Μ' ένα πρόγραμμα 62 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
- Γνωρίστε, μία-μία, τις ελληνικές μικρού μήκους που θα διαγωνιστούν στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας και τους δημιουργούς τους
Τι είδαμε την Πέμπτη, 22 Σεπτεμβρίου
Sternenkind του Δανιήλ Μίχαλου / Ενα ζευγάρι μαθαίνει ότι το παιδί που περιμένει δεν θα επιζήσει μετά τη γέννα. Ο τρόπος που θα το αντιμετωπίσει, η μοναξιά που θα φέρει αυτό το τραγικό γεγονός στις ζωές τους, η άρνηση που μοιάζει ο εύκολος και ο ακόμη πιο δύσκολος δρόμος της αποδοχής γίνονται όλα ένα συμπαγές, ανθρώπινο, σε στιγμές σκληρό φιλμ που αντέχει το βάρος της ιστορίας του ακριβώς επειδή πίσω από την κάμερα βρίσκεται ένας ολοκληρωμένος σκηνοθέτης που γνωρίζει πως το σχεδόν αδιόρατο παιχνίδι του με το χρώμα, η αποστασιοποιημένη φόρμα, οι αναπάντεχες σεναριακές ιδέες, οι υπέροχες ερμηνείες από τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές και η καλοδουλεμένη ατμόσφαιρα που ισορροπεί γοητευτικά ανάμεσα στην ταινία τρόμου και την τραγωδία υπάρχουν όλα εκεί για να υπηρετήσουν πριν απ' οτιδήποτε μια αποκαλυπτική διαδρομή πάνω στην έννοια της απώλειας: ενός παιδιού, μιας σχέσης, του ίδιου σου του εαυτού. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Sternenkind» και διαβάστε τη συνέντευξη του Δανιήλ Μίχαλου στο Flix.
Αόρατος του Κώστα Γεραμπίνη / Συνεχίζοντας την εξερεύνησή του πάνω στις έννοιες του ανδρισμού, της ταυτότητας και της απεγνωσμένης ανάγκης να ανήκεις κάπου όταν νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ο Κώστας Γεραμπίνης παίζει στον «Αόρατο» με τους κανόνες ενός ψυχολογικού θρίλερ, ακολουθώντας τη λανθάνουσα πορεία ενός αγοριού προς την ενηλικίωση. Ολοκληρωμένος σκηνοθέτης ήδη από το εξαιρετικό «Παγόβουνο», ο Γεραμπίνης γνωρίζει καλά να χωροθετεί, να στήνει μικρές σκηνές υπόκωφης έντασης που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα της κάθε φορά διαδρομής του, να ξεχωρίζει ηθοποιούς για απαιτητικούς ρόλους (υπέροχος ο Εκτορας Λιάτσος στο ρόλο του Θοδωρή) και να κορυφώνει την κινηματογραφική του σκέψη, έχοντας πριν ανοίξει μερικούς ενδιαφέροντες κύκλους προς συζητήση. Εδώ, με λιγότερη συναισθηματική ένταση σε σχέση πάντα με το «Παγόβουνο» που αναπόφευκτα στέκεται ως μέτρο σύγκρισης της πορείας του ως δημιουργός. Δείτε εδώ περισσότερα για τον «Αόρατο» και διαβάστε τη συνέντευξη του Κώστα Γεραμπίνη στο Flix.
Unattended Item του Φίλιππου Βοκοτόπουλου / Βγαλμένο λες από το πιο διαυγές απόσταγμα της μεγάλης παράδοση του αγγλικού νουάρ, με την περισσή αυθεντικότητα του πρωταγωνιστή του, του σκηνικού των λονδρέζικων προαστίων και της οικονομικής κρίσης που υπό συνθήκες οδηγεί κάθε άνθρωπο σε... μεγάλες αποφάσεις, το «Unattended Item» συστήνει στο πρόσωπο (και κυρίως το ταλέντο) του Φίλιππου Βοκοτόπουλου ένα σκηνοθέτη που όχι μόνο έχει χωνέψει τις κινηματογραφικές του αναφορές, αλλά που μπορεί να τις διοχετεύει με ρυθμό, ατμόσφαιρα και εκρήξεις ποπ σχολιασμού που δεν εξαντλούνται στο πόσο λυτρωτικό μπορεί να είναι το «Girls Just Wanna Have Fun» της Σίντι Λόπερ πάνω στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου. Δείτε εδώ περισσότερα γα το «Unattended Item» και δαιβάστε τη συνέντευξη του Φϊλιππου Βοκοτόπουλου στο Flix.
Smoke in the Water του Σπυρίδωνα Παπασπύρου / Δεν ξέρουμε κάτα πόσο τιμάει τη Σχολή Σταυράκου το γεγονός πως παρουσιάζει στους τίτλους το «Smoke in the Water», τη στιγμή που ένα ενδιαφέρον θέμα, όπως αυτό μιας νεαρής γυναίκας που ασφυκτιά μέσα σε ένα «λάθος» γάμο μετατρέπεται σε μια κακότεχνη επίδειξη ύφους και πειραματισμών που ακυρώνουν κάθε ειλικρινή πρόθεση για ένα «πειραγμένο οικιακό δράμα». Χωρίς καμία αγάπη για τους βασανισμένους ήρωές του, με ερμηνείες που φλερτάρουν τραγικά με το γκροτέσκο, μοντάζ που επιτίθεται χωρίς λόγο στο θεατή και ακροβασίες της κάμερας που αποσυντονίζουν παρά συγκεντρώνουν το βλέμμα, το φιλμ του Σπυρίδωνα Παπασπύρου θα μπορούσε να αρκεί ως μια πρωτόλεια δοκιμή πάνω σε ένα θέμα, αλλά ακόμη κι έτσι καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της σοβαροφάνειας για το «σοβαρό» θέμα για το οποίο έχει επιλέξει να μιλήσει. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Smoke in the Water» και διαβάστε τη συνέντευξη του Σπυρίδωνα Παπασπύρου στο Flix.
Ρήξη Τυμπάνου από το Κινηματογραφικό Εργαστήρι Ηλιούπολης / Δεν είναι η πρώτη φορά που το Φεστιβάλ Δράμας φιλοξενεί στο διαγωνιστικό του τμήμα ταινίες φτιαγμένες συλλογικά από Κινηματογραφικές Λέσχες ή Κινηματογραφικά Εργαστήρια ανά την Ελλάδα. Συνήθως οι ταινίες αυτές είναι άτεχνα φτιαγμένα με αγάπη δείγματα του πάθους ερασιτεχνών για το σινεμά που κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε διαγωνισμό με επαγγελματίες αφού η άδικη σύγκριση γέρνει πάντοτε εις βάρος των ίδιων. Ω, τι έκπληξη, λοιπόν που η «Ρήξη Τυμπάνου» του Κινηματογραφικού Εργαστηρίου Ηλιούπολης είναι ό,τι πιο απολαυστικό έχουμε δει μέχρι στιγμής στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας, ένας θριάμβος του κωμικού timing ποτισμένος με ισχυρές δόσεις σουρεαλισμού, πηγαίας τρέλας και μιας μελαγχολίας που αρχίζει και τελειώνει στην ψευδό - κι - όμως - τόσο - αληθινή περσόνα του πρωταγωνιστή του. Φυσικά και αυτός ο άνθρωπος που κυνηγάει ήχους στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη, σίγουρος πως έχει ανακαλύψει μολυσμένες συχνότητες σταλμένες από ένα άλλο σύμπαν (!) στη Γη, δεν υπάρχει. Αλλά έλα που η αφοπλιστική του εξομολόγηση στην κάμερα είναι ό,τι πιο απολαυστικά αληθινό θα «ακούσετε» αυτές τις μέρες για το σύγχρονο χάος. Εύγε! Δείτε και διαβάστε περισσότερα εδώ για τη «Ρήξη Τυμπάνου».
Αίνιγμα των Αντώνη Ντούσια και Αρη Φατούρου / Από τις πιο σοβαρές προσπάθεις για ένα ελληνικό τρισδιάστατο computer animation που δεν προδίδεται από την έλλειψη πόρων και τεχνικής, το πείραμα των Αντώνη Ντούσια και Αρη Φατούρου παγιδεύει το βλέμμα, μένοντας έξυπνα εκεί, αφού το ενδιαφέρον του 9λεπτου φιλμ παραμένει εικαστικό, εμπνευσμένο από τους πίνακες και τον αλά Νταλί σουρεαλισμό του Θόδωρου Πανταλέων με τα μεγάλα γυναικεία πρόσωπα και τους θρησκευτικούς συμβολισμούς της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά πόσο υπάρχει αφηγηματική γραμμή που ενώνει τις εικόνες αυτού του «Αινίγματος» ή πρόκειται για μια παράθεση από βινιέτες φτιαγμένες με όσο το δυνατόν πιο περισσή τέχνη, είναι ίσως κάτι που ενδιαφέρει λιγότερο, όταν το όλο εγχείρημα δεν προφασίζεται ότι λέει κάτι περισσότερο από αυτό που βλέπεις, έστω, με τα τρισδιάστατα γυαλιά σου. Δείτε περισσότερα και διαβάστε τη συνέντευξη των Αντώνη Ντούσια και Αρη Φατούρου στο Flix.
To Νανούρισμα της Μαρίας του Ντίνου Παναγόκου / Μια γυναίκα χάνει το παιδί που εγκυμονεί, βυθίζεται στο πένθος και μαζί της βυθίζει και τη σχέση της με το σύντροφό της, σε μία ταινία που φιλοδοξεί να συνθέσει και στη συνέχεια να αποσυνθέσει όλα όσα ενώνουν και χωρίζουν δύο ερωτευμένους ανθρώπους που καταρρέουν μπροστά στο βάρος μιας τραγωδίας. Είναι εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο ο Ντίνος Παναγόκος χρησιμοποιεί το τοπίο της ελληνικής φύσης σαν φόντο μιας ιστορίας που εμπνέεται από έννοιες όπως η ελευθερία, η γέννηση, η παρατήρηση, η ζωή - τοποθετώντας το κεντρικό ζευγάρι της ταινίας στο μαγευτικό περιβάλλον ενός υδροβιότοπου. Είναι όμως και τελείως άστοχος ο στόμφος και η βαρύγδουπη σεναριακή υπογράμμιση των πιο εσωτερικών στιγμών τους (κυρίως από την πλευρά του άνευρου πρωταγωνιστή Βαλάντη Φράγκου), που αποδυναμώνει την ατμόσφαιρα της αποξένωσης που ο Παναγόκος προσπαθεί να δημιουργήσει, η αλήθεια είναι, με παραπάνω συμβολικές σκηνές απ' όσες αντέχει η ιστορία του. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Νανούρισμα της Μαρίας» και διαβάστε τη συνέντευξη του Ντίνου Παναγόκου στο Flix.
Κύβος του Αλέξανδρου Σκούρα / Ο αγαπημένος γιος της μαμάς επιστρέφει από το εξωτερικό. Στο πατρικό τον περιμένουν και τα δυο του αδέλφια, η αδελφή του και ο Μάκης που το μόνο αξιόλογο πράγμα που έχει να επιδείξει στη ζωή του είναι η εξωπραγματική ταχύτητα με την οποία λύνει τον κύβο του Ρούμπικ. Σε μια τέλεια εκτελεσμένη «χορογραφία» έντασης, συναισθημάτων, πικρής κωμωδίας και θρίλερ, ο Αλέξανδρος Σκούρας βάζει το θεατή μέσα στα άδυτα μιας οικογένειας, κάνοντας τον να νιώσει (σχεδόν κυριολεκτικά) με απλότητα, λειτουργική σκηνοθεσία και κάτι παραπάνω από εξαιρετικές ερμηνείες όλες τις μικρές και μεγάλες αποτυχίες που κρύβονται πίσω από τις σιωπές και τις εκρήξεις τους. Χωρίς καμία υπερβολή, ας κρατηθούν από τώρα μερικά βραβεία ερμηνείας για τη σπαρακτική Σοφία Σεϊρλή που μεγαλουργεί σε κάθε της σκηνή, ας συνεχίσει ο Μάκης Παπαδημητρίου να παίζει αυτούς τους υπέροχους losers της διπλανής πόρτας αν είναι να είναι κάθε φορά καλύτερος και ας δοθούν γρήγορα χρήματα στον Αλέξανδρο Σκούρα για μια ταινία μεγάλου μήκους, αφού αυτό θα είναι σίγουρα κάτι για να περιμένεις. Δείτε εδώ περισσότερα για τον «Κύβο» και διαβάστε τη συνέντευξη του Αλέξανδρου Σκούρα στο Flix.
Διάρρηξη του Βασίλη Γουδέλη / Ενας κλέφτης μπαίνει μέσα στο σπίτι ενός ζευγαριού και καθώς ψάχνει το κάθε δωμάτιο ξεχωριστά, σαν να ζει στιγμές από το χωρισμό τους. Περισσότερο άσκηση πάνω σε μια ιδέα, παρά μια ολοκληρωμένη ταινία μικρού μήκους, η «Διάρρηξη» δεν εκμεταλλεύεται όλα όσα θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν μέσα από αυτή την περίεργη «συγκατοίκηση» ενός ξένου μαζί με μια διαλυμένη σχέση, παραμένοντας απλώς ανεκδοτολογική σε όλη τη διάρκειά της. Δείτε περισσότερα εδώ για τη «Διάρρηξη» και διαβάστε τη συνέντευξη του Βασίλη Γουδέλη στο Flix.
Waterproof της Ελένης Λαζαρίδη / Μια γυναίκα επισκέπτεται την Αλεξάνδρα στο σούπερ μάρκετ που δουλεύει σε μια σειρά από συναντήσεις που θα αποκαλύψουν ένα οικογενειακό μυστικό που θα την αναγκάσει να αναθεωρήσει τη σχέση με τον πατέρα της, τον αδερφό της, τον ίδιο της τον εαυτό. Τρυφερή και σκληρή απεικόνιση της ψυχολογίας μιας γυναίκας που προσπαθεί να βρει τη θέση της μέσα στα κακώς γραμμένα του παρελθόντος της, σε μια ταινία που διαθέτει και καλές ερμηνείες και στιβαρή κινηματογράφηση, αλλά που, μετά το τέλος της, αποδεικνύεται λίγη - σχεδόν σαν ένα στιγμιότυπο στο χρόνο, σαν μια ανολοκλήρωτη αφηγηση που άκουσες από κάποιον - για την ποσότητα των συναισθημάτων που έχει ξυπνήσει τόσο στους ήρωες όσο και στο θεατή. Δείτε εδώ περισσότερα για το «Waterproof» και διαβάστε τη συνέντευξη της Ελένης Λαζαρίδη στο Flix.
Χρήστος και Δήμητρα της Αμερίσσας Μπάστα / Απενοχοποιημένα ρομαντική, αφοπλιστικά ρετρό και με μια παιδικότητα που ποτίζει κάθε της πλάνο, η Αμέρισσα Μπάστα αφηγείται μια ιστορία βγαλμένη από παραμύθι, με όλο το φολκλόρ και την αφέλεια δύο μικρών παιδιών που ζουν το δικό του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στην καλακαιρινή Κύμη. Με τα εύσημα στη σκηνοθετική καθοδήγηση των δύο παιδιών που παίζουν χωρίς τις παραφωνίες που συνήθως συναντά κανείς σε υποκριτικές απόπειρες σε τέτοιες ηλικίες, η Μπάστα συνεχίζει με την ενδιαφέρουσα φιλμογραφία της («Ο Χριστός Σταμάτησε στου Γκύζη», «Εβίβα») να δοκιμάζεται σε είδη και ατμόσφαιρες, τελειοποιώντας εδώ την τεχνική της, αν και κανείς δεν θα έλεγε όχι σε ένα «σχολιασμό» της ωραιοποιημένης ατμόσφαιρας σε μια Ελλάδα που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Δείτε περισσότερα εδώ για το «Χρήστος και Δήμητρα» και διαβάστε τη συνέντευξη της Αμερίσσας Μπάστα στο Flix.
Xenos της Βούλας Γερμανάκου - Κοψίνη / Με ηχητικό ντεκόρ πολλαπλές απαντήσεις (σε κάθε πιθανή γλώσσα και ύφος) πάνω στην ερώτηση «Τι είναι ξένος;», η Βούλα Γερμανάκου - Κοψίνη είναι ολοφάνερο ότι φτιάχνει μια άσκηση για τη σχολή κινηματογράφου, αφού εκτελεί απλά μια ιδέα ντύνοντάς την με ανέμπνευστη εικόνα που φέρει μόνο τον όποιο συνειρμό κουβαλούσε ανέκαθεν το 16άρι φιλμ. Σε μια εποχή όπου τα θέματα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού βρίσκονται διάχυτα σε κάθε μορφή της καθημερινότητας, το φιλμ της Γερμανάκου - Κοψίνη μοιάζει κάτι λιγότερο από λίγο για να σταθεί μέσα σε ένα διαγωνιστικό τμήμα ταινιών μικρού μήκους, εκτός από το γεγονός πως στο YouTube μπορείς να βρεις πληθώρα ανάλογων ερασιτεχνικών προσπαθειών που ενδέχεται να έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο γύρω από τη διαλεκτική τους με την έννοια του «ξένου». Δείτε περισσότερα εδώ για το «Xenos» και διαβάστε τη συνέντευξη της Βούλας Γερμανάκου - Κοψίνη στο Flix.
Whale 52 του Θανάση Τρουμπούκη / Από τις πιο όμορφες ταινίες μικρού μήκους που είδαμε πρόσφατα, το φιλόδοξο εγχείρημα του Θανάση Τρουμπούκη δεν προσπαθεί μόνο να συνδυάσει την εμφάνιση της πιο μοναχικής φάλαινας στον κόσμο στο Σαρωνικό με ένα δύτη που περιμένει κρίσιμα ιατρικά αποτέλεσματα, αλλά και την υπαρξιακή αναζήτηση ενός ανθρώπου που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον ίδιο του τον εαυτό. Περισσότερο «λογοτεχνικός» και αποστασιοποιημένος απ' όσο θα άφηνε την ιστορία του να αναπνεύσει και να συγκινήσει, ο Θανάσης Τρουμπούκης τολμά και φέρει εις πέρας ένα δύσκολο γύρισμα (αλλά και μια σειρά από υπέροχα ειδικά εφέ), ακόμη κι αν στη διαδρομή χάνει και ο ίδιος το... μεγάλο νόημα που φιλοδοξούσε να μεταφέρει, αναλαμβάνοντας μάλλον περισσότερα ρίσκα απ' όσα μπορούσε να προβλέψει. Δείτε περισσότερα εδώ για το «Whale 52» και διαβάστε τη συνέντευξη του Θανάση Τρουμπούκη στο Flix.
Ο Τοίχος των Μάγια Τσαμπρού, Μαρκ Σάρτζεντ, Χάρη Τσαμπά / Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, μια ομάδα ανθρώπων περιμένει μπροστα σε ενα ΑΤΜ, όταν αυτό σταματάει να δίνει χρήματα. Ο,τι ακολουθεί θα μπορούσε να είναι μια μαύρη κωμωδία πάνω στα capital controls ή μια σουρεαλιστική παραβολή πάνω στο τέλος του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα, παρά μια δήθεν κριτική πάνω στα αριστερά τσιτάτα, την υστερία με το χρήμα και την κρίση που προκαλεί... κρίση, ένα ανέκδοτο τελικά που αναπαράγει αυτά ακριβώς που υποτίθεται ότι υπονομεύει σε ένα θεατρικά στημένο και (χμ...) χορογραφημένο σχήμα που σπάει τον τέταρτο τοίχο - τόσο τζάμπα αφού μετά από χρόνια ταινίων πάνω στην οικονομική κρίση, αυτή εδώ μοιάζει τόσο παλιά που μοιάζει να έχει ήδη ξεπεραστεί από τη... σύλληψή της. Δείτε εδώ περισσότερα για τον «Τοίχο» και διαβάστε τη συνέντευξη των δημιουργών του στο Flix.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Δράμα 2016, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2016 - Τελετή Εναρξης: Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία;
- Το Φεστιβάλ Δράμας 2016 ξεκινάει! Ολα όσα πρέπει να ξέρετε
- Γνωρίστε, μία-μία, τις ελληνικές μικρού μήκους που θα διαγωνιστούν στο 39ο Φεστιβάλ Δράμας και τους δημιουργούς τους
