Αναμφίβολα σινεφίλ και σχεδόν φετιχιστικό στον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφεί κάθε λεπτομέρεια, κάθε γύρισμα ενός διακόπτη, κάθε ανέβασμα της στάθμης ενός ήχου στο στούντιο στο οποίο διαδραματίζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του, το φιλμ του Στρίκλαντ, είναι μια υπνωτική άσκηση ύφους που αργά αλλά σταθερά βυθίζει τον θεατή σε μια ατμόσφαιρα απροσδιόριστης αλλά βαθιά καταπιεστικής αγωνίας.
Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρίσκεται σταδιακά και ο ήρωας του, o Γκίλντερoϊ, ένα μεσήλικας Βρετανός ηχολήπτης, δεμένος ακόμη στα κορδόνια της ποδιάς της μητέρας του, που στην διάρκεια της άνθiσης των Ιταλικών ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 70, δέχεται να ταξιδέψει ως την Ρώμη για να επιμεληθεί την ηχητική μπάντα της καινούριας ταινίας του maestro των giallo, Σαντίνι.
Το φιλμ ονομάζεται «Equestrian Vortex» και παρ ότι δεν βλέπουμε τίποτα από αυτό εκτός από την εξαιρετικά στυλιζαρισμένη σεκάνς των τίτλων της αρχής του, μαθαίνουμε, από τα ουρλιαχτά των ηθοποιών που ντουμπλάρουν τις φωνές, από τα δεκάδες καρπούζια και λαχανικά που σφαγιάζονται κάτω από ένα μικρόφωνο κι από τα cues στην λίστα των ηχητικών εφέ, πως πρόκειται για μια αληθινά σκοτεινή ταινία, γεμάτη μάγισσες, νεκρά κορίτσια, ερεθισμένους καλικάντζαρους και προφανώς, άλογα.
Οι εικόνες που φανταζόμαστε, έχουν προφανώς καταλυτική επίδραση στην ψυχοσύνθεση του συνηθισμένου στους ήχους της φύσης και στο απογευματινό τσάι Γκίλντεροϊ, όπως και η «ιταλική» νοοτροπία και η μάλλον επιθετική συμπεριφορά του παραγωγού του φιλμ, Φραντσέσκο, οι δυο παράξενοι σιωπηλοί βοηθοί του και ο μυστηριώδης τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το ελαφρώς απόκοσμο στούντιο ηχογράφησης.
Και παρ ότι τίποτα αληθινά τρομακτικό δεν συμβαίνει στην διάρκεια του φιλμ, ο Γκίλντεροϊ (και μαζί του κι εμείς), μοιάζει όλο και περισσότερο παγιδευμένος στον ιστό μιας σαρκοφάγας αράχνης, καθώς ο Στρίκλαντ κατορθώνει να στήσει την αίσθηση μιας απόλυτα συμπαγούς απειλής που θυμίζει ένα μυθιστόρημα του Κάφκα, ή ένα φιλμ του πρώιμου Πολάνσκι.
Ολα βεβαίως έχουν να κάνουν με την δύναμη της υποβολής. Με τον τρόπο που ο ήχος, αλλά τελικά το σινεμά) «μολύνουν» την σκέψη και τις αισθήσεις μας, με τον τρόπο που μας μεταφέρουν σε ένα τοπίο ξένο, με το πως μας κάνουν να πιστεύουμε σε μια «θρησκεία» μυστικιστική, αλλόκοτη και αν όχι επικίνδυνη, τότε σίγουρα παράξενα διαφορετική.
Ιδιαίτερο και υπόγειο, το φιλμ του Στρίκλαντ δεν ενδείκνυται για θεατές που αναζητούν εύκολες, βασικές απολαύσεις, ωμό τρόμο, ή μια στιβαρή αφήγηση, αντίθετα, θα ικανοποιήσει με το παραπάνω, όσους αρέσκονται σε ταινίες ελλειπτικές, ανοιχτές, μυστηριώδεις, θα έλεγε κανείς... «λιντσικές»...
Διαβάστε περισσότερα για το «Berberian Sound Studio» εδώ.
