Το «Blue Jasmine» δεν είναι γυρισμένο στην Ελλάδα (αυτή θα ήταν η επόμενη ταινία του Γουντι Αλλεν, την οποία όμως θα κάνει τελικά στην Νότια Γαλλία) αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει από το να ανακηρύξουμε το τρέιλερ του στο καλύτερο πράγμα που είδαμε αυτές τις μέρες. Η Κέιτ Μπλάνσετ δείχνει εξαιρετική σε αυτή την dramedy, στον ρόλο μιας γυναίκας που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα στο Σαν Φρανσίσκο κι επιτέλους μοιάζει σαν ο Γούντι να έκανε κάτι λίγο πιο ενδιαφέρον από διακοπές στην Ευρώπη στέλνοντάς μας μια ταινία αντί για καρτ ποστάλ.
Nice day for a red wedding! Το πιο σοκαριστικό πράγμα που είδαμε όλη την εβδομάδα πάντως, ήταν με διαφορά το ένατο επεισόδιο του «Game of Thrones». Πιθανότατα μια γενιά τηλεθεατών θα σημαδευτεί αγιάτρευτα από τα όσα συμβαίνουν στο τέλος του συγκλονιστικού επεισοδίου, που για μια φορά ακόμη επιβεβαιώνει ότι τα βιβλία του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν και η τηλεοπτική τους μεταφορά αξίζουν ακόμη και το τελευταίο tweet της φήμης τους. Διαβάστε εδώ μόνο αν έχετε ήδη δει το επεισόδιο.
It's all Greek to us. Ηταν μια ενδιαφέρουσα εβδομάδα για το Ελληνικό σινεμά: Από την μια η συνέντευξη τύπου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στην οποία επιβεβαιώθηκε και δια στόματος υπουργού πολιτισμού πως δεν κλείνει (αντίθετα ανακοίνωσε και χρηματοδοτήσεις), από την άλλη η επιλογή της ταινίας της Πέννυς Παναγιωτοπούλου «Σεπτέμβρης» στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι. Στο ενδιάμεσο ακούσαμε κι άλλα καλά νέα, όπως την συμμετοχή δυο ελληνικών project στο φόρουμ συμπαραγωγών του Σαράγεβο CineLink, ή την επιλογή της Ελίνας Ψύκου ως μια από τους «10 European Directors to Watch» από το Variety. Οχι κι άσχημα!
Οι ταινίες της εβδομάδας: Ενας μάλλον αδιάφορος, νεαρός άντρας, ανακαλύπτει πως έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στην πολιτική ακόμη κι αν δεν έχει κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο στον «Φοιτητή» του Σαντιάγο Μίτρε. Μια ομάδα μάγων οργανώνει κι εκτελεί μια εντυπωσιακή ληστεία live από το σόου τους στο Λας Βέγκας στην διασκεδαστική «Συμμορία των Μάγων» του Λουί Λετεριέ. Η Νοεμί Λβοβσκί γυρίζει πίσω στα δεκάξι της στα «Γλυκά Μας Λάθη», ένα κορίτσι ανακαλύπτει έναν μαγικό κόσμο στο «Μυστικό Βασίλειο του Δάσους» κι ο Γουίλ Σμιθ και ο Γιος του Τζέιντεν δοκιμάζουν την πικρή γεύση της αποτυχίας στο «After Earth» του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν.
Οι συνεντεύξεις της εβδομάδας: «Η Ελλάδα επιλέχθηκε τυχαία. Ηξερα κάποιους ανθρώπους εκεί, έψαχνα την τοποθεσία για την ταινία και είχα στο μυαλό μου δύο χώρες, Αλλά όταν πήγα στην Ελλάδα και βρήκα το σπίτι που κάνουν τις διακοπές τους, αποφάσισα πως θα γυρίσουμε την ταινία εκεί. Στην αρχή σκεφτόμουν πως ίσως η ταινία θα γινόταν στο Σαν Φρανσίσκο. Ετσι κι αλλιώς δεν με ενδιαφέρει ποτέ να δείχνω «τουριστικά» τα μέρη που επισκεπτόμαστε. Το «Πριν το Ηλιοβασίλεμα» πρέπει να είναι η μοναδική ταινία που διαδραματίζεται στο Παρίσι και δεν βλέπουμε ποτέ τον Πύργο του Αϊφελ». [Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μιλά στο flix για το «Πριν τα Μεσάνυχτα».](https://flix.gr/articles/o-ritsarnt-linkleiter-milaei-sto-flix-gia-to-prin.html)
Ιθαν Χοκ: Οπως ακριβώς συμβαίνει στους χαρακτήρες μας, η σχέση μας βαθαίνει. Τώρα έχουμε γράψει τρεις ταινίες μαζί και αυτό είναι κάτι που μας έχει δέσει πολύ. Ζιλί Ντελπί: Οταν δουλεύουμε, ανοιγόμαστε ο ένας στον άλλον, μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Πρέπει να ανασύρουμε πολλά πράγματα προκειμένου να είμαστε αληθινοί απέναντι στους ήρωές μας. Κι αυτό γιατί δεν είμαστε ζευγάρι στην πραγματική ζωή, δεν ήμασταν ποτέ. Και αν ήμασταν, το έχω ξεχάσει... Οι πρωταγωνιστές του «Πριν τα Μεσάνυχτα» αναλύουν την σχέση τους και την ταινία.
«Πιστεύω στη μαγεία του σινεμά. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά και που την κάνω εδώ, στην Αμερική, στο Χόλιγουντ. Μεγαλώνοντας είδα μαγικό σινεμά, τη δεκαετία του ’70 και στις αρχές του ’80. Είδα τις ταινίες του Σπίλμπεργκ, του Λούκας, του Ζεμέκις. Κι αναρωτιόμουν, πώς το κάνουν αυτό; Πώς κάνουν τα ποδήλατα να πετούν μέχρι το φεγγάρι; Αυτές οι ταινίες μου ανύψωναν την καρδιά. Πιστεύω απόλυτα ότι το σινεμά είναι μαγεία και θα έπρεπε πάντα να είναι κάτι μαγικό και διαφορετικό. Το συνηθισμένο χρειάζεται κάτι ασυνήθιστο, κάτι υπερβατικό. Ζώντας στο σινεμά, η μαγεία βρίσκεται ολόγυρά μου, στην πιο καθαρή μορφή της. Τη βλέπω κι είμαι ευτυχισμένος. I believe!». Ο Λούι Λετεριέ μιλά για την μαγεία. Και του σινεμά
«Δεν θα έλεγα ότι κάνω ένα πολιτικό ή κοινωνικό σινεμά με την κλασσική έννοια του όρου. Συχνά μια πολιτική ταινία ξεχνά τους χαρακτήρες και την πλοκή, πράγματα που για μένα έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Το να θες να μιλήσεις για κάτι δεν είναι ποτέ αρκετό για να κάνεις μια ταινία. Εχει μεγάλη σημασία κι ο τρόπος που θα επιλέξεις το κάνεις. Κι εγώ προσπαθώ να το κάνω με έναν τρόπο που να είναι γοητευτικός για τον θεατή και γιατί όχι, έναν τρόπο που να φλερτάρει λίγο με το σινεμά είδους. Ενα στεγνό πολιτικό σινεμά δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει». Ο Σαντιάγο Μίτρε μιλά για τον «Φοιτητή».
Πράγματα που μάθαμε αυτή την εβδομάδα:
- Μας παρακολουθούν! Συνέχεια.
- Ο Ντέιβιντ Λιντς μπορεί να γράψει ένα τραγούδι που ακούγεται!
- Το στοματικό σεξ μπορεί να είναι επικίνδυνο
- Ο Ρόμπερτ ΝτεΝίρο δεν βαριέται ποτέ να παίζει τον γκάνγκστερ
- Οτι λάμπει δεν είναι Ράιαν Γκόσλινγγκ. Αλλά ο Ράιαν Γκόσλινγκ μπορεί να δημιουργήσει και πολιτικές διαμάχες.
- Ο Μικ Τζάγκερ και ο Μάρτιν Σκορσέζε ετοιμάζονται για το ΗΒΟ
- Ο Κιμ Κι Ντουκ δεν είναι πολύ δημοφιλής στην Κορέα
- Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το όνομα της Σκάρλετ Γιόχανσον χωρίς την άδειά της.
Tags: best of flix
