Το δείγμα είναι ελάχιστα αντιπροσωπευτικό σε αντίθεση με τη μεγάλη λίστα των κριτικών, αλλά οι διαφορές ανάμεσα στους σκηνοθετες που ψήφισαν τελικά για τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα για λογαριασμό των The New York Times δίνουν και το στίγμα μιας παραγωγής που ακόμη μοιάζει πρόσφατη στη μνήμη αλλά τελικά αρχίζει να φτιάχνει τις δικές της κλασικές αξίες.
Οποιαδήποτε συμπεράσματα μοιάζουν αυθαίρετα, εκτός ίσως από το γεγονός πως ο Τζόναθαν Γκλέιζερ θεωρείται από όλους μια φωνή που καθορίζει το νεό κινηματογραφικό αιώνα, πως τα πρώτα μεγάλα κλασικά έπη ανήκουν μάλλον στους ήδη καθιερωμένους (βλ. Ρόμαν Πολάνσκι, Πολ Τόμας Αντερσον, Τζόελ και Ιθαν Κοέν, Μίκαελ Χάνεκε) και πως απουσιάζουν ονόματα που θα στοιχημάτιζες πως θα βρίσκονταν σε κάθε πιθανή λίστα (ο Γουες Αντερσον και ο Λαρς φον Τρίερ με μόνο μια παρουσία στις έξι λίστες, είναι δύο από αυτούς. ).
Με απαραίτητη σημείωση πως ο Ντενί Βιλνέβ αναφέρει στη δική του λίστα και τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, διαβάστε αναλυτικά τις επιλογές των έξι και ψηφίστε και τα δικά σας αγαπημένα του νέου αιώνα.
Διαβάστε ακόμη: Οι κριτικοί ψηφίζουν τις 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα!
ΣΟΦΙΑ ΚΟΠΟΛΑ
Συνήθως μου αρέσουν ταινίες πιο διακριτικές, αλλά μου αρέσουν όλα τα είδη. Για αυτή τη λίστα σκέφτηκα ταινίες που μου άρεσαν από τα τελευταία 15, 20 χρόνια. Τις βρίσκω εμπνευστικές, ειδικά όταν είναι κάτι που δεν έχεις δει προηγουμένως και επίσης δεν μοιάζουν με οτιδήποτε είναι αυτό που κάνω εγώ.
Force Majeure του Ρούμπεν Οστλουντ (2014) / Υπέροχη διεύθυνση ηθοποιών - λάτρεψα τις μικρές στιγμές, τις λεπτομέρειες που έλεγαν τόσα πολλά
Η Λευκή Κορδέλα (The White Ribbon) του Μίκαελ Χάνεκε (2009) / Λάτρεψα τη «Λευκή Κορδέλα» για την ασπρόμαυρη φωτογραφία της. Εμοιαζε τόσο πιστή στην περίοδο της προπολεμικής Γερμανίας.
The Savages της Ταμάρα Τζένκινς (2007) / Για τις ερμηνείες των Λόρα Λίνεϊ και Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν και τη μείξη του χιούμορ και της θλίψης.
Head-On του Φατίχ Ακίν (2005)
Daddy’s Home του Σον Αντερς (2015) / Η μόνη ταινία που απολαμβάνουμε το ίδιο εγώ και τα παιδιά μου. Αγαπώ τον Γουίλ Φέρελ και αυτή η ταινία είναι γλυκιά και αστεία να την παρακολουθείς με παιδιά που ξεκαρδίζονται.
Under the Skin του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2014) / Η Σκάρλετ Τζοχάνσον ήταν τόσο καλή σε αυτό - και ήταν τόσο περίεργος και ανανεωτικός ο τρόπος που ήταν γυρισμένο και έβαζε στο παιχνίδι και αληθινούς ανθρώπους. Νομίζω πως αυτή η ταινία έπρεπε να είχε κερδίσει μεγαλύτερη αναγνώριση.
The Incredibles (2004) του Μπραντ Μπερντ
Together του Λούκας Μούντισον (2001) / Λατρεύω το «We are the Best» του ίδιου σκηνοθέτη, αλλά το «Together», τοποθετημένο σε ένα κοινόβιο των 70s είναι τόσο καλό.
Grizzly Man του Βέρνερ Χέρτσογκ (2005)
Ida του Πάβελ Παβλικόφσκι (2014)
Fish Tank της Αντρεα Αρνολντ (2010) / Μοιάζει τόσο αληθινό, και η σκηνοθέτης συλλαμβάνει την αμηχανία και την αίσθηση των χαρακτήρων.
Ex Machina του Αλεξ Γκάρλαντ (2015) / Αξίζει και μόνο για τη σκηνή χορού του Οσκαρ Αϊζακ.
ΑΝΤΟΥΑΝ ΦΟΥΚΟΥΑ
Μου αρέσουν όλοι οι τύποι των ταινιών: έργα με σπουδαίους χαρακτήρες όπως το «Θα Χυθεί Αίμα» και ψυχαγωγία όπως το «Gravity» και το «Avatar» που με μετέφεραν σε άλλα μέρη και με γέμισαν με μαγεία - μια υπενθύμιση σε όλους να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στα οράματά μας. Το «Fences» μου θύμισε τα παιδιά μου χρόνια στο Πιτσμπεργκ. Το «Μόναχο» μου έμαθε πράγματα ενώ ήταν τατυόχρονα διασκεδαστικό και γεμάτο σασπένς με τον τρόπο που μόνο ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ή ο Χίτσκοκ μπορούν να καταφέρουν. Και σαν όλους, μου αρέσει να αγοράζω το ποπ κορν μου και να κάθομαι και να απολαμβάνω αυτό που είναι το Χόλιγουντ σε ταινίες όπως ο «Μονομάχος», μια επιστροφή στις μέρες των επικών παραγωγών του Ντέιβιντ Λιν.
Fences του Ντένζελ Γουάσινγκτον (2016) / Μια γιορτή σπουδαίας υποκριτικής. Ο Ντένζελ Γουάσινγκτον κάνει μια απίστευτη δουλειά στη σκηνοθεσία αλλά και διατηρώντας την συγκέντρωση και την πειθαρχία του να μείνει πιστός μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη έναν από τους πιο ταλαντούχους και αναγνωρισμένους θεατρικούς μας συγγραφείς. Νομίζω πως ο Ογκαστ Γουίλσον θα ήταν περήφανος.
Slumdog Millionaire του Ντάνι Μπόιλ (2008) / Μας έβαλε σε ένα κόσμο που δεν είχα δει ποτέ και ειδικά εκτελεσμένο με ένα τόσο σωματικό και τραχύ τρόπο. Δεν ήταν μόνο συγκινητικό, αλλά και γεμάτο καρδιά, επικίνδυνο και ψυχαγωγικό μαζί.
Beasts of the Southern Wild του Μπεν Ζάιτλιν (2012) / Γεμάτο φαντασία και βαθιά συγκινητικό, χωρίς όλα τα χολιγουντιανά τρικ. Ενας ανεξερεύνητος κόσμος για κάποιους, στην ίδια μας την πίσω αυλή.
Zero Dark Thirty της Κάθριν Μπίγκελοου (2012) / Ενα σημαντικό πορτρέτο των γεγονότων που οδήγησαν στη δολοφονία του Μπιν Λάντεν και το οποίο κατάφερνε να διατήρήσει την ένταση, ακόμη και όταν έβλεπες δυο ανθρώπους να μιλάνε σε ένα δωμάτιο. Η Κάθριν Μπίγκελοου έκανε μια δουλειά τεχνίτη και το σενάριο του Μαρκ Μπόαλ ήταν έξυπνο, ελαφρύ και συγκινητικό.
Avatar του Τζέιμς Κάμερον (2009)
Munich του Στίβεν Σπίλμπεργκ (2005)
There Will Be Blood του Πολ Τόμας Αντερσον (2007)
The Pianist του Ρόμαν Πολάνσκι (2002) / Δεν ήταν μόνο φανταστικός ο Εϊντριεν Μπρόντι στο ρόλο του Βλαντισλάβ Σπίλμαν, αλλά ο Ρόμαν Πολάνσκι μας πήγε σε ένα τραγικό ταξίδι με κομψότητα και συναίσθημα. Και είναι μια ταινάι που έχω δει πολλές φορές, αλλά κάθε φορά βλέπω κάτι καινούριο στο κάδρο.
Eastern Promises του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (2007) / Ο Βίγκο Μόρτενσεν ήταν ένας από τους πιο ψυχρούς γκάνγκστερ που είχα δει και η ερμηνεία του ήταν όσο λεπτομερής, επικίνδυνη και τρομακτική μπορούσε να είναι. Το βάζω μαζί με τις αγαπημένες μου γκανγκστερικές ταινίες όλων των εποχών, το «Heat» του Μάικλ Μαν και τα «Καλά Παιδιά» του Μάρτιν Σκορσέζε.
Gladiator του Ρίντλεϊ Σκοτ (2000)
ΠΟΛ ΦΕΪΓΚ
Είμαι ένας πολύ καθόλου κυνικός σκηνοθέτης. Μου αρέσουν τα χαρούμενα φινάλε, αγαπώ τα ρομάντζα, τις feel-good ταινίες. Η καλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ είναι όταν ξεχνάω ότι βλέπω μια ταινία. Η όταν σαν σκηνοθέτης αναρωτιέμαι «Πως το έκαναν αυτό;». Οι αγαπημένες μου ταινίες χωρίς αξιολογική σειρά.
Napoleon Dynamite του Τζάρεντ Χες (2004) / Μια από τις ταινίες που θα μπορούσα να βλέπω ξανά και ξανα, γιατί ήταν απλά τόσο έξω από τα συνηθισμένα. Στην κωμωδία, νιώθουμε ότι τα έχουμε δει και κάνει όλα, αλλά ξαφνικά εμφανίζεται μια πρωτότυπη φωνή και λες «αυτό είναι».
Moulin Rouge του Μπαζ Λούρμαν (2001)
Sing Street του Τζον Κάρνεϊ (2016)
This Is the End των Σεθ Ρόγκεν, Εβαν Γκόλντμπεργκ (2013) / Κάθε 10 ή 15 χρόνια, η κωμωδία πηγαίνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, επειδή κάποιος κάνει κάτι ριψοκίνδυνο και για μένα αυτή η ταινία ήταν αυτό. Συνδύασαν στοιχεία που δεν έμοιαζαν ότι μπορούσαν να λειτουργήσουν - ήταν συναισθηματικό και αστείο και όμως το κατάφεραν όλο παίζοντας απλά τους εαυτούς τους.
Amélie του Ζαν Πιερ Ζενέ (2001) / H Οντρέ Τοτού ήταν τόσο απίστευτα χαριτωμένη και αστεία στο ρόλο που όταν τη συνδύαζες μαζί με το στιλ γινόταν τόσο στιλάτο. Την ερωτεύεσαι αυτόματα. Το μόνο μου παράπονο είναι στην τελευταία σκηνή, όταν είναι πάνω στο σκούτερ, θα προτιμούσα να οδηγούσε αυτή το σκούτερο και ο τύπος να ήταν από πίσω της.
Love Actually του Ρίτσαρντ Κέρτις (2003) / Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ανακατέψεις διαφορετικές ιστορίες αποτελεσματικά. Μελετώ αυτήν την ταινία και πάντα τη θαυμάζω. Δεν ξέρω πως το έκανε ο Ρίτσαρντ Κέρτις.
Α Single Man του Τομ Φορντ (2009)
Moon του Ντάνκαν Τζοουνς (2009) / Ενα αριστούργημα. Και ένα από τα πιο αγαπημένα μου soundtracks όλων των εποχών.
Casino Royale του Μάρτιν Κάμπελ (2006) / Αλλη μια ταινία που θα μπορούσα να βλέπω κάθε μέρα. Ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι ο αγαπημένος μου Μποντ. Η αρχική σκηνή με το παρκούρ είναι μια από τις σπουδαίες σκηνές δράσης σε ταινία. Και η σκηνή στο αεροδρόμιο - δεν είναι μόνο χάος, είναι δράμα, μαθαίνεις από αυτήν για τους χαρακτήρες.
Mustang της Ντενίζ Γκαμέ Εργκιουβέν (2015) / Ενα ντεμπούτο για πέντε αδερφές στην Τουρκία που με τρέλανε κυριολεκτικά. Προφανώς και αγάπώ κάθε ταινία με γυναίκες που βρίσκουν το δρόμο τους. Είναι σπαραξικάρδιο και πανέμορφα σκηνοθετημένο. Οταν κάνεις την πρώτη σου ταινία, αν είναι καλή, για πρώτη φορά ο κόσμος σκαρφαλώνει μέσα στο κεφάλι σου και βλέπει τον κόσμο με τα μάτια σου.
ΜΠΡΕΤ ΡΑΤΝΕΡ
Αυτες οι ταινίες είναι οι προσωπικές αγαπημένες μου για πολλούς λόγους. Πολλές άλλες ταινίες αξίζουν επίσης, αλλά σκέφτηκα να τις κρατήσω στις 10. Επίσης ήθελα να συμπεριλάβω ντοκιμαντέρ που είναι ένα από τα αγαπημένα μου είδη.
The Kid Stays in the Picture των Μπρετ Μόργκεν και Νανέτ Μπερστάιν (2002) / Ενα από τα σπουδαιότερα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ. Στην εποχή του ήταν πρωτοπόρο στη χρήση των φωτογραφιών που ζωντάνευαν. Η ταινία με έκανε να ονειρευτώ και ήταν μια ιστορία επιβίωσης ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή παραγωγούς.
The Pianist του Ρομάν Πολάνσκι (2002) / Θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις σπουδαιότερες ταινίες για το Ολοκαύτωμα που έγιναν ποτέ.
The Hangover του Τοντ Φίλιπς (2009) / Μια δήλωση αγάπης για τον Τοντ Φίλιπς ως σκηνοθέτη. Δεν είναι μόνο ευφυής στην κωμωδία, αλλά κατανοεί απόλυτα και το κοινό.
Borat του Σάσα Μπαρόν Κοέν (2006) / Μια από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών. Ούτε όταν ήμουν παιδί και έβλεπα τον Εντι Μέρφι να δημιουργεί μοναδικούς χαρακτήρες είχε υπάρξει κάτι τέτοιο. Επίσης πρωτοποριακό στη μορφή του.
The Social Network του Ντέιβιντ Φίντσερ (2010) / Μια αριστοτεχνική ταινία σε όλα τα επίπεδα.
Y Tu Mamá También του Αλφόνσο Κουαρόν (2002) / Μου θύμισε ταινίες που είχαν σημαδέψει τα νιάτα μου όπως το «Risky Business», το «Fast Times at Ridgemont High» ή το «The Last American Virgin». Συνέλαβαν αυτό που νιώθεις για τη ζωή μετά το κολέγιο, για τη σεξουαλικότητα, τη φιλία, την αγάπη, τους γονείς και όλα τα θέματα που ένας νεαρός άντρας αντιμετωπίζει. Αυτή η ταινία το έκανε για μια νεότερη γενιά.
Sexy Beast του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2001) / Οι γκανγκστερικές ταινίες είναι από τα αγαπημένα μου είδη. Αυτό είναι ένα από τα σπουδαία μοντέρνα γκανγκστερικά φιλμ και ο χαρακτήρας του Μπεν Κίνγκσλεϊ ένας από τους πιο σπουδαίους κακούς. Το σινεμά του Τζόναθαν Γκλέιζερ είναι ταπεινό και συγκεντρωμένο σε αυτό που θέλει να πει. Εδώ έφτιαξε μια ταινία γεμάτη από στιλ και ουσία.
Birth του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2004) / Ακόμη ένα ευφυές φιλμ από τον Τζόναθαν Γκλέιζερ, απίστευτο όχι μόνο για τις ερμηνείες και τον τόνο αλλά και για τη φωτογραφία του Χάρη Σαββίδη.
Roman Polanski: Wanted and Desired της Μαρίνα Ζένοβιτς (2008) / Ενα από τα σπουδαίοτερα παραδείγματα για το πόσο επιδραστικό μπορεί να είναι ένα ντοκιμαντέρ. Αφηγείται μια πολύπλοκη ιστορία που αφήνει την τελική γνώμη στον θεατή.
Kill Bill: Vol. 1 του Κουέντιν Ταραντίνο (2003) / Δεν υπάρχει κανένας σκηνοθέτης σαν τον Κουέντιν Ταραντίνο και δεν θα υπάρξει ποτέ.
ΑΛΕΞ ΓΚΙΜΠΝΕΪ
Δεν μου αρέσουν οι λίστες με τα 10 καλύτερα. Πως βάζεις στη σειρά το «Spirited Away» και το «Eastern Promises»;
Και δεν μου αρέσει να μιλάω για «σπουδαίες ταινίες». Θυμάμαι όται ο πατέρας μου πέρασε την περισσότερη ζωή του θέλοντας να γίνει ένας «σπουδαίος άνθρωπος», αλλά ήταν πιο ενδιαφέρων και πιο σημαντικός σε μένα όταν έγινε ένας «καλός άνθρωπος», έξυπνος, περίεργος και τον ενδιέφερε περισσότερο να ακούει παρά να βγάζει λόγους.
Η λίστα μου αποτελείται από «καλές ταινίες» που ταρακούνησαν την καρδιά μου με αναπάντεχους τρόπους.
Πολλές είναι ντοκιμαντέρ. Μέχρι τώρα, στον 21ο αιώνα, τα ντοκιμαντέρ υπήρξαν πιο σημαντικά και πρωτοπόρα από τη μυθοπλασία. Μια μέρα, στο Φεστιβάλ του Τορόντο, όταν είδα μαζί το «The Gatekeepers» (2012) και το «Stories We Tell» (2013), νόμιζα ότι είχα μεταφερθεί στον κινηματογραφικό Παράδεισο.
City of God του Φερνάντο Μεϊρέλες (2003) / Γουάου! Η κότα και το μαχαίρι!
Michael Clayton του Τόνι Γκιλρόι (2007) / Υπέροχη ταινία για τη διαφθορά. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν ο Τζορτζ Κλούνεϊ αναλαμβάνει να βάλει στη θέση του έναν αλαζόνα πελάτη. Θέλετε να καταλάβετε την οικονομική κρίση του 2008. Δείτε αυτήν τη σκηνή.
Pan’s Labyrinth του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (2006) / Εχω περάσει πολύ χρόνο στη ζωή αναλογιζόμενος τα βασανιστήρια. Αυτή η ταινία μπαίνει τόσο βαθιά στον τρόμο που προκαλούν και στη φαντασία που χρειάζεται για να τα αντέξεις.
No Country for Old Men των Τζόελ και Ιθαν Κοέν (2007) / Η απόλυτη ταινία μετά την 11η Σεπτεμβρίου που δεν έχει να κάνει με την Αλ Κάιντα και την πολιτική στο Ιράκ. Αφορά μια βίαιη έκρηξη τρόμου την οποία μπορείς να κατανοήσεις μόνο με τη σοφία ενός σερίφη φιλοσόφου.
The Grand Budapest Hotel του Γουές Αντερσον (2014) / Στιλιστικά ευφυές. Και τι ταχύτητα...
I Am Not Your Negro του Ραούλ Πεκ (2017) / Αριστούργημα.
Nostalgia for the Light του Πατρίσιο Γκουζμάν (2011) / Γι' αυτούς που ψάχνουν απαντήσεις στο παρελθόν και τις βρίσκουν στο παρόν. Ποιος είπε ότι η αφήγηση δεν μπορεί να είναι ποίηση;
Waltz With Bashir του Αρι Φόλμαν (2008) Δημιούργησε ένα νέο είδος - το ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων - για να αφηγηθεί μια ιστορία από στοιχειωτικές μνήμες.
Iraq in Fragments του Τζέιμς Λόνγκλι (2006) Δημιουργεί ποίηση από την καθημερινή ζωή του Ιράκ.
Grizzly Man του Βέρνερ Χέρτσογκ (2005) / Οι εκδότες μου μπορούν να σας πουν για τις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειές μου να μιμηθώ τη φωνή του Βέρνερ Χέρτσογκ όταν μιλάει για τον Τίμοθι Τρέντγουελ που είδε το "φως της ανθρωπότητας" στα μάτια της αρκούδας που τελικά τον σκότωσε.
Heart of a Dog της Λόρι Αντερσον (2015) / Μια ταινία που φτιάχνει τους κανόνες της καθώς περνάει η ώρα. A film that makes up its own rules as it goes along.
The Big Short του Ανταμ ΜακΚέι (2015) / Είναι δύσκολο να κάνεις αφηρημένες οικονομικές έννοιες να γίνουν κατανοητές και διασκεδαστικές. Αυτή η ταινία είναι ο κινηματογραφικός Φρανκ Ζάπα ή ο Κάπτεν Μπίφχαρτ - είναι ελεύθερο να πέι όπου θέλει να πάει. Και η ερμηνεία του Κρίστιαν Μπέιλ - ω λα λα!
ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ
Ποια ταινία είναι καλύτερη... Το «Θα Χυθεί Αίμα» ή το «Καμια Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» (και τα δύο του 2007); Παράξενη ερώτηση. Με ενδιαφέρει το αντίκτυπο που είχαν αυτές οι ταινίες πάνω μου τότε, και ακόμη και σήμερα. Ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής.
Υπάρχουν συγκεκριμένες σκηνές που διαπέρασαν το κρανίο μου, σαν μια σφαίρα που μου τίναξε τα μυαλά στους τοίχους. Οπως η σκηνή με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις να βαφτίζει ένα μωρό με πετρέλαιο κάνοντας το «Θα Χυθεί Αίμα» ένα αυτόματα κλασικό φιλμ. Ενιωσα το ίδιο όταν είδα το «Καμια Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους». Η εικόνα με τις μπότες του σερίφη να αφήνουν μαύρα σημάδια στο πάτωμα καθώς στραγγαλίζεται από τον εφιαλτικό δολοφόνο του Χαβιέ Μπαρδέμ, με στοιχειώνει από τότε.
Το ελάφι που σκοτώνεται σε αργή κίνηση από ένα αυτοκίνητο στον «Ενας Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ (2010) είναι για μένα μια από τις πιο δυνατές κινηματογραφικές σκηνές της τελετυαίας δεκαετίας. Αλλά είναι καλύτερο από το να ακολουθείς τη Σκάρλετ Τζοχάνσον σε μια πισίνα από σκοτάδι στο «Under the Skin» του Τζόναθαν Γκλέιζερ (2014); Μήλα και πορτοκάλια. Οι λίστες είναι για το μανάβικο.
Η τρέλα στον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου (2010) είναι το πιο ανανεωτικό πράγμα που είδα εδώ και πολύ καιρό. Ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς σκηνοθέτες που δουλεύει στις μέρες μας, αλλά εγώ γελάω ακόμη με τους τρελούς ενήλικες που έτρεχαν για να πιάσουν τα αεροπλάνα που έπεφταν στον κήπο τους, επειδή ο πατέρας τους τους είχε πείσει ότι είναι φρούτα που πέφτουν από τον ουρανό.
Θυμάμαι ολοζώνταν το «Dogville» του Λαρς φον Τρίερ (2004). Η ιδέα του να φτιάξεις ένα σκηνικό χωρίς τοίχους για να δείξεις τη δειλία μιας ολόκληρης κοινωνίας ήταν ευφυής.
Θεέ μου, αγαπώ το σινεμά. Και εύχομαι να πρόσθετα κι άλλες ταινίες που αγαπώ... όπως τα «Παιδιά των Ανθρώπων» του Αλφόνσο Κουαρόν (2006), το «Inception» του Κρίστοφερ Νόλαν (2010), το «Amores Perros» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου (2001).
Οταν ξεκίνησαν να κάνω ταινίες στο τέλος του 20ού αιώνα, η προηγούμενη γενιά σκηνοθετών έλεγε πως το σινεμά είχε πεθάνει. Λοιπόν... ας ζήσει το σινεμά!
Διαβάστε ακόμη
- Μαθαίνοντας τα μυστικά των μεγαλύτερων σκηνοθετών του σύγχρονου σινεμά
- Το BBC ψηφίζει τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών!
- Αυτοί είναι (περίπου) οι 100 καλύτεροι σκηνοθέτες των τελευταίων 25 χρόνων
