Ακριβώς όπως ο αλησμόνητος Τρούμαν που ενσαρκώνει ο μοναδικός Τζιμ Κάρεϊ του οποίου τα δάχτυλα βουρτσίζουν τον ορίζοντα, το Φεστιβάλ των Καννών συλλαμβάνει την ακραία φύση του κόσμου προκειμένου να τον ξανασυλλάβει από την αρχή.
Η κλιματική κρίση, οι ανθρωπιστικές καταστροφές και οι ένοπλες συγκρούσεις… οι λόγοι για τις ανησυχίες είναι πολλοί. Οπως το 1939 και το 1946, το Φεστιβάλ επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά την ισχυρή του πεποίθηση ότι η τέχνη και ο κινηματογράφος βρίσκονται εκεί που ξετυλίγονται ο στοχασμός και η ανανέωση της κοινωνίας. Και όμως παραμένει πιστό στην ιδρυτική του δέσμευση που κατοχυρώνεται στο άρθρο 1 των κανόνων του: «Σκοπός του Διεθνούς Φεστιβάλ, σε πνεύμα φιλίας και καθολικής συνεργασίας, είναι να αποκαλύψει και να προβάλει ποιοτικές ταινίες προς το συμφέρον της εξέλιξης της τέχνης του κινηματογράφου».
Το The Truman Show (1998) σε σκηνοθεσία του Πίτερ Γουίαρ και σενάριο του Αντριου Νίκολ είναι μια σύγχρονη αντανάκλαση του σπηλαίου του Πλάτωνα και η αποφασιστική αυτή σκηνή προτρέπει τους θεατές όχι μόνο να βιώσουν τα σύνορα μεταξύ της πραγματικότητας και της αναπαράστασής της, αλλά και να αναλογιστούν τη δύναμη της μυθοπλασίας, μεταξύ χειραγώγησης και κάθαρσης. Ακριβώς όπως ο Τρούμαν ξεφεύγει από το ψέμα και σηκώνεται, το Φεστιβάλ, με το περίφημο κόκκινο χαλί του, προσφέρει στους θεατές την αλήθεια των καλλιτεχνών όταν μπαίνουν στην κινηματογραφική αίθουσα.
Δείτε παρακάτω την αφίσα του 75ου Φεστιβάλ Καννών:
