La La Land του Ντάμιεν Σαζέλ
Από την πρώτη σκηνή στους δρόμους του Λος Aντζελες μέχρι το μουσικοχορευτικό υπερθέαμα του επιλόγου, τα πάντα στο «La La Land» είναι μουσική, είναι χορός, είναι συναίσθημα, είναι όνειρο, είναι σκληρή πραγματικότητα, είναι χρώμα, είναι τζαζ, είναι ρετρό, είναι σύγχρονα. Η ταινία του Σαζέλ πατάει με το ένα πόδι στο παρελθόν των μιούζικαλ αγκαλιάζοντας όλα τα κλισέ και τα δυνατά σημεία του είδους όσο με το άλλο αναπνέει φρέσκο αέρα ανανέωσης, επανερμηνεύοντας για το σήμερα κάθε κλασική πτυχή μιας ρομαντικής μουσικής ταινίας. Εχει δύο χαρισματικούς ηθοποιούς μπροστά από την κάμερα, έχει έναν ρυθμό που δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, έχει το γέλιο και το δράμα του και έχει και μια απόλυτη αγάπη για την τζαζ και κάθε της έκφραση, που φτάνει ακόμα και στο σημείο να βάλει τον Σεμπάστιάν του να το υπογραμμίσει εμφανώς αναπολογητικά. Κυρίως όμως, έχει έναν απέραντο ρομαντισμό και μια ζεστή θέση στην καρδιά για όλους τους ονειροπόλους και για τα συντρίμμια των ονείρων τους. Και δε διστάζει να υποστηρίξει αυτή τη θέση χορεύοντας βήμα βήμα μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Power Points
Τα ρετρό έντονα κόκκινα, τα φανταχτερά χρώματα των ρούχων, η old-school αισθητική που βρίσκει τον δρόμο της προς ένα μη παράταιρο σήμερα, τα φώτα της λάμπας που συνοδεύουν τις κινήσεις ενός ερωτευμένου ζευγαριού, μια ολόκληρη χορογραφία σε ένα μονόπλανο, η έκπληξη ενός μαντηλιού που αιωρείται πριν οι ήρωες εκτοξευθούν κυριολεκτικά στα αστέρια, η αλλαγή μιας γόβας προς χάρη κάτι πιο άνετου που οδηγεί σε ένα χορευτικό με κλακέτες. Το «La La Land» είναι γεμάτο εκπλήξεις μέσα στους κανόνες του, απότομες στροφές στην φαινομενικά ασφαλή πορεία του και έναν απρόσμενο ρεαλισμό μέσα στην φαντασιακή του extravaganza. Είναι μια ταινία που αγαπά το σινεμά και μια ταινία για το ίδιο το σινεμά και για τα όνειρα και τους έρωτες που βρίσκουν καταφύγιο στο σινεμασκόπ.
Θα μείνει κλασικό:
Γιατί πέρα από τους χορούς στα σύννεφα, το «La La Land» δε διστάζει να δει πίσω από το όνειρο, να κρατήσει την κάμερα ανοιχτή όταν ο καθένας «ξυπνά» και να πάρει θέση όταν πρέπει να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις πέρα από τις νότες και τους μουσικούς μονολόγους. Η ταινία του Τσαζέλ θαυματουργά δεν ξεχνά τον ρεαλισμό της όταν κοιτάει τα άστρα, ούτε όμως και απορρίπτει τους ονειροπόλους του όταν η πραγματικότητα φαίνεται σκληρή και αποκαρδιωτική. Ο κόσμος έχει ανάγκη από χαρούμενες ιστορίες. Όμως ο κόσμος έχει ανάγκη και από ιστορίες που δεν ξεχνούν την πραγματικότητα. Για αυτό και είναι εντυπωσιακό αυτό που τελικά προσφέρει το «La La Land»: ένα ρεαλιστικό αλλά και φανταστικό κόσμο όπου τα πάντα είναι τόσο γνώριμα αλλά και, τελικά, δεν είναι.
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Δύσκολα θα ξεχάσουμε έστω και κάτι από το «La La Land» καθώς ο Τσαζέλ έχει φροντίσει να τοποθετεί τη μια σκηνή ανθολογίας μετά την άλλη, στους δρόμους του Λος Aντζελες, στους λόφους του Χόλιγουντ, στα ξέφρενα πάρτι δίπλα από την πισίνα, στην πιο μαγική επίσκεψη που υπήρξε ποτέ σε ένα πλανητάριο (καταλυτική η συμβολή της χορογράφου Μάντι Μουρ). Παρόλα αυτά, εκεί που πραγματικά χτυπά η καρδιά της ταινίας (και είναι και ο ουσιαστικός λόγος που η Έμα Στόουν βρίσκεται τόσο κοντά στο Oσκαρ της) είναι η σκηνή όπου η Μία κάνει την πιο κρίσιμη οντισιόν της, αντιμετωπίζοντας στην πραγματικότητα όχι μόνο τον εαυτό της αλλά το ίδιο της το όνειρο. Απλά μαγικό σινεμά, από το καλύτερο είδος που μπορεί να υπάρξει.
Γράψαμε στο Flix
Ο Σεμπάστιαν είναι ένας 35χρονος πιανίστας στο σύγχρονο Λος Αντζελες. Η Μία είναι ένα ακόμα κορίτσι που παράτησε σπουδές και πατρικό στην ενδοχώρα για να ακολουθήσει υπνωτισμένη τους προβολείς του Hollywood sign. Οι δυο τους θα συναντηθούν εκεί, στις ανηφόρες των χολιγουντιανών λόφων, όσο αγκομαχούν να αποδείξουν ότι θα τα καταφέρουν - έστω και ασθμένοντας. Κι αυτό το ανεξήγητα μαγικό έχει ο έρωτας: σκεπάζει με ένα πέπλο αστρόσκονης την πραγματικότητα, θαμπώνει το βλέμμα με παστέλ φίλτρα, κάνει το βήμα σου χορευτικό, στο ρυθμό μίας ασίγαστης ευτυχίας, καθώς όλα τα αδύνατα φαντάζουν πια δυνατά. Και η πόλη του Λος Αντζελες (L.A. Land) μετατρέπεται σε ουτοπικό σκηνικό ενός la la land μιούζικαλ. Ναι, είσαι ευτυχισμένος. Είσαι ζωντανός. Ή, ακόμα καλύτερα, είσαι, επιτέλους, πρωταγωνιστής της ταινίας της ζωής σου.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «La La Land»
Και κάτι ακόμη
«Οι Ομπρέλες του Χερβούργου», «West Side Story», «Tραγουδώντας στη Βροχή», «Sweat Charity», «Funny Face», ένα παράθυρο που «βλέπει» «Καζαμπλάνκα», ένας χορός στα σύννεφα όπως και στην «Ωραία Κοιμωμένη», ακόμα και ένα σχεδόν αδιόρατο κλείσιμο του ματιού στο «Κόκκινο Μπαλόνι» είναι μόνο λίγες από τις αφιερώσεις του Τσαζέλ στα κλασικά μιούζικαλ των Φόσι, Μινέλι, Ντόνεν και Ντεμί. Το σημαντικό όμως είναι ότι το «La La Land» δεν καταλήγει απλά μια διαδικαστική τους κόπια αλλά εκείνη η υπέροχη ταινία που αξιοποιεί πλήρως την ανεκτίμητη κληρονομιά που της παραδόθηκε για να δημιουργήσει κάτι καινούριο. Κάτι μοναδικό. Κάτι μαγικό.
Διαβάστε ακόμη: Εμα Στόουν, είσαι το la la land στη ζωή μας!
Το κινηματογραφικό top-ten του Flix
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2016: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
