Χωρίς καμία προβολή των διαγωνιστικών τμημάτων και με τη ζέστη να κατακλύζει την Ερμούπολη, βρήκαμε καταφύγιο στη δροσιά του χειμερινού κινηματογράφου Παλλάς όπου η τρίτη ενότητα του προγράμματος «Γη και γηγενείς» συμπεριελάμβανε μια σειρά μάλλον ετερόκλητων ως προς την τεχνοτροπία και αισθητική φιλμ μικρού μήκους. 'Οπως η πειραματική προσέγγιση του Αλεξάντρ Λαρόζ στο «Ville Marie» όπου το επαναλαμβανόμενο όνειρο του σκηνοθέτη, στο οποίο βρίσκεται σε ατέρμονη πτώση απο εναν ουρανοξύστη κοιτώντας προς τον ουρανό, αποτυπώνεται με λίαν δημιουργικό τρόπο: ο σκηνοθέτης ρίχνει εν λειτουργία Super-8 κάμερες από τη στέγη πολυώροφων κτιρίων, στη συνέχεια επεξεργάζεται τις λήψεις και τις μεγεθύνει αφαιρετικά. Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό και υπνωτιστικό.
Στην περίπτωση του μικρου μήκους «Ήχος από Χίλια Εντομα, Φως από Χίλια Αστέρια» η ιδέα και η περιγραφή του εγχειρήματος από τον σκηνοθέτη, του Ιάπωνα Τομονάρι Νισικάουα, μας έκανε να ανυπομονούμε:«Έθαψα σχεδόν 30 μέτρα αρνητικού φιλμ 35 χιλιοστών κάτω από πεσμένα φύλλα, δίπλα σ’ έναν επαρχιακό δρόμο 25 περίπου χιλιόμετρα από τον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα Νταΐτσι, για έξι ώρες, απότη δύση του ηλίου στις 24 Ιουνίου του 2014 μέχρι την ανατολή της επόμενης ημέρας. Η νύχτα ήταν πανέμορφη με τον έναστρο ουρανό και πολλά καλοκαιρινά έντομα τραγουδούσαν δυνατά. Η περιοχή ήταν κάποτε ζώνη εκκένωσης, αλλά σήμερα ζουν εκεί άνθρωποι μετά την απομάκρυνση του μολυσμένου εδάφους. Αυτό το φιλμ βρέθηκε εκτεθειμένο στα πιθανά απομεινάρια ραδιενεργών υλικών.»
Sounds of a thousand insects light of a thousand stars
Η ιδέα αποδείχθηκε δυνατότερη από το αποτέλεσμα μια και το δίλεπτο φιλμ που προέκυψε τέλειωσε πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι βλέπουμε (σε αυτό συνέβαλε και μια μικρή αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα).
Με τα άλλα δύο φιλμ της ενότητας να γειτνιάζουν θεματικά σε ενα παραδοσιακότερο στυλ συνομιλίας με τον τόπο και τους ανθρώπους του, είδαμε το «Θηραϊκό Ορθρο», που γύρισε ο Σταύρος Τορνές μαζί με τον Κώστα Σφήκα στην αρχή της δικτατορίας (και η οποία ανήκει πλέον στη συλλογή του MoMΑ της Νέας Υόρκης) και το «Montparnasse» του Γιουτζίν Ντεσλό από τα τέλη της δεκαετίας του 1920: ασπρόμαυρες συγχρονικές καταγραφές των τόπων και των κατοίκων τους οι οποίες αποφεύγουν την άνθρωπολογική ή τουριστική περιγραφή δημιουργώντας μια διαχρονική σύγκινηση.
Το βράδυ συνεχίστηκε εξίσου δροσερά και ήταν αφιερωμένο εξ'ολοκλήρου στον Κορνέλιου Πορουμπόιου. αρχικά είδαμε τις τρεις πρώτες του μικρού μήκους ταινίες. Οι δύο πρώτες «Όσα Παίρνει το Κρασί» και «Ταξίδι στην Πόλη» αποτελούσαν φοιτητικές του εργασίες.
Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η τρίτη και αρκετά μεγαλύτερη σε διάρκεια (39') ταινία του Κορνέλιου Πορουμπόιου, «Το όνειρο του Λίβιου», που ολοκλήρωσε μόλις αποφοίτησε κι όπου κανείς μπορεί ήδη να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά του πολύ προσωπικού αλλά και συνάμα πολιτικού σινεμά του. Ξεκινώντας με ασπρόμαυρο footage όπου ο Τσαουσέσκου επιχειρηματολογεί κατά της έκτρωσης (στην ερώτησή μας στον Πορουμπόιου για την επιστροφή αυτού του θέματος σε άλλες ταινίες της χώρας του, μας απάντησε πως ήταν στα τέλη της δεκαετίας του '80 το κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα που κυριαρχούσε στις συζητήσεις και ριζοσπαστικοποίησε ανθρώπους της γενιάς του), η ταινία συνεχίζει με τον επαναλαμβανόμενο εφιάλτη ενός νεαρού άντρα. Μόνο που εδώ ο Λίβιου δεν μπορεί να θυμηθεί το περιεχόμενο του ονείρου, αρκεί όμως για να του προκαλεί μια μόνιμη παραίτηση και αποστροφή για τον κόσμο στον οποιο ζει. Νιώθει την ύπαρξη του ως ενός τυχαίο συμβάν ή μάλλον ένα ατύχημα μια και οι εγωκεντρικοί γονείς του αναγκάστηκαν να επιτρέψουν την γέννησή του αφού η έκτρωση ήταν εκτός νόμου, επιζώντας λοιπόν σε αντίθεση με τον μικρότερο αδερφό του). Φτάνοντας πλέον μπροστά στην πιθανότητα να γίνει ο ίδιος γονιός, ο Λίβιου αναλαμβάνει τις ευθύνες του: να απελευθερωθεί απο την παγίδα που σαν τον εφιάλτη στοιχειώνει τη ζωή του.
Ο Πορουμπόιου ήταν και το τιμώμενο πρόσωπο στην τελευταία προβολή της ημέρας στο σχεδόν γεμάτο, πανέμορφο θερινό σινεμά της κεντρικής πλατείας της Ερμούπολης. Η πρόσφατή του ταινία με τίτλο ο «Θησαυρός» προβλήθηκε για πρώτη φορά διεθνώς μετά από τη βράβευσή της στο Φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Εμφανώς ευτυχής με την οικογένειά του στο νησί και με δηκτικό χιούμορ τόσο για την ημι-αυτοβιογραφική ιδέα πίσω από το σενάριο του «Θησαυρού» όσο και το παραπλανητικό θέλγητρο του πλούτου, ο Πορουμπόιου παραδέχτηκε πως σταδιακά μεταστρέφεται, όπως και οι ταινίες του, σε μια μεγαλύτερη αισιοδοξία προς τη ζωή.
Κορνέλιου Πορουμπόιου
Διαβάστε ακόμη:
- Syros International Film Festival 2015: Ενα φεστιβάλ κινηματογράφου σαν να είναι νησί!
- Syros International Film Festival 2015: Ο Κορνέλιου Πορουμποίου μιλάει στο Flix για την υποχρέωση του να είναι πιο αισιόδοξος από τους ήρωές του
- Syros International Film Festival 2015: Μια γυναίκα που την έλεγαν «Wanda»!
