Σε έναν τόπο γεμάτο σκόνη, ξερή γη, τεράστιους, γεμάτους αγκάθια κάκτους και αλυκές που γυαλίζουν στον ήλιο, η «Ατέρμονη Θλίψη» του Χόρχε Πέρες Σολάνο μοιάζει να χαρτογραφεί ένα ανάλογα στεγνό άδειο, εσωτερικό τοπίο.
Σε μια γωνιά του Μεξικό που αν δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και σύγχρονα αυτοκίνητα για να δηλώνουν το τώρα, όλα θα έμοιαζαν παγιδευμένα σε ένα μελαγχολικό, άχρονο, μυθικό limbo, το φιλμ μιλά για μια θλίψη που σκοτώνει το πνεύμα, το «La Tirisia», από το οποίο υποφέρει η μια από τις δυο ηρωίδες του φιλμ.
Μια γυναίκα που γεννά ένα παιδί που δεν ανήκει στον άντρα της, αφού εκείνος βρίσκεται μακριά δουλεύοντας για την οικογένεια του. Ο εραστής έχει την δική του οικογένεια, μια βουβή γυναίκα και την θετή του κόρη, εξίσου σιωπηλή που κουβαλά στην κοιλιά της ένα ακόμη –δικό του- μωρό.
Οι δυο γυναίκες μοιάζουν δεμένες από το σπέρμα του ίδιου άντρα μα κι από μια μοίρα που δεν έχει για εκείνες πολλές επιλογές. Ποιητικό, βαθιά μελαγχολικό, γεμάτο υπέροχες εικόνες μιας τσαλακωμένης ομορφιάς, το φιλμ ακολουθεί έναν έναν δικό του ρυθμό και καταγράφει –αργόσυρτα μα αποτελεσματικά- μια αδιέξοδη πραγματικότητα σε μια ερημιά κυριολεκτική και μεταφορική.
Πολιτικό με έναν απόλυτα αφαιρετικό τρόπο, το φιλμ του Σολάνο μιλά για την θέση των γυναικών σε έναν κόσμο απόντων ή ανεύθυνων ανδρών και για την θέση μιας ολόκληρης κοινότητας, μιας τάξης, μιας κάστας ανθρώπων σε έναν κόσμο που μοιάζει να κινείται ερήμην τους, αφήνοντάς τους να βιώνουν στην μικρή γωνιά του κόσμου τους την δική τους ατέρμονη θλίψη.
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
