Βασισμενο σε ένα σχεδόν άγνωστο θεατρικό του Σαρλ Πεγκί, το «Le Mystère de la charité de Jeanne d'Arc», το φιλμ του Μπρουνό Ντιμόν αφηγείται την θρησκευτική αφύπνιση της Ιωάννας της Λωρένης και την απόφασή της να ηγηθεί του γαλλικού στρατού στον πόλεμο εναντίων των Βρετανών.
Η ταινία του Ντιμόν τελειώνει εκεί που συνήθως οι τυπικές βιογραφίες της Ζαν Ντ’ Αρκ ξεκινούν, αλλά αυτό δεν είναι το βασικό στοιχείο που την κάνει να ξεχωρίζει. Διότι το «Jeannette, l'enfance de Jeanne d'Arc» είναι εκτός των άλλων μιούζικαλ.
Ενα μιούζικαλ χτισμένο πάνω στους διαλόγους του Πεγκί και την μουσική του Γκοτιέ Σερ, ή αλλιώς γνωστού ως Igorr, ο οποίος ντύνει τις εικόνες με μια ηλεκτρονική μουσική που ξεκινά από τις φόρμες του doo wop και φτάνει ως το breakcore και τον αγνό θόρυβο.
Και η μικρή Ζανέτ, η φίλοι της, οι καλόγριες, όλοι όσοι την συναντούν λικνίζονται στους ρυθμούς αυτής της μουσικής με κινήσεις χορογραφημένες από τον Ζαν Ντεκουφλέ σαν σε μοντέρνα χορογραφία, ή συχνά σε ένθεο headbanging.
Δείτε ακόμη: Ακόμη και οι καλόγριες χορεύουν στο τρέιλερ του «Jeannette» του Μπρουνό Ντιμόν
Οπως είναι εύκολο να αντιληφθείτε, το «Jeannette» δεν είναι μια «σεβάσμια» βιογραφία, αλλά ούτε καν ένα «σεβάσμιο» μιούζικαλ, όμως η πρωτοτυπία του εξαντλείται πολύ πιο γρήγορα απ΄όσο θα περίμενε κανείς. Ακόμη κι αν χωρίζεται σε δύο μέρη, πρώτα όσο η Ζανέτ είναι μόλις 8 και στη συνέχεια όταν είναι 16, μοιάζει επαναλαμβανόμενο και σχεδόν μονότονο, καθώς όχι μόνο το τοπίο γύρω της μα και οι αμφιβολίες και οι αναζητήσεις της ηρωίδας μοιάζουν να αλλάζουν ελάχιστα καθώς η ώρα και τα χρόναι περνούν.
Και συν τοις άλλοις το κείμενο του Πεγκί κι ακόμη περισσότερο ο τρόπος που εκφέρεται από τους ηθοποιούς (έντονα, σχεδόν βιαστικά θα έλεγες) μοιάζει να χάνει το νόημά του, πόσο μάλλον το όποιο ενδιαφέρον του αφού η απόσταση που το φιλμ δημιουργεί ηθελημένα από την οποιαδήποτε δοκιμασία της μικρής ηρωίδας του δεν σε βοηθά να πάρεις ποτέ τα πράγματα αλήθεια στα σοβαρά. Μερικά στρατηγικά τοποθετημένα βελάσματα προβάτων σε υποψιάζουν πως ο Μπρουνο Ντιμόν το διασκέδασε περισσότερο απ όσο αφήνει να φανεί στην οθόνη. Και σίγουρα περισσότερο από την πλειοψηφία των θεατών αυτού του χαριτωμένου μα όχι σπουδαίου, κινηματογραφικού παράδοξου.
Περισσότερες κριτικές από το 70ό Φεστιβάλ Καννών:
- Κάννες 2017: Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ λέει χαζομάρες, σε αγόρια και κορίτσια, σε πανκ πάρτι
- Κάννες 2017: Η Κλερ Ντενί εμπνέεται από τον Ρολάν Μπαρτ στο «Un Beau Soleil Intérieur»
- Κάννες 2017: Το «Le Redoutable» δεν είναι βλακεία, όπως το χαρακτήρισε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ!
- Ο Μισέλ Φράνκο κάνει κάτι σαν μια βαρετή telenovela στο «April’s Daughter»
- To «Ava» της Λέα Μισιούς είναι ο «Τρελός Πιερό» για τη νουβέλ βαγκ των 2010s
- Κάννες 2017: Η ιστορία της Act Up στο ήδη κλασικό «120 Βattements par Μinute» του Ρομπέν Καμπιγιό
- Κάννες 2017: Το «The Square» του Ρούμπεν Οστλουντ, είναι ο πρώτος σοβαρός διεκδικητής του Χρυσού Φοίνικα για φέτος
- «Okja»: o Μπονγκ Τζουν-χο μαγεύει περπατώντας με αυτοπεποίθηση στα χνάρια του Μιγιαζάκι και του Σπίλμπεργκ
- Κάννες 2017: Tο «Jupiter's Moon» του Κορνέλ Μουντρούτσο δεν απογειώνεται ποτέ
- Κάννες 2017: Η ευρωπαϊκή ανατολή είναι η νέα Αγρια Δύση στο «Western»
- Κάννες 2017: Στο «Wonderstruck», ο Τοντ Χέινς μιλά για την αγάπη: με δυο εποχές, τρεις ταινίες και μια μακέτα
- Το τέλος ενός γάμου και μιας ολόκληρης χώρας στο «Χωρίς Αγάπη» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
- Κάννες 2017: Η Βανέσα Ρεντγκρέιβ κάνει το προσφυγικό προσωπική της υπόθεση στο «Sea Sorrow»
- Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
