To ΑRTE χρησιμοποιεί το «Casus Belli» του Γιώργου Ζώη ως επεξήγηση της ελληνικής κρίσης

Το ΑRΤΕ France, το γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι – κινηματογραφικός συμπαραγωγός – πολιτιστικός κολοσσός της Ευρώπης, διοργάνωσε στις 6 Απριλίου μια ειδική προβολή του «Casus Belli», της βραβευμένης μικρού μήκους ταινίας του Γιώργου Ζώη, με σκοπό να διερευνήσει κινηματογραφικά την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση και τα προβλήματα της Ελλάδας.

«Πώς μπορείς να καταφέρεις να δείξεις τα αίτια και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, με τρόπο απόλυτα κινημαοτγραφικό και χωρίς διάλογο; Η απάντηση βρίσκεται στο ‘Casus Belli’, μια πειραματική ελληνική ταινία του Γιώργου Ζώη.» Αυτή ήταν η εισαγωγή του ARTE στην προβολή της ταινίας, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά τον επίκαιρο χαρακτήρα του κινηματογράφου.

Η προβολή έγινε στον ιστορικό κινηματογράφο Cinéma des Cinéastes, αλλά την ταινία ακολούθησε κι ένα βίντεο, όπου ο Γιώργος Ζώης εξηγεί πώς αντιλήφθηκε τα προβλήματα της Ελλάδας στους ανθρώπους της και πώς το «Casus Belli» αποτελεί μια αλληγορία για την πτώση της ευρωπαϊκής ένωσης.

Η προβολή θα επαναληφθεί στις 11 και στις 17 Απριλίου, στο αφιέρωμα του ARTE στις καλύτερες πρόσφατες ευρωπαϊκές ταινίες μικρού μήκους.

Δείτε το βίντεο του ARTE εδώ και, για όσους δεν έχουν πάρει το Certificat, διαβάστε τι περίπου είπε στην κάμερα ο Γιώργος Ζώης:

Αν περπατούσε κανείς στους δρόμους της Αθήνας, ή διάβαζε τις εφημερίδες, ένιωθε ότι η κρίση έρχεται. Εβλεπες ήδη τους ανθρώπους να χάνουν τις δουλειές και τα σπίτια τους. Ο αριθμός τους ολοένα και μεγάλωνε. Τα παρατηρούσα όλα αυτά, μπορούσες να καταλάβεις στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι κάτι πολύ σοβαρό επρόκειτο να συμβεί. Κι έπειτα ήρθε η κρίση. Η ιδέα μου ήρθε παρατηρώντας τις ουρές του κόσμου, γιατί μου είναι ψυχολογικά αδύνατο να περιμένω στην ουρά. Μου φάνηκε ότι αυτός ήταν ο πιο άμεσος τρόπος να παρουσιάσω την κοινωνία. Μόνο με αυτές τις επτά ουρές στην ταινία. Ηθελα να δείξω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι στις ουρές συνδέονται μεταξύ τους. Ολοι συνδεόμαστε, αν πέσει ένας, θα πέσουμε όλοι. Κανείς δε θα σωθεί. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη. Αν η Ελλάδα πέσει, ολόκληρη η Ευρώπη θα επηρεαστεί. Αν η Ελλάδα δεν πέσει, μπορεί να είναι κι ακόμα χειρότερο γιατί θα καταρρεύσουν οι άνθρωποι. Το σημαντικό δεν είναι η οριστική κατάρρευση της Ελλάδας, αλλά οι άνθρωποι. Δε μ’ ενδιαφέρουν οι στατιστικές. Εάν τα νούμερα είναι αισιόδοξα αλλά οι άνθρωποι βιώνουν τραγικές καταστάσεις, τι σημασία έχουν; Είχα φανταστεί μια ντουζίνα ουρές στην ταινία μου, αλλά για να διατηρήσω έναν καλό ρυθμό έπρεπε να επιλέξω κάποιες. Ολοι οι άνθρωποι από τις προηγούμενες ουρές καταλήγουν στην τελευταία, την ουρά της επιβίωσης. Κανείς δεν επιλέγει να πάει εκεί, απλώς μια μέρα προσγειώνεσαι σ’ αυτήν. Όλα αρχίζουν όταν ένας άστεγος σπρώχνει κάποιον – είναι μια πράξη βίας. Από αυτήν την επαφή, βρίσκει φαγητό, αλλά τελικά ούτε καν το κρατά. Κοιτάζει αριστερά, δεξιά, κατευθείαν στην κάμερα, σα να κοιτάζει εμάς. Υπάρχουν πολλές πιθανές ερμηνείες: θα μας καταδιώξει; Θα μας φάει; Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, αναγνωρίζουμε τους φίλους μας στους ανθρώπους που στέκονται στις ουρές. Είμαστε κι εμείς μέρος τους. Στο τέλος το καροτσάκι μοιάζει να κατευθύνεται προς το κοινό της ταινίας. Θα ήταν πραγματικά ανεύθυνο, σ’ έναν κόσμο που καταρρέει, να μένει κανείς ανεπηρρέαστος από τις εικόνες βίας που μας περιβάλλουν. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης και εκτόνωσης. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι είναι κι ο δικός μου τρόπος αντίστασης. Μέχρι αν έρθει η μέρα της μαζικής αντίστασης, αυτός θα είναι ο δικός μου τρόπος.