Θα μας πείτε... εδώ καράβια χάνονται, κι εμείς σας στέλνουμε για ποια κότερα πλημμύρισαν. Δίκιο έχετε. Απλά καμιά φορά απορούμε, όταν τελειώνει η δίκαιη και αδέκαστη αυτοκριτική μας για το πόσο ανοργάνωτοι είμαστε εμείς οι Ελληνες, βλέποντας τι συμβαίνει στο σπουδαιότερο, σημαντικότερο και πιο πολυπροβεβλημένο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου.
Καταιγίδες, οι οποίες είχαν αναγγελθεί από τα δελτία καιρού εδώ και μέρες, έπνιξαν στην κυριολεξία την Κρουαζέτ, μούλιασαν το κόκκινο χαλί, χάλασαν τα σχέδια των συνεντεύξεων, συναντήσεων, πάρτι στις ταράτσες των παραλιακών ξενοδοχείων και των υπερπολυτελών γιοτ. Η δική μας απορία: δεν υπήρξε ούτε ένα Plan B; Οργανωμένο, μέρες πριν, στα συρτάρια των διοργανωτών, των ατζέντηδων, των γραφείων Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων; Αυτό που αντιμετωπίσαμε κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου ήταν να πηγαίνουμε κανονικά στις δουλειές μας και να βρίσκουμε αγχωμένους υπαλλήλους της τελευταίας στιγμής να κουβαλούν τραπέζια μέσα από τις βεράντες, συναδέλφους να συνεχίζουν τις συνεντεύξεις κάτω από ομπρέλες θαλάσσης και με την πλάτη μουσκεμένη από βροχή, σταρ σε αμηχανία.
Η Κυριακή ήταν η χειρότερη μέρα. Η βροχή ξεκίνησε νωρίς το μεσημέρι και δεν σταμάτησε καθόλου. Το κόκκινο χαλί του «Amour», της πρεμιέρας του Μίκαελ Χάνεκε, έγινε επικίνδυνο, τα σκαλιά του γλιστρούσαν, το καστ με τη «χρυσή» Ιζαμπέλ Ιπερ να διατηρεί την ψυχραιμία της φωτογραφήθηκε εν διαμέσω μίας θάλασσας από μαύρες ομπρέλες.
Αυτό τελείωσε κάπως σύντομα. Δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για χαμόγελα και πόζες. Αυτό που διαδραματιζόταν όμως στη διπλανή αίθουσα Debussy δεν ήταν καθόλου αστείο. Οι δημοσιογράφοι παρεταγμένοι σε μία ουρά (μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες και να βρουν καταφύγιο από το κρύο), αγόραζαν σε πανικό ομπρέλες από τους πλανόδιους μικροπωλητές και απορούσαν μεγαλόφωνα για την αδιαφορία του φεστιβάλ. Γιατί οι ουρές κράτησαν για 1 1/2 ώρα, κι όσο έπεφτε η νύχτα, ο αέρας και η παγωνιά χειροτέρευαν την κατάσταση. Οταν επιτέλους το κόκκινο κορδόνι άνοιξε, το τρέξιμο για να προλάβεις μια θέση έγινε πάνω στα βρεγμένα μάρμαρα. Στο τέλος, το Palais des Festival μας υποδέχτηκε στην αίθουσα με ανοιγμένα (όπως κάθε μέρα) τα δυνατά του air condition. Χαμογελούσαμε μεταξύ μας: εμείς δεν έχουμε συνηθίσει έτσι, αλλά ο πρώτος Αμερικανός δημοσιογράφος που θα φύγει με πνευμονία θα καταθέσει και την πρώτη μήνυση.
Από σήμερα δεχόμαστε τηλεφωνήματα ότι οι μελλοντικές μας συνεντεύξεις στις επόμενες μέρες αλλάζουν τόπο: όχι πια πλαζ, λευκές τέντες στην άμμο, ηλιόλουστα χαμόγελα. Κεφαλάκια μέσα και δουλειά. Εμάς δεν μας πειράζει καθόλου. Για αυτό ακριβώς έχουμε έρθει. Απλά, την επόμενη φορά που θα κριτικάρετε με γαλλικό στόμφο και αλλοζονικούς μορφασμούς την ανοργανωσιά ενός ελληνικού event, θυμίστε μας να σας δείξουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες.
Tags: Cannes 2012
