Αν υπάρχει μια λέξη που χαρακτηρίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε στις 2 Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε χθες 11 Νοεμβρίου με τις τελευταίες προβολές του προγράμματός του, αυτή είναι η... λιτότητα.
Και δεν αναφέρεται κανείς μόνο στην έλλειψη πόρων που ειδικά στη σημερινή Ελλάδα ισοδυναμεί πολλές φορές με τον επιθυμητό περιορισμό της σπατάλης, αλλά και ένα σαφή προσανατολισμό που ξεκινάει από την επιθυμία του Διευθυντή του, Δημήτρη Εϊπίδη, για ένα φεστιβάλ με πραγματικό διεθνές αντίκτυπο.
Για πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θύμιζε ένα διεθνές φεστιβάλ του μεγέθους του, χωρίς εξωκινηματογραφικές κορώνες, με έντονη παρουσία του ξένου Τύπου και επαγγελματιών του κινηματογράφου απ' όλον τον κόσμο, με καλεσμένους που έδωσαν νόημα στην διεθνή του ακτινοβολία και φυσικά μια συγκομιδή 150 ταινιών, που στην πλειοψηφεία τους υπήρξαν καλλιτεχνικές μεν, φιλικές προς το κοινό δε, μετέφεραν το κλίμα της σύγχρονης παγκόσμιας παραγωγής, άρεσαν ή μισήθηκαν, συζητήθηκαν και καταναλώθηκαν αδηφάγα από τους θεατές που έκαναν sold-out τις περισσότερες προβολές του Φεστιβάλ, ήδη από τις πρώτες μέρες της 53ης διοργάνωσης.
Στα συν της...λιτότητας οι ελάχιστες εκδηλώσεις που περιορίστηκαν στα εγκαίνια της Ταινιοθήκης της Θεσσαλονίκης (διαβάστε περισσότερα εδώ) και στο τιμητικό αφιέρωμα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο (διαβάστε περισσότερα εδώ), η καθοριστική παρουσία του τμήματος της Αγοράς που συγκέντρωσε παραγωγούς, διανομείς, εκπροσώπους διεθνών φεστιβάλ και κινηματογραφιστές απ' όλον τον κόσμο σε μια από τις πιο επιτυχημένες χρονιές της (διαβάστε περισσότερα εδώ) και η - επιτέλους - μηδανιμή παρουσία εκπροσώπων σωματείων και συνδικαλιστικών οργανώσεων που για χρόνια καταδυνάστευαν το Φεστιβάλ με εσωτερικής κατανάλωσης γκρίνιες και παρελθοντολάγνες παρεμβάσεις, αφήνοντας πολύτιμο χώρο στα πραγματικά «γεγονότα» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: τις ταινίες και τους ανθρώπους που τις κάνουν και τις βλέπουν.
Μούχλα
Οι ταινίες
Οι 150 ταινίες που προβλήθηκαν στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μοιρασμένες στα διάφορα τμήματά του, είχαν φέτος ένα κοινό παρανομαστή πέρα από το γεγονός πως ήταν όλες «φεστιβάλικές», οι περισσότερες ήδη διακεκριμένες στα φεστιβάλ του κόσμου και ανεξάρτητες παραγωγές. Και αυτό ήταν πως υπήρξαν φιλικές προς τον χρήστη, δηλαδή το κοινό που τις ανακάλυψε και τις ανακήρυξε στα πραγματικά γεγονότα του Φεστιβάλ.
Ανάμεσά τους και αυτές που ξεχώρισαν πιο πολύ: το «Holy Motors» του Λεός Καράξ στην έναρξη του Φεστιβάλ, οι τελικά βραβευμένες από την κριτική επιτροπή του αρκετά δυνατού Φέτος Διαγωνιστικού Τμήματος («Μούχλα» του Τούρκου Αλί Αϊντίν, «Επίλογος» του Ισραηλινού Αμίρ Μανόρ , «Μια Πειρατεία» του Δανού Τομπίας Λίντχολμ και «Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου), το «Fill the Void» της Ισραηλινής Ράμα Μπερστάιν, το «Berberian Sound Studio» του Πίτερ Στρίκλαντ και το «Tabu» του Πορτογάλου Μιγκέλ Γκομέζ στους Ανοιχτούς Ορίζοντες, το «Klip» της Σέρβας Μάγια Μίλος και το «Πίσω από τους Λόφους» του Κριστιάν Μουντζίου στο τμήμα «Ματιές Στα Βαλκάνια», για να αναφέρουμε μόνο λίγες από τις ταινίες που άρεσαν και συζητήθηκαν πιο πολύ.
Ακι Καουρισμάκι
Οι καλεσμένοι
Ιδανικοί εκφραστές της λιτότητας, υπήρξαν και οι μεγάλοι καλεσμένοι του Φεστιβάλ, με κυριότερο φυσικά τον Φινλανδό Ακι Καουρισμάκι, ο οποίος μπορεί να ήρθε στη Θεσσαλονίκη χωρίς καινούρια ταινία, αλλά έχοντας ήδη στις αποσκευές του ένα φανατικό κοινό και νέους θεατές που θέλησαν να εξερευνήσουν την απολαυστική, μινιμαλιστική και πανανθρώπινη φιλμογραφία του, επίκαιρη όσο ποτέ με την τρυφερή ματιά της στην καρδιά της εργατικής τάξης και στις χαραμάδες ελπίδας που μπορεί κανείς να βρει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Δείτε εδώ την εφ' όλης της ύλης συνέντευξη που έδωσε στο Flix ο Ακι Καουρισμάκι.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πάντοτε χαμηλών τόνων αλλά υψηλών πολιτικών θέσεων Κώστας Γαβράς που ήρθε για να παρουσιάσει την καινούρια του ταινία «Capital» (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη που έδωσε στο Flix), ο εξόριστος Ιρανός Μπαχμάν Γκομπαντί που παρουσίασε τη φιλμογραφία του (δείτε εδώ τη συνέντευξη που έδωσε στην κάμερα του Flix) αλλά και την καινούρια του ταινία «Η Εποχή του Ρινόκερου», ο ιδιοσυγκρασιακός Γερμανός Αντρέας Ντρέζεν και ο μεγάλος πρωταγωνιστής του νέου ρεύματος του ρουμάνικου σινεμά, Κριστιάν Μουντζίου.
Το Αγορι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού
Ελληνικό Σινεμά
Λιτή, αλλά «ηχηρή» ήταν και η παρουσία του ελληνικού σινεμά στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Οι 14 ταινίες που προβλήθηκαν στο επίσημο πρόγραμμά του συζητήθηκαν δεόντως, δημιουργώντας στρατόπεδα και αντίπαλες ομάδες.
Τα μεγάλα «χιτ» του Φεστιβάλ ήταν φυσικά το «Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Εκτορα Λυγίζου (που συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα και έφυγε με το βραβείο της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου αλλά και Βραβείο Αντρικού Ρόλου για τον Γιάννη Παπαδόπουλο), το «Τhe Capsule» της Αθηνάς Τσαγγάρη (δείτε εδώ τη συνέντευξη που έδωσε στην κάμερα του Flix η Αθηνά Τσαγγάρη), το «Χιγκίτα» του Αλέξανδρου Βούλγαρη που απέκτησε φανατικούς εραστές και ακόμη πιο φανατικούς εχθρούς, το «Μπιγκ Χιτ» του Κάρολου Ζωναρά που διασκεύασε ευρηματικά το «Big Heat» του Φριτζ Λανγκ, το «11 Συναντήσεις με τον Πατέρα Μου» του Νίκου Κορνήλιου και το «Συγχαρητήρια στους Αισιόδοξους?» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη.
Περισσότερο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης:
- Τα βραβεία του 53ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Η γνώμη του Flix για όλες τις ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού Τμήματος του 53ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Ελληνικό ενδιαφέρον και στα βραβεία της Αγοράς του 53ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!
- Ολες οι ταινίες που ξεχώρισε το Flix από το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
- Διαβάστε και δείτε τα πάντα που πρέπει να γνωρίζετε για το 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
Tags: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 53
