Την περασμένη Κυριακή ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ κέρδισε την πρώτη Χρυσή Σφαίρα στην καριέρα του (στην πρώτη του υποψηφιότητα) για το «Dallas Buyers Club» του Ζαν-Μαρκ Βαλέ και σε λίγες εβδομάδες όλα δείχνουν πως θα προσθέσει στη λίστα του, αν όχι ένα Οσκαρ, σίγουρα την πρώτη του υποψηφιότητα.
Ναι, ο ηθοποιός μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά για τον ρόλο του στην ταινία, αφού έχασε είκοσι κιλά για να υποδυθεί έναν ομοφοβικό, macho άντρα που ανακαλύπτει ότι πάσχει από AIDS στις άγριες μέρες του ιού ΗΙV, πίσω τη δεκαετία του 80.
Ομως η μεταμόρφωση του δεν έχει να κάνει μόνο με την εξαφάνιση των κοιλιακών του, οι οποίοι είχαν για χρόνια αντικαταστήσει στην συνείδηση του μεγάλου κοινού την ιδέα του ΜακΚόναχεϊ ως ηθοποιού, με αυτή του γυμνασμένου κορμιού δίχως τι-σερτ.
Μοιάζει ενδιαφέρον βεβαίως το πως έφτασε ως εκεί, αφού ξεκινώντας με ρόλους σε ταινίες όπως το «Dazed and Confused», το «Time to Kill» ή το «Lone Star», ο ΜακΚόναχεϊ πλασαρίστηκε αρχικά σαν ένας καλός ηθοποιός, μόνο και μόνο για να δει την εικόνα του να αλλάζει σε αυτή του hunk, μέσα από μια σειρά υποψήφιων blockbuster και καλοκαιρινών ταινιών του Χόλιγουντ που έμοιαζαν να έχουν ως μόνο προαπαιτούμενο, μερικές σκηνές δίχως το πουκάμισό του.
Dazed and Confused
Το ατυχές ήταν, πως φιλμ όπως τα «Σαχάρα», «Fools Gold», «How to Lose a Guy in ten Days» δεν υπήρξαν ούτε καλές ταινίες, ούτε καν οι επιτυχίες που όλοι ήλπιζαν κι ακόμη χειρότερα, κατεύθυναν τον ΜακΚόναχεϊ σε έναν ερμηνευτικό μονόδρομο και τον τυποποίησαν σε κάτι σαν μια γυμνόστηθη καρικατούρα.
Πολλοί θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι να συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι -οι αμοιβές του άλλωστε ήταν σταθερά υψηλές- αλλά ο ίδιος προφανώς όχι. Ετσι το 2008 όταν το επόμενο σενάριο που έφτασε στα χέρια του, συνοδευόμενο από μια προσφορά για 15 εκατομμύρια δολάρια, ποσοστά επί των κερδών και την προοπτική ενός μακρόβιου franchise (αυτός για το reboot του «Magnum P.I.»), o ΜακΚόναχεϊ έκανε κάτι που έμοιαζε αδιανόητο. Είπε όχι.
Δίχως μπλουζάκι και την Κέιτ Χαντσον στο Fool's Gold
Υποθέτουμε ότι ο ατζέντης του δεν θα έμεινε πολύ ικανοποιημένος, άλλα από τότε μέχρι σήμερα, ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τον Μάθιου ΜακΚόναχεϊ έχει αλλάξει ριζικά. Μέσα από κόντρα ρόλους σε ταινίες όπως το «Killer Joe» του Γουίλιαμ Φρίντκιν, το «Ενα Καλοκαίρι» του Τζέφ Νίκολς, ακόμη και το «Paperboy» του Λι Ντάνιελς, μας θύμισε ξανά ότι είναι ένας καλός ηθοποιός με την ικανότητα να μας εκπλήσσει.
Και ακόμη κι αν μοιάζει εξωφρενικό, στην πορεία κατόρθωσε κάτι που λίγα χρόνια πριν θα έμοιαζε απλά αδιανόητο: έπαιξε τον στρίπερ στο «Magic Mike», φορώντας σχεδόν τίποτα στο μεγαλύτερο κομμάτι του ρόλου του κι ακόμη κι έτσι, όλοι μίλησαν για την ερμηνεία κι όχι για το κορμί του.
Killer Joe
Φέτος είναι η χρονιά του. Με έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο στον «Λύκο της Wall Street» του Μάρτιν Σκορσέζε αλλά κυρίως το «Dallas Buyers Club», επιστρέφει θριαμβευτικά εκεί όπου έμοιαζε από την αρχή να προορίζεται, στην Α-list του Χόλιγουντ, κερδίζει την αναγνώριση και μια δεύτερη καριέρα που ανοίγεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα μπροστά του.
Σίγουρα χρειάστηκαν μερικές θυσίες: Η απόφαση να αρνηθεί τη γοητεία μιας παχυλής επιταγής, το θάρρος του να πάρει τον ρόλο στο «Dallas Buyers Club» με μια αμοιβή που ήταν κάτω από 200.000 δολάρια (και ποσοστά από τα κέρδη), τα είκοσι κιλά που έχασε. Ομως τα όσα δείχνει να κέρδισε, κάνουν το τίμημα να μοιάζει απλά ασήμαντο.
Dallas Buyers Club
Ο επόμενος πρωταγωνιστικός ρόλος του στο «Interstellar» του Κρίστοφερ Νόλαν, αλλά και το τηλεοπτικό «True Detective», θα ήταν μια ιδέα που θα έμοιαζε αδιανόητη μερικά χρόνια πριν, όταν ο ηθοποιός βρισκόταν στο μυαλό του Χόλιγουντ ως το στερεότυπο του καλογυμνασμένου dude.
Κι εκτός από το ότι οι επιλογές του άλλαξαν τον τρόπο που το Χόλιγουντ σκέφτεται γι αυτόν, μοιάζουν να άλλαξαν και το πως σκέφτεται ο ίδιος για τη δουλειά του. «Ασφαλώς και ήθελα να αρέσει και να αναγνωριστεί το “Dallas Buyers Club”» λέει. «Αλλά ακόμη κι αν δεν συνέβαινε, θα αφαιρούσε αυτό κάτι από την εμπειρία που βίωσα; Σίγουρα όχι. Είχα ήδη πάρει την ικανοποίησή από αυτό που έκανα».
Κι επιτέλους κάτι ανάλογο μπορούν να πουν και οι θεατές, αφού πια μια ταινία με τον Μάθιου ΜακΚόναχεϊ στους τίτλους σημαίνει κάτι πολύ παραπάνω από μια μιάμιση ώρα ανοησίας για μερικά πλάνα του ηθοποιού δίχως μπλουζάκι.
Διαβάστε ακόμη
