Ο Χρήστος Καραλιάς ακολουθεί με την κάμερα του το καστ και τους συντελεστές του «Dodo» του Πάνου Χ. Κούτρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 75ο Φεστιβάλ Καννών.
Ο νικητής του Χρυσού Φοίνικα μάς αποκαλύπτει πώς εμπνεύστηκε την κόντρα κομμουνισμού και καπιταλισμού στην «εμετική» σεκάνς της ταινίας του. Από τα Κυριακάτικα τραπέζια της οικογένειάς του.
Μια εκλεκτή ομάδα δημιουργών απ' όλον τον κόσμο έχει κερδίσει μέσα στα 75 χρόνια του Φεστιβάλ Καννών όχι έναν αλλά δύο Χρυσούς Φοίνικες. Από σήμερα ανήκει σε αυτούς και ο Ρούμπεν Εστλουντ.
Προσωπικό ρεκόρ για τον Εστλουντ, θρίαμβος για την ελληνική συμπαραγωγή. Τα βραβεία του 75ου Φεστιβάλ Καννών ήταν κατά τ' άλλα προβλέψιμα, αδιάφορα και μοιρασμένα ώστε να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι.
Μπορεί να μην άγγιξε την τελειότητα του «Κλέφτες Καταστημάτων», αλλά η ανθρωπιά, η ενσυναίσθηση και η καλοσύνη του ουμανιστή σκηνοθέτη ανταμείβουν (και με το παραπάνω). Κανείς δεν μιλά για τις (εναλλακτικές) οικογένειες μας, όπως το σινεμά του Κόρε-Εντα.
Τρυφερή και σκληρή, ποιητική αλλά εμβριθής, αρωματισμένη από τον ανθό της εφηβείας, αλλά πληγωμένη από το αγκάθι του, αυτή η ιστορία ενηλικίωσης είναι μία από τις καλύτερες ταινίες του φετινού διαγωνιστικού.
Γεωπολιτικές ίντρικες, τα κουρέλια της αποικιοκρατίας κι ένας ήρωας που προσπαθεί να κρατηθεί από τις παραισθήσεις ενός παρελθοντικού μεγαλείου, συνθέτουν ένα υπνωτικό κοκτέιλ στο νέο φιλμ του Iσπανού δημιουργού.
Το ήσυχο σινεμά της Κέλι Ράιχαρντ, εδώ στην πιο διακριτική που χάνεται εκδοχή του, με εκλάμψεις έμπνευσης για τον κόσμο της Τέχνης και ανεκμετάλλευτη συνολικά πρωταγωνίστρια την Μισέλ Γουίλιαμς.
Με πρωταγωνιστή τον στιβαρό Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, το μαφιόζικο δράμα του Μορτόνε περπατά τους επικίνδυνους δρόμους της Νάπολη με το φίλτρο μιας χαμένης νιότης, βλέποντας ομορφιά εκεί που θα έπρεπε να προβλέπει κινδύνους.
Η νέα ταινία της είναι ένα ράθυμο, ιδιοσυγκρασιακό, ερωτικό, εσωστρεφές, φιλμ, που στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη θα μπορούσες να περιγράψεις κι ως πολιτικό θρίλερ.