Ενα ημίγυμνο κορίτσι τρέχει ουρλιάζοντας έξω από το σπίτι της, προσπαθώντας να ξεφύγει από έναν θανάσιμο κίνδυνο που μόνο εκείνη μπορεί να δει, ενώ οι δικοί της την κοιτούν έκπληκτοι. Ο πανικός την οδηγεί ως την παραλία όπου αφήνει ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα, λίγο πριν το πτώμα της βρεθεί φριχτά παραμορφωμένο. Με αυτόν τον ανατριχιαστικό πρόλογο, το «Σε Ακολουθεί» μας προσγειώνει απότομα στον αλλόκοτο κόσμο του, τον οποίο στοιχειώνει μία αγνώστου προελεύσεως υπερφυσική απειλή που μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή και ακολουθεί μέρα-νύχτα το στόχο της, αθέατη σε όλους εκτός από το θύμα. Για τη 19χρονη Τζέι, τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να την απασχολούν αυτό το φθινόπωρο είναι το σχολείο, τα αγόρια και τα σαββατοκύριακα στη λίμνη. Επειτα από μια φαινομενικά αθώα ερωτική συνεύρεση, όμως, βρίσκεται να καταδιώκεται από τη φρικαλέα αυτή κατάρα, εφιαλτικά οράματα που μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή, μετατρέποντας ακόμα και τις πιο οικείες φιγούρες σε πιθανούς δολοφόνους της. Καθώς ο χρόνος μετρά αντίστροφα, η Τζέι θα αναζητήσει τη βοήθεια των φίλων της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει την τρομερή της μοίρα.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το «Σε Ακολουθεί» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που είδαμε εδώ και πολύ πολύ καιρό. Μια ταινία που κατορθώνει να σε τρομάζει με ένα αληθινά παλιομοδίτικο τρόμο, με την ατμόσφαιρα και την υπόκωφη ένταση, με την συνεχή υπενθύμιση μιας απειλής, με την χρήση της μουσικής και το συνεχές στρίψιμο της βίδας της αγωνίας.
Μπορεί το «τέρας» του να μην μοιάζει στο χαρτί ως κάτι αληθινά τρομακτικό -κάτι που σε ακολουθεί αν κάνεις σεξ, που σε πλησιάζει αληθινά αργά παίρνοντας την μορφή ενός οποιοδήποτε ανθρώπου, κάποιου που ίσως ξέρεις, μέχρι να σε φτάσει και να σε σκοτώσει- αλλά ο τρόμος που νιώθεις είναι ίδιος αν όχι μεγαλύτερος με τους νεαρούς ήρωες που έχουν μολυνθεί. Και που είναι οι μόνοι που «το» βλέπουν.
Και ως απόδειξη της υπέροχης δουλειάς που έχει γίνει στο «Σε Ακολουθεί» σε κάθε επίπεδο μα κυρίως στο να χτίσει μια αληθινά τρομακτική συνθήκες αποκλειστικά με κινηματογραφικά εργαλεία είναι το γεγονός πως για να τρομάξεις, δεν χρειάζεται καν να δεις τον μπαμπούλα του.
Σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας και μια από τις πιο ιδιοφυείς στιγμές σε οποιαδήποτε ταινία τρόμου εδώ και χρόνια, δυο από τους πρωταγωνιστές βρίσκονται στην γραμματεία ενός σχολείου αναζητώντας πληροφορίες για έναν μαθητή. Η κάμερα του κοιτάζει από μακριά, η μουσική υπενθυμίζει την απειλή. «Αυτό» μπορεί να είναι εκεί. Ο φακός πανάρει αργά τους διαδρόμους, βλέπει έξω από το παράθυρο γυρίζει πίσω στους ήρωες που παίρνουν τις πληροφορίες που θέλουν και φεύγουν. Τίποτα δεν έχει συμβεί, αλλά η καρδιά σου αργεί να επιστρέψει στην θέση της.
Κάπως έτσι κι ακόμη κι όταν ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ δείχνει το «τέρας» του κι όταν ακολουθεί στιγμιαία τα scare tacticts μιας τυπικής ταινίας τρόμου, το φιλμ μοιάζει τελείως ξεχωριστό από την κουλτούρα του εύκολου τρόμου των «boo» και της βίας που ακολουθούν οι περισσότερες ταινίες που θέλουν να σε τρομάξουν σήμερα. Αντίθετα θυμίζει περισσότερο κλασσικά πλέον φιλμ της δεκαετίας του 80 και τον τρόπο με τον οποίο σκηνοθέτες σαν τον Τζον Κάρπεντερ έχτιζαν την ατμόσφαιρα με την πιο μικρή λεπτομέρεια, από τις γωνίες του πλάνου έως τις νότες τις μουσικής.
Οχι φαντάσματα, όχι καταραμένα κοριτσάκια και δαιμονισμένες κούκλες, όχι εξορκισμοί, μα ένας τρόμος εσωτερικός προσωπικός και μεταφορικός. Και μια ματιά στην εφηβική σεξουαλικότητα που δεν γίνεται ποτέ φτηνή ή ηδονοβλεπτική μα που μιλά για το δέος και τον «τρόμο» της πρώτης σεξουαλικής επαφής την ηθική της σύγχρονης Αμερικής πάνω στο σεξ με εξίσου υπαινικτικό, μα απόλυτα διαπεραστικό τρόπο.
Κι όπως στην προηγούμενη ταινία του Μίτσελ, το «The Myth of the American Sleepover» έτσι κι εδώ στήνεται ένα αυθεντικό και συναρπαστικό πορτρέτο της εφηβείας και της ενηλικίωσης, της γοητείας και του τρόμου της αλλά εδώ με έναν τρόπο που πηγαίνει πολύ πιο μακριά κινηματογραφικά σε ένα σημείο αρτιότητας και αποτελεσματικότητας που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις καλύτερες στιγμές του σινεμά του τρόμου. Κάνοντας ένα φιλμ που μοιάζει ικανό να γίνει αληθινό ορόσημο του είδους.
