Εμπνευσμένο από την Αμερική και τη δεκαετία του ’60, το SIFF 2015 έστησε από το μηδέν ένα ντράιβ-ιν. Σε ένα παλιό γήπεδο στο δρόμο από Ερμούπολη για Κόμητο, μας προσκαλεί για 2 μέρες να πάμε με το αυτοκίνητό μας, να λύσουμε τις ζώνες, να συντονιστούμε στη σωστή ραδιοσυχνότητα και να απολαύσουμε την ενότητα «Ο τόπος του πουθενά – Ταινίες δρόμου».
φωτό: Κωνσταντίνα Μαυρίδου
Το ντράιβ-ιν εγκαινίασε τη λειτουργία του με δύο αμερικανικές ταινίες «δρόμου»: το «Ωτοστόπ» (Hitch-hiker, Αϊντα Λουπίνο, 1953), ένα πρωτότυπο φιλμ νουάρ (το μοναδικό σκηνοθετημένο από γυναίκα και χωρίς τους στερεοτυπικούς ρόλους του είδους) και το γνωστότερο φιλμ του Τζον Φορντ, «Η Ταχυδρομικη Αμαξα» (Stagecoach, 1939). Οι προβολές θα συνεχιστούν σήμερα με τη μικρού μήκους «Ταξίδι Φαντασμάτων» του Μπιλ Μόρισον και το «Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού» του Βέρνερ Χέρτσογκ. Μόλις νοικιάσαμε το αυτοκίνητό μας και ανυπομονούμε!
φωτό: Κωνσταντίνα Μαυρίδου
Παρά την ομορφιά του ντράιβ-ιν, η προβολή του συγκινητικού «Σεπτέμβρη» της Πέννυς Παναγιωτοπούλου μας κράτησε στον χειμερινό της Ερμούπολης. Για την ταινία είναι μάλλον αργά να πούμε κάτι. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον όμως είχε η παρουσίαση του Μεσογειακού Ινστιτούτο Κινηματογράφου πριν την προβολή της ταινίας σχετικά με τη διοργάνωση και φέτος του MFI Script 2 Film Workshops, του ευρωπαϊκού προγράμματος ανάπτυξης σεναρίων και κινηματογραφικών πρότζεκτ, στο οποίο συμμετείχε και η Πέννυ Παναγιωτοπούλου για τον «Σεπτέμβρη». Τα εργαστήρια είναι ανοιχτά σε καθέναν που έχει ήδη στα σκαριά ένα πρότζεκτ ή ξεκινάει από το μηδέν κι εκτυλίσσονται σε 4 στάδια: στη Νίσυρο και τη Σάμο και ενδιαμέσως διαδικτυακά. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Το βράδυ μας βρήκε πάλι στο θερινό Παλλάς με την προβολή του «Translatlantique» του Φελίξ Ντιφούρ-Λαπεριέρ (Καναδάς) απο το Διαγωνιστικό Τμήμα Μεγάλου Μήκους Ταινιών, Ντεμπούτα.
Ενα ντοκιμαντέρ-δοκίμιο σύμφωνα με την περιγραφή του δημιουργού του, ακολουθεί με ήσυχα, σταθερά και συχνά αφαιρετικά πλάνα τη διέλευση του Ατλαντικού πάνω σε ένα φορτηγό πλοίο. Οι ως επί το πλείστον Ινδοί μέλη του πληρώματος δεν διαθέτουν ρόλους ή έστω χαρακτήρες: είναι απλώς άντρες, που καθαρίζουν, βάφουν, παίζουν κρίκετ, παρακολουθούν δακρύβρεχτες ινδικές ταινίες, γιορτάζουν τη Ντιβάλι (την ινδουϊστική γιορτή των φώτων) ή προσεύχονται. Ακόμα όμως και αυτές οι πράξεις παρατηρούνται μινιμαλιστικά και απολύτως σιωπηλά (δεν υπάρχει καμία μετάφραση έστω και των ελάχιστων διαλόγων), πρόκειται για μια διαρκή επανάληψη των κινήσεων της ζωής που παραλληλίζει την αδιάκοπη κίνηση των κυμάτων και του λικνίσματος του πλοίου πάνω σε αυτά. Στα πλάνα το απόλυτο, εκτυφλωτικό φως συχνά αντικαθίσταται από μαύρο σκοτάδι απροειδοποίητα, αποκαλύπτοντας το πλοίο ως «ένα μικρόκοσμο και αλληγορία: ένα νησί ανθρώπων στην καρδιά ενός απέραντου μη-τόπου».
Χωρίς να το θέλουμε, το απορροφητικό ταξίδι του Διατλαντικού στην οθόνη μας θύμισε το «Exotica, Erotica, Etc.» της Ευαγγελίας Κρανιώτη που επίσης προβλήθηκε στο SIFF 2015 την πρώτη μάλιστα ημέρα του φεστιβάλ. Μια παράλληλη προβολή των δύο ταινιών θαρρούμε πως θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Θα επανέλθουμε με τα υπόλοιπα φιλμ του διαγωνιστικού στη συνέχεια.
Διαβάστε ακόμη:
- Syros International Film Festival 2015: Από τον Σταύρο Τορνέ στον Κορνέλιου Πορουμπόιου
- Syros International Film Festival 2015: Ενα φεστιβάλ κινηματογράφου σαν να είναι νησί!
- Syros International Film Festival 2015: Ο Κορνέλιου Πορουμποίου μιλάει στο Flix για την υποχρέωση του να είναι πιο αισιόδοξος από τους ήρωές του
- Syros International Film Festival 2015: Μια γυναίκα που την έλεγαν «Wanda»!
