«Επέλεξα να διαλέξω ταινίες που βγήκαν την εποχή που άρχισα να βλέπω σινεμα και να το ερωτεύομαι. Δεν έβλεπα ταινίες όταν ήμουν παιδί γιατί η οικογένεια μου ήταν μέλος μια εκκλησίας που πίστευε πως οι ταινίες δεν είναι καλό πράγμα - πίστευαν πως ήταν έργο του διαβόλου - οπότε δεν είδα πολλές μέχρι που τέλειωσα το κολέγιο. Υπήρχε μια αίθουσα τέχνης στην Νέα Υόρκη κοντά εκεί που δίδασκα και πήγαινα σε όποια ταινία έδειχνε...»
Γνωστός για τη λατρεία του στο ευρωπαϊκό σινεμά και σε ταινίες που δεν συγκαταλέγονται απαραίτητα στο είδος του κινηματογραφικού τρόμου - όπως το «Red River» του Χάουαρντ Χοκς, που ήταν μια από τις πιο αγαπημένες του, ο Γουές Κρέιβεν διαλέγει τις δέκα ταινίες τρόμου (;) που τον σημάδεψαν και εξηγεί το πόσο επηρέασαν και το δικό του έργο, όχι μόνο στην προφανή περίπτωση της «Πηγής των Παρθένων» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν πάνω στην οποία βασίστηκε το «The Last House on the Left», αλλά και σε μια σειρά από υπέροχες ταινίες που τον σημάδεψαν - ακόμη και χωρίς να το ξέρει την εποχή που τις είδε για πρώτη φορά.
Διαβάστε ακόμη: To Rest in Peace στον Γουές Κρέιβεν πρέπει να ειπωθεί με μια στριγγλιά!
Don't Look Now του Νίκολας Ρεγκ (1973)
Αυτή ήταν μια από τις ταινίες που με συνεπήρε ολοκληρωτικά και με τρόμαξε την ίδια ακριβώς στιγμή όπου έβλεπα ένα φιλμ που ήταν επίσης ένα συγκινητικό έργο τέχνης. Υπάρχουν πολλές σκηνές όπου οι γονείς βλέπουν το χαμένο κοριτσάκι - να φοράει το αδιάβροχο που φορούσε όταν εξαφανίστηκε - να εμφανίζεται στο τέλος ενός σκοτεινού δρόμου στη Βενετία. Η αίσθηση ότι το παιδί είναι είτε ένα φάντασμα ή ότι έρχεται για να τους βασανίσει με το να εξαφανίζεται συνεχώς ήταν ένα υπέροχο παράδειγμα (όχι ότι το ακολούθησα στην καριέρα μου) να προκαλείς τρόμο χωρίς να δείχνεις αίμα.
Blow-Up του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1966)
Το «Blow-Up ήταν επίσης μια μυστηριώδης ταινία όπου δεν περιείχε πολλή βία. Ηταν μια ταινία του Αντονιόνι όπου ένας φωτογράφος επιστρέφει από μια φωτογράφηση όπου έχει δει κάτι σε μια από τις φωτογραφίες του που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι το είχε φωτογραφήσει. Εμφανίζει το φιλμ ξανά και ξανά και ανακαλύπτει πως είναι ένα ανθρώπινο πόδι που εξέχει από ένα θάμνο, οπότε επιστρέφει στον τόπο της φωτογράφησης για να δει τι γίνεται. Είναι σίγουρος ότι πρόκειται για φόνο και όταν επιστρέφει στο σπίτι του το βρίσκει ανάστατο και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε κίνδυνο. Είναι μια ταινία φτιαγμένη με τέχνη, φωτογραφημένη υπέροχα και μια σχεδόν σουρεαλιστική ματιά πάνω στην απειλή - πάλι χωρίς στοιχεία για το τι συνέβη ή τι θα συμβεί. Είναι ασυνήθιστο. Αν και δεν έκανα ποτέ ταινίες που να είναι τόσο καλλιτεχνικές, αυτές ήταν οι ταινίες που με ενέπνευσαν να είμαι ελεύθερος ακόμη και όταν έκανα τον «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες», όπου μπορούσα να εισχωρήσω σε αυτά τα μακάβρια οράματα που μου επέτρεπε η ίδια η φύση του φιλμ.
Psycho του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1960)
H σκηνή που με τρόμαξε πιο πολύ ήταν αυτή στην κορυφή της σκάλας όπου ο Μάρτιν Μπάλσαμ ο οποίος υποδύεται τον ντετέκτιβ στέκεται στην κορυφή και η μητέρα - ή αυτό που μοιάζει να είναι η μητέρα - εμφανίζεται από την πόρτα με ένα μαχαίρι πάνω από το κεφάλι του και τον καρφώνει στο στήθος. Ο Χίτσκοκ έκανε κάτι πολύ σουρεαλιστικό τοποθετώντας τον ήρωα του στην κορυφή μιας σκάλας έτσι ώστε να πέσει σε αργή κίνηση με έναν σχεδόν ονειρικό τρόπο. Ηταν ολοκληρωτικά τρομακτικό.
The Virgin Spring του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (1960)
H υπόθεση της «Πηγής των Παρθένων», βασισμένη σε ένα μεσαιωνικό παραμύθι έγινε η βάση για το «The Last House on the Left». Δύο κορίτσια φεύγουν για ένα προσκύνημα και όσο βρίσκονται στο δάσος πέφτουν πάνω σε μια ομάδα από βοσκούς, πέφτουν θύματα βιασμού και δολοφονούνται. Αυτό ήταν τρομακτικό, αλλά πιο τρομακτικό ήταν ότι οι βοσκοί είχαν χαθεί μέσα στην καταιγίδα και βρίσκουν καταφύγιο σε ένα σπίτι που δεν ξέρουν ότι είναι το σπίτι των κοριτσιών που μόλις έχουν σκοτώσει. Οι γονείς ανακαλύπτουν πως αυτοί είναι οι δολοφόνοι των παιδιών του και υπάρχει μια μεγάλη σκηνή όπου οι γονείς προετοιμάζονται για να τους σκοτώσουν. Ο πατέρας σκοτώνει έναν έναν τους βοσκούς και αυτό ήταν το πιο τρομακτικό γιατί η εκδικησή του είναι τόσο ωμή. Ο τρόπος με τον οποίο η εκδίκηση μπορεί να είναι και η ίδια φόνος και το πώς συνηθισμένοι άνθρωποι γίνονται από θύματα δολοφόνοι ήταν κάτι που βρήκα συναρπαστικό.
Repulsion του Ρόμαν Πολάνσκι (1965)
H «Απόστροφή» του Πολάνσκι είναι μια από τις πραγματικές εμπνεύσεις μου σε πολλές από τις ταινίες μου. Ηταν μια από αυτές τις ταινίες που γεννήθηκαν μέσα από ιστούς αράχνης και αιθέρα. Μια γυναίκα μένει μόνη της στο διαμέρισμα της και σιγά σιγά η νηφαλιότητα της διαβρώνεται και το διαμέρσιμα γίνεται το κυριολεκτικό σύμβολο του ψυχισμού της. Υπάρχει μια υπέροχη στιγμή όπου μοιάζει απόλυτα στοιχειωμένη και κλειδωμένη στο διαμέρισμα - αν και μπορεί να φύγει αν θέλει - και ένας από τους τοίχους αρχίζει να ραγίζει. Η ρωγμή εκτείνεται με έναν τρόπο όπου νιώθεις ότι όλο το κτίριο θα καταρρεύσει. Χρόνια μετά, όταν έκανα το «Wes Craven's New Nightmare», ξεκίνησα την ταινία με ένα σεισμό που χτυπάει το Λος Αντζελες και βλέπουμε την ηθοποιό που έπαιζε τη Νάνσι στον «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες». Είμαστε μέσα στο σπίτι της και το πρώτο σημάδι ότι κάτι συμβαίνει είναι ότι ένας από τους τοίχους του σπιτιού χωρίζεται στη μέση. Αργότερα, παρουσίασα την «Αποστροφή» σαν μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και όταν είδα τη σκηνή ανακάλυψα ότι είχα κοπιάρει τη ρωγμή στον τοίχο χωρίς ποτέ να θυμάμαι που το είχα δει.
Beauty and the Beast του Ζαν Κοκτό (1946)
To «Beauty and the Beast» βασίζεται και αυτό στην ιδέα της τρέλας και την κατασκευή της πραγματικότητας που αντικαθιστάται από σουρεαλιστικά στοιχεία. Νομίζω ότι έχω επηρεαστεί πολύ από τον σουρεαλισμό σαν μια φόρμα εκτός νόρμας του να κοιτάς τον κόσμο ως ημί-τρελο, ειδικά σε αυτή τη σκηνή όπου η ηρωίδα περπατάει σε ένα διάδρομο και τα κηροπήγια στους τοίχους είναι χέρια που αρχίζουν να την αγγίζουν. Το είχα βρει τρομακτικά φοβιστικό. Νομίζω ότι υπάρχουν στοιχεία από αυτήν την ταινία στο «The People Under the Stairs» και σίγουρα στη σκηνή με τα παραισθησιογόνα στο «The Serpent and the Rainbow» όπου ο Μπιλ Πούλμαν τρέχει σε ένα διάδρομο με κελιά και αυτά τα μακριά χέρια τον αγγίζουν.
War of the Worlds του Μπάιρον Χάσκινς (1953)
Μπήκα στο σινεμά μαζί με τον μεγαλύτερο μου αδερφό για να το δω. Εισβάλλουν οι εξωγήινοι μέσα σε αυτούς τους μεγάλους ιπτάμενους δίσκους και το τρομακτικό με αυτούς τους δίσκους είναι ότι αφήνουν ένα υλικό σαν κάρβουνο το οποίο μπορείς να το κάνεις ό,τι θες και τα πλάσματα είναι σαν ερπετά με κεφάλι φιδιού και μυρίζονται την παρουσία των ανθρώπων. Θυμάμαι ότι είχα τρομοκρατηθεί.
Frankenstein του Τζέιμς Γουέιλ (1931)
Νομίζω πως το πιο τρομακτικό πράγμα για μένα στο «Frankenstein», εκτός από το πώς έμοιαζε ο Μπόρις Κάρλοφ, ήταν η σκηνή όπου το έχει σκάσει και βρίσκεται κοντά σε μια λίμνη και συναντά ένα μικρό κορίτσι και θέλει να γίνει φίλος της. Μέσα στην αθωότητά της, δεν τον κοιτάζει και αρχίζει να ουρλιάζει και στην επόμενη σκηνή είναι νεκρή. Είναι καθαρό ότι την σκότωσε και υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι η ταινία μπορεί να σου δείξει κάτι που πιστεύεις ότι δεν θα δεις ποτέ σε μια ταινία. Προφανώς, με τα σημερινά δεδομένα, αυτό δεν προκαλεί εντύπωση, αλλά τότε που το είδα ήταν τόσο σοκαριστικό ότι έδειχναν ένα νεκρό παιδί και ότι αυτό το τέρας το είχε σκοτώσει.
Nosferatu του Φ.Β. Μουρνάου (1922)
Ο τρόπος που έμοιαζε ο Νοσφεράτου ήταν η έμπνευση μου για τον Μάικλ Μπέριμαν στο «The Hills Have Eyes». Είχε γεννηθεί με μια σειρά από γενετικές ανωμαλίες που έκαναν το κρανιό του παραμορφωμένο. Ηταν ένας κανονικός άνθρωπος που έμοιαζε όμως πολύ τρομακτικός. Ο Νοσφεράτου για μένα, ακόμη και μόνο ως χαρακτήρας, ήταν τόσο τρομακτικός να τον κοιτάς - τόσο που δεν μπορούσα να πιστέψω ότι τον έπαιζε κάποιος άνθρωπος.
The Bad Seed του Μέρβιν ΛεΡόι (1956)
Αυτή είναι η απόλαυση ενός δαιμονικού παιδιού. Νομίζω ότι είναι τόσο επανασταστικό και τόσο αντι-Αμερικάνικο. Αργότερα, στην «Προφητεία» για παράδειγμα, έβλεπες δαιμονικά παιδιά αλλά για εκείνη την εποχή ήταν πολύ σοκαριστικό να βλέπεις αυτό το κοριτσάκι να σκοτώνει τόσο νηφάλια και με έναν τρόπο που το έκανε να μοιάζει τόσο αθώο. Νομίζω ότι ήταν ευφυώς γραμμένο και ένα από τα λίγα πράγματα που είχα δει ως νεαρός και δεν έγιναν ποτέ ριμέικ. Πάντοτε μου έκανε εντύπωση που δεν έκαναν μια μοντέρνα εκδοχή του «The Bad Seed».
Διαβάστε ακόμη:
- Είστε σκηνοθέτης ταινιών τρόμου; Ο Γουές Κρέιβεν έχει μία πρόταση για εσάς!
- Το «Last House on the Left» ανάμεσα στις αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
- O Ντένης Ηλιάδης επιστρέφει «Home»
Περισσότερες αγαπημένες λίστες από μεγάλους δημιουργούς:
- Οι αγαπημένες ταινίες του Τζον Κάρπεντερ
- Οι αγαπημένες ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς
- Οι αγαπημένες ταινίες του Βιμ Βέντερς
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
- Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Οι καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Ορσον Γουελς
- Οι αγαπημένες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
- Ο Μάρτιν Σκορσέζε προτείνει τις ταινίες που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε!
- Οι δέκα αγαπημένες ταινίες του Γούντι Αλεν
- Οι αγαπημένες ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο
- Οι αγαπημένες ταινίες του Τιμ Μπάρτον
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κατά τον Μίκαελ Χάνεκε!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα
Tags: Γουές Κρέιβεν
