Θα μπορούσες να είσαι οπουδήποτε στον παγωμένο βορά, οποτεδήποτε στον χρόνο, αφού η ζωή του Νανούκ, της Σέντνα και του σκύλου τους που σέρνει το έλκηθρο του μοιάζει απαράλλαχτη με αυτή που ζούσαν οι γονείς, οι παππούδες, οι προπάπποι τους. Ομως οι γραμμές από τα καύσιμα των αεροπλάνων στον ουρανό σημαδεύουν το τώρα, οι πάγοι που γίνονται ολοένα και πιο λεπτοί, η άνοιξη που έρχεται πιο γρήγορα, τα θηραμάτα και τα ψάρια που λιγοστεύουν ορίζουν μια εποχή που αλλάζει ερήμην των δύο ηρώων.
Η μόνη τους επαφή με τον έξω κόσμο στην παγωμένη ερημιά όπου κατοικούν είναι οι επισκέψεις του Τσένα, ο οποίος φέρνει ξύλα, πετρέλαιο και νεά από την κόρη τους Αγκα, η οποία έχει εγκαταλείψει τον τρόπο ζωής τους για να δουλέψει σε ένα αδαμαντορυχείο κάτι που ο Νανούκ δεν μοιάζει να της έχει συγχωρέσει.
Ομως η Σέντνα μοιάζει πρόθυμη να αφήσει το παρελθόν να ξεχαστεί και ζητά από τον Νανούκ να επισκεφθούν την κόρη τους όταν εκείνη τελείωσει το γούνινο καπέλο που της φτιάχνει, αφού ξέρει ότι ο χρόνος τους δεν είναι πια πολύς. Ο άντρας της μοιάζει να ξεχνά όλο και συχνότερα κι εκείνη έχει μια μαύρη κηλίδα στην κοιλιά της που δείχνει να πονά όλο και συχνότερα.
Ο Λαζάροφ κινηματογραφεί τις στατικές, ήρεμες ζωές των ηρώων του με την ομορφιά και την ποίηση που τους αξίζει, δίχως να ξεπέφτει ποτέ σε έναν εθνολογικό τουρισμός και την ίδια στιγμή μιλά για την κλιματική αλλαγή με τρόπο εξίσου λεπτό, μα απόλυτα σαφή.
Η συγκλονιστική φωτογραφία του συλλαμβάνει την μεγαλειώδη ομορφιά του τοπίου, την ερημιά και την λιτότητά του και το σενάριο και η σκηνοθεσία του μέσα από την έλλειψη και την λιτότητα κατορθώνουν να εμβαθύνουν στους χαρακτήρες, την ψυχολογία, την ιστορία και τον κόσμο τους (αυτόν που τους περιβάλλει κι αυτόν που τους ορίζει μέσα τους) με τρόπο αποκαλυπτικό.
Και κάπως έτσι, ακόμη κι αν όλη η ιστορία του φιλμ θα μπορούσε να περιγράφει σε δύο μόλις γραμμές, το «Ága» προβάλλει στην οθόνη ως ένα συναρπαστικό ταξίδι σε έναν τόπο, στον χρόνο, σε χαρακτήρες που γνωρίζεις και κατανοείς βαθιά και μαζί μια κινηματογραφική εμπειρία που μοιάζει με την γνώριμη μα τόσο καταπραϋντική αίσθηση μιας φωτιάς που καίει στο κρύο ζεσταίνοντας τα χέρια, το πρόσωπο και την καρδιά σου.
Περισσότερες κριτικές από την Berlinale 2018
- Berlinale 2018: Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ περνά μια απολαυστική νύχτα στο «Museo»
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: To «Isle of Dogs» του Γουές Αντερσον είναι μια δήλωση αγάπης. Κι όχι μόνο υπέρ των σκύλων
- Berlinale 2018: Το «Black 47» χτίζει ένα βίαιο «γουέστερν» πάνω σε μια σκοτεινή σελίδα της ιρλανδικής ιστορίας
- Berlinale 2018: Μελόδραμα σε φθηνή έκδοση το «The Bookshop» της Ιζαμπέλ Κοσέτ
- Berlinale 2018: Ο Ρούπερτ Εβερετ συναντά νομοτελειακά τον Οσκαρ Γουάιλντ στον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα»
- Berlinale 2018: Οι «Κληρονόμοι» από την Παραγουάη είναι η έκπληξη που ελπίζαμε να δούμε
- Berlinale 2018: To «Central Airport THF» του Καρίμ Αϊνούζ, κοιτάζει με ψύχραιμη ματιά την προσφυγική κρίση
- Berlinale 2018: Ούτε «το μικρό μου πόνι στην Αγρια Δύση» δεν περιγράφει το ασυνάρτητο «Damsel»
- Berlinale 2018: O Κρίστιαν Πέτσολντ μιλά για τον πόλεμο, τον έρωτα και τον άνθρωπο στο «Transit»
- Berlinale 2018: Στο «Madeline’s Madeline», η Τζόζεφιν Ντέκερ φλερτάρει με την ανακάλυψη μιας νέας αφηγηματικής φόρμας
- Berlinale 2018: Το «Obscuro Barroco» της Ευαγγελίας Κρανιώτη είναι μια φιλμική εμπειρία
- Berlinale 2018: Η «Eva» του Μπενουά Ζακό είναι ένα νουάρ που δεν σκοτεινιάζει ποτέ
- Berlinale 2018: η «Προσευχή» του Σεντρίκ Καν δεν εισακούεται
- Berlinale 2018: Το «Figlia Mia» πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει το ντεμπούτο τής Λάουρα Μπισπούρι
- Berlinale 2018: To «The Real Estate» είναι ένα κοινωνικό σχόλιο με την λεπτότητα οπλοπολυβόλου
- Berlinale 2018: To «Human, Space, Time and Human» δεν είναι μόνο η χειρότερη ταινία του Κιμ Κι-ντουκ, αλλά και μια πολύ κακή ταινία
- Berlinale 2018: Το «Season of the Devil» του Λαβ Ντίαζ είναι η κορύφωση της «Lav Lav Land»
- Berlinale 2018: To «Utøya 22. juli» είναι η ταινία που δίχασε το φεστιβάλ
- Berlinale 2018: «Don't Worry, He Won't Get Far on Foot», Γκας Βαν Σαντ, τετραπληγία και καλή καρδιά
- Berlinale 2018: «3 Μέρες στο Κιμπερόν» ή «Η Ρόμι Σνάιντερ Φωτογραφιζόταν Υπέροχα»
- Berlinale 2018: Στο «Pigs» ο σαρκασμός περισσεύει αλλά η ενέργεια δεν επαρκεί μέχρι το τέλος.
- Berlinale 2018: Τρεις ώρες μετά, η φιλοσοφία του τίποτα στο «Το Ονομα του Αδερφού μου είναι Ρόμπερτ και είναι Χαζός»
- Βερολίνο 2018: Το «Unsane» είναι ένα ψυχολογικό, pulp θρίλερ στην εποχή του #MeToo
- Berlinale 2018: Κάποιος μοχθηρός εξωγήινος κατέλαβε το σώμα του Κιγιόσι Κουροσάουα και γύρισε το «Yocho (Foreboding)»
- Berlinale 2018: «Touch me Not»
- Berlinale 2018: Αγαπητέ Ιντρις Ελμπα, μετά το «Yardie» δεν χρειάζεται να ξανασκηνοθετήσεις
- Berlinale 2018: Γελάμε, αλλά το «Mug» δείχνει το αληθινό πρόσωπο της εθνοθρησκευτικής Ευρώπης
Tags: Berlinale 2018, Aga, Μίλκο Λαζάροφ
