Η ομάδα του Flix στο 59o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι οι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος, Ρόμπυ Εκσιέλ και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Σκυλίσια ζωή
... με τον τρόπο της Θεσσαλονίκης. Π.Λ.
«Socrates» εσύ σούπερ σταρ
Σε ένα διαγωνιστικό τμήμα σαν το φετινό, με πολύ καλές ταινίες, το «Socrates» του Αλεξ Μοράτο από τη Βραζιλία στέκει σαν μια βαρυσήμαντη δήλωση αγάπης για τον άνθρωπο, το σινεμά, την queer κουλτούρα και ένα κόσμο που αρνείται να κατανοήσει. Επιπλέον, ένα σχόλιο πάνω στην ακροδεξιά κυβέρνηση της χώρας και στο λόγο μίσους με τον οποίο ποτίζονται οι νεαρές καρδιές σαν αυτή του Σόκρατες, πριν αναδυθούν ως παραδείγματα επιβίωσης για όλους. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Socrates». Μ.Κ.
ΕΚΟΜΕ does Thessaloniki
Εχοντας κλείσει επτά μήνες ζωής, το ΕΚΟΜΕ παρουσίασε, στο πλαίσιο του 59ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, επιτεύγματα και πλάνα. Ομιλητής ο όπως πάντα οξυδερκής και κατατοπισμένος Πάνος Κουάνης, Διευθύνων Σύμβουλος του ΕΚΟΜΕ, που έκανε την εισήγησή του και απάντησε σε ερωτήσεις, σκιαγραφώντας ένα φορέα που μετρά ήδη επιτυχίες, που ενισχύεται κατά κόρον από την πολιτεία, που προσπαθεί ακόμα να αποκρυσταλλώσει την ταυτότητά του, μοιραία συνυφασμένη με αυτές του ΕΚΚ και της ΕΡΤ, τουλάχιστον όσον αφορά τον ελληνικό κινηματογράφο και τους επαγγελματίες του. Διαβάστε εδώ όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη Τύπου και το σχόλιο του Flix. Λ.Γ.
Η Χαμένη Λεωφόρος του Ελληνικού Σινεμά ανεβαίνει Θεσσαλονίκη
...και η Αποθήκη Γ γέμισε με φυλλάδια που ανακοινώνουν το πρόγραμμά της. Πρώτη μέρα προβολών η Τετάρτη, 19 Δεκεμβρίου. Χαρήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, ανυπομονούμε! Δ.Δ.
Ο άλλος Χάρης Παπαδόπουλος
Εχουμε συνηθίσει να τον συναναστρεφόμαστε ως τον επιβλητικού ύψους και συνήθως εριστικής διάθεσης Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών που, κατά καιρούς, έχει περάσει κι από άλλα διοικητικά πόστα της κρατικής πλευράς του κινηματογράφου. Ωστόσο, πολύ πριν από αυτά, πριν ακόμα γίνει βοηθός του Θόδωρου Αγγελόπουλου στο «Ταξίδι στα Κύθηρα», ο Χάρης Παπαδόπουλος, ως νεαρός επίδοξος σκηνοθέτης, έκανε μια 14λεπτη ταινία, το «Poste Restante - Ομόνοια», μια νυχτερινή βόλτα στη (στρογγυλή) Ομόνοια του 1982, στα τσοντάδικα, στα δημόσια ουρητήρια, στα καφέ, τα περίπτερα, το ψωνιστήρι, τους θαμώνες, τους παραπονούμενους μαγαζάτορες και μικροεμπόρους, που δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα σύντομο αριστούργημα. Βρίσκοντας το εστέτ στο απόλυτο λούμπεν, η ταινία παγιδεύει μια στιγμή πεζά αληθινή και την ντύνει με ποίηση, αποτυπώνοντας ένα σπουδαίο κομμάτι της queer ελληνικής καθημερινότητας, αλλά και της τότε βαθιάς (και βαθιά κρυμμένης δίπλα στα πεζοδρόμια), ζωής της Αθήνας, που τώρα πια ούτε υπάρχει, αλλά κι ούτε έχει, στ' αλήθεια, καταγραφεί. Κι έτσι, χτες βράδυ στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, κλέψαμε μια πολύτιμη ματιά σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Λ.Γ.
Πατήστε το pause και χαζέψτε την
Η Στέλα Φυρογένη [πρωταγωνίστρια της «Παύσης» της Τώνιας Μισιαλή] έχει μία δαιμονισμένη ενέργεια, έναν τσαμπουκά και μία εκφραστικότητα στο παίξιμό της που θυμίζει (ακόμα και φυσιογνωμικά σε στιγμές) τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. Εξαιρετική ερμηνεία, στόφα μεγάλης ηθοποιού και γυναικάρα. Την απολαύσαμε. Διαβάστε την κριτική της «Παύσης» εδώ. Π.Λ.
Ολοι στην Agora
Ολόκληρωθηκε η Αγορά του 59ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την απονομή των βραβείων της και το - φυσικά - καλύτερο πάρτι ever στην Αποθήκη Γ' με τον Dj Quentin. Ο,τι πιο ανήσυχο, ό,τι πιο σημερινό, ό,τι πιο κινηματογραφικό κρύβεται στα δυο της προγράμματα - το Φόρουμ Συμπαραγωγών Crossroads και το Works In Progress. Διαβάστε αναλυτικά για τα βραβεία της Αγοράς. M.K.
Που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει
Βουρκώσαμε σε αυτή τη σκηνή από τη «Δουλειά της» του Νίκου Labot. Το κλασικό ρεμπέτικο του Αντώνη Διαμαντίδη (''Νταλγκά'') ταξιδεύει από το 1939 σε μια σκηνή της σύγχρονης Ελλάδας, ως ένας συγκινητικός ύμνος στις αφανείς ηρωίδες των ελληνικών νοικοκυριών και στο μελένιο βλέμμα της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου Π.Λ.
Ενα τραγούδι για καληνύχτα
Στο «Quién te Cantará», ο Κάρλος Βερμούτ του «Magical Girl» απλοποιεί τη σεναριακή του φόρμα, δεν παύει όμως ποτέ να αγαπά το μυστήριο και τις σχέσεις αντικρουόμενων δυνάμεων, αυτή τη φορά εστιάζοντας στην ιστορία μιας διάσημης τραγουδίστριας που χάνει μεν τη μνήμη της αλλά προετοιμάζεται για να επανέλθει στην ενεργό δράση με την βοήθεια της σωσίας της. Ο Βερμούτ δημιουργεί ένταση ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει, βασίζεται στην μουσική για να προσφέρει ατμόσφαιρα σε μια αφελή κατά στιγμές υπόθεση και επιβεβαιώνει την εμμονή του με το στυλιζάρισμα της εικόνας, πολλές φορές μάλιστα εις βάρος της αφήγησης. Το φιλμ του ωστόσο παραμένει με έναν ιδιαίτερο τρόπο εθιστικό, μαρτυρώντας την ικανότητα του δημιουργού να αφηγείται ικανά εξωπραγματικές ιστορίες με αληθοφανές πρόσχημα. Δ.Δ.
It's always the sun
Λίγο πριν την απογευματινή προβολή στο κατάμεστο Ολύμπιον, ένας λαμπερός ήλιος έπεφτε ξελογιαστικά στην Αριστοτέλους και σ' έκανε να φλερτάρεις με την ιδέα να μείνεις κι εσύ έξω, να λιαστείς. Π.Λ.
To 59ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το βλέμμα του Flix.gr
