Επέλεξα να χρησιμοποιήσω τη δουλειά μου ως μια αντανάκλαση των αξιών μου.»
Πέθανε σε ηλικία 94 ετών ο ηθοποιός Σίντνεϊ Πουατιέ. Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε από τον Υπουργό Εξωτερικών στις Μπαχάμες Φρεντ Μίτσελ. O πρωθυπουργός δήλωσε πως ένιωσε ταυτόχρονα μια τεράστια θλίψη και μια αίσθηση γιορτής με το άκουσμα του θανάτου του Σίντνεϊ Πουατιέ.
«Θλίψη γιατί δεν θα είναι πια κοντά μας για να του πούμε πόσα πολλά σημαίνει για εμάς, αλλά γιορτή γιατί έκανε τόσα πολλά για να δείξει στον κόσμο ότι άνθρωποι με την πιο ταπεινή καταγωγή μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Χάσαμε έναν εμβληματικό άνθρωπο, έναν ήρωα, ένα μέντορα, έναν αγωνιστή, ένα εθνικό θησαυρό.»
Ο Πουατιέ ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός ηθοποιός που κέρδισε Οσκαρ Α' ανδρικού ρόλου και ήταν επίσης σκηνοθέτης, συγγραφέας και διπλωμάτης, ίσως η σημαντικότερη προσωπικότητα της καλλιτεχνικής μαύρης Αμερικής που άνοιξε το δρόμο για μια βιομηχανία χωρίς διακρίσεις και ενεργός ακτιβιστής και παρών σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές μέχρι και το τέλος της ζωής του.
Ο Σίντνεϊ Πουατιέ γεννήθηκε στο Μαϊάμι της Φλόριντα, όπου οι Μπαχαμέζοι γονείς του βρίσκονταν εκεί για επίσκεψη. Ο Πουατιέ μεγάλωσε στο Νησί Κατ της Καραϊβικής κι έπειτα διέμεινε στο Μαϊάμι, όπου οι γονείς του, Ρέτζιναλντ Τζέιμς Πουατιέ και Eβελiν Aουτεν, ταξίδευαν για να πουλήσουν ντομάτες κι άλλα προϊόντα της φάρμας τους στο Νησί Κατ.
Ο Πουατιέ γεννήθηκε δυο μήνες πρόωρα κι οι ελπίδες επιβίωσης του βρέφους ήταν ελάχιστες, γι' αυτό το λόγο οι γονείς του διέμειναν τρεις μήνες στις ΗΠΑ. για να τον φροντίσουν. Ετσι ο ηθοποιός έλαβε αυτομάτως την αμερικανική ιθαγένεια. Στα 10 του χρόνια οι γονείς του μετακόμισαν στην πόλη Νασάου στις Μπαχάμες και στα 15 του χρόνια οι γονείς του τον έστειλαν στο Μαϊάμι για να ζήσει με τον αδελφό του. Στα 17 του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε ως λαντζιέρης. Με τη βοήθεια ενός Εβραίου σερβιτόρου που καθόταν μαζί του κάθε βράδυ έμαθε να διαβάζει εφημερίδα.
Αργότερα αποφάσισε να καταταγεί στον Αμερικανικό Στρατό κι όταν απολύθηκε πέρασε από επιτυχημένη ακρόαση, μέσω της οποίας έλαβε δουλειά στο Αμερικανικό Θέατρο Νέγρων.
Ο Πουατιέ ξεκίνησε τις εμφανίσεις του στο Αμερικανικό Θέατρο Νέγρων, αλλά το κοινό τον αποδοκίμασε. Οι περισσότεροι μαύροι ηθοποιοί της εποχής ήταν καλλίφωνοι, αλλά ο Πουατιέ δε διέθετε μουσικό αυτί, πράγμα που τον καθιστούσε μη ικανό να τραγουδήσει. Αποφασισμένος να βελτιώσει τις υποκριτικές του δυνατότητες και να ξεφορτωθεί την προφορά που υποδήλωνε την καταγωγή του από τις Μπαχάμες, πέρασε έξι μήνες μελετώντας ώστε να έχει επιτυχία στο θέατρο.
Η δεύτερή του απόπειρα στο θέατρο ήταν επιτυχημένη και τον οδήγησε στον πρωταγωνιστικό ρόλο στην θεατρική παράσταση Λυσιστράτη (βασισμένη στην ομώνυμη κωμωδία του Αριστοφάνη) στο Μπρόντγουεϊ, που του χάρισε καλές κριτικές. Εκεί τον πρόσεξε κι ο διευθυντής της 20th Century Fox, Ντάριλ Φ. Ζάνουκ, που τον προσέλαβε για να συμμετάσχει στην ταινία του Τζόζεφ Λ. Μάνκιεβιτς «Το Μίσος Προστάζει» («No Way Out», 1949) στο ρόλο ενός γιατρού που απειλείται από έναν λευκό άνδρα τον οποίο υποδύθηκε ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ.
Η ερμηνεία του τον οδήγησε σε περισσότερους ρόλους, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν αξιοσημείωτοι, σε σχέση με εκείνους που προσέφεραν σε άλλους Αφροαμερικανούς ηθοποιούς της περιόδου. Καθιερώθηκε με τη συμμετοχή του στην ταινία «Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα» (Blackboard Jungle, 1955), όπου εμφανίστηκε στο ρόλο μαθητή μιας ανεπίδεκτης τάξης πλάι στον Γκλεν Φορντ.
Στο «Η Ζούγκλα του Μαυροπίνακα»
Στο «Κάτω από το Βλέμμα του Θεού»
Με την Αν Μπάνκροφτ στην απονομή των Οσκαρ του 1963
Ο Πουατιέ ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός ηθοποιός που έλαβε υποψηφιότητα για Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του 1958 «Οταν Σπάσαμε τις Αλυσίδες» («The Defiant Ones»). Ηταν επίσης ο πρώτος ηθοποιός που κέρδισε το βραβείο για την ταινία «Κάτω από το Βλέμμα του Θεού» («Lillies of the Field») το 1963.
Είχαν προηγηθεί οι βραβεύσεις της Χάτι ΜακΝτάνιελ που βραβεύτηκε με Οσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Οσα Παίρνει ο Ανεμος» («Gone With the Wind», 1939) και του Τζέιμς Μπάσκετ που έλαβε τιμητικό βραβείο Oσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία της Ντίσνεϊ «Τραγούδι του Νότου» («Song of the South»). Παρά τη νίκη του ο Πουατιέ, φοβόταν ότι η Κινηματογραφική Βιομηχανία του παραχώρησε το βραβείο μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει τα πλήθη και για να του απαγορεύσει μεγαλύτερες και σημαντικότερες απαιτήσεις στο μέλλον. Την επόμενη χρονιά της νίκης του δούλεψε ελάχιστα και παρέμεινε ο μοναδικός Αφροαμερικανός ηθοποιός του Χόλιγουντ με επιτυχία, αλλά οι ρόλοι που του προσέφεραν ήταν αδιάφοροι.
Δείτε εδώ τον Σίντνεϊ Πουατιέ να παραλαμβάνει το Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1963:
Το 1959 ηθοποιός εμφανίστηκε στο Μπρόντγουεϊ στη θεατρική παράσταση «Ενα Σταφύλι στον Ηλιο», έργο το οποίο μεταφέρθηκε έπειτα με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Το 1965 έδωσε αξιομνημόνευτες ερμηνείες στις ταινίες «Βυθίσατε το Υποβρύχιο U-128» («The Bedford Incident») και «Τυφλός Αγγελος» («A Patch of Blue») πλάι στις Ελίζαμπεθ Χάρτμαν και Σέλεϊ Γουίντερς.
Με τον Ροντ Στάιγκερ στο «Ιστορία Ενός Εγκλήματος»
Το 1967 απεδείχθη η εμπορικότερή του χρονιά με τρεις ταινίες του να είναι οι δημοφιλέστερες της χρονιάς: «Ιστορία ενός Εγκλήματος» (In the Heat of the Night), «Μάντεψε Ποιος θα Έρθει το Βράδυ» (Guess Who's Coming to Dinner) και «Στον Κύριο μας με Αγάπη» (To Sir, with Love). Στην ταινία «Η Ιστορία Ενός Εγκλήματος» έλαβε έναν από τους δημοφιλέστερους του ρόλους, ως αστυνομικός Βέρτζιλ Τιμπς. Ο χαρακτήρας του Τιμπς εμφανίστηκε σε άλλες δυο ταινίες με πρωταγωνιστή τον Πουατιέ «Με Λένε Κύριο Τιμπς» (They Call Me MISTER Tibbs!, 1970) και «Η Οργάνωση» (The Organization, 1971) που δεν είχαν την επιτυχία του πρωτότυπου. Το 1968 έγραψε το σενάριο της ταινίας «Για την Αγάπη της Άιβι» (For Love of Ivy), όπου ανέλαβε επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ο Πουατιέ σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες. Εκανε το ντεμπούτο του στο σκηνοθετικό τιμόνι το 1972 με την ταινία «Οι Δυο Συνένοχοι» (Buck and the Preacher), όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Χάρι Μπελαφόντε. Η εμπορικότερη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το «Τώρα... δεν μας Σταματάει Τίποτα» (Stir Crazy, 1980) που θεωρούταν για πολλά χρόνια η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από Αφροαμερικανό σκηνοθέτη. Πρωταγωνιστές της ήταν ο Ρίτσαρντ Πράιορ και ο Τζιν Γουάιλντερ. Το 1974 σκηνοθέτησε ξανά τον Χάρι Μπελαφόντε, μαζί με τον φίλο του Μπιλ Κόσμπι στην ταινία «Uptown Saturday Night». Το 1975 σκηνοθέτησε ξανά τον Μπιλ Κόσμπι στην ταινία «Οι Κατεργάρηδες» (Let`s Do It Again). Η ταινία του 1977 «A Piece of Action» σηματοδότησε την αρχή της αποχής του από την υποκριτική προκειμένου να αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία. Επέστρεψε στην υποκριτική το 1988 με τη συμμετοχή του στην ταινία «Φονική Καταδίωξη» (Shoot to Kill).
Το 2002 ο Σίντνεϊ Πουατιέ ηθοποιός βραβεύτηκε με τιμητικό Οσκαρ από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, για τα επιτεύγματά του ως καλλιτέχνης, αλλά κι ως άνθρωπος και το 2009 τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Από το 1997 ήταν πρέσβης για λογαριασμό του νησιών Μπαχάμες.
Αν με θυμούνται γιατί έκανα μερικά πράγματα και η παρουσία μου πυροδότησε καλή ενέργεια, τότε μου είναι αρκετό.»
Δείτε εδώ τον Σίντνεϊ Πουατιέ να παραλαμβάνει τιμητικό Οσκαρ το 2002:
Δείτε εδώ τον Σίντνεϊ Πουατιέ να παραλαμβάνει το BAFTA Fellowship από την Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου:
