«Louie» (4η σεζόν)
Ένα από τα πράγματα που πάντοτε κρατούσαν πίσω πολύ κόσμο από το να τους επιτρέψει να αγκαλιάσουν την τηλεόραση ως τέχνη, ήταν ο προγραμματισμός. Η ιδέα πως ένα έργο τέχνης μπορεί να επιστρέφει διαρκώς σε προγραμματισμένες θέσεις, χρόνο μετά το χρόνο, είναι ομολογουμένως τρελή. Η αποδέσμευση από τον τηλεοπτικό οδηγό και τις ‘ίδια μπατ-ώρα στο ίδιο μπατ-κανάλι’ χειροπέδες ήρθε σταδιακά, πρώτα με ανήσυχους δημιουργούς που επαναστάτησαν μέσα στους ίδιους τους περιορισμούς της προκαθορισμένης σεζόν των 22 επεισοδίων, αργότερα με την καλωδιακή τηλεόραση και την ‘10-12 επεισόδια κάθε ένα-ενάμιση χρόνο’ κατεύθυνση, και σήμερα πια με τις εναλλακτικές online πλατφόρμες που μοιάζουν πλέον να παίζουν εκτός κάθε τέτοιας σύμβασης. («Ναι, που λέτε, έχουμε αυτά τα 10 επεισόδια. Πάρτε τα και καλή διασκέδαση.»)
Όμως αυτό που έκανε ο Λούι πριν 2 χρόνια θα είναι για πάντα κατ’εμέ το απόλυτο σύμβολο του πώς έχουν αλλάξει οι καιροί. Προερχόμενος από μια θριαμβευτική 3η σεζόν που έβαλε μια για πάντα τη σειρά του μέσα στην Μεγάλη Συζήτηση των κορυφαίων έργων των 2000s, ο Λούι, με τις ευλογίες του δικτύου που τον φιλοξενεί, αποφάσισε πως θα κάνει ένα διάλειμμα. Πως η επόμενη σεζόν θα ερχόταν σε 2 χρόνια ή τελοσπάντων όταν είχε κάτι νέο να πει. Πού ξανακούστηκε; Ήταν, είμαι σίγουρος, εν μέρει ορμούμενη η απόφαση από την επιθυμία του Λούι να παραμείνει σχετικά στο περιθώριο, όσο αυτό είναι εφικτό. Αλλά σε τεράσιο βαθμό, ήταν ακριβώς και αυτό: «Θέλω να επαναφορτίσω τις μπαταρίες μου. Θέλω να βρω κάτι καινούριο να πω. Όταν το βρω, τα ξαναλέμε τότε.»
Το Top-10 TV 2014
Όλα αυτά τα δεν τα αναφέρω ως κάτι το αξιοπερίεργο, αλλά ως κάτι το αληθινά ιστορικό, ως κάτι που δημιουργεί προηγούμενο. Γιατί ξέρετε, αυτό δούλεψε. Ο Λούι επέστρεψε 2 χρόνια μετά με τη νέα σεζόν της σειράς του και έμοιαζε φρέσκος, καινούριος, φέρνοντας κάτι απολύτως διαφορετικό στο τραπέζι. Το «Louie» έτσι κι αλλιώς ήταν πάντοτε μια σειρά δίχως κανόνες. Ήταν σκετσάκια; Ήταν αφήγηση; Ήταν memoir; Ήταν αυτοτελείς ιστορίες εφιαλτικής κωμωδίας; Ήταν φιλοσοφήματα ζωής; Ήταν ανεκδοτάκια; Ήταν παρατήρηση; Πάντως ένα πράγμα δεν ήταν: Συμβατική σειρά συνεχιζόμενης αφήγησης. Μέχρι που ο Λούι αποφάσισε πως είχε έρθει ο καιρός να γίνει κι αυτό. Στην 3η σεζόν η σειρά ήταν, όντως ‘κανονική’ υπό την έννοια πως κάθε επεισόδιο είχε μεσο αντίκτυπο στο επόμενο. Χαρακτήρες εμφανίζονταν σε πολλαπλά επεισόδια. Γεγογονότα από το ένα αναφέρονταν στο άλλο. Είχαμε τα πρώτα 2-parters. Και τώρα, στην 4η, πάμε ένα βήμα παρακάτω: Όλη η σεζόν είναι ουσιαστικά μια ιστορία, με ένα επεισόδιο σε 6 μέρη και ένα άλλο σε 2 μέρη να διπλώνεται μέσα σε ένα τρίτο. Είναι, αν το σκεφτείς, σαν ο Λούι να μαθαίνει να αφηγείται ιστορίες μπροστά στα μάτια μας, από σεζόν σε σεζόν.
Η 4η σεζόν του «Louie» ξεκινά διστακτικά διερωτώμενη αν είναι όνειρο προτού αφεθεί σε μια ειλικρινή και θαρραλέα εξιστόριση ενός ταξιδιού που θα μπορούσε να είναι και αυτοβιογραφικό, για έναν Λούι που έρχεται αντιμέτωπο με τον φόβο της εξέλιξης (του) και μαθαίνει να αντιμετωπίζει τον εαυτό του. Όχι ακριβώς να τον αγαπά, μα να τον αποδέχεται. Από τον απίστευτο μονόλογο της Σάρα Μπέικερ για τις εύσωμες κοπέλες και τους άντρες που τις φοβούνται (επειδή φοβούνται γενικώς) μέχρι το όνειρο/εφιάλτη με το μοντέλο που υποδύεται η Υβόν Στραχόφσκι, κι από τον θυελλώδη (χεχ) έρωτά του για μια γυναίκα με την οποία δε μπορεί να επικοινωνήσει στο μαγευτικό, 6πλό «Elevator» ως τη στιγμή που ανοίγεται ολοκληρωτικά στην Πάμελα (η σκηνή του φινάλε, όπου απλώνει στην οθόνη του όλη του την ανασφάλειά σχετικά με το κορμί του, είναι κάτι τρομερά ειλικρινές που σπάνια -αν όχι ποτέ- έχει παραδεχθεί τόσο ξεκάθαρα άντρας δημιουργός), με μια στάση λίγο πριν το φινάλε για ένα υπέροχο αυτοτελές φλάσμπακ στην εποχή της χαμένης αθωότητας, η σεζόν είναι επί της ουσίας η ρομαντική κομεντί μέσα από το φακό και την δημιουργική ιδιοσυγκρασία του Λούις Σι Κέι.
Είναι ένα happy end που κέρδισε με το σπαθί του. Και δεν ξέρω τι μπορεί να έρθει μετά, αλλά αυτό που με κάνει να ανυπομονώ είναι το γεγονός πως, πιθανότατα, ούτε κι ο ίδιος δεν ξέρει. Θα το διαπιστώσει δημιουργώντας- κι αυτό είναι (για τον ίδιο, μα και για όλο το μέσο που υπηρετεί) μια τεράστια κατάκτηση.
Γράψαμε στο Flix
O Λούις αποδόμησε την -ανάγκη μας για τη φαντασίωση ενός- manic pixie dream girl, μίλησε για τον τρόμο του αύριο, για την πρόκληση ως απελευθέρωση, για τη μοναξιά ως κινητήριο δύναμη. Κάθε φορά που νόμιζες πως παρακολουθείς κάτι πικρό, σου ταξίδευε την ψυχή στον ουρανό δίχως να πει καν λέξη- και το αντίθετο. (Περισσότερα)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Model» (4x02)
O Λούι εξερευνά άφοβα πτυχές της προσωπικότητας και των σκέψεών μας που δεν είναι εύκολο να αποτυπώσει κανείς, ούτως ή άλλως. Στις πιο ατυχείς περιπτώσεις μπορεί να χάνει προς στιγμήν τον έλεγχο του τόνου και του ύφους του, κάτι που συμβαίνει σε σημεία της 4ης σεζόν. Τέχνη όμως δίχως φάλτσα και ακατέργαστες αιχμηρές άκρες, είναι τέχνη χωρίς σημασία. Στις καλύτερες στιγμές έχουμε ξεκάθαρους θριάμβους, με τον Λούι να δίνει εικόνα και σχήμα και αίσθηση σε σκέψεις τόσο ακαθόριστες και σχεδόν ασχημάτιστες, όπως στη σκηνή με το ελικόπτερο στον πιλότο της σειράς ή με το ταξίδι στην Κίνα στο φινάλε της 3ης σεζόν. Σε όλες τις υπόλοιπες στιγμές, εκείνες που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις είναι μεγαλειώδες ή προβληματικό ή άστοχο ή ξεγυμνωμένα ειλικρινές, έχεις τον κύριο όγκο της σειράς, μια διαρκής άσκηση ύφους, οπτικής και προσέγγισης σε στιγμές γήινου, καθημερινού σουρεαλισμού. Στο 2ο επεισόδιο της σεζόν ο Λούι ζει πρώτα έναν εφιάλτη (επειδή βιώνει κάτι έξω από τον κόσμο του) και ύστερα ένα μαγικό όνειρο (επειδή βιώνει κάτι έξω από τον κόσμο του) και στο τέλος ξυπνά απότομα. Είναι από ποια πλευρά θα το κοιτάξεις.
Μια σκηνή
Ο Λούι υποφέρει, και περιγράφει στον Δρ. Μπίγκελοου (βλέπει επίσης και αυτό εδώ το διαμαντάκι) τον πόνο της μέσης του. Εκείνος μασουλώντας το τοστάκι του, εξηγεί εν μέσω πλήρους αδιαφορίας (έως και αποστροφής για τον αδαή ασθενή του) πως έτσι είναι η εξέλιξη. Δεν φτιαχτήκαμε ποτέ για να χρησιμοποιούμε το κορμί μας όπως το χρησιμοποιούμε, αλλά μπορείς να κάνεις αλλιώς; Δεν φτιαχτήκαμε για να είμαστε όπως είμαστε, για να νιώθουμε όπως νιώθουμε, αλλά μπορεί να κάνεις αλλιώς; Το κάνουμε λάθος. Τα κάνουμε όλα λάθος. Αλλά και πώς αλλιώς να γίνει; Στο τέλος της μέρας, κάθε στιγμή που δεν υποφέρουμε είναι μια μικρή στιγμή θριάμβου.
Ή, πειστήριο #267 περί του πώς ο Λούις Σι Κέι μπορεί να πει τα πάντα μέσα από μια μικρή σκηνή ονειρικού ρεαλισμού.
Και κάτι ακόμα
Για τον Λούι και τη δουλειά του είχαμε μιλήσει πριν έναρξη της 3η σεζόν, η οποία αργότερα βρέθηκε στην κορυφή του πρώτου τηλεοπτικού τοπ-10 του Flix. Από τότε πέρασαν 2 χρόνια πριν επιστρέψει όμως τον απολαύσαμε στο φοβερό περσινό του special.
Παλιότερα
Διαβάστε ακόμη:
- Flix Top-10 2014: To νούμερο 5
- Flix Top-10 2014: Το νούμερο 6
- Flix Top Ten TV 2014: To νούμερο 6
- Flix Top-10 2014: Το νούμερο 7
- Top Ten TV 2014: To νούμερο 7
- Flix Top-10 2014: Το νούμερο 8
- Top Ten TV 2014: To νούμερο 8
- Flix Top-10 2014: Το νούμερο 9
- Top Ten TV 2014: To νούμερο 9
- Flix Top-10 2014: Το νούμερο 10
- Top Ten TV 2014: To νούμερο 10
- Ολα τα Best of 2014 του Flix συγκεντρωμένα εδώ.
