_Από σεβασμό στις ταινίες που διαγωνίζονται και στους συντελεστές τους που βρίσκονται μέσα στην αίθουσα, θα ήταν ωραίο το Φεστιβάλ να μην επιτρέπει την είσοδο και έξοδο θεατών στη διάρκεια μιας ταινίας: υπάρχουν τα μεταξύ τους διαλείμματα γι' αυτό το σκοπό. Κι ας έχουμε τα κινητά μας στο αθόρυβο και τη φωτεινότητα χαμηλή.
Μ' ένα πρόγραμμα 60 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Λήδα Γαλανού, Μανώλης Κρανάκης), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τι είδαμε την Τετάρτη, 18 Σεπτεμβρίου:
Birds with no Legs του Παύλου Σταμάτη
Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό Λονδίνο ένας αποκαμωμένος άντρας μπαίνει σε ένα διανυκτερεύον μπεργκεράδικο για να γίνει μάρτυρας ενός θιάσου... παράδοξων ανθρώπων με αποκορύφωμα μια μυστηριώδη, σαγηνευτική γυναίκα χωρίς χέρια. Θα προσφερθεί να τη βοηθήσει να φάει το δικό της μπέργκερ, αυτή θα αρνηθεί, αλλά τελικά σε μια ανταλλαγή από (όχι small talk) κουβέντες και (όχι παθιασμένα) φιλιά, θα βρουν ο ένας στον άλλον το ίσως άλλο μισό που έψαχναν για να πορευτούν προς το τέλος του κόσμου. Ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη απεικόνιση ενός λιντσικού σύμπαντος που αρνείται να μιλήσει για τα τετριμμένα και προτιμά να αναλωθεί στην ποίηση, ωραίο το (ερωτικό) παιχνίδι του μπέργκερ που μπαίνει ανάμεσα στους δύο ήρωες ως «ιερό δισκοπότηρο» επιβίωσης, θολή και φλύαρη η μελλοντολογική/αποκαλυπτική αναφορά γύρω από το «διαφορετικό», την αποδοχή ή την ανάγκη του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Birds with no Legs» του Παύλου Σταμάτη.
Soldier 365 της Ελιας Καλογιάννη
Διαβάζοντας τη σύνοψη της μόλις 6λεπτης ταινίας, μαθαίνουμε ότι «μέσω μιας φαινομενικά τυπικής επίσκεψης σε ένα ιατρείο, μία μητέρα αποκαλύπτει έναν κόσμο, όπου "η βία" μεταφέρεται από τη μία γενιά στην άλλη». Και λέμε, αχά! Διότι βλέποντας την ταινία, μπορεί να μας ξύπνησαν το ενδιαφέρον οι αισθητικές επιλογές της, αλλά διόλου δεν καταλάβαμε ποιο ήταν το point που θέλησε να κάνει η Ελια Καλογιάννη, πέρα από το ότι έχει να κάνει με το βάρος της μητρότητας, ίσως κι ένα συσχετισμό του γυναικείου φύλου και μιας εμπόλεμης κατάστασης. Κι είναι κρίμα γιατί η αποχρωματισμένη εικόνα, το ηχητικό design, ακόμα και κάποιες αναφορές στον Γκίλιαμ, ή στους Ολλανδούς ζωγράφους του 18ου, δείχνουν σκηνοθετική δημιουργικότητα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Soldier 365» της Ελιας Καλογιάννη.
Chekhov's Gun του Χρήστου Αργυρού
Ενας νεαρός άντρας προσπαθεί να δώσει τέλος στη ζωή του. Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες, αναζητά τον τρόπο με τον οποίο θα έρθει στην κατοχή του ένα όπλο που ίσως είναι (;) η οριστική λύση στο πρόβλημά του. Απόπειρα (προφανούς) νουάρ ατμόσφαιρας και μιας (κατά λάθος ή και όχι) μαύρης κωμωδίας που προδίδεται εξ ολοκλήρου από τα χαμηλά στάνταρντ παραγωγής και το άτεχνο του εγχειρήματος, αλλά κυρίως από το εντελώς αντίθετο από το ξεκάθαρο στον τόνο της αφήγησης και στο τι τελικά θέλει να πει μια ιστορία που (δεν) ισορροπεί, παρά μόνο με ασταθή βήματα, πάνω στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη αντίδραση, τον πεσιμισμό, τη σύγχρονη έννοια του «αποδίδω δικαιοσύνη» ή και κάτι άλλο πιο επικίνδυνο σαν αφορισμό στο φινάλε του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Chekhov's Gun» του Χρήστου Αργυρού.
Materia Celeste του Ανδρέα Γατόπουλου
Ο Μίκι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια και αποφασίζει να κάνει ένα τελευταίο (;) ταξίδι στα μέρη της εφηβείας του μαζί με τη φίλη του, Φλο. Μια γνώριμη κινηματογραφική σύμβαση που ο νεαρός Ανδρέας Γατόπουλος εκμεταλλεύεται στο έπακρο για να μπορέσει να χωρέσει μέσα στο τετράγωνο κάδρο της ταινίας του μια μεγάλη ερωτική ιστορία που δεν θέλει να έχει σχήμα. Ισως μεγαλύτερη απ' όσο μπορεί να αντέξει η μικρή εμπειρία του δημιουργού της, αλλά που η τόλμη στις ιδέες, τις ακαριαία αφοπλιστικές εικόνες του και την συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί η φυσική ένωση των δύο πρωταγωνίστών του την κάνει ένα love story που ανταλλάσσει εκρήξεις μαγείας για κάθε κομμάτι τραγικότητας που κρύβει μέσα της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Materia Celeste» του Ανδρέα Γατόπουλου.
Σκοπελίτης ή Το Πλοίο του Γιώργου Γκότζου
Ο Σκοπελίτης είναι το πολυταξιδεμένο πλοίο που, εδώ κι εξήντα χρόνια, συνδέει τις μικρές Κυκλάδες μεταξύ τους. Οποιος έχει ταξιδέψει μ' αυτό, το θυμάται με χαμόγελο ή/και ναυτία. Στο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Γκότζου, ο Σκοπελίτης αποκτά το υποκειμενικό βλέμμα που του αξίζει κι ανασαίνει για μια μέρα μέσα από το σημαδεμένο σκαρί του, αφήνοντας τους ναύτες να δουλέψουν πάνω του και τα κύματα να τον αγκαλιάζουν. Οι εικαστικές καταβολές του Γκότζου είναι προφανείς: κάθε πλάνο της ταινίας είναι μια πανέμορφη, instagrammable θα έλεγε κανείς αν δεν φοβόταν μήπως μειώσει την ομορφιά της, αποτύπωση του χρόνου, της σκουριάς και μιας θαλασσινής ρουτίνας, σε στησίματα που φέρνουν αμέσως στο μυαλό το «Exotica, Erotica, Etc.» της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Κι αν η ταινία δεν πείθει απαραίτητα ότι ο Γκότζος είχε εξ αρχής μια πρόθεση για τη δομή της, για το τι ήθελε να επικοινωνήσει πέρα από εικόνες, είναι η ευαισθησία τους τέτοια και το δικό του ταλέντο αρκετά πηγαίο, ώστε τελικά ο Σκοπελίτης να μιλά, στωικά, νοσταλγικά και διαχρονικά. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Σκοπελίτη» του Γιώργου Γκότζου.
Ο Μάγκας του Αλέξανδρου Κακανιάρη
Ο 12χρονος Στρατής είναι ένας ακαταμάχητος Ρομά μπόμπιρας. Είναι ο μεγαλύτερος μάγκας της περιοχής: τόσο πολύ μάγκας, που τον φωνάζουν Μάγκα. Ή, μάλλον, αυτό θα ήθελε ο ίδιος - αρκεί να μπορέσει να το αποδείξει και να τους πείσει όλους. Ο Αλέξανδρος Κακανιάρης απλώνει στην ταινία του ένα μεγαλείο: αυτό της μαγικής τοπογραφίας των φουγάρων, των ελενίτ, του χώματος γύρω από την Ελευσίνα ή το Πέραμα, μαζί με τον φωτογράφο Κώστα Σταμούλη. Αυτό ενός μάτσου παιδιών που μπορεί να μην παίζουν πολύ καλά, αλλά η ενέργειά τους κι η τσαχπινιά τους είναι γεμάτη χιούμορ και ζεστασιά. Αυτό της ταινίας που θα μπορούσε να είναι μια πληρέστατη μεγάλου μήκους κωμωδία κοινωνικής παρατήρησης. Εστω κι αν δίνει στο φιλμ του μια αίσθηση οριακά υπερβολικής «καλοσύνης» και «γλυκύτητας», λίγο σαν να συναντήσαμε τον Μικρό Νικόλα στο συνοικισμό των Ρομά κάτω από τη γέφυρα. Και σ' όλο αυτό το συνεπές, συγκροτημένο, φιλόδοξο χτίσιμο, δίνει ξαφνικά ένα φινάλε αταίριαστο, αδικαιολόγητο, σαν να ένιωσε ότι τη γλύκα του χρειαζόταν να την πικράνει για να θεωρηθεί πιο «σοβαρή». Δεν χρειαζόταν. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Μάγκα» του Αλέξανδρου Κακανιάρη.
Alpha Male του Χρήστου Δημολίκα
Ενας 40χρονος άνεργος οικογενειάρχης αναζητά το όνειρο για λίγα λεπτά στο διπλανό πορνείο. Ας βάλουμε στο πλάι τον σκληρό, επίπεδο φωτισμό των εσωτερικών πλάνων. Το γεγονός ότι ο Θανάσης Ντόβρης είναι και σέξι και καλός ηθοποιός. Τη σεναριακή κατάχρηση του ότι ο ήρωας ζει σε βολική μεσοτοιχία με το studio της γειτονιάς του. Το ότι η ερωτική σκηνή είναι θαυμάσια σκηνοθετημένη. Ας βάλουμε στο πλάι τα δημιουργικά hits and misses της ταινίας κι ας πιάσουμε την ουσία: Eνας σημερινός άντρας (γραμμένος και σκηνοθετημένος από έναν σημερινό άντρα), ο οποίος τυχαίνει να είναι άνεργος, αλλά ξεκινά τη μέρα του με την (εργαζόμενη) γυναίκα του να τον ξυπνά μ' ένα handjob, έχει μια κόρη που τον λατρεύει, έχει χρόνο για να φροντίσει το σπίτι, είναι δυνατόν να νιώθει τόσο πολύ ευνουχισμένος; Κι ο τρόπος να το αντιμετωπίσει είναι να πάει στο πορνείο; Οπου, όμως, θα επιλέξει το πρόγραμμα «φιλί και συζήτηση» για να μην νιώσει και τελείως μπαγάσας; Αλλά αν κάνει σεξ με την πόρνη θα είναι γιατί την ψιλοερωτεύτηκε; Για να υποταχτεί μετά στην οικιακή μοίρα του φορώντας μια λουλουδάτη ποδιά που κι η πεθερά του θα θεωρούσε ντεμοντέ; Αυτό το «Alpha Male» ήταν χαριτωμένο, αλλά η κοινωνική συνείδησή του ήρθε σε επανέκδοση από τα «Λιονταράκια» του '85. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Alpha Male» του Χρήστου Δημολίκα.
Αγάπα Με του Αντώνη Σαμουράκη
Ενα αγόρι ψωνίζεται με άντρες προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να ακολουθήσει το «πρόγραμμά» του, που είναι να ξεφύγει από τον προαγωγό με τον οποίο συγκατοικεί και τον πατέρα του που τον έχει εγκαταλείψει. Με έντονη την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μπροστά σε μια «βιωματική» ιστορία, το ήδη από τον τίτλο του προφανές φιλμ του Αντώνη Σαμουράκη είναι ακριβώς η queer ταινία που εν έτει 2019 δεν αφορά κανέναν εκτός ίσως από τον δημιουργό του - κολλημένη σε μια αισθητική που θυμίζει '80s ή '90s (ή και τα δύο), με κλισέ εικονογραφήσεις από τα ευκολάκια του μεγάλου βιβλίου του ομοερωτισμού στο σινεμά και κυρίως την προβληματική του βασανισμένου ομοφυλόφιλου που παρόλη την αλήθεια της είναι πλέον ξεπερασμένη - ειδικά όταν δεν υποστηρίζεται ούτε ερμηνευτικά, ούτε τεχνικά, ούτε σκηνοθετικά για να μπορέσει να βρει επαφή με το σήμερα. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αγάπα Με» του Αντώνη Σαμουράκη.
Αννα και Φαίδρα της Ελίνα Πάνικ
Μια νεαρή ηθοποιός επισκέπτεται το σπίτι μιας τυφλής γυναίκας προκειμένου να παρακολουθήσει την καθημερινότητά της ως μέρος της προετοιμασίας για ένα ρόλο. Ο,τι θα συμβεί ανάμεσά τους - σε ένα παιχνίδι ντόμινο, σε ένα γεύμα, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι - θα είναι 20 λεπτά σοφά σχεδιασμένου, βαθιά ανθρώπινου, μπεργκμανικού σινεμά που παίζει (μέχρι και γοτθικά) με την έννοια του «κοιτάζω» και του «βλέπω» με περισσότερους από έναν καθόλου προφανείς - αν και σε στιγμές παραπάνω στιλιζαρισμένους - τρόπους. Το ταλέντο περισσεύει ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες (την απόκοσμη Εφι Ραμπσίλμπερ και την μαγική Ρομάνα Λόμπατς - και οι δυό τους σαν να έρχονται από ένα άχρονο σύμπαν κάπου ανάμεσα στην Αναγέννηση και το απόλυτο τώρα), τη φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα, στην λεπτομέρεια της σκηνογραφίας της Πηνελόπης Βαλτή και σε όλο το κομμάτι της παραγωγής, αλλά κυρίως στη διεθνή Ελίνα Πάνικ που η ώριμα «λοξή» ματιά της στα πράγματα την κάνει απαραίτητη στο ελληνικό σινεμά - ελπίζουμε σύντομα και στη μεγάλου μήκους. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αννα και Φαίδρα» της Ελινα Πάνικ.
W του Στέλιου Κουπετώρη
Μέσα σε μια σχολική τάξη, ο δάσκαλος παραδίδει: μιλά, με ένταση και επεξηγηματικότητα, για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους μέχρι την υψηλή διανόηση του homo sapiens. Ο Στέλιος Κουπετώρης κάνει μια μινιμαλιστική, εξάλεπτη ταινία που λειτουργεί μόνο μαζί με το αποκαλυπτικό φινάλε της. Μπορεί ο δάσκαλος (η ερμηνεία του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου έχει κάτι το οικείο και το μαγνητικό) να μιλά αγγλικά με ελληνική προφορά χωρίς λόγο (παρά, ίσως, την πρόσβαση της ταινίας στο εξωτερικό;), μπορεί στη διάρκειά της να νιώθει κανείς μια αμηχανία για τη σημασία της, αλλά όταν ο κάδρο ανοίγει, πολύ, σαρωτικά, η ματιά του σκηνοθέτη γίνεται αυτομάτως καθηλωτικά κυνική και η συγκίνηση του θεατή διαπεραστική. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «W» του Στέλιου Κουπετώρη.
Διάπλους: Ιστορίες Ελπίδας της Ιφιγένειας Κοτσώνη
Εργαζόμενοι στον κοινωνικό συνεταιρισμό Διάπλους αφηγούνται με τόλμη και συγκίνηση τις διαδρομές της ζωής που τους έφεραν στον αποκλεισμό, την κατάθλιψη, τα όριά τους και από εκεί σε ένα χώρο - αυτόν του συνεταιρισμού που βρίσκεται μέσα στο Δαφνί - που τους άλλαξε τη ζωή. Η κατά τα άλλα έμπειρη Ιφιγένεια Κοτσώνη τους κινηματογραφεί σε talking heads και σε μικρές στιγμές της καθημερινότητας χωρίς ωστόσο να ανοίγει τον παραμικρό διάλογο, ούτε κοινωνικό, πόσο μάλλον κινηματογραφικό, σε ένα φιλμάκι που δεν έχει καμία θέση σε κανένα διαγωνιστικό πρόγραμμα κανενός φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους και λειτουργεί μόνο ως ενημερωτικό/προωθητικό της δράσης του Διάπλους για όσους δεν γνωρίζουν το έργο του. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Διάπλους: Ιστορίες Ελπίδας» της Ιφιγένειας Κοτσώνη.
Ρουζ του Κωστή Θεοδοσόπουλου
Η Δανάη, η Ιλόνα και η Τούφα είναι κολλητές και συγκάτοικοι. Ενα περιστατικό παρενόχλησης από έναν τύπο σ' ένα κλαμπ θα προκαλέσει διαφορετικές αντιδράσεις από την καθεμιά και θα τσιτώσει τη φιλία τους. Στην πρώτη του ταινία, ο Κωστής Θεοδοσόπουλος θα κατορθώσει κάτι μαγικό: ν' αποτυπώσει, με αφοπλιστική απλότητα, με συγκινητική τρυφερότητα κι ένα φευγαλέο χιούμορ, την ενέργεια, την πίστη, το αδιέξοδο και τη δύναμη της ψυχοσύνθεσης των «κοριτσιών». Σ' αυτό φέρνει ως όπλα του τρεις (Σοφία Κόκκαλη, Ρομάνα Λόμπατς, Σίσσυ Τουμάση) από τις αληθινά σπουδαιότερες γυναίκες ηθοποιούς των ημερών μας, τρεις διαρκείς λόγους που σε κάνουν να θες να δεις όποια ταινία. Η σκηνή-κλειδί του φιλμ, η σεκάνς που είναι προορισμένη για να ξαφνιάσει ή να σοκάρει, είναι η πιο αδύναμη στιγμή της, σεναριακά. Ομως το «Ρουζ», από έναν εκπληκτικό διάλογο της Σοφίας Κόκκαλη με τη μαμά Μαρία Κεχαγιόγλου, μέχρι την ενστικτώδη φυσικότητα και σωματικότητα τριών κοριτσιών που σκορπάνε τα ζόρια τους, είναι η ταινία που θα θέλαμε να δούμε να μεγαλώνει, ή να τη ζήσουμε πριν μεγαλώσουμε. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Ρουζ» του Κωστή Θεοδοσόπουλου.
Αζάν της Γεωργίας Μαραγγούλη
Οταν εξαφανίζεται ο γιος της από το στρατόπεδο όπου υπηρετεί στον Εβρο, μια μητέρα φτάνει αποφασισμένη να βρει τι έχει συμβεί. Εκεί, ακριβώς στα σύνορα, στις όχθες του ποταμού θα συναντήσει μια γυναίκα από τη Συρία που αναζητά κι αυτή το δικό της παιδί. Φιλόδοξη απόπειρα μιας «μεγάλης» μικρού μήκους ταινίας με αρχή μέση και τέλος, που ωστόσο δεν πατάει σταθερά στα πόδια της, παραγεμίζοντας με σύμβολα και παράλληλες ιστορίες μια ήδη φορτισμένη κεντρική ιδέα που κουβαλά στους ώμους της η Στέλλα Φυρογένη (της «Παύσης»), γλιτώνοντας τη άπειρη δημιουργό από πολλές άτεχνες και όχι ξεκάθαρες αφηματικές λύσεις. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Αζάν» της Γεωργίας Μαραγγούλη.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
- Δράμα 2019 - Τελετή Εναρξης | Είμαστε ακόμα στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα
Το 42ο Φεστιβάλ Δράμας διεξάγεται από τις 15 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
