Η έβδομη μέρα βρίσκει τις 31ες Νύχτες Πρεμιέρας σε πλήρη φόρμα, με την Αθήνα να πάλλεται στον ρυθμό του σινεμά και των ιστοριών που γεννιούνται μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας.
Το πρόγραμμα απλώθηκε από τις Ελληνικές Μικρές Ιστορίες που συνεχίζουν απανωτά sold - out στο Αστορ, παρουσία όλου του νέου αίματος της ελληνικής κινηματογραφικής κοινότητας, μέχρι το «Χρήσιμα Φαντάσματα (A Useful Ghost)», μια ταινία που συνεχίζει το ταξίδι της στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ και αναδεικνύει την ευαισθησία και την τόλμη (!) του ασιατικού σινεμά. Ανάμεσα στις επιλογές της ημέρας, ξεχωρίσαμε και το «Το Μύνημα (El Mensajem)», μια από εκείνες τις δημιουργίες που έρχονται να φέρουν μυστήριο, ποίηση και πολιτική ανησυχία στο φεστιβαλικό τοπίο, αλλά και το «Αν Είχα Πόδια θα σε Κλωτσούσα» με την Ρόουζ Μπερνς, που παίζει με τα κινηματογραφικα είδη και διαθέτει ήδη έναν τίτλο από τους καλύτερους της χρονιάς.
Αναζητήστε εδώ το ωρολόγιο πρόγραμμα του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
Περισσότερες Νύχτες Πρεμιέρας 2025:
- Αυτές οι Νύχτες Μένουν: Λάνθιμος, συγκίνηση και... παρατράγουδα στην πρεμιέρα των 31ων Νυχτών Πρεμιέρας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Πρώτη με βραβευμένο (μικρό και μεγάλο) σινεμά
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Δεύτερη γεμάτη γεμάτη ένταση και μύθους
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τρίτη με συναντήσεις και συζητήσεις μέσα στο χρόνο
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Τέταρτη με φωνές που αντηχούν
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Πέμπτη κοιτώντας κάτω από την επιφάνεια
- Νύχτες Πρεμιέρας 2025: Νύχτα Εκτη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι
«Το Μύνημα (El Mensajem)» του Ιβάν Φαντ
Το «Το Μήνυμα» του Αργεντινού Ιβάν Φαντ είναι μια ταινία που προσπαθεί να κινηθεί ανάμεσα στο ρεαλισμό και το όνειρο, στο μυστήριο και τη γλυκόπικρη ανθρωπιά. Ο σκηνοθέτης επιχειρεί ένα κινηματογραφικό ταξίδι με φόντο την επαρχιακή Αργεντινή, όπου ένα κορίτσι που «ακούει» τα ζώα μπλέκεται με δύο ενήλικες που εκμεταλλεύονται το χάρισμά της. Η ιδέα είναι γοητευτική, η εκτέλεση όμως δεν καταφέρνει να κρατήσει σταθερό ρυθμό, αφήνοντας την ιστορία να αιωρείται ανάμεσα στην ποίηση και τη σύγχυση.
Η σκηνοθεσία του Φαντ είναι προσεκτική, σχεδόν στοχαστική. Επιλέγει αργά πλάνα, λίγους διαλόγους και μια φωτογραφία που συχνά παγιδεύει την ομορφιά της σιωπής. Οι εικόνες έχουν δύναμη, ιδιαίτερα στα νυχτερινά τοπία και στις σκηνές με τα ζώα, αλλά η ταινία δείχνει να χάνεται μέσα στις ίδιες της τις σιωπές. Αντί να δημιουργήσει ένταση ή συναίσθημα, ο Φαντ μοιάζει να εγκλωβίζεται στη δική του εσωστρέφεια, αφήνοντας τον θεατή έξω από τον κόσμο που οραματίζεται.
Το σενάριο, που συνυπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης με τον Μαρτίν Φελίπε Καστάνιετ, ξεκινά με υποσχέσεις. Το θέμα της επικοινωνίας, της παιδικής αθωότητας και της εκμετάλλευσης αγγίζει ευαίσθητες χορδές, αλλά δεν αναπτύσσεται ποτέ σε βάθος. Οι χαρακτήρες μένουν σκιαγραφημένοι, χωρίς πραγματική εξέλιξη ή συναισθηματικό υπόβαθρο, ενώ η αφήγηση προχωρά αργά, σχεδόν διστακτικά, χωρίς να φτάνει σε ουσιαστική κορύφωση. Η έλλειψη δραματουργικής συνοχής κάνει την ιστορία να μοιάζει περισσότερο με θραύσματα μιας ιδέας παρά με ως κάτι ολοκληρωμένο.
Οι ερμηνείες, ωστόσο, διασώζουν μέρος της προσπάθειας. Η μικρή Ανίκα Μπουτς κουβαλά τη φυσικότητα και τη μελαγχολία του ρόλου της με απλότητα, χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά. Η Μάρα Μπεστέλι και ο Μαρσέλο Σουμπιότο δίνουν αξιοπρεπείς αποχρώσεις στους ρόλους τους, αν και η δραματουργία δεν τους επιτρέπει να ξεδιπλωθούν πλήρως. Οι στιγμές όπου οι τρεις ηθοποιοί μοιράζονται τη σιωπή, λένε περισσότερα από ολόκληρες σελίδες διαλόγου.
Το «Μήνυμα» είναι μια ταινία με αισθητικές αξιώσεις και ευαισθησία, αλλά χωρίς τη δραματική δύναμη που θα την έκανε πραγματικά συγκινητική. Ο Φαντ δείχνει πως μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, όχι όμως να τη μετατρέψει σε συναίσθημα. Μια ταινία με ωραίες προθέσεις και αποσπασματικές λάμψεις, που τελικά χάνεται, ω, τι ειρωνεία, στο ίδιο της το μήνυμα.
Χρήστος Μπακατσέλος
«Αν Είχα Πόδια θα σε Κλωτσούσα (If I Had Legs I’d Kick You)» της Μαίρη Μπρόνστιν
Μία ταινία είδους (φλερτάρει με τη φαντασία και τον τρόμο), μία αστεία και πικρή αλληγορία για τη μητρότητα.
Η Λίντα είναι μία ψυχαναλύτρια, που η νευρική της κατάσταση έχει διαταραχθεί σημαντικά. Με τον καπετάνιο άντρα της απόντα συνεχώς, μεγαλώνει μόνη της τη χρόνια άρρωστη κόρη της. Το 8χρονο κοριτσάκι δεν μπορεί να φάει κανονικά κι είναι συνδεδεμένο με έναν ομφάλιο λώρο τροφής από μηχάνημα. Αυτό δεσμεύει και εγκλωβίζει την μητέρα σε μία συνεχή περιποίηση κι αγωνία, ενώ ταυτόχρονα όλο το περιβάλλον της την πιέζει - οι γιατροί, οι δασκάλες, οι άλλες μητέρες, αλλά και η ίδια η μικρή έχουν συνεχείς απαιτήσεις. Ενας εφιάλτης που γιγαντώνεται όταν ο ουρανός πέφτει στο κεφάλι της. Συμβολικά, αλλά κάπως κυριολεκτικά: η οροφή του σπιτιού τους καταρρέει και η Λίντα πρέπει να βρει κανονικότητα για την ίδια, την κόρη, τους ασθενείς της ενώ ζει σ' ένα παρακμιακό μοτέλ.
Η Μαίρη Μπρόνστιν συνθέτει μία παραβολή για τις παράλογες απαιτήσεις της κοινωνίας από τις μητέρες, για την κούραση, τις ενοχές, την καθημερινή πάλη με το χρόνο και τον εαυτό σου. Με ένα σενάριο που φλερτάρει με τη sci fi φαντασία, τον τρόμο αλλά και το κατάμαυρο χιούμορ που επιτίθεται ιερόσυλα στους κανόνες και η Ρόουζ Μπερν που δίνει μία ερμηνεία με σπασμένα νεύρα και φρένα.
Πόλυ Λυκούργου
Το 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας διεξάγεται φέτος από την 1η έως και τις 12 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους Cinobo Οπερα (πρώτη εβδομάδα), Δαναός (δεύτερη εβδομάδα), Αστορ, Αστυ και στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site του Φεστιβάλ, στη σελίδα του στο Facebook και το Instagram.
