«Foxcatcher» του Μπένετ Μίλερ
Υπάρχουν περισσότερες ταινίες «βασισμένες σε αληθινή ιστορία» απ΄όσα ψάρια στη θάλασσα, όμως για να πιάσεις ένα αληθινά μεγάλο κινηματογραφικό ψάρι, χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από μερικά αξιοσημείωτα γεγονότα. Χρειάζεται να κάνεις κάτι σαν αυτό που κατορθώνει ο Μπένετ Μίλερ στην ταινία του: να μεταμορφώσεις την «πραγματικότητα», το χειροπιαστό, σε έναν φακό εξερεύνησης κάτι άγνωστου και πιο μεγάλου. Στην περίπτωση της ιστορίας του ολυμπιονίκη παλαιστή Μαρκ Σουλτζ και της γνωριμίας του με τον πολυεκατομμυριούχο Τζον ΝτιΠοντ, στην έπαυλη και κάτω από την καθοδήγησή του οποίου ξεκινά να προπονείται, ο Μίλερ ανακαλύπτει ένα συναρπαστικό μωσαϊκό σχέσεων και συναισθημάτων, που σκιαγραφούν όχι μόνο την ψυχολογία δυο ιδιαίτερων ανθρώπων, μα και ανοίγουν την θέα στο ταξικό και ηθικό σύστημα της ίδιας της Αμερικής. Το ότι όλο αυτό πακετάρεται σε ένα υπέροχο, τεταμένο θρίλερ, απόλυτης εσωτερικής αγωνίας, προφανώς κάθε άλλο παρά βλάπτει...
Power Points
Ενα σπουδαίο σενάριο που υπαινίσσεται αντί να καταδεικνύει, ένας σκηνοθέτης που ξέρει πως ένα βλέμμα μπορεί να κρύβει περισσότερη ένταση από ένα τεταμένο μοντάζ και τρεις ηθοποιοί που αφήνουν πίσω όλα όσα ξέραμε (ή στην περίπτωση του Μαρκ Ράφαλο κι αυτά που ξέραμε) για να δώσουν ερμηνείες που θα άξιζε να βραβευτούν με κάθε βραβείο που υπάρχει εκεί έξω.
Θα μείνει κλασσικό
Θα μπορούσες να μετρήσεις πολλούς λόγους. Τα Οσκαρ που θα κερδίσει. Την μεταμόρφωση του Στιβ Καρέλ. Την στιγμή που πήραμε τον Τσέινινγκ Τέιτουμ πραγματικά στα σοβαρά. Ομως ο θρίαμβος του «Foxcatcher» είναι ο τρόπος που μεταμορφώνει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο, σε κάτι που αντιλαμβάνεσαι και σε αφορά, ακόμη κι αν δεν έχεις ιδέα ή το παραμικρό ενδιαφέρον για την Αμερική ή για την ελληνορωμαϊκή. Γιατί η πάλη στην ταινία του Μίλερ γίνεται εσωτερική κι εκεί όλοι αναγκαζόμαστε να μπούμε στο ταπί...
Γράψαμε στο Flix
Βγαίνοντας από την αίθουσα αφού το φιλμ ολοκληρωθεί του κι αφού έχεις δει την ιστορία αυτών των ανθρώπων να φτάνει στο τέλος της, αφού έχεις πληροφορηθεί την τύχη τους μετά τα γεγονότα που περιγράφει η ταινία κι έχεις περάσει λίγο παραπάνω από δύο ώρες μαζί τους, δεν μπορείς παρά να νιώθεις ότι τους κουβαλάς ακόμη εντός σου, αφού το φιλμ του Μίλερ βραδυφλεγές και απρόσμενα σοκαριστικό με τον δικό του χαμηλότονο τρόπο, δεν σε αφήνει να ξεφύγεις, παγιδεύοντας σε, σε μια μια συναισθηματική λαβή, που θα την ζήλευαν ακόμη και οι ολυμπιονίκες παλαιστές ήρωες του...
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της ταινίας
Η σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Σιωπές, παύσεις, αμηχανία, ψυχρά χαμόγελα, σφιγμένα χείλη κι αποφασιστικότητα. Ο Μαρκ Σουλτς του Τσέινινγκ Τέιτουμ κι ο Τζον ΝτιΠόν του Στιβ Καρέλ συναντιούνται για πρώτη φορά και η υπόσχεση μιας σχέσης που δεν θα έχει ιδιαίτερα καλή τροπή είναι εκεί από την πρώτη άβολη στιγμή.
Και κάτι ακόμη
Αν ο Τσείνινγκ Τέιτουμ κι ο Μαρκ Ράφαλο χρειάστηκε να προπονηθούν δίπλα σε αληθινούς ολυμπιονίκες και να μάθουν να παλεύουν πειστικά, ο Στιβ Καρέλ είχε να αντιμετωπίσει ένα διαφορετικό είδος «πάλης», την αναμέτρηση όχι μόνο με την εικόνα ενός ανθρώπου -την οποία όλοι όσοι έχουν γνωρίσει τον αληθινό Ντι Πον περιγράφουν ως ανατριχιαστικά αληθοφανή- μα και με την πιο σκοτεινή πλευρά της φύσης του, την οποία εξερευνά κυρίως ο ηθοποιός. «Δεν βλέπω τον Ντι Πον σαν τέρας» λέει «Τον βλέπω σαν κάποιον που έκανε κάτι φρικτό, σαν κάποιον που ήταν ψυχολογικά ασθενής. Ηταν ένας πολύ θλιμμένος πολύ βαθιά προβληματικός άνθρωπος».
Διαβάστε περισσότερα για την ιστορία της ταινίας και τα γυρισμάτά της.
Διαβάστε ακόμη:
