Κι αυτή τη φορά μιλάει Κορεάτικα. Είναι η δεύτερη φορά (μετά την «Αλήθεια» που γύρισε στο Παρίσι με πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ) που ο Χιροκάζου Κορε-Εντα αφήνει την Ιαπωνία και κινηματογραφεί εκτός συνόρων, πέρα από τη ζώνη ασφάλειάς του και όχι στη γλώσσα του. Το τόλμησε, γιατί ήθελε να μιλήσει για κάτι πολύ συγκεκριμένο: τα «drop boxes» στις Κορεατικές εκκλησίες, όπου μητέρες αφήνουν τα βρέφη τους, ανώνυμα, για υιοθεσία. Οπως και ήθελε να συνεργαστεί με τον Σονγκ Κανγκ-χο, τον πρωταγωνιστή των «Παράσιτων», ο οποίος, για ακόμα μια φορά αναλαμβάνει τον ρόλο του πατριάρχη μίας εναλλακτικής οικογένειας.
Ερμηνεύει τον Σανγκ-χεόν, έναν απατεώνα που πουλάει σε άτεκνα ζευγάρια μωρά, κλέβοντας τα από τα βρεφικά κουτιά της τοπικής εκκλησίας. Φυσικά χρειάζεται έναν συνεργάτη στα μέσα και τα έξω. Κι αυτός είναι ο νεαρός Ντονγκ-σου, ο οποίος εργάζεται εθελοντικά στην εκκλησία και έχει την απαιτούμενη πρόσβαση. Μόνο που μία αστυνομική ντετέκτιβ και η νεαρή βοηθός της τούς έχουν υποψιαστεί. Εχουν αναλάβει να ξεδιαλύνουν το trafficking παιδιών στη Σεούλ και όλες οι ενδείξεις τούς έχουν οδηγήσει έξω από το καθαριστήριο (την νόμιμη επιχείρηση) του Σανγκ-χεόν. Για να τον συλλάβουν όμως, πρέπει να τον πιάσουν επ' αυτοφόρω. Οταν οι Σανγκ-χεόν και Ντονγκ-σου κλέβουν ένα ακόμα μωρό από το βρεφικό κουτί, οι δύο αστυνομικίνες δεν έχουν παρά να περιμένουν το ραντεβού για την αγοροπωλησία.
Μόνο που τότε γίνεται κάτι αναπάντεχο: επιστρέφει η Σο-γιανγκ, η νεαρή μητέρα του και το αναζητά. Οχι γιατί το θέλει πίσω - το παρελθόν και το παρόν της είναι σκοτεινά και το μέλλον της προκαθορισμένο. Αλλά γιατί νιώθει ότι, τουλάχιστον, πρέπει να του βρει τη θετή του οικογένεια η ίδια. Οι τρεις τους μπαίνουν μαζί με το μωρό στο φορτηγό του καθαριστηρίου και ξεκινούν ένα ταξίδι αναζήτησης - αρχικά τυχοδιωκτικά και σταδιακά φιλεύσπλαχνα: έψαχναν την καλύτερη τιμή, τώρα ψάχνουν μια την καλύτερη ζωή για το νεογέννητο αγοράκι. Γιατί, βλέπετε, υπήρξαν όλοι ορφανοί. Γνωρίζουν το σύστημα της πρόνοιας. Τα κενά, τις παραλήψεις και τις αστοχίες του. Παιδιά μένουν ξεχασμένα στα ορφανοτροφεία και μεγαλώνουν μοναχά- όπως ο μικρός Χέι-τζιν, ένα μονίμως χαμογελαστό σκανταλιάρικο αγοράκι, που κρύβεται στο βαν του Σανγκ-χεόν για να το σκάσει. Να βρει την οικογένειά του, μόνος του.
Φυσικά ο Κορε-Εντα του τη χαρίζει. Γιατί αυτό το βανάκι, γεμάτο από παραβατικούς ανθρώπους, χειριστικούς απατεώνες, losers τυχοδιώκτες, αμαρτωλούς θα διανύσει μία διαδρομή κατανόησης, αλληλεγγύης και αλληλοφροντίδας. Θα γίνει «σπίτι» και οι κάτοικοί του θα γίνουν «οικογένεια». Ο Κορε-Εντα θα φροντίσει να αφαιρέσει και τα εισαγωγικά.
Κανείς δεν μπορεί να συλλάβει την έννοια της οικογένειας, την ανάγκη μας να ανήκουμε, να φροντίζουμε και να μάς φροντίζουν, όπως ο Ιάπωνας σκηνοθέτης. Μπορεί να μην μοιραζόμαστε κοινό DNA, μπορεί να διασχίζουμε τις λεωφόρους αυτού του κόσμου ορφανοί (κυριολεκτικά ή συναισθηματικά), αλλά πάντα ψάχνουμε να καλύψουμε τις τρύπες τις καρδιάς μας, με σχέσεις που κάνουν τη ζωή λίγο καλύτερη. Ολοι ψάχνουμε το «μαζί» για να αντέξουμε την υπόλοιπη διαδρομή. Και τους εαυτούς μας.
Μα μπορεί κανείς να συναισθανθεί, να συνδεθεί, να καταλάβει, να συγκινηθεί με child-traffickers; Με «Brokers», μεσολαβητές στην αγοροπωλησία παιδιών; Ο Κορε-Εντα παρουσιάζει μία άλλη αλήθεια, ανοίγει τα κάδρα του να μπει φρέσκος αέρας ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς, μάς αποκαλύπτει την μεγάλη εικόνα με μεγάλο σινεμά. Ενα σινεμά που δεν κρίνει, σίγουρα δεν κατακρίνει, απλά κατανοεί.
Καλογραμμένοι ήρωες, σύνθετα διλήμματα, ανατροπές στις ιστορίες τους. Κι αυτές οι γνωστές μαγικές στιγμές που ο Κορε-Εντα λες και βουρκώνει το φακό και το βλέμμα μας με ιδέες (και σεναριακά, αλλά και με την ποίηση της κάμεράς του) που ενισχύουν την πίστη μας για τον άνθρωπο.
Ναι, στο «Broker» υπάρχουν κάποια άλματα λογικής στην πλοκή, μία σεναριακή αμηχανία στην επίλυση των προβλημάτων, η αίσθηση ότι «αυτό το έργο το έχεις ξαναδεί» (και ίσως με καλύτερο τέλος). Καθόλου δεν μάς ενδιαφέρει. Αυτό το φορτηγάκι μάς πήγε το ωραιότερο ταξίδι, με υπέροχους συνοδοιπόρους, μαγικά τοπία και ωφέλιμες εμπειρίες - σε κάθε στάση της διαδρομής. Πάνω από όλα είχε στο τιμόνι έναν σκηνοθέτη που αγαπά τόσο πολύ τον άνθρωπο, τον συγχωρεί, τον εξιλεώνει, που το σινεμά του δεν το αγαπάμε απλώς. Το έχουμε ανάγκη.
