σας το χρωστάμε για πάντα.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Η επικοινωνία, η πραγματική επαφή, αυτό για το οποίο αξίζει να ζούμε απαιτεί να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου. Να πετάξεις τα προστατευτικά σου καλύμματα, να υπερβείς τους φόβους σου και να σταθείς απέναντι στο τέρας με τα χέρια ανοιχτά. Αυτό που θα ακολουθήσει, είναι μαγικό.
.
Γράψαμε στο Flix
Στο τέλος, δεν έχει σημασία αν το «Arrival» είναι όντως η καλύτερη ταινία του Βιλνέβ (που είναι) ή αν όντως ανήκει στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς (που ανήκει). Σημασία έχει που το σινεμά εξακολουθεί να ανακαλύπτει τρόπους να συγκινεί, να εντυπωσιάζει και να αποκαλύπτει την αλήθεια του, ακόμα και αν αυτή κρύβεται πίσω από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος. Το «Arrival» είναι στην πραγματικότητα μια μεγαλειώδης αφήγηση που κρύβει από πίσω της μια μικρή αλλά εξοντωτικά συγκινητική ιστορία. Και όταν το ανακαλύψετε, θα είναι ήδη αργά για να συγκρατήσετε τα δάκρυά σας.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την «Aφιξη»
Και κάτι ακόμη
Kαθοριστική θα είναι η απονομή των Χρυσών Σφαιρών για το αν η Εϊμι Ανταμς θα κλειδώσει το Οσκαρ της. «Η Αφιξή» της στο κόκκινο χαλί της Ακαδημίας μπορεί να ανατραπεί από τη Νάταλι Πόρτμαν για το «Jackie», την Ανέτ Μπένινιγκ στο «20th Century Women» ή ακόμα και από την Ιζαμπέλ Ιπερ για το «Εκείνη». Φέτος, οι γυναικείες ερμηνείες είναι η πιο δυνατή κατηγορία στις οσκαρικές προβλέψεις. Ενας θρίαμβος για τις γυναίκες πρωταγωνίστριες - οι ρόλοι που γράφτηκαν, οι ευκαιρίες που δόθηκαν, τα ταλέντα που ξεδιπλώθηκαν με τόλμη και ρίσκο και ευφυΐα. Διαβάστε τα πάντα για τις υποψηφιότητες των φετινών Χρυσών Σφαιρών.
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
