Καθώς οι «Κόρες του Ηλιου» ετοιμάζονται να πάρουν πίσω την πόλη τους, έτσι κι η Εβά Ισόν ετοιμάζεται να πάρει πίσω το ενδιαφέρον που μας προκάλεσε με τη φεστιβαλική επιτυχία του «Bang Gang».
Η νέα της ταινία βασίζεται σε γεγονότα, τα ίδια τόσο φρικτά ώστε και μόνο η αφήγησή τους να προκαλεί απόγνωση. Είναι τα ίδια περιστατικά που πριν λίγα χρόνια αποτύπωσε στο ντοκιμαντέρ «Πού Είσαι Σινγκάλ;» ο Αγγελος Ράλλης. Είναι η ιστορία της κοινότητας των Γεζίντι, μιας μονοθεϊκής θρησκευτικής μειονότητας, που το Ισλαμικό Κράτος δολοφόνησε κατά χιλιάδες, ενώ άρπαξε πάνω από 7.000 γυναίκες, οι οποίες βιάστηκαν κατά συρροή, πουλήθηκαν ως σκλάβες ή, σε λίγες περιπτώσεις, διέφυγαν ή ξαναπουλήθηκαν στις οικογένειές τους από τους Τζιχαντιστές. Μια μερίδα απ' αυτές τις γυναίκες πήρε τα όπλα: ένα ανεξάρτητο γυναικείο στράτευμα, που πολεμά το Ισλαμικό Κράτος στο πλευρό των Κούρδων, με στόχο απλώς να επιβιώσει, ή να ανακτήσει κάποιες από τις χαμένες περιοχές των Γεζίντι.
Η Εβά Ισόν παίρνει αυτή την ιστορία θηριωδίας και τη μετατρέπει σ' ένα επιτηδευμένο μελόδραμα, αν κάτι μειώνοντας τη δύναμή του. Η κεντρική ιστορία παρακολουθεί δυο γυναίκες, διαφορετικές, αλλά και με θεμελιώδεις ομοιότητες. Η μία είναι η Μπαχάρ, στρατηγός του τάγματος γυναικών, την οποία ενσαρκώνει η Γκολσιφτέ Φαραχάνι, με πάρα πολλή μάσκαρα. Η Μπαχάρ έχει υπάρξει κι η ίδια όμηρος των Τζιχαντιστών, αναζητά το χαμένο γιο της, είναι αποφασιστική και ως επί το πλείστον σιωπηλή. Κάθε τόσο το βλέμμα της (με πάρα πολλή μάσκαρα) κολλά στον ορίζοντα κι εκεί ξέρουμε ότι θ' ακολουθήσει flash back στην απάνθρωπη ιστορία της.
Η άλλη είναι η Ματίλντ, μια Γαλλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια (ερμηνεύει η Εμανουέλ Μπερκό με αμήχανη οδύνη), η οποία στο ρεπορτάζ έχει χάσει τον άντρα της και το μάτι της. Η Ματίλντ προσπαθεί, ρισκάροντας τη ζωή της στη δουλειά, ν' αποφύγει να αντιμετωπίσει κατάματα τα προσωπικά της προβλήματα. Οι δυο γυναίκες θα βρουν κοινό τόπο στον πόνο της απώλειας, στη δίψα για δράση, σε μια συναισθηματική εγκατάλειψη της ζωής που μοιάζει πολύ επώδυνη για να τη ζεις.
Αυτή τη «γυναικεία» ιστορία, που φέρει όλα τα κακώς εννοούμενα χαρακτηριστικά του «γυναικείου» σινεμά, ενώ είναι, από τη φύση της, εκρηκτικά γυναικεία έτσι κι αλλιώς, η Ισόν ντύνει σκηνοθετικά με τόνους φωσκολικού μελοδράματος και μια παλιομοδίτικης αρτιότητας που θα έβλεπε κανείς στα ιστορικά δράματα του Παντελή Βούλγαρη. Οι σκηνές βίες είναι τόσο υπερτονισμένες που μοιάζουν περισσότερο γκροτέσκ κωμικές παρά σοκαριστικές, οι ηρωίδες κοιτούν συχνά το υπερπέραν συνοφρυωμένες, οι σκηνές του πολέμου, η σκόνη, οι εκρήξεις, φτάνουν ως και στο slow motion για μεγαλύτερη αισθαντικότητα, ενώ, φυσικά, τα κεφάλια των πολεμιστριών στολίζουν, όπως όντως συμβαίνει, οι κουρδικές μαντίλες με τα κεντημένα λουλούδια, οι οποίες ωστόσο μοιάζουν φρεσκότατες κι αγορασμένες από υπαίθρια αγορά στο Παρίσι, κολακεύοντας όπως πρέπει τις γυναίκες πρωταγωνίστριες.
Με μια ανάγκη για απόδοση γραφικότητας που προκύπτει συχνά, όταν Δυτικοί σκηνοθέτες βυθίζονται στο σύμπαν της Ανατολής, η Εβά Ισόν καταπιάνεται με μια από τις σημαντικότερες τραγωδίες που συμβαίνουν ακριβώς σήμερα και τη μεταμορφώνει σε μπανάλ σινεμά. Το οποίο είναι κρίμα, τόσο για τις αγωνίστριες των Γεζίντι, όσο και για το δικό της καινούριο σκηνοθετικό βήμα.
To 71o Φεστιβάλ Καννών σαν να ήσασταν εκεί:
- Κάννες 2018, μέρα 1η: Ολοι το ξέρουν: Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι υπέροχη
- Κάννες 2018, μέρα 2η: Τόπο στα κορίτσια! Και στον Μάρτιν Σκορσέζε...
- Κάννες 2018, μέρα 3η: Γυναικείες υποθέσεις στην Κρουάζετ
- Κάννες 2018, μέρα 4η: Από τον Γκοντάρ στη Chopard!
Κάννες 2018 | Οι κριτικές του Flix:
- Κάννες 2018: Το «Girl» είναι η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ
- Κάννες 2018: Μια γυναίκα «καίγεται» σε υψηλές θερμοκρασίες στο «Ash is Purest White» του Ζία Ζάνγκε
- Κάννες 2018: Το «El Angel» του Λουίς Ορτέγκα κάνει το έγκλημα μια φωτογενή υπόθεση
- Κάννες 2018: Το «Βιβλίο της Εικόνας» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ είναι ένα κάλεσμα στα όπλα
- Κάννες 2018: Ο «Ψυχρός Πόλεμος» μιας σχέσης στη νέα ταινία του Πάβελ Παβλικόφσκι
- Κάννες 2018: O Αλί Αμπάσι με το «Border» δεν αφήνει στο κακό να μπει (κρίμα)
- Κάννες 2018: Στο «Petra», ο Χάιμε Ροζάλες φέρνει το μεγαλείο μιας αρχαίας τραγωδίας στα μέτρα ενός απόλυτα μοντέρνου σινεμά
- Κάννες 2018: Κάννες 2018: Στο «Donbass», ο Σεργκέι Λόζνιτσα μάχεται με φρίκη την φρίκη του πολέμου
- Κάννες 2018: Το πανκ πεθαίνει τραγουδώντας στο «Καλοκαίρι» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ
- Κάννες 2018: «Rafiki» σημαίνει φίλη, ή κοριτσίστικο ρομάντζο με γεύση γρανίτα από λεμόνι και ακτιβισμό
- Κάννες 2018 | «Yomeddine»: Χωράει ευτυχία και στην αποικία των λεπρών (και των Καννών)
- Κάννες 2018: Τα «Αποδημητικά Πουλιά» του Σίρο Γκέρα είναι μια ταινία που (δεν) έχεις ξαναδεί
- Κάννες 2018 | «Everybody Knows» | Οχι ο Ασγκάρ Φαραντί που ξέρουμε (κι αγαπάμε)
