Δεύτερη μέρα προβολών σε μια ηλιόλουστη - καθόλα ανοιξιάτικη - Θεσσαλονίκη που βρήκε όμως πολλούς πιστούς του ντοκιμαντέρ στις αίθουσες, τον Νικολά Φιλιμπέρ να μιλάει για την «ηθική του αυτοσχεδιασμού» στο σινεμά τεκμηρίωσης και την «Καστοριά» του Τάκη Κανελλόπουλου να προβάλλεται για πρώτη φορά μετά από δεκατίες, κέντρο του μεγάλου αφιερώματος του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με τίτλο «Γεωγραφία του Βλέμματος: Η Εκτός Σχεδίου Ελλάδα (1950-2000)».
Το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 6 μέχρι και τις 16 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Αποστολή στη Θεσσαλονίκη: Λήδα Γαλανού, Βένα Γεωργακοπούλου, Ρόμπυ Εκσιέλ, Μανώλης Κρανάκης, Πόλυ Λυκούργου
Διαβάστε ακόμη: Οδηγός επιβίωσης για το 27ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Το Νοέμβριο του 2023 το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διοργάνωσε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Τάκη Κανελλόπουλο, συνοδευόμενο από ομιλίες, μια έκθεση με το άγνωστο σύμπαν του και ένα πιστό κοινό που θυμήθηκε ή γνώρισε για πρώτη φορά τον κατά τεκμήριο μεγαλύτερο σκηνοθέτη που γέννησε ποτέ η Θεσσαλονίκη. Το αφιέρωμα ήταν πλήρες αλλά όχι ολοκληρωμένο. Από τη φιλμογραφία του Τάκη Κανελλόπουλου έλειπε η «Καστοριά», το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60, είχε βραβευθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1969 ως καλύτερο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ και, με φόβο οι ελάχιστες πληροφορίες γύρω από την ταινία να είναι συγκεχυμένες, προβλήθηκε τελευταία φορά δημόσια το 1997, στο πρώτο αφιέρωμα που έκανε ποτέ το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στον Τάκη Κανελλόπουλο. Το 2023, οι επιμελητική ομάδα του αφιερώματος, η Ελένη Ανδρουτσοπούλου, επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος του Φεστιβάλ, ο Γιάννης Παλαβός, συνεργάτης του διεθνούς προγράμματος του Φεστιβάλ και ο κριτικός κινηματογράφου Μανώλης Κρανάκης ξεκίνησαν την αναζήτηση της ταινίας, η οποία δεν βρέθηκε ποτέ. Η ταινία ανακηρύχθηκε ανεπίσημα (ή και επίσημα τελικά) χαμένη, αλλά η αναζητήση συνεχίστηκε, μέχρι που η ταινία έφτασε στα χέρια των τριών επιμελητών μέσω ενός ανώνυμου δικτύου συλλεκτών.
Η πρώτη προβολή μετά από περίπου τρεις δεκαετίας της ταινίας έγινε στον Παύλο Ζάννα μαζί με τον «Μακεδονικό Γάμο» και τη «Θάσο», σε μια πρώτη ολοκληρωμένη προβολή της «μακεδονικής τριλογίας» του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά νωρίτερα πάλι στον Παύλο Ζάννα έγινε η παρουσίασή της υπό το γενικό τίτλο «Ο Ξανακερδισμένος Τόπος του Τάκη Κανελλόπουλου». Οι επιμελητές του αφιερώματος «Η Γεωγραφία του Βλέμματος: Η Ελλάδα Εκτός Σχεδίου (1950-2000)» μίλησαν για το πώς η «Καστοριά» υπήρξε αυτόματη έμπνευση για τη συλλογή ταινιών από σπουδαίους δημιουργούς που εξερευνούν την αθέατη Ελλάδα της υπάιθρου, αλλά και για την ίδια την ταινία που βρέθηκε ασπρόμαυρη, ενώ ήταν αρχικά έγχρωμη, και το μεγάλο θέμα που ανοίγει η αναζήτηση κινηματογραφικών αρχείων στην Ελλάδα.
Την «Καστοριά» είδαν για πρώτη φορά και μίλησαν στην παρουσίαση δύο σκηνοθέτες ταινιών μικρού μήκους: ο Νεριτάν Ζιντζιρία, γνωστός από υπέροχες ταινίες όπως το βραβευμένο «Χαμομήλι» και το «Φως εκ Φωτός» και η Χρυσιάννα Παπαδάκη από το σκηνοθετικό δίδυμο της βραβευμένης στη Δράμα «Αρκουδότρυπας» και οι δυο τους δημιουργοί που έχουν αναδείξει στο έργο τους την ελληνική ύπαιθρο και έχουν συνδιαλλαγεί με τις πολλαπλές έννοιες της πατριδογνωσίας.
Ο Νεριτάν Ζιντζιρία μίλησε για τη μόδα στο σύγχρονο σινεμά με το φολκ και προσπάθησε να διαχωρίσει το πώς προσεγγίζει κανείς τον τόπο και την παράδοση με τον τρόπο του Τάκη Κανελλόπουλου:
Για να συμβεί το θαύμα, θα πρέπει να συνεργαστούμε οργανικά με τον τόπο και το χρόνο. Διανύουμε μια περίοδο έντονου έρωτα με το φολκ - έναν έρωτα που φλερτάρει με την υπερβολή μιας πορνογραφικής δράσης και δεν είναι βαθύς έρωτας. Έχει ενδιαφέρον, πως αισθητικοποιείται το εθνικ με έναν τρόπο που η δυτική αγορά, θέλει να δει - θύμα αυτού είναι και πολλοί σκηνοθέτες με πλούσια καταγωγή όπως λόγου χάρη ο Tarsem, που έχει ένα από τα πιο ωραία κόκκινα στην ιστορία του κινηματογράφου (είναι Ινδός), έκανε ένα βιντεοκλιπ της Lady Gaga το οποίο ήταν μια παρωδία Παρατζάνοφ. Ενώ λοιπόν, πλέον, έχεις πολλά παιδιά που ασχολούνται με τον υπόλοιπο χάρτη της χώρας, το κάνουν με μια γλώσσα ποπ. Μια χαρά είναι το ποπ, ο Michael Jackson είναι υπέροχος και οι Guns’n’Roses έχουν πει μεγάλες αλήθειες, αλλά το pop φίλτρο δεν είναι το κατάλληλο να μεταβολίσει τη συμπυκνωμένη λαογραφική σοφία. Γίνεται λοιπόν, ανέμπνευστα, η παρουσίαση μιας παραδοσιακής πραγματικότητας με μια βία εκλαϊκισμού. Το οποίο δεν βγάζει νόημα. Τους ενδιαφέρει φετιχιστικά το παραστατικό, η εξωτερική εικόνα και όχι οι εσωτερικές διεργασίες που προκαλούν τα χρώματα, τα υφαντά και τις τελετουργίες. Την ίδια στιγμή θα δεις μοιρολόγια από την Αλβανία αλλά όχι κάποιο ποίημα για την εξόδια ακολουθία ή έστω έναν επικήδειο- κοινώς, αντιλαμβάνονται και παράγουν κώδικες που παραπέμπουν σύμφωνα με αυτούς, σε κάτι αρχετυπικό και πρωτόγονο, ακατέργαστο. Ενώ δανείζονται στοιχεία για τις μουσικές τους, τις ταινίες τους, τις παράστασεις τους, ταυτόχρονα και χωρίς να το καταλάβουν, σνομπάρουν. Όμως μπροστά σου έχεις ένα ολόκληρο οικοσύστημα με λόγο ύπαρξης και όχι κάποια τυχαία σύνθεση. Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα: προφανώς δεν υπάρχει μια αλήθεια. Υπάρχουν όμως αληθινά κίνητρα, αληθινές επιθυμίες και αληθινές δράσεις. Έτσι, έχεις ταινίες, όπως εκείνες του Τάκη Κανελλόπουλου, όπου αντιλαμβάνονται την εσωτερική πραγματικότητα διότι μετέχουν σε αυτήν. Και για αυτό δεν υπάρχει manual, απλά βουτάς και περιμένεις. Αυτό ζητάει χρόνο. Εάν λοιπόν σήμερα, κάποιος δεν φοράει την εθνική φορεσιά, δεν υπάρχει λόγος να του την φορέσεις. Βρες εκείνον που τη φοράει. Σίγουρα υπάρχει. Δεν υπάρχει λόγος για βια, όπου υπάρχει βια, δεν υπάρχει παράδοση.
Η Χρυσιάννα Παπαδάκη πρόσθεσε στην ανάγκη αυτή που διακρίνει να γεννιέται στους νέους κινηματογραφιστές για το «εκτός πόλης»:
Αυτή η στροφή προς τα λιγότερο γνωστά τοπία της Ελλάδας, ειδικά προς την επαρχία, είναι κάτι που χαρακτηρίζει πολλούς νέους δημιουργούς. Μια στροφή βλέμματος μακριά από της πόλεις, στις οποίες συνήθως ζούμε, και στις οποίες βιώνουμε την συνεχή απογοήτευση, οι πόλεις που πια νιώθουν χτισμένα πάνω θραύσματα που απέμειναν από τις διαλυμένες υποσχέσεις του εκσυγχρονισμού, της προόδου και της ανάπτυξης που αγκάλιασαν οι άνθρωποι στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα στην Ελλάδα. Εμείς δεν έχουμε τέτοιες ελπίδες πια: πιστεύω ότι η ώθηση προς την επαρχία αποτελεί και ένα είδος απόρριψης της πόλης σαν έννοια, ειδικά με τον τρόπο που έχουν αναπτυχθεί στη χώρα μας. Το λεγόμενο «folklore revival» σίγουρα χαρακτηρίζει την γενιά μου. Το είδαμε με την τρέλα με το ρεμπέτικο που πολιόρκησε κάθε μαγαζί του κέντρου της Αθήνας τα τελευταία 5-10 χρόνια. Το βλέπουμε στις σειρές τον πιο νέων δημιουργών, βλέπε «Μilky Way» του Βασίλη Κεκάτου, τον «Γκέκα» που κέρδισε στη Δράμα, και στις ελληνικές ταινίες που παρουσιάζουν τα έργα τους στα works in progress and co production forums. Το βλέπουμε στη μουσική, πχ τύπου «πινδος ατλετικο», στη Μαρίνα Σάτι. Εδώ εγώ βλέπω προσπάθειες τις γενιας μου να δημιουργήσουμε μια νέα εθνική ταυτότητα, που απορρίπτει πιο ευρωπαϊκές γενικεύσεις και που κοιτάζει προς τα μέσα, στις μικρές γωνίες τις χώρας που δεν βλέπουμε συχνά, για τον εαυτό του. Είναι και πιθανώς μια απόρριψη της παγκοσμιοποίησης, της εισαγωγής της κουλτούρας, αλλά και των ηθών της ανάπτυξης που είδαμε από κοντά να διαλύονται ως παιδια της κρίσης. Ταυτόχρονα, για μένα, η στροφή προς τις ιστορίες της επαρχίας έχει να κάνει και με τον τρόπο που θέλω να ζω σαν άνθρωπος: να είμαι έξω, ειδικά περιτρυγιρισμένη από δέντρα, ανάμεσα σε κόσμο που δεν είναι αδιάφοροι προς τους νέους ανθρώπους και εξουθενωμένοι από τη ζωή.
Η Ελένη Ανδρουτσοπούλου, επικεφαλής του ελληνικού προγράμματος του Φεστιβάλ ολοκλήρωσε την παρουσίαση με μια έκκληση για την ύπαρξη αρχείων που θα διασώζουν τις ταινίες - και τους τόπους:
Είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει μια μέριμνα και ένας στρατηγικός σχεδιασμός ώστε οι ταινίες να διασώζονται, να αποκαθιστούνται και να υπάρχουν διαθέσιμες και προσβάσιμες εύκολα. Και η περιπέτεια της «Καστοριάς» ίσως είναι μια καλή αφορμή να ξεκινήσει μια ουσιαστική συζήτηση για την τύχη των ταινιών, για την πολιτική διαφύλαξης τους και ουσιαστικής αξιοποίησης τους.
Γιατί αποτελούν σημαντικό κομμάτι της πολιτικής μας κληρονομιάς και ταυτόχρονα αφετηρία και έμπνευση για τους νέους κινηματογραφιστές και θεατές.
Στόχος του Φεστιβάλ είναι μέσα από τέτοια αφιερώματα να αναδεικνύει περισσότερο η λιγότερο χαμένους θησαυρούς και σκηνοθέτες να δίνει την ευκαιρία στον κοινό να ανακαλύπτει τις ταινίες στη μεγάλη οθόνη αλλά ταυτόχρονα να παρουσιάζονται σε γόνιμο και δημιουργικό πλαίσιο. Ελπίζουμε και τις επόμενες μέρες μέσα από της προβολές του αφιερώματος οι θεατές να ταξιδέψουν στην εκτός σχεδίου Ελλάδα και να αγαπήσουν τους τόπους και τους ανθρώπους.»
Δείτε εδώ ολόκληρη τη συζητηση «Ο Ξανακερδισμένος Τόπος του Τάκη Κανελλόπουλου»:
Λίγο νωρίτερα στον Παύλο Ζάννα το μάστερκλας του Νικολά Φιλιμπέρ, το πρωί του Σαββάτου, ήταν μια εμπειρία μυσταγωγική για όσους το παρακολούθησαν. Ο σπουδαίος Γάλλος ντοκιμαντερίστας του «Να Είσαι και να Εχεις» και του «Ποταμόπλοιου» μίλησε για την τακτική του: να έχει και ν' αφήνει.
Ο Φιλιμπέρ, που συνομίλησε με τον σκηνοθέτη Μάρκο Γκαστίν, έδωσε έναν δυνατό τίτλο στη διάλεξή του, «η ηθική αναγκαιότητα του αυτοσχεδιασμού» και μίλησε για τη λογοκρισία, για το πώς δεν επιλέγει τα θέματά του, προετοιμάζεται μόνο για τις... ανατροπές, πώς κερδίζει την εμπιστοσύνη των ατόμων που κινηματογραφεί και πώς σηκώνει την τεράστια ευθύνη απέναντι στους, μικρούς ή μεγάλους, υγιείς ή όχι, πρωταγωνιστές του.
Διαβάστε εδώ όλα όσα είπε ο Νικολά Φιλιμπέρ στο μάστερκλας του
To 27o Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 6 μέχρι και τις 16 Μαρτίου. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φειστιβάλ Θεσσαλονίκης και στις σελίδες του στο Facebook και το Instagram. Μάθετε τα πάντα για το TiDF27 στην ειδική ενότητα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.
Το Flix βλέπει και γράφει ταινίες από το πρόγραμμα του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Απομεσήμερα της Μοναξιάς (Afternoons of Solitude), Αλμπερτ Σέρα, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, 2024, 125΄ | Ειδικές Προβολές
Η ομορφιά και ο θάνατος, αρχέγονο ζευγάρι στην τέχνη και στη ζωή, βρίσκονται στο κέντρο της νέας ταινίας του Αλμπέρτο Σέρα, στο bull's eye θα λέγαμε. Κι είναι αυτή η ταινία του τόσο πιο δυνατή και καθηλωτική απ' όλη τη συχνά επιτηδευμένη και σκόπιμα ακραία μυθοπλασία του.
Αυτή τη φορά, ο Σέρα παρατηρεί με την κάμερά του τον Αντρές Ρόκα Ρέι, ένα νέο αστέρι των ταυρομαχιών. Παρατηρεί το λεπτεπίλεπτο, ατσάλινο σώμα του, μεταξένιο ή ματωμένο. Τη βασανιστική διαδικασία του να φορέσει, με βοήθεια, την ασφυκτική περιβολή του ταυρομάχου. Το πρόσωπό του, καθώς ανατρέχει ξεκάθαρα στις στιγμές της μάχης, όταν, κάθε φορά, φεύγει από την αρένα και μπαίνει στο αυτοκίνητο όπου σοφέρ και ορντινάντσα τον λούζουν με τυποποιημένα κομπλιμέντα. Παρατηρεί τα χέρια του που αγγίζουν το ροζάριό του, χαϊδεύουν το διπλό εικόνισμα της Παναγίας, κάνουν μια γρήγορη προσευχή, φιλούν τα χείλη του. Τον παρατηρεί καθώς υψώνει το ανάστημά του σαν αρχηγός του σύμπαντος, σαν Θεός που τιμά την παράδοση και που ακούει ιαχές λατρείας αλλά, κυρίως, επαναλαμβανόμενα, «έχεις πολύ μεγάλα αρχίδια», γιατί είναι ο Ανδρας, που επιβάλλεται στη φύση, σ' ένα άλλο παντοδύναμο αρσενικό, που ξεπλένει σε δροσερό νερό το μεγάλο τραύμα της αρρενωπότητας.
Η κάμερα του Σέρα παρατηρεί και τον ταύρο. Τους ταύρους, γιατί η ταινία αποτελείται από επαναλαμβανόμενες μάχες στο ρινγκ, ένα τελετουργικό πιο σχεδιασμένο και λεπτομερές κι από τα χρυσοποίκιλτα ρούχα του Αντρές. Τον ταύρο τον τεράστιο, κατάμαυρο, αφηνιασμένο, μπερδεμένο, που ξεφυσά, τρέχει, εστιάζει, χτυπά μάταια, κλυδωνίζεται, τρέμει, ψυχορραγεί από τη ματωμένη του ράχη ως τη λαχανιασμένη του γλώσσα, πέφτει νεκρός, αποσύρεται από την αρένα για να έρθει ο επόμενος.
Τίποτε άλλο δεν είναι η ταινία, παρά μια λούπα από την ίδια τελετουργία δόξας και θανάτου, με την κάμερα «αμέτοχη», με φωτογραφία πορφυρή, καθαρή, μπαρόκ, με μουσική ερμηνευτική αλλά όχι υπογραμμιστική, αντίθετα ένας κυνισμός κρύβεται μέσα της. Αλλά είναι αυτή η λούπα τόσο σαρωτική που δύσκολα την αντέχεις ως το τέλος. Από τη μια γιατί η βιαιότητά της σε φέρνει αντιμέτωπη με όσα θεωρείς δεδομένα, όπως ότι οι ταυρομαχίες δεν έχουν απαγορευτεί, ότι ένα από τα πιο μεγαλειώδη θεάματα σήμερα είναι η αριστοτεχνική δολοφονία ενός ζώου αθώου και τρομαγμένου. Κι από την άλλη γιατί να που η πατριαρχία έχει κι αυτή την έκφανση, γιατί η ταυρομαχία αντιμετωπίζεται ως παράσημο ανδρισμού κι ο τορεαδόρ ως άρχοντας της φυλής των ανθρώπων, σήμερα. Κι ο Σέρα δεν κάνει τίποτα παραπάνω για να το αποδείξει αυτό. Παρά μόνο δείχνει, επαναλαμβανόμενα, αυτό το παιχνίδι της ομορφιάς και του θανάτου, δίνοντάς σου χρόνο να συγκλονιστείς. Και τελικά, τη μοναξιά αυτών των μεσημεριών στην αρένα δεν τη νιώθει ο συγκεντρωμένος ταυρομάχος. Τη νιώθει ο ταύρος, που ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει.
Λήδα Γαλανού
Connected, Βέρα Κριτσέφσκαγια, Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, 105' | Ανοιχτοί Ορίζοντες
«Όταν το αμερικάνικο όνειρο συναντά τη ρώσικη μοίρα.»
To tagline της ταινίας της Βέρα Κριτσέφσκαγια, για την οποία αξίζει να γνωρίζετε και μόνο το ότι ηγείται του μοναδικού ανεξάρτητου ρωσικού τηλεοπτικού πρακτορείου ειδήσεων από το 2022 με έδρα το Αμστερνταμ, λέει τα πάντα για το βαθιά πολιτικό αλλά και βαθιά συγκινητικό ντοκιμαντέρ που αφηγείται μια τη ζωή, το έργο και τη… μοίρα ενός Ρώσου που είδε τη χώρα του να καταστρέφει την οικογένεια του δύο φορές μέσα σε έναν αιώνα.
To «Connected» είναι στην πραγματικότητα η ιστορία του Ντμίτρι Μπορίσοβιτς Ζίμιν, ενός μηχανικού, ιδρυτή της εταιρίας VimpelCom και μεγάλου φιλάνθρωπου, ο οποίος στη δεκαετία του ’90 κατασκεύασε την πρώτο κινητό τηλεφωνικό δίκτυο στη χώρα, το οποίο υπήρξε και πρωτοπόρο καθώς υπήρξε η πρώτη ρωσική επιχειρήση που μπήκε ποτέ στο αμερικανίκο χρηματιστήριο. Στη συνέχεια ανέπτυξε τη δυναμική του, με τη δημιουργία ενός ιδρύματος για τη στήριξη νέων επιστημόνων και γενικότερα της επιστημονικής γνώσης, το οποίο όμως το 2015 θεωρήθηκε ως «ξένος πράκτορας» από τις ρωσικές αρχές, με τον Ζίμιν να φεύγει από τη χώρα του και να μένει εξόριστος μέχρι και την ημέρα του θανάτου του από ευθανασία στην Ελβετία, λίγο πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία της σύγχρονης Ρωσίας διαπερνά τη ζωή του Ζίμιν είναι αποκαλυπτική, αφού αργότερα μέσα στο ντοκιμαντέρ μαθαίνουμε πως ο πατέρας του σκοτώθηκε στα γκούλαγκ του Στάλιν, πράγμα που ο μικρός Ντίμτρι δεν αποκάλυψε ποτέ, αφού αυτό θα του αφαιρούσε οποιαδήποτε δυνατότητα να σπουδάσει και να γίνει «κάποιος» στη ζωή του. Και ο κύκλος της παράνοιας μιας χώρας που έζησε όλη την ιστορία της μέσα σε διαπλοκές, υποψίες κατασκοπείας, ανεξέλεγκτο μίσος για τους άλλους και ιμπεριαλιστική διάθεση που δεν δικαιολογείται από την ευημερία του λαού της, θα ανοίξει κι άλλο, όταν ο Ζίμιν θα δει την άνοδο του Πούτιν να τον μετατρέπει σε «πατριώτη» όπως χαρακτηριστικά το ορίζει ο ίδιος, έναν πραγματικό «εχθρό της πατρίδας του».
Η ιστορία του Ζίμιν ξεκινά και τελειώνει μέσα από τη φιλιά του με τον Αμερικανό Ογκι Φαμπέλα, έναν μετανάστη - αστυνομικό από το Ιλινόις, με τον οποίο έφτιαξαν την εταιρία των τηλεπικοινωνιών και έγιναν μαζί ένα σύμβολο του τέλους του ψυχρού πολέμου, ενώνοντας πλέον όχι δύο χώρες που θα συνέχιζαν διαχρονικά να φλερτάρουν με την αγάπη και το μίσος, αλλά δύο ζωές που κατάφεραν να μείνουν ενωμένες κόντρα στις προβλέψεις και κυρίως κόντρα στην προδιαγεγραμμένη μοίρα που όριζε για τον καθένα η πατρίδα του.
Η τελευταία συνάντηση τους, η επιθυμία του Ζίμιν να πεθάνει με ευθανασία στην Ελβετία, το αρχειακό υλικό που διατρέχει δεκαετίες και η «ακτιβιστική» διάθεση της Κριτσέφσκαγια που όμως δεν χάνει το ανθρωποκεντρικό της θέμα, μετατρέπουν το ντοκιμαντέρ της από μια ιστορία φτιαγμένη για να προκαλέσει αντιδράσεις σε ένα life story που ανταλλάσσει την κινηματογραφική του καταγωγή και διακινδυνεύει την αγιογράφηση του ηρωά της κερδίζοντας ωστόσο σε πηγαία συγκίνηση και σε ένα πορτρέτο της Ρωσίας, που αναγνωρίζουμε πλέον όλοι.
Μανώλης Κρανάκης
To 27o Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται φέτος από τις 6 μέχρι και τις 16 Μαρτίου. Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φειστιβάλ Θεσσαλονίκης και στις σελίδες του στο Facebook και το Instagram. Μάθετε τα πάντα για το TiDF27 στην ειδική ενότητα του Flix που ανανεώνεται συνεχώς.