Μ' ένα πρόγραμμα 30 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Διαβάστε ακόμη: Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας ξεκινά... Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα, παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση των ταινιών.
Εάν δεν βρίσκεστε στη Δράμα, μπορείτε να δείτε όλες τις ταινίες, όλων των προγραμμάτων και να ψηφίσετε και για το βραβείο Κοινού στην online πλατφόρμα του Φεστιβάλ.
Τι είδαμε το Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου στο Εθνικό Διαγωνιστικό Τμήμα
«Στο Θρόνο του Ξέρξη» της Εύης Καλογηροπούλου
Το «Στο Θρόνο του Ξέρξη» διαδραματίζεται στο Πέραμα σε μια εποχή - μακρινή από τη σημερινή (;) - όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγγίζουν ο ένας τον άλλον. Καθώς ένας ολόκληρος κόσμος φτάνει στο τέλος του, η επιθυμία αρχίζει να γεννιέται μέσα από την παραίτηση και τα δάχτυλα των χεριών νέων ανθρώπων που θέλουν να δημιουργήσουν μέλλον μέσα από το απόλυτο παρελθόν, θα τολμήσουν να πλησιάζουν το ένα το άλλο... ριψοκινδυνεύοντας να κηρυχθούν έκπτωτοι, κερδίζοντας ως αντάλλαγμα μια νέα ζωή. Δεύτερη μικρού μήκους ταινία της Εύης Καλογηροπούλου μετά το «Motorway 65», το «Στον Θρόνο του Ξέρξη» (ήδη βραβευμένο στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών) κάνει πλέον απόλυτα διακριτό το σκηνοθετικό της στιλ, που ξεκίνησε από τον εικαστικό κόσμο και αγγίζει ταινία με την ταινια τις κινηματογραφική θέωρηση. Με το βλέμμα στραμμένο στις αφανείς διαδρομές των σύγχρονων πόλεων καθώς αυτές χαρτογραφούν το νεό συναισθηματικό τοπίο σε μια εποχή αποκάλυψης, με αναγωγή της έννοιας του «λαϊκού» στη δημιουργία μιας μοντέρνας γλώσσας που απευθύνεται οικουμενικά, με queer καταβολές που ενσωματώνουν, περικλείουν και πλουτίζουν την ανθρωπογεωγραφία της «διπλανής» πόρτας και στιλιζάρισμα που κρατάει σε διαρκή ετοιμότητα, αλλά ποτέ ελεύθερο το συναίσθημα, στο «Στο Θρόνο του Ξέρξη» βγάζει την τελική του κραυγή σαν μια υπενθύμιση που μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν και να φτάνει μέχρι το μέλλον.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Στον Θρόνο του Ξέρξη» της Εύης Καλογηροπούλου.
«Οχι Αύριο» της Αμερίσσας Μπάστα
Ο Μιχάλης θέλει να φτιάξει τη μηχανή του. Θέλει να αγοράσει καινούρια αθλητικά στον μικρό του αδερφό. Θέλει να συναντήσει τον πατέρα του. Θέλει να βγει με τους φίλους του το βράδυ. Θέλει να περπατήσει με την κοπέλα του μέχρι το λιμάνι. Οι λογαριασμοί με έναν άνθρωπο της νύχτας όμως είναι ανοιχτοί, οι ώρες μετρημένες, το «αύριο» για την ώρα δεν υπάρχει στο ημερολόγιο του. Η Αμέρισσα Μπάστα κρατάει από τη μεγάλη θητεία της στη μικρού μήκους την ευαισθησία, την αφοπλιστική τρυφερότητα του βλέμματός της και το ταλέντο της στην καθοδήγηση των ηθοποιών και «ενηλικιώνεται» μέσα σε 20 λεπτά σπουδαίου, ολοκληρωμένου, αφοπλιστικού σινεμά που πατάει γερά πάνω σε ένα υπέροχο σενάριο και τον κοινωνικό ρεαλισμό για να αφηγηθεί μια ιστορία τόσο ανεπιτήδευτα αυθεντική που νιώθεις ότι απλά συνέβη ένα βράδυ κάπου στον Κορυδαλλό. Στο κέντρο του, ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου δίνει την ερμηνεία της χρονιάς, έχοντας πλέον χωνέψει μέσα του μια σειρά από ήρωες που φτάνουν νομοτελειακά στον Μιχάλη και σε αυτό το 24ωρο που η βαθιά συγκίνηση που σου προκαλεί ξεπερνάει την κοινωνική του διάσταση και γίνεται σχεδόν μια επείγουσα, απαραίτητη σε κάθε εποχή πράξη εξιλέωσης.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Οχι Αύριο» της Αμέρισσας Μπάστα.
«Λίλα» του Μάκη Παπαδημητρίου
Μια γυναίκα ώριμη, κομψή, περιποιημένη, μελαγχολική, μιλά σ' έναν ψυχοθεραπευτή. Της έχει κανονίσει τις συνεδρίες η κόρη της, για να τη βοηθήσει. Η Λίλα δεν ξέρει τι της φταίει: κάθε μέρα ντύνεται, ενημερώνει τον άντρα της πίσω από την κλειστή πόρτα του δωματίου και βγαίνει για τη βόλτα της. Με άγνωστο προορισμό, περιπάτου και ζωής. Ο Μάκης Παπαδημητρίου, εξαιρετικός ηθοποιός, κάνει την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά για το σινεμά, αγκιστρωμένη με θαυμασμό και τρυφερότητα σε μια εξαιρετική ηθοποιό, τη Ρένη Πιττακή. Το σενάριο, η αισθητική και το ύφος, ακόμα και το πιάνο του Θάνου Μικρούτσικου ως υπόκρουση, είναι μάλλον «ορθόδοξα» και παραδοσιακά, ελαφρώς αποχρωματισμένα και ελειπτικά, ώστε ν' αναδεικνύεται η δική της ευαισθησία, το αδιόρατα θεατρικό παίξιμο, οι αινιγματικές μικρές χειρονομίες και η τεράστια γκάμα διακριτών και διακριτικών συναισθημάτων και σκέψεων που περνούν από το πρόσωπό της κάθε στιγμή. Κι έτσι η ταινία δεν μένει στη μνήμη ως «η του Μάκη Παπαδημητρίου», αλλά ως «εκείνη με τη Ρένη Πιττακή». Που ίσως ήταν και το ζητούμενο.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Λίλα» του Μάκη Παπαδημητρίου.
«Γιάμα» του Ανδρέα Βακαλιού
Ενα κορίτσι, ελληνάκι, τσακώνεται μ' ένα αγόρι, βουλγαράκι μετανάστη. Πόσο πιο εύκολο να ρίξει την ευθύνη σ' εκείνον, παρότι το μικρό της ψέμα κι η μικρή της συνενοχή θα πυροδοτήσουν ένα καταστροφικό ρατσιστικό συμβάν στον κόσμο των «μεγάλων». Ενα πλήρες κοινωνικό δράμα με πολιτική αιχμή και ανθρώπινη μεταμέλεια γράφει και σκηνοθετεί ο Ανδρέας Βακαλιός στα 15 λεπτά της νέας του ταινίας. Με δυνατές, φυσικές ερμηνείες από ενήλικες και παιδιά (έφτασε η ώρα ο Νικολάκης Ζεγκίνογλου να ενσαρκώνει τον πατέρα;), σκηνές έντασης και σκηνές (μικρού, έστω), πλήθους, εύστοχου μοντάζ, λυρικής φωτογραφίας. Λες κι ενηλικιώνεται κι ο ίδιος ο Βακαλιός, από το παρορμητικό «Deathcar», στο εσωστρεφές «Μίλα», σ' ένα φιλμ που φωνάζει «μεγάλου μήκους» και που, ακόμα κι αν, ως πιο mainstream, ενσωματώνει ευκολίες συναισθηματικού χειρισμού (τα τσαλαπατημένα γυαλάκια του μικρού ήρωα, το κοριτσάκι που λούζεται στο φως της εξιλέωσης), επιβεβαιώνει τη δημιουργικότητα και τη σιγουριά του σκηνοθέτη του.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Γιάμα» του Ανδρέα Βακαλιού.
«Σήμερα Ηθελα» των Βασιλίνας Κατερίνη και Σελήνης Παπαγεωργίου
Το ημερολόγιο μιας σχέσης που έχει τελειώσει γίνεται μέσα από το κατακερματισμένο σύμπαν της ταινίας των Βασιλίνας Κατερίνη και Σελήνης Παπαγεωργίου ένα κολάζ από αναμνήσεις, φοβίες και ρετρό πάρτι στο οποίο δεν διασκεδάζουν όλοι - με το voice over να ρεμιξάρει αποσπάσματα από την «Ισμήνη» του Γιάννη Ρίτσου μέχρι τις ποπ «ψυχαγωγίες» του Kristof, σε ενα soundtrack για κάθε εποχή. Η ατμόσφαιρα είναι δεδομένη όταν είναι ολοφάνερη η δουλειά που έχει γίνει στο αισθητικό κομμάτι των ετερόκλητων μεταξύ τους στοιχείων της αφήγησης, ο Χάρης Φραγκούλης προσδίδει κινηματογραφική αύρα στο στιλιζαρισμένο στήσιμο των πλάνων, αλλά μια ταινία για μια σπαραξικάρδια εγκατάλειψη ή για τη μοναξιά που αφήνει η ανάμνηση μιας σχέσης ή ακόμη και ο φόβος του «άλλου» ή του «μαζί», όποια κι αν είναι αφετηρία της (το χαρτί ενός ημερολογίου, οι λέξεις ενός ποιητή, ένα εικονογραφημένο όνειρο που είδες ένα βράδυ) πρέπει να καταλήγει στην καρδιά - εκεί από όπου το «Σήμερα Ηθελα» βρίσκεται σαν ηθελημένα μακριά.
Μανώλης Κρανάκης
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Σήμερα Ηθελα» των Βασιλίνας Κατερίνη και Σελήνης Παπαγεωργίου.
«The Last Journey» του Στηβ Κρικρή
Ενας άντρας, λοστρόμος, ασφυκτιά μέσα σ' ένα πλοίο-φάντασμα, έναν καταδυναστευτικό εφιάλτη απ' τον οποίο δυσκολεύεται να ξεφύγει. Ενας άντρας, λοστρόμος, περνά την τελευταία του μέρα στο πλοίο, πριν τη σύνταξη που θα κάνει τη ζωή του στη θάλασσα, φάντασμα. Ο Στηβ Κρικρής του «The Waiter» εκφράζεται μέσα από μια μικρού μήκους, επιβεβαιώνοντας ότι είναι σκηνοθέτης με όραμα, με αισθητική και με... ημιτελή σενάρια. Υπερδραματοποίηση ενός συμβατικού γεγονότος, ένα απόσπασμα θρίλερ που δεν οδηγείται πουθενά, μια «επίσκεψη» του Γιάννη Στάνκογλου που μιλά σαν να παίζει πάλι στο «Νησί», συνθέτουν μια ταινία ύφους, είδους που αναζητά το στόχο της. Είναι μόνο η καταπληκτική φυσιογνωμία του πρωταγωνιστή Ανδρέα Νάτσιου που συνδέει τις δυο δράσεις και μιλά με τα μάτια για τη μελαγχολία και τη μοναξιά.
Λήδα Γαλανού
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Last Journey» του Στηβ Κρικρή.
Το 45ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας θα διεξαχθεί φέτος από τις 5 μέχρι και τις 11 Σεπτεμβρίου στη Δράμα, αλλά και online.
Διαβάστε όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το 45ο DSFF: To 45 Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμα ξεκινάει. Το Flix είναι εκεί!
Το Flix βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του εθνικούς διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του 45ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας:
Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Οσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν το 45ο DISFF οnline, θα πρέπει να μπουν στην πλατφόρμα του φεστιβάλ (θα οδηγούνται εκεί και μέσω της ιστοσελίδας https://www.dramafilmfestival.gr από τον σύνδεσμο online festival) και να ακολουθήσουν τις οδηγίες. Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες από τις 5 Σεπτεμβρίου. Το βασικό πακέτο θα κοστίζει 5 ευρώ και με αυτό οι χρήστες θα έχουν πρόσβαση σε όλο το περιεχόμενο του Φεστιβάλ. Oι βραβευμένες ταινίες θα παραμείνουν διαθέσιμες στην πλατφόρμα μέχρι τις 15/9 το μεσημέρι.Στην πλατφόρμα θα προβληθούν τα 6 διαγωνιστικά προγράμματα και το πρόγραμμα Pitching. Η πλατφόρμα έχει ήδη ανοίξει για προαγορά του πακέτου.
