Το «Σε ακολουθεί» χαρακτηρίζεται από μια υπόθεση που θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει γελοία, όπως αμέτρητες ταινίες τρόμου των τελών της δεκαετίας του 1970/αρχών της δεκαετίας του 1980, οι οποίες άνθισαν μαζί με τις βιντεοκασέτες. Και, όντως, η ταινία του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ με τον σεξουαλικώς μεταδιδόμενο δαίμονά της μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής σε εκείνη την περίοδο ρίχνοντας μια διάχυτη αναχρονιστική ατμόσφαιρα στα δρώμενα, με μουσική που μοιάζει να ήρθε από ένα b-movie εκείνης της εποχής (εκπληκτικοί οι Disasterpeace, παρεμπιπτόντως), με σκηνικά που θα ανήκουν για πάντα στα αιώνια αμερικανικά προάστια και πρωταγωνιστές που θα μπορούσαν να είναι άνετα οι συμμαθητές της Jamie Lee Curtis στο «Halloween».
Το Flix βουτάει στις πισίνες του σινεμά
- #1 The Swimmer του Φρανκ Πέρι (1968)
- #2 Deep End του Γέρζι Σκολιμόφσκι (1970)
- #3 Άσε το κακό να μπει του Τόμας Άλφρεντσον (2008)
- #4 Ερωτικό Κτήνος του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2000)
- #5 Ξέφρενες Nύχτες του Πολ Τόμας Άντερσον (1997)
- #6 Κακή Εκπαίδευση του Πέδρο Αλμοδόβαρ (2004)
- #7 Τρία Χρώματα: Μπλε του Κριστόφ Κισλόφσκι (1993)
- #8 Alphaville του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (1965)
- #9 Rushmore του Γουές Αντερσον (1998)
- #10 Gremlins του Τζο Ντάντε (1984)
- #11 Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου (2009)
Αυτό, όμως, που δεν θυμίζει την μέση ταινία που θα συναντούσες στο τμήμα τρόμου ενός βιντεοκλάμπ είναι η προσεγμένη σκηνοθεσία και η συνεχής έμπνευση νέων τρόπων για την αποτύπωση του τρόμου, χωρίς να γίνεται ποτέ υπερβολική χρήση ενός μόνο μέσου. Ναι, υπάρχουν τα απότομα τρομάγματα. Ναι, υπάρχουν και οι παραπλανητικοί κίνδυνοι. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν στατικά (πάντα καδραρισμένα άψογα) κάδρα όπου ο τρόμος βρίσκεται στις λεπτομέρειες, tracking shots όπου η ατμόσφαιρα της παράνοιας αγγίζει μόνιμα σχεδόν το κόκκινο και what-the-fuck καθημερινά στιγμιότυπα που μπορεί να έχουν ή να μην έχουν σχέση με το «κακό» σε ίσο ποσοστό.
Και όλα αυτά για να οδηγηθούμε σταδιακά στην τελική σκηνή της αναμέτρησης στην πισίνα, όπου ιδιοφυία και αφέλεια συνδυάζονται ιδανικά για να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα αποπνικτικού (κατά κάποιον τρόπο κυριολεκτικά) τρόμου, αφηγηματικού παράλογου και ατέλειωτης αγωνίας, όπου το νερό χρησιμοποιείται ουσιαστικά για να εξαγνίσει τους ήρωές του φιλμ από το κακό.
Ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ ξέρει πώς να σκηνοθετεί, γνωρίζει τον σωστό τρόπο για να πατήσει το γκάζι, έχει αίσθηση του timing και του βηματισμού της εξέλιξης και καταφέρνει να κολλήσει το μάτι του θεατή στην οθόνη, όσο μετακινεί την κάμερά του πάνω και κάτω από την επιφάνεια του νερού περνώντας στην ουσία με άριστα τις εξετάσεις του genre. Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς από ένα απόλυτα συνειδητοποιημένο αλλά άκρως αποτελεσματικό φιλμ για ιδανικές μεταμεσονύχτιες προβολές όχι απαραίτητα δίπλα στην πισίνα;
Δείτε εδώ ολόκληρη την σκηνή του φινάλε από το «Σε ακολουθεί». Προφανώς, περιέχει spoilers για όσους δεν έχουν δει την ταινία.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- To Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά
- Ταινίες για ένα αξέχαστο καλοκαίρι
- Καύσωνας! 10 ταινίες που αγνόησαν τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες!
- Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια μιας άλλης εποχής
- To Flix ταξιδεύει στα νησιά του ελληνικού σινεμά
- Αφιέρωμα - 31 αξέχαστες καλοκαιρινές σκηνές του σινεμά
