Η καινούρια ταινία του Σαΐντ Ρουσταΐ μετά το «Just 6.5», ξεκινά δυναμικά, σε ένα θορυβώδες εργοστάσιο λαμαρίνας όπου οι μηχανές σταματούν απότομα με την εισβολή οπλισμένων φρουρών. Οι εργάτες στέλνονται σπίτια τους δίχως να πληρωθούν κι ενώ οι περισσότεροι αντιδρούν και η βία αρχίζει να παίρνει το πάνω χέρι, ο Αλιρεζά μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει αφήνοντας τους άλλους να παλέψουν για τα δικαιώματά του, όπως τον κατηγορεί ένας συνάδελφός του.
Ο οποίος φυσικά έχει δίκιο, αφού όταν ο Αλιρεζά επιστρέψει στην οικογενειακή φωλιά -υποτίθεται για διακοπές- το φιλμ θα σκιαγραφήσει το άσχημο πορτρέτο τόσο του ίδιου, όσο και των τριών χαραμοφαήδων αδελφών του, του καταπιεστικού πατέρα τους, της εξίσου τοξικής μητέρας του και φυσικά της βαθιά απογοητευμένης, γεμάτης οργή σαραντάρας αδελφής τους. Η Λέιλα είναι η μόνη η μόνη που δουλεύει σε μια κανονική δουλειά, που συντηρεί τους πάντες και προσπαθεί να τους κρατήσει ενωμένους, νιώθωντας ένα μείγμα βαθιά πικρίας και γονιδιακής αγάπης για αυτό το freak show που αποκαλεί οικογένεια.
Θα είναι εκείνη που δοκιμάσει να οργανώσει τους άβουλους αδελφούς τους στο να στήσουν μαζί μια επιχείρηση, σε μια ταινία που φέρνει τους τέσσερις «λεβέντες» αντιμέτωπους με μια σειρά από δοκιμασίες και την ίδια μπροστά στην πραγματικότητα μιας κοινωνίας που δεν είναι φτιαγμένη για γυναίκες και μιας οικογένειας στην οποία σχεδόν όλοι αντιπαθούν και περιφρονούν τους άλλους.
Το «Leila's Brothers» που δεν μας ενθουσίασε, ακούγεται πολύ για κάποιο μεγάλο βραβείο το Φεστιβάλ - μέχρι και τον Χρυσό Φοίνικα.
Το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου για το τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» κέρδισε το «Μπλε Καφτάνι» της Μαριάμ Τουζανί.
