To Χρώμα του Χαμαιλέοντα / Tsvetat na Hameleona του Εμίλ Κριστόφ** [Διεθνές Διαγωνιστικό]
Ο Μπάτκο από μικρός είχε ένα πρόβλημα: ήταν μαλάκας. Κυριολεκτικά. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στο σχολείο, δεν έτρωγε το φαγητό του, απαλλάθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα γιατί... κλεινόταν με τις ώρες στο μπάνιο. Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο τον πλησίασε η μυστική αστυνομία και τον στρατολόγησε στους πράκτορές της. Οταν εκείνος ρώτησε γιατί, η απάντηση ήταν «μα δεν είναι προφανές;» Δεν έχουν περάσει 10 λεπτά αφήγησης κι ο Εμίλ Κριστόφ έχει δώσει το ξεκάθαρο μήνυμα της ταινίας: ποιοι απαρτίζουν τα αστυνομοκρατούμενα δίκτυα, ποιοι παραμυθιάζονται από τη θέση τους, πόσο η βλακεία είναι επικίνδυνη. Ο Κριστόφ όμως, πλάθοντας έναν ήρωα που χρησιμοποιεί το ψέμα ως μία υπαρκτή παράλληλη πραγματικότητα στην οποία όχι απλά πιστεύει αλλά δίνει σάρκα και οστά, έχει να πει πολλά ακόμα. Πόσο παραμοίως θολό ρόλο παίζουν οι ακαδημαϊκοί κύκλοι των πνευματικών ανθρώπων της αριστεράς στην αντίσταση, πόσο γλυκιά είναι η εξουσία, πόσο τελικά όλα είναι ένα παιχνίδι. Περισσότερο όμως και από το νόημα της ταινίας, κανείς μαγεύεται από το στιλ του Κριστόφ. Επί χρόνια διευθυντής φωτογραφίας τόσο στο σινεμά όσο και στο θέατρο αλλά και στον κόσμο των μουσικών βίντεο, χειρίζεται την ειρωνία του ύφους, τον σουρεαλισμό της πολιτικής, το φλέγμα της κριτικής του με ένα σινεμά εικόνων, ψυχρού μαύρου χιούμορ και καυστικής παρωδίας. Σκεφτείτε τις «Ζωές των Αλλων» να συναντούν την «Αμελί» και τον «Τζέιμς Μποντ»...Π.Λ.
Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού του Εκτορα Λυγίζου (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Μινιμαλιστική, απόλυτα λυπημένη, μα και γεμάτη αγάπη, η πρώτη μεγάλου μήκους του Εκτορα Λυγίζου είναι μια άψογα εκτελεσμένη άσκηση σινεμά, που δεν αρκείται στη δεξιοτεχνία. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία, δείτε εδώ τη συνέντευξη του Εκτορα Λυγίζου και του βραβευμένου στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι πρωταγωνιστή του, Γιάννη Παπαδόπουλου στην κάμερα του Flix και διαβάστε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την ταινία.
Επίλογος / Epilogue του Αμίρ Μανόρ (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Η Χαγιούτα και ο Μπερλ είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Εκείνη 80, εκείνος 86. Εκείνη άνθρωπος πρακτικός, εκείνος νοσταλγός της αριστερής διανόησης. Ζουν στο διαμέρισμά τους, περιτριγυρισμένοι από βιβλία, πίνακες, χαρτιά, φωτογραφίες, απομεινάρια της νεότητάς τους, όταν πίστευαν ότι με τις ιδέες τους θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Ο γιος τους έχει μεταναστεύσει στη Νέα Υόρκη κι έχει κάνει οικογένεια. Η Χαγιούτα και ο Μπερλ έχουν μείνει με μια μικρή σύνταξη, που δε φτάνει ούτε για τα φάρμακά τους και με μια ακατανίκητη αίσθηση ότι αλλιώς σχεδίασαν το μέλλον του κόσμου. Πολιτικοποιημένος δημοσιογράφος, ο Αμίρ Μανόρ αναδεικνύεται σ’ ένα χαρισματικό σκηνοθέτη. Παρακολουθώντας, με τα αργά βήματα των ηρώων του, έναν κόσμο σε παρακμή, δημιουργεί ένα σύμπαν χαμηλών φωτισμών και σκόνης, όπου η κάθε ελπίδα χάνεται κάτω από ένα βουνό από αναμνηστικά. Η Χαγιούτα και ο Μπερλ βλέπουν το σώμα τους να φρενάρει, αλλά και τον κόσμο γύρω τους να προχωρά με μια ταχύτητα που δεν τους περιλαμβάνει. Η κοινωνία τους είναι γεμάτη φόβο, θλίψη και σκληρότητα. Μα, όταν εκείνοι ήταν νέοι και σχεδίαζαν την κοινωνική επανάσταση, δεν ήταν αυτό που είχαν προβλέψει. Διαβάστε τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
Κάτι σαν Ερωτας / Like Someone in Love του Αμπάς Κιαροστάμι (Ειδικές Προβολές)
Γυρισμένη στο Τόκιο με 5 εκ. δολάρια προϋπολογισμό, ιάπωνες ηθοποιούς και διαλόγους, η νέα ταινία του Κιαροστάμι «Like Someone in Love» είναι μία δραματική κωμωδία που ξεκινάει ελπιδοφόρα, αλλά καταλήγει να κουράζει, να αποξενώνει, να απογοητεύει το θεατή. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία.
11 Συναντήσεις με τον Πατέρα Μου του Νίκου Κορνήλιου (Ελληνικές Ταινίες)
Στην έκτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Νίκος Κορνήλιος («Ισημερία», «Τρίτη») φτάνει περίπου εκεί που θα τον οδηγούσε νομοτελειακά κάποτε η μεγάλη του θητεία στο θέατρο και η ιδιότυπη εργασία του πάνω στα εργαλεία των ηθοποιών. Το «11 Συναντήσεις με τον Πατέρα Μου» είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος του: 11 συναντήσεις ενός κοριτσιού με τον πατέρα που δεν γνώριζε και μαζί η σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών κόσμων με φόντο την Αθήνα του σήμερα. Δεν έχει σημασία να περιγράψει κανείς τι ακριβώς διαδραματίζεται μέσα σε αυτές τις συναντήσεις, όσο το να νιώσει άμεσα και επιθετικά την ανάγκη ενός σκηνοθέτη να αφηγηθεί μια ιστορία με έναν λιτό, απέριττο, σχεδόν ακαριαία συναισθηματικό αλλά ποτέ μελοδραματικό τρόπο. Και δεν έχει καμία σημασία, να σταθεί κανείς στις όποιες σεναριακές αμηχανίες, όταν τα «εργαλεία» του Κορνήλιου αποδεικνύονται στο ύψος των περιστάσεων φέρνοντας την ταινία στα μέτρα ενός σινεμά που δεν υποκύπτει ποτέ στην παγίδα της φόρμας, αλλά παραμένει από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σκηνή ανεπιτήδευτα ειλικρινές. Και όταν μιλάει κανείς για «εργαλεία» εννοεί τα εξής με την εξής ιεραρχία: την συγκλονιστική φιγούρα και ακόμη πιο συγκλονιστική ερμηνεία του Λάμπρου Αποστόλου στο ρόλο του πατέρα, τη σαγηνευτική και αφοπλιστικά αθώα παρουσία της Εύας Γαλογαύρου στο ρόλο της κόρης και την υπέροχα φωτογραφημένη (από τους Κλαούντιο Μπολιβάρ και Νίκος Θωμά) Αθήνα στο ρόλο ενός τόπου άσχημου, αφιλόξενου, απάνθρωπου, άδειου. Ισως τόσο άδειου, για να μπορεί να χωρέσει μέσα του μια τόσο «μεγάλη» ιστορία... Μ.Κ.Διαβάστε περισσότερα εδώ για την ταινία.
Δείτε εδώ το πλήρες πρόγραμμα προβολών του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και βρείτε οδηγίες χρήσης για το Φεστιβάλ και μην ξεχνάτε να ενημερώνεστε από το ειδικό τμήμα του Flix που θα ανανεώνεται συνεχώς προκειμένου να σας μεταφέρει κάθε στιγμή τι συμβαίνει μέσα και έξω από τις αίθουσες του Φεστιβάλ.
